หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 177

บทที่177 ทานกล้วย

หนุ่มคมเข้มยังเตรียมการยังไม่ทันเสร็จ เขาก็เห็นว่าเป้ยฉ่ายเวยกำลังจ้องมองไปที่ทิศทางของประตู

อยู่ๆเขาก็รู้สึกตัวเบาๆ ทั้งตัวกลิ้งลงไปกับพื้น กล้วยในปากก็หักครึ่งท่อน

หนุ่มชวนฝันที่นั่งถัดจากเป้ยฉ่ายเวยก็ไม่รอดเขาถูกบีบอัดอย่างแรงจนน่ากลัว เขาพยายามค่อยๆลุกขึ้นจากโซฟา หลีกหนีจากสิ่งแวดล้อมที่เป็นอันตราย

ทั้งคอกนั้นคับแน่นไปด้วยร่างของอันสูงใหญ่ทรงพลังของฉูเจ๋อหยาง อากาศ ณ ที่นั่นเหมือนถูกสูบออกไปจนหมดสิ้น บรรยากาศกลายเป็นน้ำแข็ง

ใครจะไปคิดว่าฉูเจ๋อหยางจะโผล่มาที่นี่ได้

เป้ยฉ่ายเวยระมัดระวังตัว เธอหันไปส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากอวี๋ซือซือ อวี๋ซือซือก็ไม่ได้ดีไปกว่าเธอเท่าไหร่ ถังฉีตงซึ่งกำลังกระหยิ่มยิ้มย่องกำลังนั่งแทรกไปข้างๆหล่อน

“สนุกจังนะ”

ถังฉีตงเชยคางเธอเล็กน้อยและชี้ไปยังชายสี่คนที่มีสไตล์แตกต่างกันซึ่งกำลังยืนเรียงเป็นแถว

“ฮ่าฮ่าฮ่า เข้าใจผิดกันน่า เข้าใจผิดทั้งนั้น เวยเวยเธอว่าจริงไหม” อวี๋ซือซือยื่นมือจะไปลากเป้ยฉ่ายเวยมา

เป้ยฉ่ายเวยก็อยากจะไปนั่งติดกับอวี๋ซือซือ มือยังไม่ทันยื่นมาถึง เธอก็สัมผัสได้ถึงโซฟานุ่มๆด้านข้าง ชายเย็นชาคนนั้นนั่งลงถัดจากเธอ เขานั่งคั่นกลางพวกเธอ

เธอเห็นภาพหลอนขึ้น เธอเองและซือซือประหนึ่งเป็นคู่รักที่ถูกพรากออกจากกัน ถูกมารดาผู้เป็นราชินีใจร้ายทุบตีอย่างโหดเหี้ยม

ฉูเจ๋อหยางแสดงบทบาทของคนร้าย มันเหมือนเอามากๆ

ถังฉีตงเหยียดมือออกวางบนโซฟา ถ้าคนอื่นเห็นก็ดูเหมือนเขากำลังโอบอวี๋ซือซืออยู่ เขาถามประชดประชัน “หุ่นเขาแซ่บเหมือนผม หน้าหล่อเหมือนผม หรือว่าดอกไม้ที่บ้านสู้ดอกไม้ริมทางไม่ได้ห๊ะ?”

“เรื่องของคุณ หุ่นคนอื่นไม่แซ่บตรงไหน” อวี๋ซือซือไม่กลัวโทษประหาร

เป้ยฉ่ายเวยเห็นอวี๋ซือซือกล้าหาญไม่กลัวเกรง ในใจเธอก็เกิดแรงฮึกเหิมขึ้นมา ความรู้สึกอะไรก็ทิ้งไว้ที่เบื้องหลัง เธอถามขึ้นอย่างใจเย็น “คุณมาทำอะไร”

“มาดูคุณกินกล้วย”

ฉูเจ๋อหยางเน้นและลากเสียงทั้งสองคำ “กินกล้วย” แน่นอนว่าหูเป้ยฉ่ายเวยแทบจะระเบิดอย่างไม่ต้องสงสัย ความกล้าทั้งหมดของเธอกระเจิงหายไปหมดสิ้น เมื่อเห็นว่าหนุ่มคมเข้มยังมีกล้วยค้างอยู่ในปาก หน้าเธอยิ่งแดงระเบิดระเบ้อ

เธอต้องฟังผิดไปแน่ๆ ฉูเจ๋อหยางคงไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น แต่ว่าความคิดของเป้ยฉ่ายเวยก็ไม่สามารถดึงกลับไปให้เป็นเรื่องอื่นได้อีกแล้ว

ไม่ได้การแล้ว เลือดกำเดาเธอจะไหล พ่อหนุ่มคมเข้มนั่นกับฉูเจ๋อหยาง ภาพนั้นเผ็ดร้อนมาก เธอแย่แล้ว แย่แล้ว

น้ำเสียงฉูเจ๋อหยางคนเมาลดเสียงต่ำ เขาใช้ระดับเสียงที่ฟังพอได้ยินกันเพียงสองคน ค่อยๆพ่อนออกมาที่ข้างหู “ถ้าหากว่าคุณอยากลองล่ะก็ ผมไม่ถือที่คืนนี้จะกลับไปแกะห่อให้คุณลอง”

แกะห่อเรอะ นี่แนวความคิดอะไร

เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะเป็นบ้าแน่ๆ ไม่อย่างนั้นจะไปคิดตามคำพูดของฉูเจ๋อหยางนั้นได้อย่างไร เธอไม่กล้าขึ้นเสียง จึงได้แต่คำรามในลำคอและกัดฟันแน่น “ฉูเจ๋อหยาง คุณเพ้อเจ้ออะไร”

ใครจะไปแกะห่ออะไร ไอ้บ้าโรคจิต!

ฉูเจ๋อหยางใช้ปลายนิ้วเย็นๆแตะไปที่แก้มสีกุหลาบของเธอโดยไม่ตั้งใจและถามอย่างซุกซน “ผมเพ้อเจ้อ แต่ทำคุณตัวร้อนแล้วนะ”