หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 184

บทที่184 ความอิจฉาและความเกลียดชัง

สาวๆสองสามคนที่แต่เดิมไม่ได้เข้าใจ ตอนนี้ก็เริ่มรู้ตัว ถ้าหากไม่ใช่เพราะคำพูดที่ชวนให้คนเข้าใจผิดของหนานฉิง พวกหล่อนก็คงจะไม่คิดว่าอวี๋ซือซือและเป้ยฉ่ายเวยเป็นผู้หญิงกลางคืน

พวกหล่อนจ้องมองหนานฉิงด้วยความโกรธเคือง “หนานฉิงทำไมร้ายกาจกับพวกเราอย่างนี้ล่ะ”

“เธอบอกว่าพวกเราเป็นเพื่อนซี้ไม่ใช่หรอ ที่แท้เธอก็หลอกใช้เพื่อนอย่างนี้นี่เอง”

เบื้องหน้ายังมีคนชี้ตั้งข้อสังเกตไปทางเป้ยฉ่ายเวย ตอนนี้เจอกับตัวเอง หนานฉิงถึงได้รู้ว่ารสชาตินี้มันไม่น่ารื่นรมย์เลย เคราะห์ดีที่ ร.ป.ภ.ทั้งสี่นายลากคนออกไปหมดแล้ว จึงไม่มีเสียงอะไรต่อไปอีก

หนานฉิงก็ไม่มีหน้าอยู่ตรงนั้นต่อ เธอได้แต่กระทืบเท้าเดินไป ตามไปทางที่ ร.ป.ภ.ออกไป เธอจะต้องเปลี่ยนเครื่องแต่งกายของเธอก่อน ไม่อย่างนั้นในละแวกนี้ เธออาจจะตกเป็นเป้าสายตาของฝ่ายตรงข้ามได้ง่ายๆ

หลินเฟยเฟยซึ่งถูกทิ้งเอาไว้ในที่สุดเธอเข้าใจเรื่องตั้งแต่ต้นจนจบ เธอเห็นเป้ยฉ่ายเวยและอวี๋ซือซือกำลังจะไป จึงอยากจะพูดขึ้นมา

อวี๋ซือซือพูดขึ้น “เรื่องไร้สาระฉันไม่อยากได้ยิน วันนี้คุณตบเพื่อนฉันฉันก็ตอบคุณคืน ต่อไปเราก็ต่างคนต่างอยู่ ไม่อย่างนั้นก็อย่ามาว่ากันถ้าหากว่าฉันต้องลงมือกับคุณอีก”

“คุณหนูอวี๋ คุณหนูพอใจแล้วรึยัง…” ผู้จัดการถามด้วยรอยยิ้มในดวงตา

“เรื่องนี้ทำได้ไม่เลว กลับไปแล้วจะไปพูดถึงความดีของคุณให้เขาฟัง” อวี๋ซือซือพูดจบก็ลากเป้ยฉ่ายเวยให้เดิน

ผู้จัดการยังยืนอยู่กับที่และใช้สายตาส่งพวกเธออย่างตื่นเต้น “คุณหนูอวี๋ค่อยๆเดินนะครับ ขอให้คุณหนูอวี๋สงบสุขสุขภาพแข็งแรง คุณหนูอวี๋หวังระวังขึ้นบันได คุณหนูอวี๋….”

“หุบปากเดี๋ยวนี้!” อวี๋ซือซือคำรามออกมาอย่างสุดจะทน

ด้านหลังเงียบลงในทันที

“ซือซือ เธอรู้จักเจ้าของสถาบันความงามหรอ” เป้ยฉ่ายเวยถามด้วยความสงสัย ทำไมถึงไม่เคยได้ยินซือซือพูดถึงมาก่อน

ใบหน้าอวี๋ซือซือปรากฎลำแสงแปลกๆขึ้นอย่างไม่เป็นธรรมชาติ เธอกระแอมขึ้นสองครั้งก่อนจะพูดว่า “เธอยังจะกล้าถามเนอะ คนอื่นรังแกยังไม่รู้จักสู้กลับ”

“ฉันก็อยากจะสู้อยู่หรอกนะ ถ้ามือที่ไม่เจ็บไม่ได้ถูกคนจับเอาไว้อยู่ มือที่เจ็บก็ไม่มีแรงอะ” เป้ยฉ่ายเวยตอบอย่างไร้ประโยชน์ เธอไม่ได้เรื่องจริงๆ เธอรู้สึกผิดกับหนานฉิง ไม่มีประโยชน์อะไรกับใครเลย

อวี๋ซือซือถอนหายใจโล่งอก โชคดีที่ไม่ได้โง่จริงๆ เรื่องหนานฉิงนั้นเวยเวยมีวิธีคิดของตัวเอง เธอคงพูดอะไรไม่ได้มาก แต่ถ้าหากว่าโดนคนอื่นรังแกแล้วยังไม่สู้กลับนี่ เธอจะระเบิดหล่อนจริงๆ

“เธอก็บอกเองแต่แรกนี่ ว่าให้ฉันจับหล่อนเองไว้แล้วเธอจะจัดการเอง”

“ฉันว่าเธอเสพติดการชกต่อยแล้วนะ” เธอเห็นความตื่นเต้นสนุกสนานโผล่ขึ้นในสายตาของซือซือ

“คิคิ ตาฝาด ทุกอย่างเป็นภาพลวงตา ฉันออกจะเป็นคนสุภาพอ่อนโยน จะไปชอบเรื่องชกต่อยคนได้ยังไง” อวี๋ซือือปิดปากหัวเราะ เธอแค่ชอบจัดการกับคนเท่านั้น ไม่ได้ชอบชกต่อยสักหน่อย

เป้ยฉ่ายเวยสงสัยในท่าทีแสดงออกเกินจริงของอวี๋ซือซือ “เธอยังไม่ได้บอกเลยว่าเธอรู้จักกับเจ้าของสถาบันความงามนั่นหรอ”

“เวยเวยเธอกลายเป็นคนชอบเรื่องซุบซิบนินทาตั้งแต่เมื่อไหร่” อวี๋ซือซือไม่อยากพูดถึงมัน

เป้ยฉ่ายเวยหยุดเดินและพูดอย่างไม่อยากจะเชื่อ “เธออย่าบอกนะว่าถังฉีตงเปิดสถาบันเสริมความงานน่ะ”

“เวยเวยทำไมตอนที่ควรจะฉลาดเธอกลับไม่ฉลาดนะ เรื่องที่ไม่ควรฉลาดกลับฉลาดนัก” ช่างน่าหงุดหงิด

เป้ยฉ่ายเวยผงกหัว “ดูเหมือนว่าฉันจะพูดถูกสินะ ไม่คิดเลยว่าถังฉีตงจะเป็นคนรักสวยรักงาม”

“ไม่อย่างนั้นเธอคิดว่าฉันมีเงินเยอะนักหรือไง ถ้ารู้แต่แรกว่าไปแล้วจะเจอเรื่องเฮงซวย ฉันไม่ไปดีกว่า ว่าแต่หน้าเธอยังเจ็บอยู่รึเปล่า” อวี๋ซือซือพูดแล้วก็รู้สึกผิดอยู่บ้าง

“ไม่เป็นไร ไม่เจ็บ” เป้ยฉ่ายเวยพูดด้วยรอยยิ้ม