หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 186

บทที่186 อะไรๆที่เข้าใจผิด

วันรุ่งขึ้น ฉูเจ๋อหยางกดเบอร์เป้ยฉ่ายเวยแต่ว่าไม่มีคนรับ โทรครั้งที่สองก็ยังไม่มีคนรับ ในดวงตาส่อประกายแสงอันมืดมิด เขาเลยโทรหาอวี๋ซือซือ

อวี๋ซือซือรับสายอย่างรวดเร็วด้วยน้ำเสียงงัวเงีย “ฮัลโหล ใครน่ะ โทรมาแต่เช้า…”

โทรมาแต่เช้าคนกำลังฝันดี

“ผมเอง”

เสียงเย็นชาของฉูเจ๋อหยางราวกับดังมาจากที่อันหนาวเหน็บบนดวงจันทร์ ร่างกายอวี๋ซือซือแข็งสั่นไปทั้งตัว เธอลุกขึ้นจากเตียงทันที “ทนายฉูว่าไงคะ”

เธอไม่ได้อ้าปากพูดอะไร ไม่อย่างนั้นผู้ชายขี้หงุดหงิดอย่างฉูเจ๋อหยางไม่รู้จะมาจัดการอะไรกับเธอ

“เป้ยฉ่ายเวยล่ะ” ฉูเจ๋อหยางถามตรงไปตรงมา

“เวยเวยหรอ เวยเวยทำไมหรอ…” อวี๋ซือซือเกือบจะหลุดปากออกมาเรื่องการเดินทางของเป้ยฉ่ายเวย เพิ่งตื่นสมองยังทำงานไม่เต็มที่ เธอจึงพูดไปด้วยไหวพริบ “หล่อนไปเที่ยวแล้ว ใช่ เธออยู่คนเดียวเบื่อก็เลยออกไปพักผ่อน”

น่ากลัวจริงๆ ฉูเจ๋อหยางยิ่งนานวันยิ่งไม่ปล่อยให้คนได้หายใจ ถ้าหากว่าอยู่ต่อหน้าเขาเธออาจะพูดออกไปหมดเลยก็ได้ นี่เป็นเพราะสัญชาตญาณไม่ใช่เพราะเธอยุยงแน่นอน

“พักผ่อนจนไม่รับโทรศัพท์” ฉูเจ๋อหยางขมวดคิ้ว เขาไม่ค่อยเชื่อใจคำพูดของอวี๋ซือซือ

“เรื่องนี้โทษใครไม่ได้นะ ปล่อยทิ้งแฟนเนื้อหอมเอาไว้โดยไม่บอกไม่กล่าวอะไรสักคำ เธอไม่รับสายก็น่าจะเข้าใจได้นะ” อวี๋ซือซือโยนความผิดให้ฉูเจ๋อหยาง ให้เขาหงุดหงิดซะบ้าง

เหตุผลครึ่งหนึ่งที่เวยเวยกลับไปก็เพราะเขา ดังนั้นก็ไม่นับว่าเธอโกหก

สิ่งที่ตอบรับก็เป็นเสียงเครื่องตอบรับในโทรศัพท์

อวี๋ซือซือเบ้ปากและพูดกับตนเอง “เชอะ ตอนนี้คงจะวุ่นวายใจ ว่าไปทำอะไรอยู่ สมควร”

เขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้ง จากนั้นอวี๋ซือซือก็กลับไปนอนต่อ ช่างกวนใจจริงๆ

ฉูเจ๋อหยางที่เพิ่งวางสายสีหน้าไม่สู้ดีและจ้องไปที่โทรศัพท์ เขายุ่งจนไม่ได้บอกกล่าวกับเธอ มิน่าล่ะเธอถึงไม่ได้พยายามติดต่อหาเขา

เขานึกขึ้นได้ว่าเช้านี้หลี่จื่อเชียนก็เพิ่งจะออกจากเมืองจิ่นอันไป บวกกับที่อวี๋ซือซือบอกว่าเธอไปเที่ยวพักผ่อนหย่อนใจ

รวมสองเรื่องนี้เข้าด้วยกัน ช่างน่าอึดอัดใจ

สีหน้าฉูเจ๋อหยางเต็มไปด้วยความหดหู่ โทรศัพท์ในมือก็ดังขึ้นอีกครั้ง เขายกขึ้นมาดู อีกมือหนึ่งก็หยิบเสื้อโค้ชเพื่อที่จะออกไปอีกครั้ง

ถ้าอยากพักผ่อน อย่างนั้นก็พักให้พอเถอะ

เพราะคำพูดของอวี๋ซือซือ ระหว่างเป้ยฉ่ายเวยและฉูเจ๋อหยางเกิดความเข้าใจผิดจนทำให้ไม่เข้าใจกัน ซึ่งมีผลกระทบต่อเรื่องในอีกหนึ่งสัปดาห์ต่อมา

เป้ยฉ่ายเวยกำลังพารุ่ยรุ่ยไปนั่งอยู่ขอบคันนาขณะลมพัดเย็นสบาย เธอทิ้งโทรศัพท์และสัมภาระเอาไว้ในห้อง โดยที่ไม่รู้ว่าฉูเจ๋อหยางจะเข้าใจเธอผิดเพราะเรื่องนี้

ในมือน้อยๆของรุ่ยรุ่ยกำหญ้าเอาไว้ราวกับเป็นของมีค่าและยื่นส่งให้เธอ “แม่ครับ ดูสินี่ใช่หญ้าหางหมาจิ้งจอกรึเปล่าครับ”

เป้ยฉ่ายเวยมองเจ้าก้อนขนมปังยิ้มแป้นเหมือนดอกทานตะวัน เธอพูดด้วยเสียงอันอบอุ่นว่า “อื้อ ใช่จ๊ะ ระวังอย่าให้โดนตัวล่ะ”

“อื้ออื้อ รู้แล้วครับ ผมจะไปดูตรงนั้นหน่อย” รุ่ยรุ่ยกำลังเล่นสนุก เขาถลกกางเกงไว้ที่หัวเข่า เท้าขาวน้อยๆเปรอะเปื้อนไปด้วยโคลน เขาวิ่งเล่นไปบนสนามอย่างไร้ความกังวล

“รุ่ยรุ่ย ช้าหน่อย ระวังล้มล่ะ” เป้ยฉ่ายเวยยิ้มและส่ายหัว