หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 168

บทที่168 พึ่งลำแข้งตนเอง

“ไม่ได้ทำเพื่อเธอ” อวี๋ซือซือยกมือขึ้นแล้วยืดผมยาวเหยียดตรงไปที่หน้าอกของตัวเองและกล่าวอย่างมีพลัง

“ฉันเป็นพี่ใหญ่ของตระกูลอวี๋ บัตรเชิญแบบนี้ถูกส่งไปที่บ้านฉันแล้ว ฉันให้คนใช้โยนทิ้งถังขยะไปเอง เดี๋ยวจะบอกให้คนหาเอากลับมา เธอสวดภาวนาดีกว่าว่าอย่าเพิ่งให้รถขยะเก็บไป ไม่อย่างนั้นเราคงจะต้องไปที่ลานเก็บขยะกัน”

“ค่ะค่ะ พี่ใหญ่อวี๋ของฉัน” เป้ยฉ่ายเวยหัวเราะและเห็นเป็นเรื่องตลก

“คุยเสร็จรึยัง” ถังฉีตงเคาะประตูเข้ามา

อวี๋ซือซือบ่นไม่พอใจ “มีความอดทนหน่อย”

“ครั้งนี้คุณได้รับมอบหมายให้สัมภาษณ์ผมไม่ใช่รึ ผมจะว่างให้คุณตอนบ่ายนี้ก็แล้วกัน” ถังฉีตงพูดพร้อมวางมาด

อวี๋ซือซือเห็นเป้ยฉ่ายเวยหรี่ตาลง เธอหน้าแดงด้วยความอายจนแกล้งทำเป็นโกรธและแผดเสียง “หุบปาก ไม่พูดก็ไม่มีใครว่าเป็นใบ้หรอกนะ”

เป้ยฉ่ายเวยใช้มือข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บยกขึ้นมาปิดหูและพูดว่า “ฉันไม่ได้ยินอะไรเลย”

“ที่แท้คุณไม่เต็มใจ อย่างนั้นก็ได้ ผมจะได้ให้คนปฏิเสธไป” ถังฉีตงพูดพล่อยๆ มีรอยยิ้มน้อยๆอยู่ในสายตาของเขา

“ไม่ต้องปฏิเสธ เดี๋ยวฉันจะไปเผาบ้านคุณ” อวี๋ซือซือโมโหควันออกหู ล้อเล่นรึเปล่านั่นเป็นโบนัสของเธอเดือนนี้เลยนะ

พูดแล้วก็เจ็บใจ เธอไม่รู้ว่าชายชรานั่นเป็นอัลไซเมอร์รึเปล่า เมื่อได้ยินคำพูดของคนข้างๆ เขาก็หยุดไพ่ของเธอทั้งหมดเพื่อขอร้องเธอ

ยืนด้วยลำแข้งของตัวเอง!

ถ้าหากว่าเมื่อก่อนเรื่องของเธอเป็นนาที แต่ว่าตอนนี้เธอเป็นบรรณาธิการตัวน้อย บวกกับแนวคิดที่จะกินในระยะยาว ภายใต้แสงจันทร์ กระเป๋าสตางค์สำคัญกว่าหน้าตา

เธอต้องคว้าโอกาสที่จะทำให้ชีวิตในไม่กี่เดือนข้างหน้านี้สุขสบาย

ของรักที่จอดรออยู่ในโรงรถยังรอการซ่อมบำรุงอยู่เลย

“ด้วยความยินดี” ถ้าหากว่าเธอได้รับอนุญาตให้เข้าไปในบ้าน เธอย่อมจะเลือกทางเลือกนี้

อวี๋ซือซือตาเป็นประกาย และตะโกนออกไป “ออกไป”

“ขอโทษนะ นี่พวกเธอจีบกันต่อหน้าฉันใช่ไหม ถึงฉันจะไม่ถือ แต่ว่าอีกเดี๋ยวพยาบาลก็จะเข้ามาเก็บกวาดท้องแล้วนะ” เป้ยฉ่ายเวยตั้งใจมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนกำแพงห้อง

เมื่อได้ยิน พวกเขาก็ทำเป็นว่าสนใจที่ไหน

อวี๋ซือซือเหมือนแมวถูกหนีบหาง เธอร้องอย่างโหยหวน “ใครจีบกัน เวยเวยเธอไม่ใช่เพื่อนฉันหรือยังไง”

“โอเค ฉันจะไม่พูดแล้ว ตอนนี้เราไปกันได้รึยัง” เป้ยฉ่ายเวยทำท่ายอมแพ้ในทันที เธอแอบบ่นอยู่ในใจ ถ้าไม่สนใจล่ะก็ทำไมต้องทำท่าเดือดร้อนด้วย

“ไป ไปกันได้แล้ว” อวี๋ซือซือก็รู้ตัวเหมือนกันว่าเธอออกท่าทางมากเกินไป เธอหันไปค้อนให้กับผู้ชายที่กำลังอมยิ้มอยู่ สายตาปะทะกับเขาโดยบังเอิญ เธอตกใจ แกล้งทำเป็นมองไม่เห็น

ถังฉีตงส่งพวกเขากลับไปและตัวเองก็กลับไปทำงานต่อ ส่วนการสัมภาษณ์นั้นค่อยให้อวี๋ซือซือไปหาเขาในตอนค่ำ

เป้ยฉ่ายพยักหน้าและกล่าวอย่างลึกซึ้ง “ตอนค่ำ เป็นช่วงเวลาที่ไม่เลวนะ”

“ไม่เลวบ้านเธอสิ ฉันไม่ไปหรอก ถ้าหากว่าปล่อยเธอไว้ ไม่รู้จะมีใครหน้าไหนโผล่..….”

“ไม่ได้หรอก ฉันมีหน้าที่การงานต้องทำนี่” อวี๋ซือซือหยุดนิ่งและพูดทวนอีกครั้ง “เวยเวยเธอไม่รู้ตัวใช่ไหมว่าถูกสะกดรอยอยู่ ข้างนอกอันตราย เธอพักอยู่ที่นี่จะได้ปลอดภัยหน่อย”

“เอาล่ะ ฉันรับปากเธอ” เป้ยฉ่ายเวยผงกหัว

ความสุขปรากฏขึ้นบนใบหน้าของอวี๋ซือซือ ไม่คิดว่าเวยเวยจะมีเหตุมีผลอยู่เหมือนกันนะ ความสุขของเธอยังค้างอยู่ได้ไม่ถึงหนึ่งนาที

เวยเวยก็พูดขึ้นอีก “ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปเธอไปไหนฉันก็ไปที่นั่น”

“ว่าไงนะ เวยเวยคำขอเธอข้อนี้มันทำได้ยากนะ ฉันทำงานมันไม่เหมือนกัน” อวี๋ซือซือแทบจะกระโดดลุกจากโซฟา “อีกอย่างตอนนี้เธอก็ได้รับบาดเจ็บอยู่”

เธอใช้สายตามองไปที่มือหล่อนที่กำลังได้รับบาดเจ็บ และยังใส่เฝือกอยู่!!

เป้ยฉ่ายเวยเผยให้เห็นฟันอันขาวเรียบของเธอด้วยการยิ้มให้อวี๋ซือซืออย่างไม่มีพิษสง "วางใจเถอะ มือฉันเจ็บ แต่ขาไม่ได้พิการ ไม่เป็นตัวถ่วงเธอหรอก"

อวี๋ซือซือรู้สึกว่าคนเดียวคล่องตัวสองคนเกะกะ เงินนี้ไม่ได้ง่ายๆเสียแล้ว "เวยเวย ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากให้เธอไปด้วย แต่เธอลองคิดดูถ้าเธอออกไปตอนนี้ ก็จะต้องถูกพบเห็นอย่างแน่นอน"

อีกนิดเดียวก็จะอ้างฉูเจ๋อหยางแล้ว

เป้ยฉ่ายเวยเห็นเพื่อนของเธอพูดจาแปลกๆ บ่ายเบี่ยงเธอสองรอบแล้ว "ซือซือ เธอมีเรื่องอะไรปิดบังฉันอยู่รึเปล่า"

"เหอเหอเหอ เวยเวย เธอก็ พูดอะไรน่ะ" อวี๋ซือซือไม่รัดกุมจนถูกจับได้ เธอหายใจหน้าอกกระเพื่อมอยู่สองสามครั้ง แย่แล้ว ทำไมเชื่อยากอย่างนี้ ให้เธอหาเงินง่ายๆหน่อยได้ไหม

“ซือซือ เธอเป็นอะไรรึเปล่า" เป้ยฉ่ายเวยไม่คิดว่าอวี๋ซือซือจะมีการตอบสนองเช่นนี้ เธอรีบรินน้ำใส่แก้วยื่นให้หล่อนในทันที