หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 174

บทที่174 สำหรับคนตาย

"ถ้าอย่างนั้นพี่ลิงก็เจ็บตัวฟรีน่ะสิ" หมาป่ารู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมาก อย่างไรพี่ลิงก็เคยเป็นหัวหน้ามาก่อน แม้ว่าตอนนี้จะไม่ได้มีอิทธิพลเท่าแต่ก่อน แต่หากถูกหักหน้าเช่นนี้ อีกหน่อยเขาจะสู้หน้าพี่น้องได้อย่างไร

"ลองดูสินค้าก่อน" ลิ่วเอ่อร์ขี้เกียจยุ่งเกี่ยวเรื่องความอัปยศของหมาป่า และอีกอย่างเขาก็ไม่วางใจสิ่งที่ฉูเจ๋อหยางส่งมา ต้องตรวจสอบก่อนถึงจะแน่ใจได้

เมื่อพูดถึงสินค้าใบหน้าของหมาป่าก็ตื่นเต้นขึ้นมาบ้าง สินค้าสีขาวเหล่านั้นคุณภาพสูง เขายังเสียดายไม่หาย ตอนนี้มีคนส่งกลับมา นับว่าฉูเจ๋อหยางรู้งาน

เขาแทบรอไม่ไหวขณะรับมีดสั้นที่น้องชายส่งมาให้ เขาเปิดผนึกถุงออกและแตะนิ้วก้อยลงบนแผ่นแป้ง เขายื่นนิ้วไปแถวจมูกและสูดดมเข้าไป สีหน้าเขากระพือขึ้นในทันที

เขายกนิ้วโป้งขึ้นให้ลิ่วเอ่อร์และพูดอย่างตื่นเต้น "เฮียเอ่อร์นี่เป็นสินค้าของพวกเรา"

เมื่อได้ยินคำตอบที่ต้องการ ใบหน้าของลิ่วเอ่อร์ก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้น "อื้อ ค่ำนี้ไปติดต่อคนให้จัดการซะ"

"ครับ เฮียเอ่อร์" นั่นเป็นเงินจำนวนมหาศาล เพียงพอให้พวกเขาเสพสุขไปได้อีกนาน

เมื่อคำพูดนั้นของลิ่วเอ่อร์ออกมาทุกคนก็โห่ร้องด้วยความยินดี

"เป็นลูกน้องเฮียร์เอ่อร์ก็ดีอย่างนี้ กินอยู่สุขสบาย"

"เฮียเอ่อร์สุดยอด อีกหน่อยพวกเราจะเชื่อฟังเฮียเป็นอย่างดี"

ภายในรถยนต์ธุรกิจขนาดเจ็ดแปดที่นั่ง จอมเผด็จการเหลือบมองดูนาฬิกาเรือนงามบนข้อมือ และพูดอย่างตายด้าน "ได้เวลาแล้ว"

"อื้อ ไปกันเถอะ" ฉูเจ๋อหยางเคาะกระจกรถ

คนขับรถด้านหน้าจึงเหยียบคันเร่ง

ถังฉีตงวางมือทั้งสองข้างที่หลังศีรษะพร้อมพูดอย่างเกียจคร้าน “หวังว่าลิ่วเอ่อร์จะชอบของขวัญนี้นะ”

ตาดำมืดของฉูเจ๋อหยางจ้องไปข้างหน้ามุมปากโหดร้ายอันเย็นชา “เขาต้องชอบแน่”

ไม่ถึงสามนาที ในบาร์มีความโกลาหลเกิดขึ้น “เฮียเอ่อร์แย่แล้ว ตำรวจมา”

“ว่าไงนะ” ลิ่วเอ่อร์ซึ่งเพิ่งจะนั่งลงก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ในทันที เขานึกถึงสิ่งที่ฉูเจ๋อหยางส่งมา สีหน้าเขาเปลี่ยนไปในทันที “เร็วเข้าเอาของไปซ่อน”

“เฮียเอ่อร์ ไม่ทันแล้ว ตำรวจเข้ามาแล้ว” หมาป่าหน้าซีดเมื่อรู้ว่าตำรวจได้เข้ามาในเขตแดนแล้ว มือเขากำปืนแน่น

ลิ่วเอ่อร์สายตาเคียดแค้น เขาอยากจะฉีกฉูเจ๋อหยางเป็นชิ้นๆ เพราะว่าเขาใจดีเกินไปจึงตกหลุมพรางของฉูเจ๋อหยาง

“เฮียเอ่อร์ รีบหาทางเร็วเข้า ของเยอะขนาดนี้ไม่ได้ไปนั่งในคุกสบายๆแน่ เราจะโดนประหารชีวิตกันหมดแน่” หมาป่าเริ่มมือสั่น

เขาไม่อยากเข้าคุก และไม่อยากตาย เขายังใช้ชีวิตไม่เต็มอิ่ม

สีหน้าของพี่น้องคนอื่นก็แย่เช่นกัน ถ้าหากว่าไม่ใช่เพราะยังมีลิ่วเอ่อร์อยู่ในที่นั้น คาดว่าตอนนี้คงอลหม่านกันน่าดู

ลิ่วเอ่อร์มองดูลิงที่เพิ่งฟื้นคืนสติ ใจเขาสั่นจนแทบทนไม่ไหว จากนั้นเขาก็เหมือนจะตัดสินใจอะไรบางอย่างได้จึงเรียกลิงเข้ามา “ลิงมานี่”

ขณะที่ลิงไม่ทันสังเกตเขาก็กระพริบตาให้หมาป่า

หมาป่านิ่งไปครู่หนึ่งและร่างสั่นเทา ใจเขารู้แล้วว่าลิ่วเอ่อร์หมายถึงอะไร นัยน์ตาเขาแดงก่ำไปทั้งดวง

“เฮียเอ่อร์ ว่าไง” ลิงเดินโซซัดโซเซด้วยขาเพียงข้างเดียว

ลิวเอ่อร์ออกแรงตบไปบนบ่าของลิง เขาดึงหน้าผากลิงไปแตะที่หน้าผากของตัวเองและกล่าวอย่างโหดเหี้ยมและเด็ดขาด “ลิง ครอบครัวของมึง กูลิ่วเอ่อร์จะช่วยดูแลแทนมึงเอง”

“เฮียเอ่อร์ เฮียร์หมายความว่าอย่างไร ผมไม่เข้าใจ” ใบหน้าลิงเต็มไปด้วยความสับสน เขาไม่เชื่อว่าลิ่วเอ่อร์จะทำอะไรตน จะอย่างไรเขาและตนร่วมเป็นร่วมตายกันมาเป็นเวลาหลายปีแล้ว เขาไม่น่าจะจบมันด้วยวิธีนี้ไม่ใช่รึ

ลิ่วเอ่อร์ไม่ได้พูดอะไร เขารับกริชจากหมาป่ามา มือใหญ่ปิดปากลิงไม่ให้ส่งเสียงอันใดแม้แต่น้อย จากนั้นกริชสีขาวที่ท้องก็มีสีแดงสดไหลออกมา สายตาเขามองไปที่เงามืดในบาร์ ช่างโหดร้ายและน่ากลัว “เฮียร์ขอโทษไอ้น้องชาย แค้นของมึงกูต้องชำระให้แน่”

พูดแล้วเขาก็ค่อยๆวางร่างลิงลงบนพื้น

การกระทำนี้ของลิ่วเอ่อร์ช่างแสนยาวนาน แต่ความจริงแล้วผ่านไปเพียงไม่กี่นาทีเท่านั้น แสงไฟในบาร์มืดสลัว นอกจากหมาป่าแล้วก็ไม่มีใครเห็น

ตอนนี้ตำรวจได้เข้ามาแล้ว ฝูงชนอันโหดเหี้ยมพากันมุมอยู่รอบๆ พวกเขาพูดกับลิ่วเอ่อร์ “ลิ่วเอ่อร์ ทำไมคุณต้องให้คนมากมายต้องเดือดร้อนไปกับคุณด้วยล่ะ”

“หัวหน้าเฉินพูดตลกแล้ว ก็แค่พี่น้องไม่กี่คนมาร่วมสนุกกัน” ลิ่วเอ่อร์พูดอย่างราบเรียบ

“อย่ามาไร้สาระ ผมได้รับแจ้งว่าคุณมีหลักฐานที่ถูกขโมยมา รีบเอาออกมาซะ อย่าให้ผมต้องยุ่งยาก” หัวหน้าเฉินไม่ล้อเล่นกันลิ่วเอ่อร์

ตอนแรกลิ่วเอ่อร์คิดที่จะมอบตัวลิงเพื่อแลกกับสินค้าล๊อตนี้ แต่ดูเหมือนว่าจะต้องเสียไปทั้งสองอย่าง เขากัดฟันดำๆของตัวเองกรอด ต้องโทษหมาจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ฉูเจ๋อหยาง ทำให้เขาต้องมาติดกับดักครั้งใหญ่นี้

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับหัวหน้าเฉินอีกครั้ง เขาเหลือบมองหมาป่า ส่งสัญญาณให้นำของออกมา

หมาป่าก็ไม่กล้าเตะถ่วง เขารีบหยิบซองหนักจากกล่องทางด้านหลังส่งให้กับลิ่วเอ่อร์

เรื่องนี้เกี่ยวกับการจัดการของหัวหน้าเฉินผู้ซึ่งเป็นมืออาชีพและพอจะซื้อได้ด้วยเงิน

ลิ่วเอ่อร์ประจบประแจงหัวหน้าเฉิน “หัวหน้าเฉิน ทุกคนก็เป็นเพื่อนกัน ลองปิดตาข้างหนึ่งดูจะดีกว่าไหม”

หากว่าหัวหน้าเฉินยินดียอมรับผลประโยชน์นี้ คราวนี้เบื้องบนได้ออกคำสั่งลงมา แน่นอนว่ามันเป็นของโจร เขาเองก็ไม่กล้าที่จะล้อเล่นกับตราตำรวจ เขาได้แต่พยายามสรรหาคำพูดที่เหมาะสม “ลิ่วเอ่อร์คุณเห็นว่าผมหัวหน้าเฉินเป็นคนเช่นไร คราวนี้แน่นอนว่าต้องเป็นไปตามกฎระเบียบ”

ลิ่วเอ่อร์เข้าใจกฎระเบียบที่หัวหน้าเฉินหมายถึง เขารู้ว่าวันนี้เบื้องบนกำลังเพ่งเล็งอยู่ และยังอยู่ในกำมือของฉูเจ๋อหยาง เขาแทบจะกระอักออกมาเป็นเลือด

ได้แต่จำทน ให้คนเอาลิงและเอาสินค้าออกมา เขาเอาซองกลับไปใส่ที่เดิม “หัวหน้าเฉิน ของกลางและผู้ต้องหาของคุณทั้งหมดอยู่ที่นี่”

หัวหน้าเฉินไม่ได้รับเอามาในทันที เขายื่นเท้าออกไปเตะลิงซึ่งจากไปแล้วและถามว่า “มันตายแล้ว แล้วผมจะอธิบายว่าอย่างไร”

ลิ่วเอ่อร์โกรธอยู่บ้าง เขารู้ว่าหัวหน้าเฉินหมายถึงอะไร เขาจึงให้หมาป่านำซองออกมาและยัดในอ้อมแขนหัวหน้าเฉิน “ผู้ต้องหากลัวความผิดจึงฆ่าตัวตาย”

หัวหน้าเฉินใช้มือสัมผัสของในซอง จากนั้นใบหน้าเขาจึงมีรอยยิ้มแห่งความพึงพอใจ แต่เขาก็ยังคงแสร้งทำเป็นลำบากใจ “ลิ่วเอ่อร์ ไม่ใช่ว่าผมไม่ช่วยคุณ แต่ว่าเบื้องบนออกคำสั่งให้จับตายคุณ คุณน่าจะเข้าใจความลำบากใจของผมนะ”

“เข้าใจ” หัวหน้าเฉินรับเงินมา และยังเผยถึงข้อมูลอันเป็นประโยชน์ คราวนี้คนที่ตนต้องจัดการนั้นมีอิทธิพลยิ่งกว่าหัวหน้าเฉิน ทำไมเขาถึงไม่ได้รับข่าวนี้ ฉูเจ๋อหยางรู้จักผู้ทรงอิทธิพลเช่นนี้

เขาถามเบาๆ “หัวหน้าเฉิงบอกผมหน่อยได้ไหม เกี่ยวข้องกับตระกูลหนานรึเปล่า”

พูดแล้วก็ให้หมาป่านำเงินออกมา

คราวนี้หัวหน้าเฉินส่ายศีรษะปฏิเสธ “ลิ่วเอ่อร์ผมไม่ได้ปิดบังคุณ ผมรับเงินคุณมาเท่าไหนผมก็ทำหน้าที่เท่านั้น เรื่องอะไรที่เกินตัวผมก็รู้ เรื่องอะไรที่เกินตัวคุณอย่าถามผมดีกว่า ผมพูดได้แค่เพียงว่าถ้าอยากจัดการคนของคุณ จะมองแค่ตระกูลหนานเท่านั้นไม่พอ”

สีหน้าของลิ่วเอ่อร์เปลี่ยนไป ใครกันที่ร้ายกาจยิ่งกว่าตระกูลหนาน

ไม่รอให้เขาถาม หัวหน้าเฉินก็ให้คนนำตัวลิงและของกลางเดินออกไปแล้ว มาอย่างสง่างาม มาอย่างอลังการ