หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 171

บทที่171 กูไม่ชอบผู้หญิงพูดโกหก

ในห้องเต็มไปด้วยบรรยากาศอันเสื่อมโทรม เพลงมาจากด้านในสุดของบาร์

ชายหนุ่มหุ่นกำยำล่ำสันกำลังนั่งเอกเขนก สองข้างประกอบด้วยสาวสวยทรวดทรงองเอวอ่อนช้อย ยังมีอีกสองคนนั่งตรงหน้าคอยนวดขาเขา โซฟาข้างๆก็มีลูกน้องนั่งอยู่รายล้อม

ใบหน้าของชายคนนั้นแสดงออกอย่างชัดเจน รอยแผลเป็นยาวราวสิบเซนติเมตร มันดูน่ากลัวยิ่งขึ้นภายใต้แสงสปอตไลต์หลากสี รอยยิ้มบนใบนั้นนั้นดุร้าย “ฮ่าฮ่าฮ่า เรื่องนี้ลิงทำได้ไม่เลว”

“เฮียเอ่อร์ ทำไมไม่ให้พี่ลิงส่งระเบิดฆ่าสาวน้อยพวกนั้นไปเสียเลยล่ะ” ลูกน้อยที่ข้างกายลิ่วเอ่อร์ถามอย่างไม่เข้าใจ

“มึงมันเด็กน้อยไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร ฆ่านังผู้หญิงนั่นแล้วมันดีกับกูยังไง กูอยากให้มันเข้าใจ กูลิ่วเอ่อร์ไม่ใช่ใครจะมาเล่นได้ง่ายๆ”

ลิ่วเอ่อร์ผู้ซึ่งมือถือปืนตลอดมาเป็นระยะเวลานมนานหลายปี เขาไม่พอใจกับการกระทำอันหยาบช้า ผู้หญิงในอ้อมแขนของเขาแสดงออกถึงอาการเจ็บปวดขึ้นมา

“เฮียเอ่อร์ เฮียเอ่อร์ เจ็บค่ะ เบาๆหน่อยค่ะ”

เสียงดังรอบตัวหยุดลงอย่างกะทันหัน ผู้ชายรอบๆซึ่งกำลังซดเหล้าอยู่นั้นหันไปจ้องมองผู้หญิงคนนั้นที่โวยวายขึ้นมาเบาๆ

ลิ่วเอ่อร์ก้มหน้าลงมองไปที่สีหน้าหยาบคายอันมีเสน่ห์ของหญิงสาวและถามขึ้นอย่างหดหู่ “เจ็บเรอะ”

หญิงสาวลังเลที่จะมองไปที่ชายผู้ซึ่งกำลังยิ้มให้ตนเองด้วยความกลัว ลิ่วเอ่อร์โหดเหี้ยมนัก สาวๆทุกคนในบาร์รู้กันดี เธอไม่กล้าแสดงออกชัดเจนเกินไป เป็นไปได้ว่าไหล่จะถูกอัดทับ เธอส่ายหัวอย่างไม่เต็มใจ “เฮียเอ่อร์ ไม่ ไม่เจ็บแล้วค่ะ”

ลิ่วเอ่อร์ออกแรงที่มือ ริมฝีปากหนาไม่หยุดออกโรง “กูไม่ชอบผู้หญิงโกหก”

หญิงสาวเจ็บแต่ไม่กล้าร้องออกมา เธอกลัวและได้แต่พูดขออภัย “อ้า---เฮียเอ่อร์ได้โปรดยกโทษให้ฉัน เสี่ยวลี่ผิดเองค่ะ”

“ไม่ เธอไม่ผิด” ลิ่วเอ่อร์ยกมือขึ้นตบใบหน้าที่นองไปด้วยน้ำตาของเธอ เขาพูดกับคนของเขาอย่างมีน้ำใจ “ผู้หญิงคนนี้กูยกให้พวกมึง ทำให้พี่น้องเรามีความสุขด้วย”

“เฮียเอ่อร์ ถ้าอย่างนั้นพี่น้องเราไม่เกรงใจแล้วนะ” เมื่อได้ยินว่าจะได้หญิงสาวมาปรนนิบัติ เสียงเป่าปากก็ดังขึ้นในทันที

ผู้หญิงที่จะมานั่งข้างเฮียเอ่อร์ได้ ย่อมไม่ธรรมดาทั้งนั้นล่ะ

เมื่อเสี่ยวลี่ได้ยินว่าลิ่วเอ่อร์ยกตัวเองให้กับลูกน้อง ดวงตาของหมาป่าหลายคู่กำลังจับจ้องไปที่เธอ เธอหวาดกลัวไปทั้งร่าง

เธอรีบคุกเข่าลงกับพื้นและขอร้องเขา “เฮียเอ่อร์ ได้โปรดยกโทษให้เสี่ยวลี่สักครั้งนะคะ เสี่ยวลี่รู้แล้วว่าตัวเองผิด เสี่ยวลี่รู้แล้วจริงๆค่ะ”

ถ้าหากว่าถูกผู้ชายมากมายขนาดนี้ลากตัวไป ยากนักที่คืนนี้เธอจะมีชีวิตรอด

ลิ่วเอ่อร์เตะเสี่ยวลี่ออกไป เขาขมวดคิ้วหายใจไม่ทั่วท้อง “คำพูดของกู มึงเห็นเป็นอะไร ให้มึงไปดูแลพี่น้องของกู ยังนับว่าไว้หน้ามึงแล้วนะ”

เสี่ยวลี่อ้าปากค้างด้วยความเจ็บปวด

คนอื่นๆเมื่อเห็นลิ่วเอ่อร์โมโห พวกเขาได้แต่มอง มีคนหนึ่งเดินเข้าลากจะลากตัวเสี่ยวลี่ซึ่งกำลังร้องไห้

“เฮียเอ่อร์ ผู้หญิงคนนี้ทำให้เฮียร์โกรธ น่าจะเอาไปทำขยะซะให้หมด ค่อยเอาชุดใหม่มาพรุ่งนี้ จะเลือกเอาที่รู้เรื่องว่าง่ายมาให้เฮียร์เอ่อร์เลย”

“ใช่ครับ เฮียเอ่อร์ แค่ผู้หญิงคนเดียว เฮียเอ่อร์อย่าหงุดหงิดไปเลย ลากออกไปจัดการให้สิ้นเรื่อง”

ผู้หญิงที่เหลือที่อยู่รอบกายลิ่วเอ่อร์เมื่อได้ยินจุดจบของเสี่ยวลี่ พวกเธอก็กลัวจนตัวสั่น ได้แต่ลดหัวก้มต่ำลง

ลิ่วเอ่อร์ไม่ตอบอะไร เขาได้แต่ยื่นมือออกไปจับขากรรไกรของผู้หญิงอีกคนและถามอย่างเยือกเย็น “กลัวหรอ”

เมื่อต้องเผชิญกับแววตาอันดุร้ายของลิ่วเอ่อร์ ร่างผอมบางของหญิงสาวหดตัวเล็กน้อย หล่อนพยายามดิ้นรนและระงับความกลัวในใจและกลับไปมองเขาอีกครั้งก่อนจะตอบตามความจริง “กลัว”

ลิ่วเอ่อร์มองเธอราวกับว่ามองผู้หญิงคนอื่นผ่านเธอ ผ่านไปนาน ในที่สุดเขาก็ปล่อยกรามผู้หญิงคนนั้นออกและหัวเราะอย่างป่าเถื่อน “ฮ่าฮ่าฮ่า อยู่เป็น วางใจเถอะเฮียเอ่อร์จะดูแลเธอเป็นอย่างดี”