หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 180

บทที่180 ผู้ชายอย่างคุณยุ่งเหมือนหมา

แปลกที่หลังจากวันนั้น ซือซือไม่มาให้เห็นหน้าเลยเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ ฉูเจ๋อหยางก็ยังไม่กลับมา

เป้ยฉ่ายเวยอยู่ที่อพาร์ทเม้นต์เพียงลำพัง ทุกวันมีคนมาส่งอาหารตรงเวลาเป๊ะ ส่งซุปมาบำรุง และยังมีหมอมาตรวจแผลให้อีก

ผ่านไปหลายวัน เธอใช้ชีวิตเหมือนหมูที่ลูกเลี้ยงดูเป็นอย่างดี

ไม่สิผิดแล้ว เธอไม่ใช่หมู

เป้ยฉ่ายเวยนั่งดูทีวีบนโซฟาฆ่าเวลา เมื่อวานเพิ่งจะโทรหารุ่ยรุ่ย จึงได้รู้ว่าเขาอยู่กับคุณยายมีความสุขดี เธอก็รู้สึกโล่งใจ

มีบางคนที่ไม่ได้คิดถึง แต่พอคิดเท่านั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

เป้ยฉ่ายเวยแปลกใจที่ได้รับสายจากอวี๋ซือซือ “ทำไมถึงได้โทรมาได้ล่ะ”

“ทำไมเธอไม่กลับมา” อวี๋ซือซือถามอย่างไม่สบอารมณ์

โชคดีของเป้ยฉ่ายเวยที่เพื่อนไม่ได้อยู่ข้างๆ ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ได้สงบสุข “กลับไปแล้วต้องเห็นอะไร18+ ฉันต้องไปล้างตาอีก ลำบากเปล่าๆ”

“ฟะ พูดบ้าอะไร”

เมื่อได้ยินก็รู้สึกผิด “ไม่ได้เกิดอะไรขึ้น ทำไมต้องรอนานขนาดนี้กว่าจะโทรหาฉันได้ ฉันยังคิดว่าเธอคงจะถูกถังฉีตงกลืนไปหมดทั้งตัวแล้ว”

อวี๋ซือซือไม่ยอมแพ้ “แล้วเธอล่ะ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าหลายวันนี้เธอกลับรังของตัวเอง ไปอยู่กินตับกับฉูเจ๋อหยางมาใช่ไหมล่ะ”

“ฉันอยู่บ้านเขา แต่ว่าเขาไม่ได้กลับมาหลายวันแล้ว” เป้ยฉ่ายเวยแสร้งทำเป็นพูดธรรมดาๆ

แต่ว่าความขมขื่นในแววตานั้นไม่สามารถหลอกกันได้ เขาไม่สนใจจริงๆหรอ ไม่ เขาสนใจ สนใจจะตาย

แต่ว่าเธอถามได้ไหมล่ะ แน่นอนว่าไม่ได้ เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาหลายต่อหลายครั้งแต่ก็ต้องวางกลับไป ถาม ในฐานะอะไรล่ะ แขกที่มาขออาศัยหรอ คู่นอนหรอ ข้ออ้างแต่ละคำดูเหมือนจะยิ่งตอกย้ำฐานะของเธอ

เธอไม่ได้มีสิทธิ์อะไรที่จะไปถามหาสาเหตุว่าเขาหายไปไหนสองสามวัน ยิ่งอยู่ในห้องนอนที่เต็มไปด้วยรสนิยมของเขา เธอยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ

แต่ว่าจะทำอย่างไร ได้แต่อดทน อดทนต่อไป ทนจนหัวใจแทบจะระเบิด แต่ก็ยังทำเป็นว่าตัวเองไม่สนใจ

อวี๋ซือซือพูดอย่างในละคร “ทำไมฉันฟังน้ำเสียงเธอแล้วเหมือนกับคำตัดพ้อของเมียน้อยอย่างงั้นแหละ”

“ดูเหมือนว่าหลายวันนี้เธอจะไม่ค่อยว่างนะ ไม่ทราบว่าฮันนีมูนเป็นยังไงบ้างล่ะ” เป้ยฉ่ายเวยเดาว่าแปดสิบเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ ซือซือได้ยุติการถือครองพรหมจรรย์ของตัวเองแล้ว

อวี๋ซือซือหน้าแดง เธอรู้ว่าปิดไปก็ไม่มีประโยชน์ เธอจึงยืดอกยอมรับ “ก็ไม่เลว เดี๋ยวตาแก่กลับมาก็พาเข้านอนแล้วล่ะ”

“เธอพาเขาเข้านอน หรือว่าเขาพาเธอเข้านอน อยากรู้จริง” เป้ยฉ่ายเวยไม่เชื่อในสิ่งที่เพื่อนพูด

อวี๋ซือซือกลัวเป้ยฉ่ายเวยจึงไม่ยอมรับ เธอพูดอย่างหน้าไม่อาย “จริง ตอนจบเขายังคุกเข่าร้องเรียกหาพ่อ”

“....” เป้ยฉ่ายเวยไม่รู้จะหาคำพูดอะไรมาเถียง

“อวี๋ซือซือเบื่อ เวยเวยเธอว่างอยู่รึเปล่า อยากออกไปสปาและไปเดินเล่นกันไหม ฉันมีบัตรลด”

“เธอไม่ไปทำงานหรือไง” ถ้าเธอจำไม่ผิด วันอังคารยังเป็นวันทำงานอยู่นะ

อวี๋ซือซือกรอกตาอย่างเสียไม่ได้ “เธอคิดว่าฉันโดดงานหรือไง”

เป้ยฉ่ายเวยตอบอื้อเพียงคำเดียว ก็เธอคิดอย่างนั้นจริงๆ

“ฉันเป็นคนแบบนั้นหรอไง”

คราวนี้อวี๋ซือซือไม่รอให้เป้ยฉ่ายเวยตอบ เธอก็รีบพูดต่อ

“เอาล่ะ เธอไม่ต้องว่าแล้วฉันจะบอกเธอให้ ไม่รู้ว่าเจ้านายเราเป็นบ้าอะไรอยู่ๆก็พักกิจการ คนก็หายไปไร้ร่องรอย มันยากนะที่ฉันจะทำอะไรอย่างจริงจัง ดูเหมือนว่าบรรณาธิการของพวกเราก็จะกลับไปเลี้ยงปลาแล้ว”

ในสายตาของเป้ยฉ่ายเวย เสิ่นเย่ามีนิสัยโหดเหี้ยม เธอจำได้ว่าตัวเองยังเป็นหนี้ชายคนนั้นอยู่สองมื้อ แต่ว่าดูเหมือนว่าเขาจะลืมไปแล้วเธอเป็นใคร ยิ่งไม่ต้องพูดถึง พวกเขาเป็นเหมือนเส้นขนาดที่ไม่มีทางบรรจบกันได้