หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 178

บทที่178 ผมไม่ใช่เกย์

ดูเหมือนฉูเจ๋อหยางจะคุ้นเคยกับฉากนี้ดี สีหน้าเขาไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เขาเห็นด้วยกับข้อเสนอของเฉียวเจิ้นหลี

เป้ยฉ่ายเวยได้ยินว่าก่อนที่เจี่ยงเสี่ยวเล่อจะออกไป เขาได้คำรามเสียงที่ออกมาจากจิตวิญญาณลึกๆ

“เฉียวเจิ้นหลีผมไปยุ่งกับหลุมฝังศพบรรพบุรุษตระกูลคุณหรือไง คุณจะทำให้พวกเราตระกูลเจี่ยงสูญพันธุ์ใช่รึเปล่า ผมไม่ใช่เกย์ ไม่ใช่เกย์โอเคมั๊ย คุณไสหัวไปเดี๋ยวนี้”

“วางใจ ตระกูลเจี่ยงไม่สูญพันธุ์หรอก พี่ชายคุณมีลูกชายแล้ว” เฉียวเจิ้นหลีตอบอย่างสบายๆ

เสียงพูดของคนทั้งสองถูกกั้นไว้อยู่ภายในฉากกั้นคอกอันมิดชิด

ปฏิกิริยาแรกของอวี๋ซือซือก็คือไอแห้งๆพลางถามว่า “ฉันมีเรื่องต้องทำนิดหน่อยไปก่อนนะ”

“ซือซือ รอด้วยฉันไปเป็นเพื่อน” เป้ยฉ่ายเวยไม่คิดเลยว่าเจี่ยงเสี่ยวเล่อจะเป็นจริงๆ แต่ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะคิดถึงเรื่องนี้ เมื่อเห็นว่าซือซือกำลังจะไป เธอก็รีบยืนขึ้นในทันที

“ไม่ต้อง ฉันไปคนเดียวก็ได้ เวยเวยเธออยู่เล่นที่นี่สักพักเถอะ” ชายงามนั้นล้ำค่า มิตรภาพราคาแพง ถ้าหากว่าอยากรอด ต้องยอมทิ้งสองหัว อวี๋ซือซือตัดสินใจที่จะทิ้งเป้ยฉ่ายเวยเพื่อที่จะลดไฟพิโรธ ตัวเองหนีไปก่อนเป็นดีที่สุด

เป้ยฉ่ายเวยเมินใส่อวี๋ซือซือ ใจทั้งกลัวทั้งกังวล ยังดีที่ไม่ได้ซวยคนเดียว

อวี๋ซือซือยังไม่ทันได้ก้าวขาเดิน ถังฉีตงก็แบกคนไว้บนไหล่พลางกล่าวว่า “อาเจ๋อ ผมไปก่อนล่ะ มีเรื่องอะไรก็ไม่ต้องเรียกผมนะ”

ฉูเจ๋อหยางตอบอื้อเพียงคำเดียว

“ถังฉีตงคุณอยากตายหรอ ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้ ฉันสาปแช่งคุณทั้งบ้าน!” เสียงแหบแห้งอันมีเสน่ห์ของอวี๋ซือซือ

ถังฉีตงตบสะโพกเธอเบาๆ หญิงสาวบนไหล่ก็ดูเหมือนจะแข็งทื่อ ถึงเวลาเชื่อฟังกันแล้ว เขาแบกคนออกไปในทันใด

ถ้าไม่จัดการเธอ เธอคงจะคิดว่าเขาไม่ได้เป็นคนจริง

ท่าทางมีความสุขยินดีของเป้ยฉ่ายเวยยังไม่ได้จางหายไป เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มเคลื่อนผ่านออกมาช้าๆ “ตลกดีเนอะ”

“ไม่ ไม่เห็นตลก ฉูเจ๋อหยางฉันเพิ่งนึกได้ว่าต้องเปลี่ยนยา ฉันกลับก่อนล่ะ” เป้ยฉ่ายเวยมีปฏิกิริยาเชื่องช้าเธอเพิ่งจะนึกได้ว่าในคอกเหลือเพียงแค่เธอและฉูเจ๋อหยางเท่านั้นแล้ว ชายทั้งสี่คนนั้นไม่รู้ว่าหนีไปตั้งแต่เมื่อไหร่

แสงไฟสลัว ในพื้นที่เงียบสงบ ลมหายใจเพียงเล็กน้อยระหว่างคนทั้งคู่ก็ได้ยินกันทั่ว

เป้ยฉ่ายเวยกลืนน้ำลาย เธอขยับตัวเลื่อนไปเรื่อยๆ

“ทานผลไม้สิ”

เป้ยฉ่ายเวยมองผลไม้ที่ฉูเจ๋อหยางยื่นให้ ดวงตาทั้งคู่เบิกโตแทบจะร้องไห้ออกมา ฉันไม่กินกล้วย ขอบคุณ!!

แต่ในความเป็นจริงแล้วเธอแค่โบกมือพลางพูดว่า “ฉันไม่หิว”

นัยน์ตาดำขลับของฉูเจ๋อหยางจ้องมองเธอ ริมฝีปากเขายกขึ้นเล็กน้อย “ผมพูดไปแล้วว่าคุณปฏิเสธก็ได้ไหม”

ยังมีคนเอาแต่ใจไม่ฟังเหตุผลแบบนี้อยู่อีกหรอ พูดอีกนัยหนึ่งก็คือฉูเจ๋อหยางยังสามารถพูดเรื่องลามากได้อย่างหน้าตาเฉย

เป้ยฉ่ายเวยเบื่อหน่าย แต่ก็ไม่กล้าต่อต้าน เธอได้แต่ก้มหัวให้กับความชั่วร้ายนั้น เธอรับกล้วยจากฉูเจ๋อหยางมาด้วยความโกรธ ต่อหน้าเขา เธอปอกเปลือกมันออกด้วยความไม่พอใจ

เผยให้เห็นฟันสีขาวสองแถวซี่เล็กเรียงตัวกัน เธอสบถไปพร้อมกัดกล้วยคำใหญ่ ปากที่เต็มไปด้วยกล้วยยังคงพร่ำบ่น ที่จริงเธอต้องการจะบอกว่าอีกคำไม่ไหว แต่เมื่อกล้วยคับปากสิ่งที่พูดออกมาจึงได้ยินเป็น “ใส่มันให้ฉัน”

ฉูเจ๋อหยางมองปากแดงน้อยๆของเป้ยฉ่ายเวยดวงตาก็ส่องเป็นประกาย นัยน์ตาดำขลับเปล่งประกายเหมือนกับดวงดาวประกายแสง เขาไม่ได้ขยับใส่มันเข้าไป แต่ว่าเขากลับลุกขึ้นยืนและพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ “กลับกัน”

“กลับก็กลับ” เป้ยฉ่ายเวยกลืนกล้วยลงไปครึ่งหนึ่ง อีกสองสามคำก็กินไปจนหมด เป็นเรื่องน่าละอายที่จะกินทิ้งกินขว้าง