หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 173

บทที่173 “ความจริงใจ” ของฉูเจ๋อหยาง

เมื่อคนอื่นๆเห็นเขาทำเช่นนี้ พวกเขาก็พากันก้าวถอยหลังด้วยความกลัว

ทั้งการระเบิดและอันตรายต่างๆที่คาดคิดไว้ก็ไม่ได้เกิดขึ้นแต่อย่างใด

กล่องก็ยังวางอยู่ตรงนั้นอย่างสงบนิ่ง

“พวกมึงขี้ขลาดขนาดนี้ ยังมีหน้าออกมาอยู่ในสังคม กูอายแทนพวกมึงเสียจริง” ถังฉีตงส่ายหัวอย่างสะอิดสะเอียน

ลิ่วเอ่อร์รู้สึกเสียหน้า เขาจ้องพวกลูกน้องโดยไม่ได้พูดอะไรสักคำและเดินเข้ามาดู ในกล่องคือสินค้าสีขาวที่สูญหายไปจากครั้งก่อน

สายตาเขาหันไปมองตรงที่ใบหน้าอันสงบนิ่งของฉูเจ๋อหยาง “ทนายฉูหมายความว่าอย่างไร”

“นี่เป็นสิ่งชดเชยที่คุณต้องการไม่ใช่รึ” ฉูเจ๋อหยางพูดอย่างไร้อารมณ์

ลิ่วเอ่อร์ไม่ได้โง่ ฉูเจ๋อหยางคงไม่ได้ใจดีนำสินค้ากลับมาส่งให้เขาแน่ สายตาที่เขามองฉูเจ๋อหยางเปลี่ยนไปบ้าง “ฉูเจ๋อหยาง ถ้ากูจำไม่ผิดมึงน่าจะเป็นทนาย คนอย่างมึงทำไมถึงมีสินค้าพวกนี้อยู่ในมือได้”

“เกี่ยวอะไรกับคุณ” เสียงเย็นชาของฉูเจ๋อหยางดังขึ้นมา

ลิ่วเอ่อร์แปลกใจแต่เขาก็ยังแสร้งทำเป็นพูด “แน่นอนไม่ได้เกี่ยวอะไรกับกู แต่ว่าถ้าหากว่าคนอื่นรู้ว่าทนายฉูมีความสามารถอันยอดเยี่ยมเช่นนี้ ไม่รู้ว่าพวกเขาจะว่าอย่างไรกัน”

ทนายคนหนึ่งสามารถมีที่ยืนในเมืองจิ่นอันได้ เพราะว่าเขามีเส้นสายของตระกูลหนาน ไม่อย่างนั้นคงเป็นไปไม่ได้ที่จะมีความสามารถในการระดมกองกำลังต่อต้านยาเสพติด นอกเสียจากว่าสถานะของเขาไม่ได้เป็นแค่ทนายคนหนึ่งเท่านั้น

เมื่อมีความคิดเช่นนี้ ลิ่วเอ่อร์ยิ่งมองฉูเจ๋อหยางด้วยสายตาระมัดระวัง แค่หายไปสองปีไม่ได้เจอกัน ฉูเจ๋อหยางเติมโตอย่างน่าอัศจรรย์ใจ มันรวดเร็วมาก

เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉูเจ๋อหยางบ้าง แต่ว่าแค้นของเขายังไงก็ต้องชำระ เพียงแต่ว่าต้องใช้แผนในระยะยาวหน่อย

“ตามสบาย” ฉูเจ๋อหยางยิ้มขึ้นอย่างภาคภูมิใจ

เขากันไปพูดกับคนข้างๆว่า “ไปกันเถอะ”

เขาได้มอบ “ความจริงใจ” ให้แล้วก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องอยู่ต่อแล้วนี่ใช่ไหม

ถังฉีตงได้แต่ยิ้ม เขาเดินวางมาดพร้อมที่จะติดตามฉูเจ๋อหยางออกไป

เมื่อเห็นว่าร่างของฉูเจ๋อหยางกำลังจะจากไป ลิ่วเอ่อร์รู้สึกว่าเรื่องต่างๆไม่น่าจะง่ายขนาดนั้น ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเหมือนว่ามีบางสิ่งบางอย่าง บนใบหน้าเขาปรากฏรอยยิ้มแปลกๆขึ้นมา “ทนายฉูรอก่อน กูมีของดีบางอย่างอยากให้มึงดู”

ฉูเจ๋อหยางหยุดเท้าและหันไปมองอย่างรวดเร็ว

ลิ่วเอ่อร์ไม่ได้สนใจ เขากลับไปนั่งที่โซฟาของตัวเองและโบกมือ “หรูเมิ่ง ออกมาพบทนายฉูผู้โด่งดังของเราหน่อยสิ”

ภายใต้เงาของโซฟา ร่างผอมเพรียวเดินตัวสั่นเทาออกมา ใบหน้าหญิงสาวซีดขาวด้วยความหวาดกลัว ดวงตาทั้งคู่ซึ่งดูฉลาดเฉลียวเบิกโตเป็นประกาย

คนยังเดินไม่ถึงด้านข้าง ลิ่วเอ่อร์ก็ดึงตัวหรูเมิ่งไปในอ้อมแขน เขาบีบคางเธอไว้ และทำให้ใบหน้าของเธอส่องไปยังแสงสว่าง เขาหายใจเบาๆรดข้างหูเธอ ขณะที่สายตาเคร่งขรึมจ้องไปที่ฉูเจ๋อหยาง

“ทนายฉูคิดว่าผู้หญิงของผมเป็นอย่างไรบ้าง เธอเป็นเหมือนสิ่งของเล็กๆอันสวยงามใช่หรือไม่”

หรูเมิ่งประหลาดใจอยู่บ้าง แต่ไม่กล้าที่จะสบตาผู้ชายหล่อเหลาตรงหน้า ปากลิ่วเอ่อร์พูดถึง “สิ่งของเล็กน้อย” ตรงหน้าก็คือผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ

หล่อนเหมือนกันผู้หญิงของเขาจริงรึ

ไม่รู้ทำไมอยู่ๆใจเธอก็เต้นไม่เป็นจังหวะ ถ้าหากว่าได้รับการปกป้องจากผู้ชายคนนี้ คงไม่ต้องใช้ชีวิตอย่างไร้ค่าเช่นนี้