หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 169

บทที่169 ดูสายตาที่จริงใจของฉัน

อวี๋ซือซือรับแก้วมาและดื่มไปหลายอึกก่อนจะสูดหายใจและพูดว่า "ฉันไม่เป็นไร แพร์ลูกนี้มันหวานมันเกินไปน่ะ"

อวี๋ซือซือมองด้วยความสงสัย ลูกแพร์​จะไปมันได้อย่างไรกัน

อวี๋ซือซือเบิกตาตันเฟิ่งคู่นั้นจนโตถึงขีดสุดและมองเธอด้วยความ"จริงใจ" "เวยเวย ทำไมเธอถึงคิดว่าฉันมีอะไรปิดบังเธอ เธอมาจ้องตาคนจริงคู่นี้เลยมา"

เป้ยฉ่ายเวยจ้องตาคู่นั้นอยู่เป็นเวลานานก่อนจะตอบอย่างเรียบเฉย​ "ทั้งปลอมทั้งเสแสร้ง"

"พูดพล่อยๆ เธอจะสื่ออะไร ฉันออกจะจริงใจ" อวี๋ซือซือปฏิเสธ​ที่จะยอมรับ

"ซือซือเธอคงอยากจะอยู่ตามลำพังกับถังฉีตงล่ะสิ ฉันตามเธอไปเลยไม่ค่อยสะดวก ทำอะไรดังใจไม่ได้" เป้ยฉ่ายเวยผลักมือไปทางด้านหน้า และพูอย่างไม่แคร์​ "แน่นอนว่าถ้าเธอคิดอย่างนั้น ฉันรออยู่บ้านก็ได้"

อวี๋ซือซือไม่พูดอะไร เธอออกแรงกัดลูกแพร์​ในมืออีกคำราวกับว่าที่กัดอยู่นั้นไม่ใช่ลูกแพร์​แต่ว่าเป็นเนื้อหนังของใครสักคน เป้ยฉ่ายเวยเห็นอย่างนั้นก็ใจเต้นรัว เธอแอบสวดภาวนาให้ถังฉีตงอยู่ในใจ

ผ่านไปเป็นเวลานาน ในที่สุดอวี๋ซือซือก็ตัดสินใจได้ เธอพูดขึ้นอย่างไม่มีทางเลือก “เอาล่ะ หลายวันนี้เธอก็ตามฉันไปก็ได้ แต่ว่าฉันบอกเอาไว้ก่อนนะ ว่าอย่าเที่ยวแอบหนีไปไหน”

“ซือซือ ฉันอายุจะสามสิบแล้วนะ” ใครกันแน่ที่จะแอบหนีไปเที่ยว

“ก็ได้ ถ้างั้นก็ตามนั้น” นัยน์ตาอวี๋ซือซือมีความคิดบางอย่าง ไว้สายๆหน่อยค่อยบอกตานั่นก็ได้

หลังจากที่เป้ยฉ่ายรู้ว่าตัวเองไม่ถูกกักบริเวณแล้ว น้ำเสียงเธอก็ผ่อนคลายลงมาก “ซือซือ ตอนเย็นจะออกไปไหนอีกรึเปล่า”

“ออกไปไหน ฉันพาเธอไปบาร์ไม่ได้หรอกนะ และก็ไม่มีหนุ่มหล่อเอาไว้เอ็นเตอร์เทนด้วย” อวี๋ซือซือไม่รู้สึกอยากอาหาร เธอโยนลูกแพร์ที่เหลือทิ้งลงในถังขยะ

เธอพูดยังไม่ทันจบก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

อวี๋ซือซือและเป้ยฉ่ายเวยมองหน้ากัน สายตาของทั้งคู่ปรากฏความตึงเครียด

“วันนั้นฉันก็ได้รับพัสดุแบบนี้แหละ” เป้ยฉ่ายเวยกระซิบด้วยแววตาตื่นเต้น

“วางใจเถอะ ฉันจะไปดูเอง” อวี๋ซือซือยังคงรักษาความสงบในใจ

เธอถามคนที่นอกประตู “ใครคะ ถ้าไม่บอกก็จะไม่เปิดประตู”

ทางด้านนอกประตูนิ่งเงียบไป

แม้ว่าอวี๋ซือซือจะอาศัยอยู่ในอพาร์ทเม้นต์ชั้นดี ประตูใหญ่แต่ละบานจะมีกล้องวงจรปิดจับภาพตลอด แต่ว่าวันนี้โคมไฟบ้านเธอเสีย เมื่อดูที่จอภาพเลยจะเห็นเพียงสีดำมืดเท่านั้น

อวี๋ซือซือหัวใจเต้นรัวละเปล่งเสียงถามขึ้นอีกครั้ง “ไอ้บ้าที่ไหนอยู่ที่นอกประตู บอกชื่อนามสกุลของแกมาเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่อย่างนั้นถ้าจับแกได้ล่ะก็ น่าดูแน่”

นอกประตูก็ยังไม่มีใครตอบ

เป้ยฉ่ายเวยเดินเข้ามาจากห้องนั่งเล่น เธอลดเสียงลดขณะพูด “ซือซือ แจ้งตำรวจดีไหม”

“ถ้าหากไม่มีอะไร จะโดนข้อหาแจ้งความเท็จน่ะสิ ฉันโทรหาถังฉีตงให้รีบมาดีกว่า” อวี๋ซือซือส่ายหัว เธอยังคงระแวดระวังไม่ยอมเปิดประตู

เป้ยฉ่ายเวยพยักหน้าเห็นด้วย

อวี๋ซือซือโทรไปไม่นาน ถังฉีตงกู้รับสาย คราวนี้เสียงเคาะประตูมีเสียงของเขาด้วย “เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์ เปิดประตูหน่อย ผมเอง”

ไม่เสียงใช่ อวี๋ซือซือจึงกล้าที่จะเปิดประตู แต่ทันใดนั้นเธอก็เห็นกล่องกระดาษกล่องหนึ่งในมือของถังฉีตง

มันเหมือนกับกล่องที่เป้ยฉ่ายเวยเห็นครั้งก่อนเป๊ะ เมื่อนึกย้อนไปถึงความทรงจำอันไม่รื่นรมย์นั้น ในท้องเธอก็รู้สึกปั่นป่วนขึ้นมาก “โอย---”

“เวยเวย เธอเป็นอะไร” อวี๋ซือซือได้ยินเสียงครวญของเป้ยฉ่ายเวยเธอก็รีบถามหล่อนทันที

เป้ยฉ่ายเวยขมวดคิ้ว เธอพูดพร้อมสีหน้าไม่สบายใจ “ฉันไม่เป็นไร แค่รู้สึกคลื่นไส้”

“เข้าไปก่อนแล้วค่อยคุยกันเถอะ” ถังฉีตงพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม