บทที่166 ไม่ใช่แค่น่ารักแต่ว่ายังรู้ความ
เมื่อรุ่ยรุ่ยได้ยินน้ำเสียงเย็นชาจากฉูเจ๋อหยาง ร่างเขาสั่นเล็กน้อยก่อนที่จะเอ่ยปากตะโกนขึ้นอย่างเกรี้ยวกราด “ลุงฉู ผมปู้ติง ลุงยังจำผมเด็กผู้น่ารักและตลกได้ไหมครับ”
เสียงพ่อช่างน่ากลัวนัก ไม่ได้ทะเลาะกับแม่มาใช่ไหมนะ มิน่าเขาถึงรู้สึกว่าเมื่อครู่น้ำเสียงของแม่แปลกๆ
หึหึ เขาโทรถูกเบอร์แล้ว
พอได้ยินชื่อ สมองฉูเจ๋อหยางก็มีใบหน้าน้อยๆน่ารักของรุ่ยรุ่ยโผล่ขึ้นมา ไม่รู้ทำไมความเย็นชาในแววตาก็ค่อยๆจางหายไป “อื้อ จำได้ ดึกแล้วยังไม่นอนอีกรึ”
ตอนนี้น่าจะราวสี่ทุ่มแล้วนะ เด็กควรจะนอนตั้งแต่หัวค่ำไม่ใช่รึ เมื่อเขาถึงนึกถึงพ่อแม่ที่ไม่มีความรับผิดชอบต่อเด็ก ใจเขาก็อ่อนลงในทันที
ถ้าหากว่าฉูเจ๋อหยางรู้ว่าพ่อแม่ที่แท้จริงแล้วก็คือตัวเขาเอง ไม่รู้ว่าเขาจะว่าอย่างไร
“เฮ่อ จะนอนหลับได้อย่างไร แม่กำลังเศร้า พ่อก็ไม่สนใจ ทำตัวเหมือนเด็กๆกันทั้งคู่ เด็กอย่างผมก็ได้แต่ทุกข์ใจ” รุ่ยรุ่ยตอบอย่างคลุมเครือ แต่เขาก็พูดไม่ผิด
ที่แม่เศร้าก็เป็นเพราะพ่อ ที่พ่อโมโหก็เป็นเพราะแม่ ในฐานะลูกชายของพวกท่านทั้งสอง เขาจะต้องประพฤติตัวให้น่ารักและมีเหตุมีผล และบางครั้งยังต้องคอยปรับความรู้สึกระหว่างพวกท่าน
มันไม่ใช่เรื่องง่ายนะ
“หนูยังเด็ก ไม่ต้องสนใจเรื่องของผู้ใหญ่” ฉูเจ๋อหยางจอดรถข้างทาง เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมาหนึ่งมวนและเสียบไว้ที่ปาก จุดไฟ วงแหวนควันกระจายออกไปเล็กน้อยภายในรถ อารมณ์หงุดหงิดของเขาค่อยๆสงบนิ่งลง
“จะไม่ใช่เรื่องของผมได้อย่างไร พวกท่านอารมณ์ไม่ดีนั่นก็ทำให้ผมอารมณ์ไม่ดีไม่ใช่หรอครับ” รุ่ยรุ่ยพูดอย่างน่าสงสาร
ฉูเจ๋อหยางถามปนเหน็บแนม “จะให้ลุงช่วยอะไร”
แต่ไหนมาเขาก็ไม่ได้เป็นคนจิตใจดีอะไร ไม่ได้มีความเห็นอกเห็นใจใครเป็นพิเศษ แต่สำหรับเด็กคนนี้แล้ว เขากลับมีความอดทนอย่างน่าประหลาดใจ เขาไม่ชอบใจที่เห็นเด็กคนนี้ไม่มีความสุข
ถือเป็นประสบการณ์ที่แปลกประหลาดอันยอดเยี่ยม ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยเป็นพ่อคน แต่เขาก็รู้สึกว่าบางทีนี่อาจจะเป็นความรู้สึกของคนเป็นพ่อก็ได้นะ
ราวกับว่าเขาและเด็กคนนั้นมีพรหมลิขิตต่อกันอย่างน่าแปลกประหลาด
ครั้งแรกที่เห็น ฉูเจ๋อหยางคิดว่าพ่อแม่ของเด็กทำอย่างไรถึงได้มีลูกเป็นเด็กฉลาดรู้ความเช่นนี้
“น่าจะเพราะว่าพ่อที่น่าผิดหวังของผมชอบทำให้แม่ไม่มีความสุข”
รุ่ยรุ่ยหลอกด่าฉูเจ๋อหยางไปหนึ่งประโยค เขายังคงพ่นคำพูดอันแสนดื้อรั้นออกมาอย่างต่อเนื่อง “ข้างกายพ่อมีคุณน้าคนหนึ่งคบกันด้วยสถานะที่ไม่ชัดเจน หล่อนมักจะรังแกแม่เสมอ แม่ก็ไม่สามารถฉีกหน้าหล่อนได้เพราะความสัมพันธ์บางอย่าง ตอนนี้สถานการณ์มันรุนแรงแล้วควรทำอย่างไร”
เรื่องทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่เขาแอบฟังมาจากคุณป้าอย่างลับๆ
ที่แท้มันก็เป็นเรื่องที่ฝ่ายชายทำให้เสียเรื่อง ฉูเจ๋อหยางดูดบุหรี่อีกครั้ง และส่งเสียงพึมพำออกมา “ปู้ติง ถ้าหากว่าพ่อแม่หนูแยกทางกัน หนูจะไปอยู่กับใคร”
“กับแม่แน่นอนอยู่แล้ว นิสัยพ่อแบบนี้จะเปลี่ยนได้หรือยังไง” รุ่ยรุ่ยตอบอย่างจริงใจ
ฉูเจ๋อหยางที่ปลายสายวาดสายตาของเขาออกไปไกล ทำไมเขารู้สึกไม่สบายใจเมื่อคำพูดนี้ออกมาจากปากของปู้ติง คิดแล้วคิดอีกว่าพ่อที่เด็กพูดถึงก็ไม่ได้เป็นอะไรกับเขา แต่ทำไมเขากลับรู้สึกแปลกๆ
“ที่แท้หนูก็คิดเอาไว้แล้ว คอยปกป้องแม่ก็ดีแล้วล่ะ”
การหย่าร้างมักทำร้ายเด็ก ยังมีเด็กที่พ่อแม่ทิ้งไปเพราะเห็นว่าไร้ค่า คนเป็นพ่อนั่นช่างล้มเหลวจริงๆ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หลงรักทนายคนเลว
ตอนที่ 291-460 หายไปไหน...