หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 173

บทที่173 “ความจริงใจ” ของฉูเจ๋อหยาง

เมื่อคนอื่นๆเห็นเขาทำเช่นนี้ พวกเขาก็พากันก้าวถอยหลังด้วยความกลัว

ทั้งการระเบิดและอันตรายต่างๆที่คาดคิดไว้ก็ไม่ได้เกิดขึ้นแต่อย่างใด

กล่องก็ยังวางอยู่ตรงนั้นอย่างสงบนิ่ง

“พวกมึงขี้ขลาดขนาดนี้ ยังมีหน้าออกมาอยู่ในสังคม กูอายแทนพวกมึงเสียจริง” ถังฉีตงส่ายหัวอย่างสะอิดสะเอียน

ลิ่วเอ่อร์รู้สึกเสียหน้า เขาจ้องพวกลูกน้องโดยไม่ได้พูดอะไรสักคำและเดินเข้ามาดู ในกล่องคือสินค้าสีขาวที่สูญหายไปจากครั้งก่อน

สายตาเขาหันไปมองตรงที่ใบหน้าอันสงบนิ่งของฉูเจ๋อหยาง “ทนายฉูหมายความว่าอย่างไร”

“นี่เป็นสิ่งชดเชยที่คุณต้องการไม่ใช่รึ” ฉูเจ๋อหยางพูดอย่างไร้อารมณ์

ลิ่วเอ่อร์ไม่ได้โง่ ฉูเจ๋อหยางคงไม่ได้ใจดีนำสินค้ากลับมาส่งให้เขาแน่ สายตาที่เขามองฉูเจ๋อหยางเปลี่ยนไปบ้าง “ฉูเจ๋อหยาง ถ้ากูจำไม่ผิดมึงน่าจะเป็นทนาย คนอย่างมึงทำไมถึงมีสินค้าพวกนี้อยู่ในมือได้”

“เกี่ยวอะไรกับคุณ” เสียงเย็นชาของฉูเจ๋อหยางดังขึ้นมา

ลิ่วเอ่อร์แปลกใจแต่เขาก็ยังแสร้งทำเป็นพูด “แน่นอนไม่ได้เกี่ยวอะไรกับกู แต่ว่าถ้าหากว่าคนอื่นรู้ว่าทนายฉูมีความสามารถอันยอดเยี่ยมเช่นนี้ ไม่รู้ว่าพวกเขาจะว่าอย่างไรกัน”

ทนายคนหนึ่งสามารถมีที่ยืนในเมืองจิ่นอันได้ เพราะว่าเขามีเส้นสายของตระกูลหนาน ไม่อย่างนั้นคงเป็นไปไม่ได้ที่จะมีความสามารถในการระดมกองกำลังต่อต้านยาเสพติด นอกเสียจากว่าสถานะของเขาไม่ได้เป็นแค่ทนายคนหนึ่งเท่านั้น

เมื่อมีความคิดเช่นนี้ ลิ่วเอ่อร์ยิ่งมองฉูเจ๋อหยางด้วยสายตาระมัดระวัง แค่หายไปสองปีไม่ได้เจอกัน ฉูเจ๋อหยางเติมโตอย่างน่าอัศจรรย์ใจ มันรวดเร็วมาก

เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉูเจ๋อหยางบ้าง แต่ว่าแค้นของเขายังไงก็ต้องชำระ เพียงแต่ว่าต้องใช้แผนในระยะยาวหน่อย

“ตามสบาย” ฉูเจ๋อหยางยิ้มขึ้นอย่างภาคภูมิใจ

เขากันไปพูดกับคนข้างๆว่า “ไปกันเถอะ”

เขาได้มอบ “ความจริงใจ” ให้แล้วก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องอยู่ต่อแล้วนี่ใช่ไหม

ถังฉีตงได้แต่ยิ้ม เขาเดินวางมาดพร้อมที่จะติดตามฉูเจ๋อหยางออกไป

เมื่อเห็นว่าร่างของฉูเจ๋อหยางกำลังจะจากไป ลิ่วเอ่อร์รู้สึกว่าเรื่องต่างๆไม่น่าจะง่ายขนาดนั้น ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเหมือนว่ามีบางสิ่งบางอย่าง บนใบหน้าเขาปรากฏรอยยิ้มแปลกๆขึ้นมา “ทนายฉูรอก่อน กูมีของดีบางอย่างอยากให้มึงดู”

ฉูเจ๋อหยางหยุดเท้าและหันไปมองอย่างรวดเร็ว

ลิ่วเอ่อร์ไม่ได้สนใจ เขากลับไปนั่งที่โซฟาของตัวเองและโบกมือ “หรูเมิ่ง ออกมาพบทนายฉูผู้โด่งดังของเราหน่อยสิ”

ภายใต้เงาของโซฟา ร่างผอมเพรียวเดินตัวสั่นเทาออกมา ใบหน้าหญิงสาวซีดขาวด้วยความหวาดกลัว ดวงตาทั้งคู่ซึ่งดูฉลาดเฉลียวเบิกโตเป็นประกาย

คนยังเดินไม่ถึงด้านข้าง ลิ่วเอ่อร์ก็ดึงตัวหรูเมิ่งไปในอ้อมแขน เขาบีบคางเธอไว้ และทำให้ใบหน้าของเธอส่องไปยังแสงสว่าง เขาหายใจเบาๆรดข้างหูเธอ ขณะที่สายตาเคร่งขรึมจ้องไปที่ฉูเจ๋อหยาง

“ทนายฉูคิดว่าผู้หญิงของผมเป็นอย่างไรบ้าง เธอเป็นเหมือนสิ่งของเล็กๆอันสวยงามใช่หรือไม่”

หรูเมิ่งประหลาดใจอยู่บ้าง แต่ไม่กล้าที่จะสบตาผู้ชายหล่อเหลาตรงหน้า ปากลิ่วเอ่อร์พูดถึง “สิ่งของเล็กน้อย” ตรงหน้าก็คือผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ

หล่อนเหมือนกันผู้หญิงของเขาจริงรึ

ไม่รู้ทำไมอยู่ๆใจเธอก็เต้นไม่เป็นจังหวะ ถ้าหากว่าได้รับการปกป้องจากผู้ชายคนนี้ คงไม่ต้องใช้ชีวิตอย่างไร้ค่าเช่นนี้

หัวใจที่ไม่อาจหาคำอธิบายได้เกิดความปรารถนาและความคาดหวัง ถ้าหากว่าชายตรงหน้ายินดีช่วยเหลือเธอ แม้จะต้องผู้หญิงที่อยู่อย่างไร้ตัวตนเธอก็ยอม

ความรู้สึกหดหู่ซึ่งมองไม่เห็นเล็ดลอดออกมาจากกายของฉูเจ๋อหยาง ตามมาด้วยความโมโหราวน้ำที่ถาโถมท่วมทับไปที่ลิ่วเอ่อร์

สายตาอันมืดมิดไม่สามารถทนกับคลื่นพลังนั้นได้ “ถ้าคุณแตะต้องเธออีกล่ะก็ ผมจะเอามือคุณข้างหนึ่ง ถ้ายังกล้าแตะต้องเธออีก ผมจะเอาชีวิตคุณ”

บรรยากาศตอนแรกของการรบราฆ่าฟัน คนของทั้งสองฝั่งเริ่มตึงเครียด

ราวกับว่าพวกเขากำลังรอรับคำสั่ง

สีหน้าลิ่วเอ่อร์ยิ้มด้วยความพึงพอใจ มีไฟลุกโชนในดวงตา เขาไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่เป็นธาตุแท้ของฉูเจ๋อหยาง เพื่อผู้หญิงคนหนึ่งไม่ได้คำนึงถึงสถานะของตัวเองกลับพยายามจะฉีกหน้าเขา

ฉูเจ๋อหยางอ่อนแอแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

“ฉูเจ๋อหยาง ทำไมเราไม่มาชำระหนี้กันวันนี้เสียเลยล่ะ”

เขาเริ่มจะรู้สึกเสียดายที่ไม่ได้ฆ่าฉูเจ๋อหยางตั้งแต่ตอนนี้เพื่อป้องกันปัญหาที่อาจตามมาในอนาคต

แต่ว่าลิ่วเอ่อร์ลืมไป ตอนนี้เขาอยู่ภายใต้อิทธิพลของฉูเจ๋อหยาง ถึงจะอยากฆ่าฉูเจ๋อหยางแต่ว่ามันก็ไม่ง่ายนัก

“เร็วเข้า” ฉูเจ๋อหยางไม่ค่อยสนใจอะไรลิ่วเอ่อร์นัก สายตาของเขาไม่ยาวพอ รอวันหลังปลาตัวไหนด้านหลังลิ่วเอ่อร์ติดเบ็ดล่ะก็ เขาจะมาจัดการกับหมอนี่เอง

ตอนนี้เหมือนเป็นดอกเบี้ยเพียงเล็กน้อย

จอมเผด็จการพยักหน้าให้ฉูเจ๋อหยางและถังฉีตงเล็กน้อย ได้เวลาแล้ว

ทั้งคู่พยักหน้าเป็นอันเข้าใจ

คราวนี้ลิ่วเอ่อร์ไม่ได้รั้งฉูเจ๋อหยางไว้เพราะเขารู้ว่าคงรั้งไว้ไม่ได้ แต่เขาก็หายใจไม่ทั่วท้อง รอจนคนออกไปแล้ว เขาจึงโยนหญิงสาวลงกับพื้น “คิดอย่างไรกับผู้ชายคนนั้น”

“เฮียเอ่อร์ เฮียเอ่อร์หรูเมิ่งไม่กล้า ในใจหรูเมิ่งมีแต่เฮียเอ่อร์เท่านั้น” หรูเมิ่งตอบอย่างรวดเร็ว เธอคุกเข่าลงกับพื้นไม่กล้าขอความเมตตา เธอกุมมือทั้งสองไว้แน่นบนหน้าขา ในใจเธอทั้งกลัวและทั้งอิจฉา

อิจฉาผู้หญิงของชายคนนั้น ผู้หญิงคนไหนช่างโชคดีเหลือเกินที่ได้รับความโปรดปรานจากชายผู้เย็นชาคนนั้น

ส่วนเธอต้องทนอยู่กับลิ่วเอ่อร์อย่างไม่เต็มใจ

ลิ่วเอ่อร์ยิ้มอย่างเยือกเย็น แม้ว่าเขาจะไม่เห็นการแสดงออกของหญิงสาวแต่ว่าเขาก็รู้ว่าเธอคิดอะไร แม้ว่ามันจะขัดใจเขามาก แต่หญิงเลวก็ไม่มีความหมาย เมื่อเขามองผู้หญิงคนนี้สายตาก็เต็มไปด้วยความดูแคลน เก็บไว้อีกสักหน่อยเผื่อจะมีประโยชน์

เขาพูดอย่างตั้งใจ "หรูเมิ่ง หากคิดจะปีนออกจากหลุมดำแห่งนี้ล่ะก็ ต้องดูว่าเธอจะคว้าโอกาสนี้ไว้ได้หรือไม่"

"หรูเมิ่งจะเชื่อฟังคำของเฮียเอ่อร์ทุกอย่าง" หรูเมิ่งตาละห้อยพร้อมทำเสียงออดอ้อน

"ฮ่าฮ่าฮ่า หรูเมิ่งเอ๋ยหรูเมิ่ง ไม่เสียแรงที่เฮียเลี้ยงเอาไว้ ช่วงนี้พักผ่อนให้เต็มที่ รอฟังข่าวจากเฮีย" ลิ่วเอ่อร์ยิ้มอย่างดุเดือด ถึงใบหน้าเขาจะยิ้มแต่ว่าแววตาเขากลับไม่เป็นเช่นนั้น

ฉูเจ๋อหยางแกไม่ชอบผู้หญิงคนไหนเลยรึ ถ้าอย่างนั้นเขาจะส่งให้อีกสักคน ไม่รู้ว่าเขาจะรับพรข้อนี้หรือไม่

หรูเมิ่งพยักหน้าและเดินออกทางประตูหลังด้วยความระวังเนื้อระวังตัว เธอรู้ว่าลิ่วเอ่อร์ให้โอกาสเธอเพียงแค่ครั้งเดียว โอกาสที่จะปีนออกจากขุมนรกและกลับสู่โลกมนุษย์ หรืออาจจะเป็นจุดที่ไม่มีทางหวนกลับ

ไม่ว่าอย่างไรก็แล้วแต่ นี่เป็นเพียงโอกาสเดียวของเธอหรูเมิ่ง

"ทำไมเฮียเอ่อร์ถึงปล่อยฉูเจ๋อหยางมันไปอย่างนี้ล่ะ" หมาป่าถามด้วยความไม่พอใจ ก็เห็นๆอยู่ว่าพวกเรามีกำลังคนตั้งมาก แค่เพียงขยับนิ้วก็ฆ่าเขาได้แล้ว

"หน้าโง่ มึงคิดว่าฉูเจ๋อหยางอยู่ดีๆจะดุ่มๆเข้ามาโดยไม่ได้เตรียมตัวหรือยังไง แค่คนรอบตัวเขาไม่กี่คนมึงก็เอาไม่อยู่แล้ว ไหนจะที่ซุ่มโจมตีอยู่ด้านนอกอีก" ถ้าไม่ใช่เพราะว่าคนของคุณเสิ่นม้าเร็วมาบอกข่าว เขาเองก็เกือบจะลงมือแล้ว