หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 167

บทที่167 ไปแล้วก็ต้องกลับมา

เมื่อฉูเจ๋อหยางกลับถึงห้องผู้ป่วย ในห้องเงียบฉี่ไม่มีเสียงอะไร

เขาค่อยๆย่องเข้าไปและหยุดอยู่ที่ข้างเตียง เขาจ้องเป้ยฉ่ายเวยที่นอนหลับอยู่บนเตียงอย่างไม่รู้สึกตัว แสงจันทร์สาดส่องเข้ามาจากนอกหน้าต่าง ผ้าห่มปกคลุมใบหน้าอันอ่อนโยน มีน้ำตาสองสามหยดติดอยู่บนขนตาอันโค้งงอ

เห็นแล้วก็ดูน่าสงสารอยู่บ้าง

เธอนอนอยู่ในท่าขดตัว มือที่ได้รับบาดเจ็บถูกทับอยู่ใต้ใบหน้า

ที่เป็นปฏิกิริยาของคนที่รู้สึกว่าต้องการปกป้องตนเองอย่างมาก ฉูเจ๋อหยางอดถอนหายใจไม่ได้

เขาทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยกเธอขึ้นเบาๆและปรับให้เธอนอนอยู่บนหมอน เอามือเธอวางลงบนผ้าห่ม ระวังไม่ให้มือเธอถูกทับไม่อย่างนั้นเลือดจะไม่เดิน

ต่อจากนั้น เขาก็เอนตัวลงข้างๆเธอในลักษณะท่าทางเหมือนกำลังปกป้องเธออยู่บนเตียงแคบๆนั้น

ความจริงแล้วเป้ยฉ่ายเวยยังไม่ได้หลับไปจริงๆ เธอรู้สึกสะลึมสะลือเหมือนมีคนกำลังอุ้มเธออยู่ เธออยากจะลืมตาขึ้น เมื่อสูดดมกลิ่นก็ได้กลิ่นบุหรี่จากตัวผู้ชายคนนั้น จมูกเธอก็ฟุตฟิต เธอกัดฟันตัวเองแน่นจนได้ยินเสียงออกมาอยู่บ้าง

ไปแล้วจะกลับมาทำไมอีก

กลิ่นบุหรี่บนตัวเขาแรงกว่าตอนที่ออกไป เป้ยฉ่ายเวยเดาว่าเขาคงจะเพิ่งสูบบุหรี่มา เป็นเพราะว่าเธอ หรือเป็นเพราะว่ามีปัญหาที่ต้องรับมือมากเหลือเกิน

เธอไม่กล้าสำคัญตัวผิดคิดว่าเป็นเพราะเธอ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง เธอคงจะยิ่งรู้สึกเจ็บปวดและเศร้าใจ

เป้ยฉ่ายเวยคิดว่าตัวเองหลบซ่อนเป็นอย่างดีแต่ว่ามีคนฉลาดกว่าเธอ ช่วงเวลาที่ฉูเจ๋อหยางอุ้มเธอขึ้นมา เขาก็รู้ว่าผู้หญิงในอ้อมแขนไม่ได้หลับอยู่ แต่เขาก็ไม่ได้เผยให้เธอรู้

เมื่อตื่นขึ้นในวันรุ่งขึ้น ตำแหน่งที่ข้างกายเย็นเล็กน้อย เขากลับออกไปแล้ว

เป้ยฉ่ายเวยมองไปยังขอบเตียงอันว่างเปล่า ในใจเธอมีรสชาติที่อธิบายออกมาไม่ได้ เธออยากถามว่าทำไมเขาถึงกลับมา เมื่อรู้ว่าเขาออกไปตั้งแต่เช้า เธอก็โล่งใจขึ้นอีกครั้ง

เธอไม่ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้ซ้ำๆ

เช้าบ่ายมีคนคอยส่งข้าวส่งน้ำให้เธอ นอกจากรอแพทย์มาตรวจ ก็ไม่มีใครเข้ามาในวอร์ดอีก

แม้แต่เสียงฝีเท้าคนเดินก็ยังมีจำกัด

เธอได้แต่รอจนกว่าอวี๋ซือซือจะมา

เป้ยฉ่ายเวยร้อนใจอยากจะถาม แต่มันก็ไร้ประโยชน์เพราะมีคนตามติดอวี๋ซือซืออยู่ เธอได้แต่เก็บคำถามกลืนกลับลงไป

“ซือซือ เธอมาแล้ว”

“ใช่สิ เป็นไงบ้างดีขึ้นแล้วรึยัง” อวี๋ซือซือรู้ว่าเป้ยฉ่ายเวยอยากจะพูดอะไร แน่นอนว่าคนน่ารำคาญคนนั้นอยู่ด้วย เธอได้แต่ขยิบตาให้หล่อน เป้ยฉ่ายเวยจะได้วางใจ

เมื่อได้รับสัญญาณ เป้ยฉ่ายเวยก็เลยยิ้มได้ “อื้อ ดีขึ้นมากแล้ว”

อวี๋ซือซือมองใกล้ๆและพูดอย่างสงสัย “หรอ ทำไมฉันรู้สึกว่าสีหน้าเธอแย่กว่าเมื่อวานอีกนะ”

เธอเห็นว่าคนด้านหลังเธอกำลังจะเดินเข้ามา เธอจึงรีบกลับลำโดยด่วนและพูดอย่างหงุดหงิด “พวกเราจะคุยกันเรื่องของผู้หญิงนิดหน่อย ฉันว่าคุณไม่ได้อยากอยู่ฟังแน่ๆ”

ถังฉีตงได้แต่ถอยร่นกลับไป “ผมจะไปจัดการทำเรื่องออกจากโรงพยาบาล มีอะไรโทรหาผมนะ”