หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 175

บทที่175 บาร์Ambilight

เมื่อทุกคนออกไปแล้ว หมาป่าก็อดถามเสียงดังออกมาไม่ได้ “เฮียเอ่อร์ แค้นของพี่ลิง ผมจะไปจัดการเอง”

“ไอ้โง่ มึงคิดว่าฉูเจ๋อหยางมันสามารถเชิญหัวหน้าเฉินออกมาได้ มึงคิดว่าจะจัดการมันได้ง่ายๆเรอะ” ลิ่วเอ่อร์ตบเขาไปโดยไม่ต้องคิดหนึ่งฉาด

หมาป่าไม่รู้สึกเจ็บ ตาเขาแดงด้วยความเคียดแค้น “เฮียเอ่อร์ แล้วพี่ลิงล่ะจะทำอย่างไร ตายฟรีหรอ”

“วางใจ กูจะไม่ปล่อยให้ไอ้ลิงมันตายเปล่า ฉูเจ๋อหยางเป็นหนี้พวกเรา พวกเราจะไปเอาคืนพร้อมดอกเบี้ย” ฉูเจ๋อหยางร้ายกาจกว่าคุณเสิ่น มีลำแสงแปลกๆในแววตาของลิ่วเอ่อร์

เมื่อได้ยินลิ่วเอ่อร์พูดเช่นนั้นหมาป่าก็ดีขึ้นหน่อย “เฮียเอ่อร์เฮียว่าพวกเราควรทำไงต่อไป ไอ้บ้าหัวหน้าเฉินนั่นก็รีดเงินไปแต่ไม่ทำห่าอะไรเลย ร่างของพี่ลิงก็ถูกลากออกไปแล้ว”

“เรื่องนี้กูจัดการเอง มึงเอาเงินให้ครอบครัวลิงสักเล็กน้อย” ลิ่วเอ่อร์ทั้งเหนื่อยและเจ็บใจ ไม่มีของยังพอว่า กลัวแค่พอมีเงินแต่จะไม่ได้ใช้ อย่างนั้นน่าสิ้นหวังจริงๆ

การฆ่าลิงก็เหมือนกับการตัดแขนขาของเขา

หาทางแห่งการแก้แค้นไม่ง่ายอย่างที่คิด แต่ยิ่งเป็นเช่นนี้ เขาก็ยิ่งอยากเห็นฉูเจ๋อหยางทรมานจนไม่อยากมีชีวิตอยู่

หมาป่าพยักหน้า ลิงและลิ่วเอ่อร์อยู่ด้วยกันมาเป็นสิบกว่าปีแล้ว ไม่คาดคิดว่าพอจวนตัวขึ้นมาลิ่วเอ่อร์ก็ไม่เห็นแก่ญาติมิตร คิดจะฆ่าลิงก็ฆ่าเสียอย่างนั้น เป็นไปได้ไหมว่าในอนาคตเขาเองก็จะมีจุดจบเช่นนี้

คิดแล้วก็สะเทือนใจ

ทันใดนั้นไหล่ก็ถูกคนตบหนึ่งครั้ง หมาป่าเงยหน้าขึ้นมอง “เฮียเอ่อร์รึ”

“มึงกำลังคิดว่ากูโหดเหี้ยมใช่ไหม หมาป่า”

ประกายจากดวงตาของลิ่วเอ่อร์สาดส่องไปที่เขาอย่างชัดแจ้ง “หมาป่า มึงกับลิงอยู่กับกูมานานมากแล้ว กูเห็นพวกมึงเป็นเหมือนญาติพี่น้อง มึงก็เห็นสภาพของลิงตอนนั้น ขาข้างนั้นเหมือนพิการไปแล้ว ถ้าหากไม่มีคนเสียสละ เราสองคนก็ต้องตาย”

“หรือว่ามึงอยากตาย”

ประโยคสุดท้ายเป็นเหมือนดังก้อนหินที่บดขยี้ความรู้สึกผิดในใจเขา เขาพูดขึ้นอย่างจริงจัง “เฮียเอ่อร์ ผมไม่อยากตาย ผมอยากรอด”

ลิ่วเอ่อร์เข้าใจและตบไหล่เขาพลางพูดว่า “กูเข้าใจ ถ้าหากว่ามึงคิดจะไปกูก็จะไม่รั้งมึงเอาไว้ แต่ถ้าหากว่าเมิงคิดจะอยู่กับกูต่อไป ถ้าหากว่ากูลิ่วเอ่อร์ได้กินหนึ่งคำ กูจะไม่มีทางยอมให้พี่น้องกูอดอยาก”

“เฮียร์เอ่อร์ เฮียไม่ต้องพูดแล้ว ผมจะอยู่รับใช้เฮียไปชั่วชีวิต” แม้ปากหมาป่าจะพูดเช่นนั้น แต่ใจเขาก็ยังคงนึกถึงคมมีดที่ลิ่วเอ่อร์แทงลิงโดยไม่ลังเล ภาพนั้นทำให้ตอนนี้หัวใจเขาหนาวเหน็บยิ่งกว่าอะไร

เห็นพวกเขาเป็นญาติพี่น้องรึ ใครกันที่สามารถตัดแขนขาของตัวเองได้โดยไม่กระพริบตา จิตใจต้องโหดเหี้ยมขนาดไหน แต่พวกเขาก็ต้องทนกล้ำกลืนมันเข้าไป

“มึงพักผ่อนก่อนเถอะ ผ่อนคลายเสียหน่อย มีอะไรกูจะเรียกมึงเอง” ลิ่วเอ่อร์ต้องการเวลาเล็กน้อยในการทำใจยอมรับ

หมาป่าพยักหน้าไม่ได้ปฏิเสธ

ตอนเช้าเขายังอยู่อย่างสงบสุข แต่ตอนนี้กลับเดือดเนื้อร้อนใจ ลิ่วเอ่อร์ให้คนกระจายกันไป ส่วนตัวเองก็ครุ่นคิดว่าจะหาทางนัดพบกับคุณเสิ่นได้อย่างไร

ฉูเจ๋อหยางทางนั้น ในรถเงียบสงบจนน่าผิดสังเกต

อดทนอยู่นาน ในที่สุดถังฉีตงก็เอ่ยปากถาม “ทำไมผมรู้สึกว่าผู้หญิงที่ลิ่วเอ่อร์จับอยู่นั้นดูคล้าย…”

“ไม่คล้าย” ฉูเจ๋อหยางไม่รอให้ถังฉีตงพูดจบ เขาก็รีบปฏิเสธขึ้นมาก่อน

ถังฉีตงกระซิบ “คล้ายมากนะ”

ไม่รู้ลิ่วเอ่อร์ไปหาตัวตายตัวแทนมาจากไหน ดูไปก็คล้ายเป้ยฉ่ายเวยอยู่บ้าง ไม่ใช่เรื่องรูปร่างหน้าตา แต่ว่าเป็นลักษณะของแววตาคู่นั้น ถ้าหากว่าเป็นคนสนิทก็จะสามารถบอกได้ในทันที