หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 171

บทที่171 กูไม่ชอบผู้หญิงพูดโกหก

ในห้องเต็มไปด้วยบรรยากาศอันเสื่อมโทรม เพลงมาจากด้านในสุดของบาร์

ชายหนุ่มหุ่นกำยำล่ำสันกำลังนั่งเอกเขนก สองข้างประกอบด้วยสาวสวยทรวดทรงองเอวอ่อนช้อย ยังมีอีกสองคนนั่งตรงหน้าคอยนวดขาเขา โซฟาข้างๆก็มีลูกน้องนั่งอยู่รายล้อม

ใบหน้าของชายคนนั้นแสดงออกอย่างชัดเจน รอยแผลเป็นยาวราวสิบเซนติเมตร มันดูน่ากลัวยิ่งขึ้นภายใต้แสงสปอตไลต์หลากสี รอยยิ้มบนใบนั้นนั้นดุร้าย “ฮ่าฮ่าฮ่า เรื่องนี้ลิงทำได้ไม่เลว”

“เฮียเอ่อร์ ทำไมไม่ให้พี่ลิงส่งระเบิดฆ่าสาวน้อยพวกนั้นไปเสียเลยล่ะ” ลูกน้อยที่ข้างกายลิ่วเอ่อร์ถามอย่างไม่เข้าใจ

“มึงมันเด็กน้อยไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร ฆ่านังผู้หญิงนั่นแล้วมันดีกับกูยังไง กูอยากให้มันเข้าใจ กูลิ่วเอ่อร์ไม่ใช่ใครจะมาเล่นได้ง่ายๆ”

ลิ่วเอ่อร์ผู้ซึ่งมือถือปืนตลอดมาเป็นระยะเวลานมนานหลายปี เขาไม่พอใจกับการกระทำอันหยาบช้า ผู้หญิงในอ้อมแขนของเขาแสดงออกถึงอาการเจ็บปวดขึ้นมา

“เฮียเอ่อร์ เฮียเอ่อร์ เจ็บค่ะ เบาๆหน่อยค่ะ”

เสียงดังรอบตัวหยุดลงอย่างกะทันหัน ผู้ชายรอบๆซึ่งกำลังซดเหล้าอยู่นั้นหันไปจ้องมองผู้หญิงคนนั้นที่โวยวายขึ้นมาเบาๆ

ลิ่วเอ่อร์ก้มหน้าลงมองไปที่สีหน้าหยาบคายอันมีเสน่ห์ของหญิงสาวและถามขึ้นอย่างหดหู่ “เจ็บเรอะ”

หญิงสาวลังเลที่จะมองไปที่ชายผู้ซึ่งกำลังยิ้มให้ตนเองด้วยความกลัว ลิ่วเอ่อร์โหดเหี้ยมนัก สาวๆทุกคนในบาร์รู้กันดี เธอไม่กล้าแสดงออกชัดเจนเกินไป เป็นไปได้ว่าไหล่จะถูกอัดทับ เธอส่ายหัวอย่างไม่เต็มใจ “เฮียเอ่อร์ ไม่ ไม่เจ็บแล้วค่ะ”

ลิ่วเอ่อร์ออกแรงที่มือ ริมฝีปากหนาไม่หยุดออกโรง “กูไม่ชอบผู้หญิงโกหก”

หญิงสาวเจ็บแต่ไม่กล้าร้องออกมา เธอกลัวและได้แต่พูดขออภัย “อ้า---เฮียเอ่อร์ได้โปรดยกโทษให้ฉัน เสี่ยวลี่ผิดเองค่ะ”

“ไม่ เธอไม่ผิด” ลิ่วเอ่อร์ยกมือขึ้นตบใบหน้าที่นองไปด้วยน้ำตาของเธอ เขาพูดกับคนของเขาอย่างมีน้ำใจ “ผู้หญิงคนนี้กูยกให้พวกมึง ทำให้พี่น้องเรามีความสุขด้วย”

“เฮียเอ่อร์ ถ้าอย่างนั้นพี่น้องเราไม่เกรงใจแล้วนะ” เมื่อได้ยินว่าจะได้หญิงสาวมาปรนนิบัติ เสียงเป่าปากก็ดังขึ้นในทันที

ผู้หญิงที่จะมานั่งข้างเฮียเอ่อร์ได้ ย่อมไม่ธรรมดาทั้งนั้นล่ะ

เมื่อเสี่ยวลี่ได้ยินว่าลิ่วเอ่อร์ยกตัวเองให้กับลูกน้อง ดวงตาของหมาป่าหลายคู่กำลังจับจ้องไปที่เธอ เธอหวาดกลัวไปทั้งร่าง

เธอรีบคุกเข่าลงกับพื้นและขอร้องเขา “เฮียเอ่อร์ ได้โปรดยกโทษให้เสี่ยวลี่สักครั้งนะคะ เสี่ยวลี่รู้แล้วว่าตัวเองผิด เสี่ยวลี่รู้แล้วจริงๆค่ะ”

ถ้าหากว่าถูกผู้ชายมากมายขนาดนี้ลากตัวไป ยากนักที่คืนนี้เธอจะมีชีวิตรอด

ลิ่วเอ่อร์เตะเสี่ยวลี่ออกไป เขาขมวดคิ้วหายใจไม่ทั่วท้อง “คำพูดของกู มึงเห็นเป็นอะไร ให้มึงไปดูแลพี่น้องของกู ยังนับว่าไว้หน้ามึงแล้วนะ”

เสี่ยวลี่อ้าปากค้างด้วยความเจ็บปวด

คนอื่นๆเมื่อเห็นลิ่วเอ่อร์โมโห พวกเขาได้แต่มอง มีคนหนึ่งเดินเข้าลากจะลากตัวเสี่ยวลี่ซึ่งกำลังร้องไห้

“เฮียเอ่อร์ ผู้หญิงคนนี้ทำให้เฮียร์โกรธ น่าจะเอาไปทำขยะซะให้หมด ค่อยเอาชุดใหม่มาพรุ่งนี้ จะเลือกเอาที่รู้เรื่องว่าง่ายมาให้เฮียร์เอ่อร์เลย”

“ใช่ครับ เฮียเอ่อร์ แค่ผู้หญิงคนเดียว เฮียเอ่อร์อย่าหงุดหงิดไปเลย ลากออกไปจัดการให้สิ้นเรื่อง”

ผู้หญิงที่เหลือที่อยู่รอบกายลิ่วเอ่อร์เมื่อได้ยินจุดจบของเสี่ยวลี่ พวกเธอก็กลัวจนตัวสั่น ได้แต่ลดหัวก้มต่ำลง

ลิ่วเอ่อร์ไม่ตอบอะไร เขาได้แต่ยื่นมือออกไปจับขากรรไกรของผู้หญิงอีกคนและถามอย่างเยือกเย็น “กลัวหรอ”

เมื่อต้องเผชิญกับแววตาอันดุร้ายของลิ่วเอ่อร์ ร่างผอมบางของหญิงสาวหดตัวเล็กน้อย หล่อนพยายามดิ้นรนและระงับความกลัวในใจและกลับไปมองเขาอีกครั้งก่อนจะตอบตามความจริง “กลัว”

ลิ่วเอ่อร์มองเธอราวกับว่ามองผู้หญิงคนอื่นผ่านเธอ ผ่านไปนาน ในที่สุดเขาก็ปล่อยกรามผู้หญิงคนนั้นออกและหัวเราะอย่างป่าเถื่อน “ฮ่าฮ่าฮ่า อยู่เป็น วางใจเถอะเฮียเอ่อร์จะดูแลเธอเป็นอย่างดี”

“ขอบคุณค่ะเฮียเอ่อร์” หญิงสาวรู้ว่าตัวเองรอดแล้วแต่เธอก็ยังกล้าๆกลัวๆ

ลิ่วเอ่อร์ลูบไหล่อันเนียนเรียบของหญิงสาว “ชื่ออะไรล่ะ”

“หรูเมิ่ง” ผู้หญิงอย่างพวกเธอดูเหมือนจะไม่มีชื่อเป็นของตัวเอง แขกมีความสุข วันนี้เธอเลยสามารถชื่อหรูเมิ่งได้ ถ้าหากแขกไม่มีความสุข เรียกนังหมานักแมวก็คงไม่แตกต่างอะไรกัน

“อื้อ ขอแค่เธอดีกับเฮีย เฮียเอ่อร์จะไม่ทำไม่ดีกับเธอ” มือใหญ่อันหยาบกร้านของลิ่วเอ่อร์บีบขยำหญิงสาว

หรูเมิ่งหลับตาแน่นด้วยความเมตตาจากลิ่วเอ่อร์ “เฮียเอ่อร์วางใจ ต่อไปหรูเมิ่งจะเป็นคนของเฮียเอ่อร์ค่ะ”

ชายสองสามคนถัดไปจ้องตาเป็นมันและหัวเราะขึ้นอย่างหยาบคาย

ลิ่วเอ่อร์ปล่อยมือหลังจากบีบไปไม่กี่ครั้ง เขาไม่ได้ดำเนินการต่อ แต่กลับเอ่ยถามชายตรงหน้า “หมาป่า ลิงอยู่ไหนล่ะ”

ผู้ชายที่ชื่อหมาป่านิ่งไปสักครู่ เขาหันมองซ้ายขวาแต่ก็ไม่เห็นลิง “เฮียเอ่อร์ ดูเหมือนเมื่อสักครู่ลิงจะพาผู้หญิงคนหนึ่งไปห้องน้ำ”

“พี่ลิงนี่สามเป็นลิงจริงๆ รีบร้อนเหลือเกิน” มีคนพูดขึ้นอย่างไร้สาระ

“ไม่หรอก พี่ลิงชอบแบบนี้แหละ”

วันนี้ลิ่วเอ่อร์อารมณ์ดี เขาเลยไม่ได้สนใจว่าลูกน้องจะเล่นซุกซน “เขาไปนานแค่ไหนแล้ว”

“ชั่วโมงหนึ่งได้ล่ะมั๊ง” หมาป่าก็จำไม่ได้แน่ชัด

สายตาลิ่วเอ่อร์เปลี่ยนไปเล็กน้อย “ไปตามมันกลับมา”

“เฮียเอ่อร์ให้เรียกพี่น้องทั้งหมดรึเปล่าครับ” หมาป่าเห็นว่าการแสดงออกของลิ่วเอ่อร์ไม่ได้ล้อเล่น เขาจึงถามขึ้นอย่างจริงจัง

“ไม่ต้อง พามันกลับมาก่อนก็พอ” ลิ่วเอ่อร์แค่สงสัย เขายังไม่แน่ใจ อีกอย่างนี่เป็นเขตแดนของเขา เขาไม่น่าจะกล้ามาอย่างโจ่งแจ้ง

“ครับเฮียเอ่อร์” หมาป่าพยักหน้าให้กับน้องชายข้างกาย น้องชายเข้าใจและหมุนตัวเดินไปทางห้องน้ำ

“ใช่แล้ว เฮียเอ่อร์ เฮียร์บอกว่าฉูเจ๋อหยางนั่นสนใจผู้หญิงคนนั้น ทำไมไม่จับนังผู้หญิงคนนั้นมาซะเลย ไม่ก็จัดพี่น้องเราสักสองสามคนไปนอนกับหล่อนเสีย เป็นการตักเตือนฉูเจ๋อหยางแบบนี้ไม่ดีกว่าหรอ”

หมาป่าไม่เข้าใจว่าลิ่วเอ่อร์ผู้ซึ้งโหดเหี้ยมไร้ความปรานีทำไมถึงได้แสดงความเมตตาต่อศัตรูของตน

ลิ่วเอ่อร์ลูบหน้าอกหญิงสาวด้านข้างอย่างนุ่มนวลและพูดอย่างมีความหมายลึกซึ้ง “วิธีการของพวกมึงล้าสมัยไปแล้ว คนอย่างฉูเจ๋อหยางจะให้โอกาสเช่นนี้กับพวกมึงได้อย่างไร สู้แย่งผู้หญิงของเขามารับใช้เสียจะดีกว่า”

อีกอย่างเขารู้สึกสนใจผู้หญิงที่กล้ามองเขาด้วยสายตาโกรธ

“ที่แท้เฮียเอ่อร์ก็สนใจ คืนนี้จะให้สาวน้อยคนนั้นรอเฮียที่เตียงอย่างเชื่อฟัง” หมาป่าพูดอย่างอาจหาญ

“ไม่รีบ กูรอได้” เมื่อเทียบกับการแก้แค้น ลิ่วเอ่อร์รู้สึกสนุกกับกระบวนการทรมานฉูเจ๋อหยาง

หมาป่าถามขึ้นด้วยความอยากรู้ “เฮียเอ่อร์ผมยังไม่ค่อยเข้าใจ”

“ว่า”

“เฮียเอ่อร์สนใจผู้หญิงคนนั้น ทำไมถึงส่งกรดกำมะถันไปล่ะ ถ้าหากว่าเสียโฉมก็คงจะไม่น่าสนใจแล้ว” หมาป่ารู้สึกว่าผู้หญิงจะต้องขาวๆเนียนๆถึงจะน่าหลงใหล

ไม่มีที่ยืนสำหรับผู้หญิงอัปลักษณ์

เมื่อได้ยินว่ากรดกำมะถัน ร่างของหรูเมิ่งก็สั่นสะท้าน ร่างเธออ่อนระทวยพิงลิ่วเอ่อร์เหมือนกับลูกแมว เธอกังวลว่าเหยื่อรายต่อไปจะเป็นเธอเอง

ผู้หญิงที่คุกเข่าอยู่ที่พื้นตลอดมา เธอพยายามสะกดกลั้นใจตัวเองไว้ ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง