หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 189

บทที่189 ซ้อมบนสังเวียน

ถังฉีตงนิ่งไป รอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปาก ใครกันสามารถยั่วโมโหทำให้ทนายคนเก่งของเขาหงุดหงิดได้ ถึงแม้ในใจเขาจะมีคำตอบอยู่แล้ว แต่เอ่ยปากกำชับกับเลขา จากนั้นก็หยิบเสื้อโค้ชของตัวเองเดินตามไป

ฉูเจ๋อหยางพูดถึงสังเวียน ความหมายของเขาก็คือที่ฝึกซ้อมมวย

ทั้งคู่ถอดเสื้อของตนเองออก เปลี่ยนไปใส่ชุดนักกีฬา มือแต่ละข้างสวมถุงมือเอาไว้ สำหรับการฝึกซ้อม ถ้าหากว่าชกเข้าอย่างแรงก็อาจจะทำให้เลือดออกได้

ถังฉีตงเห็นฉูเจ๋อหยางจู่โจมอย่างหนัก ทุกหมัดออกตัวอย่างแรง ออกหมัดอย่างกับเสือ แค่เห็นก็รู้สึกเจ็บแล้ว

เขาถามอย่างรู้ทัน "เป็นอะไร ใครทำให้คุณโมโห"

ฉูเจ๋อหยางเหลือบมองเขาครู่หนึ่งอย่างเฉยเมย หลังจากนั้นเขาก็หันไปกระหน่ำชกอย่างไม่มีเหตุผล แค่อยากระบาย

"อย่ามองผมอย่างนั้น ผมเป็นสุภาพบุรุษ คุณจะไม่ได้รู้อะไรทั้งนั้น" ถังฉีตงขยับตามการเคลื่อนไหวของเขา ยืดเหยียดขา

เมื่อเปรียบเทียบกับฉูเจ๋อหยาง เขาก็ไม่กล้าที่จะวางใจ ถ้าหากเขาถูกต่อยด้วยความโกรธ ใบหน้าหล่อเหลาของเขาคงไม่สามารถทนรับได้

ฉูเจ๋อหยางหยุดหัวร้อนและพุ่งกำปั้นไปที่จุดศูนย์กลาง และพูดอย่างไม่แคร์อะไรทั้งนั้น "อย่าพล่าม ถ้ากลัวก็กลับไป"

เขาแทบทนไม่ไหวที่จะอัดคน

"ล้อเล่นรึเปล่า ใครกลัว ใครจะอัดใครก็ยังไม่แน่" สัญชาตญาณสัตว์ตัวผู้คือการที่ไม่สามารถทนต่อแรงยั่วยุได้ ถังฉีตงก็ไม่ได้เป็นข้อยกเว้น เขามองฉูเจ๋อหยางอย่างจริงจัง สัญชาตญาณการต่อสู้ไหลเวียนอยู่ในโลหิต

ทั้งคู่เดินไปถึงตรงกลาง เตรียมพร้อมที่จะปะทะกำปั้น เพื่อให้ได้รับการยกย่องว่าเป็นคู่ต่อสู้ที่สมศักดิ์ศรี

ถังฉีตงอดใจไม่ไหวที่จะโจมตี เขาโผเข้าทางด้านซ้ายของฉูเจ๋อหยาง แต่ก็ไม่สามารถฝากร่องรอยความรักให้เพื่อนได้

ฉูเจ๋อหยางเบี่ยงศีรษะเล็กน้อย เขาหลบหลีกได้อย่างง่ายดาย เขาหดร่างกายส่วนบนลง ลมหอบหนึ่งพุ่งตรงเข้าตรงช่วงท้อง

ถังฉีตงหลบหลีก หัวใจเขารู้สึกถึงอันตราย ถ้าโดนหมัดอาเจ๋อเข้าจริงๆอย่างน้อยต้องมีซี่โครงหักสองซี่

เขาสู้กลับในขณะที่ปรับลมหายใจขณะที่กล่าวว่า "อาเจ๋อ ต้องรุนแรงขนาดนี้ด้วยหรือไง"

ไม่มีปฏิกิริยาใดตอบสนองในสายตาฉูเจ๋อหยาง ภายใต้การดิ้นรนอย่างดุเดือด หน้าผากเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อ เหมือนลำธารน้อยๆ ไหลไปตามผิวสีข้าวสาลีอย่างต่อเนื่อง

เขาต้องต่อสู้กับฮอร์โมนของชายหนุ่มกลัดมัน เสียงลมหายใจเขาดังขึ้นเล็กน้อย แต่เขายังคงรักษาระดับการหายใจให้เป็นปกติ

เขาคร่ำครวญอยู่ในใจ ดีที่ไม่นานนี้ได้ฝึกฝนไปแล้ว ไม่อย่างนั้นถูกอาเจ๋อน็อคเอาแน่

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง ทั้งคู่ยังคงไม่แขวนนวม เริ่มมีรอยฟกช้ำทั่วทั้งร่างกาย

ถังฉีตงหลบเข้าหาเชือก เขาเอาตัวพิงไว้พร้อมหายใจอย่างหนักหน่วง "พอได้แล้ว พอได้แล้ว เล่นโหดขนาดนี้ พรุ่งนี้ผมไปทำงานที่ออฟฟิตไม่ได้พอดี"

ฉูเจ๋อหยางเหลือบมองถังฉีตงอย่างเย็นชาก่อนที่จะถอดนวมออกจากแขน หลังจากนั้นเขาก็กระโจนลงจากสังเวียนโดยไม่สนใจถังฉีตง

"คุณจะไปไหน" ถังฉีตงเห็นฉูเจ๋อหยางกำลังจะไปเลยเขาเลยอดไม่ได้ที่จะถาม

"อาบน้ำ" ฉูเจ๋อหยางตอบเพียงสองคำโดยไม่เหลียวกลับไปมอง

เหงื่อออกมากขนาดนั้นแน่นอนว่าต้องไปอาบน้ำ มุมปากถังฉีตงยกขึ้นกำลังพ่นออกไป "เหอะ--อาเจ๋อเล่นหนักเกินไปนะ"

หลังจากอาบน้ำเสร็จ ถังฉีตงมองดูชายในกระจก มีเลือดซิบๆที่กระดูกคิ้ว มุมปากมีรอยฟกช้ำ นอกจากอาการระบมทั่วร่างกายแล้ว ความบาดเจ็บอื่นๆก็เห็นไม่ชัดเจนนัก

เขามองไปที่เพื่อนซึ่งกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า ใบหน้าไม่มีแผลที่ชัดเจน แต่เขาเองก็รู้ว่าเขาก็คงไม่ได้ดีไปกว่าตัวเองนัก