หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 181

บทที่181 ออกจากบ้านโดยไม่ได้ดูปฏิทินมงคล

อวี๋ซือซือเห็นเธอไม่มีความสุขอยู่ เธอจึงพูดปลอบใจ “ซึมอะไร ที่เขาไม่บอกเธออาจจะเพราะเขามีแผนการอะไรอยู่ แผนของฉูเจ๋อหยางรอบคอบน่า เธอไม่ต้องห่วงหรอก”

“รอบคอบหรอ ทนายคนหนึ่ง ไม่รู้จริงๆทำไมสี่ปีมานี้ฉันถึงไม่ได้รู้เรื่องอะไรนอกหน้าต่างบานนี้เลย” เป้ยฉ่ายเวยพึมพำกับตัวเอง

เล่นเอาอวี๋ซือซือสับสน “เวยเวย เป็นอะไร ถ้าหากว่าโกรธฉันว่ามันไม่ใช่เรื่องนะ อยากรู้อะไรก็แค่ถามไม่ได้หรือไง”

“ไม่ถามหรอก ไม่จำเป็น” ถ้าหากว่าเขามีเธออยู่ในใจจริง เธอคงไม่ต้องรู้เป็นคนสุดท้าย ทุกครั้งหลังจากที่เกิดเหตุการณ์ที่ไม่เข้าใจกัน เขามักจะแค่พูดอะไรเล็กน้อยหรือไม่ก็เลือกที่จะไม่ตอบอะไรเลย

เธอเหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยจนไม่มีแรงจะไล่ตามเงาหลังของเขาอีกต่อไป

อวี๋ซือซือรู้สึกว่าเป้ยฉ่ายเวยจะมีอะไรสักอย่างในคำพูด “เวยเวย เธอหมายความว่ายังไง”

จะปล่อยฉูเจ๋อหยางไปแล้วหรอ

เป้ยฉ่ายเวยหลบสายตาทันทีและบังคับตัวเองให้พูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ “เปล่านี่ ไปชิวกันไม่ใช่หรอ”

“เอาล่ะ ฉันรับรองว่าเธอจะฟิน เกือบถึงแล้ว” อวี๋ซือซือกลายร่างเป็นโดเรมอน บัตรสถานความงามที่เธอเอามาล่อนี้ ไม่เสียเปล่าจริงๆ

หญิงสาวทั้งคู่เข้าไปในสถานเสริมความงาม นอนพิงบนพนักพิงเก้าอี้อย่างสุขสบาย รอให้คนคอยมาปรนนิบัติ

“เวยเวย มือที่เจ็บเป็นยังไงบ้าง” อวี๋ซือซือพ่นลมหายใจออกมาอย่างผ่อนคลาย เธอหายใจเข้าเต็มปอดและหายใจออกทางปาก

ความรู้สึกของการมีเงินนี่ช่างดีจริงๆ เธอยกบัตรแพลตตินัมระดับเพชรขึ้นมา มีคนมาคอยปรนนิบัติ ผลไม้ น้ำหวาน อาหารว่าง แค่กระดิกนิ้วก็มีคนเอามาเสิร์ฟ

“ดีเหลือเกิน ฉันคิดว่าน่าจะเอาผ้าพันแผลออกได้ในหนึ่งสัปดาห์” เฝือกของเป้ยฉ่ายเวยเอาออกไปแล้ว มีเพียงแค่ผ้ากอซไม่กี่ผืน ยาพิเศษของโรงพยาบาลไม่ได้เลี้ยงไข้ มันมีประสิทธิภาพมาก

เธอรู้สึกว่าอาการคันแผลน่าจะมาจากการที่แผลกำลังสมานตัว

อวี๋ซือซือผงกหัว “อย่างนั้นก็ดี ไม่อย่างนั้นอีกหนึ่งอาทิตย์คงจะไปงานเลี้ยงวันเกิดของสุนัขตัวเมียตัวนั้นไม่ได้”

“ไม่เป็นไร ไม่ได้มีผลอะไรนี่” เธอไม่ลืมคำเชิญบนการ์ดวันเกิดใบนั้น

ช่างเสริมสวยของทั้งคู่เดินเข้าประตูมาและสวมหน้ากากให้พวกเธอ และยังบีบนวดให้พวกเธออีก

บทสนทนาของทั้งคู่จึงจบลงเท่านั้น

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป อวี๋ซือซือและเป้ยฉ่ายเวยกำลังนอนเลื้อยอย่างเกียจคร้านบนโซฟาของล็อบบี้ กำลังดูรายการทีวีที่น่าเบื่อ ไม่มีใครอยากขยับไปไหน

วันนี้มีสาวๆไม่น้อยที่มาทำสวยที่สถานความงามแห่งนี้

คนส่วนใหญ่ที่มาก็ล้วนเป็นผู้มีอิทธิพลของเมืองจิ่นอันผู้ให้การหนุนหลังตระกูลหนานอยู่

ช่วงเวลาการพักผ่อนหย่อนใจกับถูกขัดจังหวะด้วยบทสนทนาอันไม่น่าอภิรมย์

“น้องหนาน ผิวของน้องดีมากเลยนะ”

“ใช่แล้ว น้องหนานบอกพี่หน่อยสิว่าน้องดูแลยังไงบ้าง”

“จริงด้วยจริงด้วย น้องหนานบอกแบบไม่ต้องกั๊กเลยนะ”

“ไม่ได้ดีถึงขนาดนั้นพวกพี่พูดกันสักหน่อยค่ะ อาจจะเพราะช่วงนี้ฉันมาที่นี่หลายครั้งนั่นแหละค่ะ” เสียงของหญิงสาวเปี่ยมไปด้วยความภาคภูมิใจ

ผู้หญิงอีกคนพูดขัดจังหวะขึ้น “พวกเธออย่าอิจฉาไป น้องหนานช่างมีบุญวาสนา แฟนของน้องหนานก็คือทนายฉูผู้ชื่อเลื่องชื่อของเมืองจิ่นอัน ณ ตอนนี้”

เสียงอุทานดังขึ้นด้วยความอิจฉา “ว้าว แฟนของน้องหนานนี่สุดยอดเลยนะคะ เป็นหนุ่มเนื้อทองที่กำลังฮ๊อตมากเลยในเมืองจิ่นอัน”

“พ่อพี่เมื่อวานกลับมายังพูดถึงเขาอยู่เลย พ่อพี่ยังพูดถึงว่าทนายฉูเป็นคนดีที่มีฝีมือ”

หญิงสาวหัวเราะเบาๆและทำท่าเหมือนจะไม่สนใจ “เหอเหอ ไม่หรอกค่ะ อาเจ๋อแค่ทำหน้าที่ที่เขาต้องทำเท่านั้นล่ะ”

“ฟะ วันนี้ฉันลืมดูปฏิทินบอกวันมงคลแน่เลย” อวี๋ซือซืออดทนฟังต่อไปไม่ได้ ผู้หญิงพวกนี้พูดอวยกันอยู่ได้ไม่รู้สึกสะอิดสะเอียนอันบ้างหรือไง เธอทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว

“ซือซือ หยุดพูดเถอะ” เป้ยฉ่ายเวยก็อึ้งไปครู่หนึ่ง เธอไม่คิดว่าจะพบกับหนานฉิงที่นี่

“ฉันรู้น่า” อวี๋ซือซือรู้ว่าหล่อนไม่อยากให้จะปะทะกับหนานฉิง เธอจึงได้แต่หุบปากอย่างไม่เต็มใจ

อวี๋ซือซืออยากจะพักรบ แต่ดูเหมือนบางคนจะไม่เต็มใจ

“น้องฉิง น้องรู้จักผู้หญิงสองคนนั้นรึเปล่าคะ เมื่อครู่เหมือนผู้หญิงผมชมพูนั่นจะจ้องมาที่น้องนะ” ผู้หญิงที่พูดเป็นผู้หญิงที่คอยติดตามหนานฉิงตลอด เธอต้องการที่จะเสี้ยมหนานฉิง ดังนั้นเธอจึงจงใจพูดคำพูดเหล่านั้นออกมา

สายตาของหนานฉิงมองตามไปจึงเห็นหญิงสาวสองคนเอนกายอยู่บนโซฟา รูม่านตาเธอหดเล็กลง แต่ไม่ช้าก็กลับสู่ปกติ มีรอยยิ้มจางๆปรากฏขึ้นที่มุมปากของเธอ

เธอพูดด้วยน้ำเสียงลุ่มลึก “รู้จัก เราเป็นเพื่อนเก่ากันน่ะ ไปกัน เข้าไปทักทายสักหน่อย”

เธอกำลังคิดว่าหลายวันนี้ช่างน่าเบื่อ อยู่ๆเป้ยฉ่ายเวยก็ส่งตัวเองมาให้หาเรื่องถึงที่ ถ้าอย่างนั้นก็อย่าหาว่าเธอไม่เกรงใจเลย

ขณะที่หญิงสาวด้านข้างหลายคนกำลังจ้องหน้ากัน ทำไมพวกเธอรู้สึกว่าสายตาหนานฉิงไม่เหมือนกับกำลังจะไปทักทายเพื่อนเลย ดูเหมือนจะไปหาเรื่องเสียมากกว่า ทุกคนสายตาตื่นเต้นเลิกลัก ต้องมีเรื่องสนุกให้ดูแน่ๆ

เมื่อเห็นหนานฉิงเดินเข้าไป ยกเธอก็รีบสาวเท้าตามไปด้วย

บรรดาไฮโซเหล่านั้นพากับจับจ้อง ความอยากรู้อยากเห็นนั้นไม่ต่างกับชาวบ้านในตลาด พวกเธอได้แต่โปรยคำด่า แค่เปลี่ยนรูปแบบ ฆ่าคนโดยไม่ต้องมีเลือด ทำร้ายคนโดยไม่ต้องใช้มีด

ตั้งแต่เล็กก็เติบโตมากับกลอุบายแพรวพราว อีกทั้งยังความอิจฉาริษยาและการเปรียบเทียบ หัวใจของคนเหล่านี้ส่อให้เห็นได้ในบุคลิกของพวกเธอ แม้ว่ากำลังยืนอยู่เคียงข้างคุณแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอชอบคุณ เธอเหยียบย่ำคุณก็ไม่ได้หมายความว่าเธอเกลียดคุณ อาจจะเพียงเพราะว่าไม่มีอะไรทำก็เท่านั้น

หนานฉิงเดินไปอย่างสง่าผ่าเผยและเหลือบมองพวกเธออย่างเบื่อหน่าย “เวยเวย ซือซือ ไม่คิดเลยจะบังเอิญเจอพวกเธอที่นี่”

อวี๋ซือซือพยายามเงี่ยหู เธอหมุนเอวบิดขี้เกียจใส่หนานฉิง ค่อยๆหมุนไปและหันไปพูดกับเป้ยฉ่ายเวยว่า “นี่เวยเวย เธอได้ยินหมามันเห่าบ้างไหม”

“ซือซือ….” เป้ยฉ่ายเวยเห็นท่าทางน่ารังเกียจของหนานฉิง เธอก็ไม่รู้จะตอบอย่างไร

หนานฉิงเอามือกุมหน้าอกแน่น นังบ้าอวี๋ซือซือทำไมไม่เห็นเธออยู่ในสายตา ไม่ว่าจะในฐานะอะไรก็ตาม เธอมีศักดิ์เป็นลูกของข้าราชการระดับสูงอย่างไรเสียก็มีศักดิ์ศรีสูงส่งกว่าลูกสาวนักธุรกิจอยู่แล้ว

“อวี๋ซือซือเธอหมายความว่ายังไง เธอว่าใครเป็นหมา”

อวี๋ซือซือทำเหมือนเพิ่งจะมองเห็นหนานฉิง เธอเอะอะมะเทิ่ง “โอ้ ฉันพูดผิดไป เธอไม่ใช่หมา หมาที่เห่ามันจะไม่กัด หมาที่ไม่เห่ามันถึงจะกัดคน”

หางตาของหนานฉิงเหลือบมองสาวๆหลายคนด้านหลังเธอ ดวงตาเธอก็เป็นประกาย เธอมีแผนอยู่ในใจจึงทำท่าทางเหมือนกับว่าตัวเองรู้สึกเจ็บปวด “ซือซือทำไมเธอว่าฉันอย่างนั้นล่ะ ฉันรู้ว่าเวยเวยก็ชอบอาเจ๋อ แต่ว่าเรื่องของหัวใจมันบังคับกันไม่ได้นะ”

คนอื่นๆเดินมาทันได้ยินเพียงคำพูดของหนานฉิงประโยคนี้เท่านั้น แต่นั่นก็เพียงพอที่จะทำให้พวกหล่อนเข้าใจกันไปผิดๆ เมื่อเห็นสาวสวยสองคนเอนกายอย่างหยิ่งผยอง แน่นอนว่าพวกเธอจะต้องปกป้องหนานฉิง

“น้องฉิงไม่เป็นไรใช่ไหม พี่นึกขึ้นได้แล้ว ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ผู้ช่วยทนายฉูซึ่งคอยตามติดเขาอยู่ตลอดหรอกรึ”

“ยังไง เสี่ยวเชี่ยนเธอรู้จักหรอ” คนอื่นพากันถาม

เสี่ยวเชี่ยนพยักหน้า “คราวก่อนบริษัทเรามีข้อพิพาทกันเล็กน้อยเลยไปที่บริษัทกฎหมายติ่งเซิ่งเพื่อหาทางไกล่เกลี่ย ฉันก็เห็นผู้หญิงคนนี้อยู่ข้างกายฉูเจ๋อหยางตลอด”

“น้องหนาน น้องไปรู้จักกับผู้หญิงอย่างนี้ได้ยังไงกัน” มีคนพูดขึ้นด้วยความรังเกียจ