หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 183

บทที่183 ร.ป.ภ.ตายกันหมดแล้วหรอ

ในฉับพลันทุกคนรอบๆก็นิ่งอึ้งไปเพราะคำพูดของอวี๋ซือซือ

"เฟยเฟย มันด่าเธอดอกทองนะ"

หลินเฟยเฟยหันควับมองขวางผู้หญิงปากมากนางนั้น ผู้หญิงคนนั้นรีบหุบปากทันที เธอจึงหันกลับไปจ้องที่อวี๋ซือซืออีกครั้ง ในใจเธอคิดว่าถ้าอวี๋ซือซือเป็นเพื่อนกับเป้ยฉ่ายเวยได้ล่ะก็ ทั้งคู่ก็น่าเลวพอๆกัน

"ร.ป.ภ.ล่ะ ร.ป.ภ.ตายกันไปหมดแล้วหรอ ฉันจ่ายเงินให้พวกแกปีละตั้งมากมาย แต่แกกลับปล่อยให้ผู้หญิงแพศยาสองคนนี้มาทำร้ายแขกอย่างนั้นรึ"

ทันใดนั้นชายสามสี่คนก็วิ่งพรวดเข้ามา หัวหน้าของชายเหล่านั้นมีป้ายที่หน้าอกเขียนว่าผู้จัดการ เขาคอยผงกศีรษะและสอบถามหลินเฟยเฟย "คุณหนูเฟยเฟยเกิดเรื่องอะไรหรือครับ"

"เกิดอะไรขึ้นเรอะ คุณตาบอดหรือยังไง ถึงไม่เห็นว่าฉันถูกทำร้ายในร้านของคุณน่ะ ถ้าหากวันนี้พวกคุณหาคำอธิบายมาให้ฉันไม่ได้ คุณอย่าหวังที่จะเปิดสถาบันความงามแห่งนี้ต่อไปอีกเลย"

หลินเฟยเฟยสยายผม นั่นเผยให้เห็นแก้มอวบอิ่มของเธอ สายตาเธอจดจ้องไปที่อวี๋ซือซือและเป้ยฉ่ายเวย แทบทนไม่ไหวที่จะกัดกินพวกหล่อนเสีย

ผู้จัดการเหลือบไปมองที่อวี๋ซือซืออย่างคิดว่าไม่ได้เกี่ยวอะไรกับตัวเขาเลย คนที่เข้ามาที่นี่ล้วนเป็นคนมีเงินและมีอิทธิพล ทะเลาะเบาะแว้งกัน เขาเป็นแค่คนทำงานจะไปกล้าหืออือที่ไหน

“คุณหนูเฟยเฟยครับรายการที่คุณหนูจะทำในวันนี้บริษัทเราขอมอบให้เป็นของขวัญคุณหนูเห็นว่าเป็นอย่างไรครับ”

“ไปให้พ้น ฉันน่ารวยน้อยไปหน่อย คุณถึงไม่เห็นว่าฉันถูกคนทำร้ายน่ะ ถ้าวันนี้พวกคุณไม่ช่วยฉันจัดการมันล่ะก็ เรื่องนี้ไม่จบง่ายๆแน่”

ครอบครัวเธอทำธุรกิจค้าวัสดุก่อสร้างรวยน้อยซะที่ไหน แต่ว่าการที่วางตัวเป็นกลางระหว่างที่ผู้หญิงสองคนทะเลาะกัน นั่นเท่ากับว่าหักหน้าตระกูลหลิน

“นั่น…” ผู้จัดการแทบร้องไห้ หลินเฟยเฟยเธอรู้ว่าพ่อเธอรวย แม้ว่าไม่ได้ร่ำรวยเท่าอภิมหาเศรษฐี แต่ก็รวยมากพอที่จะชี้นกเป็นนกชี้ไม้เป็นไม้ได้ เขาไม่กล้านิ่งนอนใจ

หลินเฟยเฟยดูเหมือนจะดูออกถึงความกังวลใจของผู้จัดการ เธอกล่าวอยากเยือกเย็น “กลัวอะไร ผู้หญิงสองคนนี้เป็นหญิงแพศยาหน้าไม่อาย ไม่รูไปขโมยการ์ดที่ไหนมาถึงได้เข้ามาที่นี่ได้ ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เดี๋ยวฉันรับผิดชอบเอง”

เมื่อได้ยินคำนี้จากหลินเฟยเฟย ผู้จัดการก็เริ่มมีความมั่นใจมากขึ้น ที่แท้ก็เป็นแค่ผู้หญิงนั่งดริ้งค์สองคน ไม่เคยเกิดเคสเช่นนี้มาก่อน ผู้จัดการส่งสายตาให้กับลูกน้องสองสามคนและพูดขึ้นว่า “จับตัวผู้หญิงสองคนนั้นไว้ให้ผม”

“ครับ ผู้จัดการ” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสี่นายพุ่งเข้าชาร์จอวี๋ซือซือและเป้ยฉ่ายเวย

หนานฉิงและคนอื่นๆพากันยืนมองอยู่รอบๆอย่างลุ้นระทึก ทางที่ดีควรจะจัดการกับความจุ้นจ้านของอวี๋ซือซือตัวแสบ คราวหน้าเธอจะได้ไม่ต้องมาเผือก

“ซือซือ ทำไงดี” เป้ยฉ่ายเวยเห็นชายทั้งสี่กำลังจะพุ่งเข้ามา ถ้าหากไม่ใช่เพราะเธอเป็นต้นเหตุ ซือซือคงจะไม่ต้องตกที่นั่งลำบาก

“จะกลัวทำไม ฉันอยู่นี่ แค่อย่าคิดอะไรไร้สาระก็พอ” อวี๋ซือซือรู้ว่าเป้ยฉ่ายเวยต้องกำลังโทษตัวเองอยู่แน่นอน

“ต้องขอโทษคุณหนูทั้งสองด้วย ใครให้คุณไปมีเรื่องกับคุณหนูหลิน พวกเราช่วยไม่ได้จริงๆ” ผู้จัดการพูดพลางชี้ให้คนของตัวเองจับพวกเธอไว้

เมื่อสี่คนแปดมือกำลังจะสัมผัสถูกเสื้อผ้าของพวกเธอ อวี๋ซือซือก็หันหาผู้จัดการและแสยะยิ้ม “ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ชอบเบ่งอำนาจรังแกคนอื่น แต่ว่า ฉันแซ่อวี๋”

แซ่อวี๋รึ ผู้จัดการไม่เข้าใจ แต่ทันใดนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันทีและตะโกนขึ้นอย่างว่องไว “หยุด หยุดเดี๋ยวนี้”

ร.ป.ภ.ทั้งสี่หันมองหน้าเขาด้วยความสับสน

ผู้จัดการมีท่าทีประหลาดใจ เขาถูมือพลาง พร้อมพูดขอร้องด้วยความเมตตา