หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 190

บทที่190 ใส่เสื้อให้ตาแก่

อวี๋ซือซือกำมือแน่น ในที่สุดก็ฝืนใจแข็งไว้ไม่ได้ เธอจึงพูดอย่างไม่เต็มใจ “แกว่งเท้าหาเสี้ยนเองแล้วยังมีหน้ามาพูด ถอดเสื้อออกสิ”

เธอไม่มีทางสงสารตางี่เง่าถังฉีตงนี่เป็นอันขาด เธอ เธอแค่อยากจะทำตัวเป็นคนดี…

“ชิบหาย ถังฉีตงคุณอยากตายหรือยังไง ฉันให้คุณถอดเสื้อ ไม่ได้ให้คุณถอดกางเกงด้วย รีบสวมกลับเข้าไปเดี๋ยวนี้”

ถังฉีตงพูดอย่างไร้เดียงสา “ก็คุณให้ผมถอดไม่ใช่หรอ อีกอย่างยังมีอีกหลายที่ที่ผมยังไม่ได้นวด”

“....” เธออดทนไว้ เสียงดูเหมือนจะลอดออกมาจากฟัน “หุบปากเดี๋ยวนี้”

เพื่อให้บรรลุวัตถุประสงค์ที่ต้องการ ถังฉีตงไม่ได้พูดอะไร เขาทำตามคำชี้นำของเธออย่างว่าง่าย เอนตัวลงบนโซฟา เหยื่อกำลังจะติดกับแล้ว ไม่ต้องกังวลไป

อวี๋ซือซือมองชายคนนั้นที่เพิ่งออกกำลังกายมา กล้ามเนื้อด้านหลังแข็งแกร่งขึ้น ผิวหน้าเธอค่อยๆเร่าร้อน ในที่สุดเธอก็แกล้งทำเป็นจงใจเดินเข้าไปอย่างไม่ได้รู้สึกอะไร

ระหว่างนั้น เป้ยฉ่ายเวยกำลังเล่นกับรุ่ยรุ่ยอยู่ที่สนามหญ้าในหมู่บ้าน เพลิดเพลินกับความเงียบสงบช่องเวลาสั้นๆบนเนินเขา

เวลาผ่านไปเร็วชั่วพริบตา

เป้ยฉ่ายเวยอยากใช้เวลากับรุ่ยรุ่ยอย่างเต็มที่ กลับไปครั้งนี้ เธอตัดสินใจที่จะประกาศชัดกับฉูเจ๋อหยาง ให้เขาบอกเงื่อนไขสุดท้ายออกมา

เมื่อกลับเข้าเมือง อวี๋ซือซือก็รอเธออยู่ที่ทางเข้าสถานีรถอยู่แล้ว

เมื่อเป้ยฉ่ายเวยออกมาก็เห็นอวี๋ซือซือพร้อมรถเก๋งสีแดงสะดุดตา แม้ว่าจะไม่ได้มีคนสนใจมากนัก แต่เธอก็รีบเดินตรงไป

“เวยเวย เธอนี่ช้ามาก ฉันรอเธอเป็นครึ่งชั่วโมงแล้ว” อวี๋ซือซือยืนพิงรถพูด

เป้ยฉ่ายเวยพูดอย่างช่วยไม่ได้ “ตอนกลับมารถติดน่ะ คราวหน้าไม่ต้องมารับฉันหรอก มันก็ไม่ได้ไกล”

“ไม่เป็นไร ฉันไม่ได้มีปัญหาอะไร ก็แค่รอ” อวี๋ซือซือนำเข้าไปนั่งในรถก่อน

เป้ยฉ่ายเวยขยับเท้าตามเข้าไป ทั้งสองเข้าไปในรถและอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

“เป็นไง ลูกรักของฉันยังสบายดีอยู่ใช่ไหม” อวี๋ซือซือถามถึงรุ่ยรุ่ย

เป้ยฉ่ายเวยพยักหน้า “อื้อ ดี พลังเหลือล้น”

“งั้นก็ดี” อวี๋ซือซือสตาร์ทรถ ดูสถานการณ์บนท้องถนนไป พลางตั้งใจพูดไปด้วย “เธอรู้รึเปล่าว่าหลังจากเธอไปวันหนึ่งฉูเจ๋อหยางก็โทรหาฉัน”

“ไม่รู้” เป้ยฉ่ายเวยตอบโดยไม่สะทกสะท้าน ถ้าหากไม่ได้ยินเสียงหนานฉิงในโทรศัพท์ใจเธออาจจะมีความสุขมากและอาจจะมโนไปว่าฉูเจ๋อหยางอาจจะชอบเธออยู่บ้างก็ได้

ในที่สุดก็เกิดความคาดหวัง และนั่นทำให้เจ็บมาก โชคดีที่ยังไม่สายเกินไปที่เธอจะเข้าใจ

ทำไมอวี๋ซือซือถึงรู้สึกว่าน้ำเสียงของเป้ยฉ่ายเวยนั้นไม่ถูกต้องล่ะ “เวยเวยเธอไม่เป็นไรใช่ไหม ถึงฉันจะไม่รู้ว่าทำไมฉูเจ๋อหยางถึงโทรหาฉัน แต่ก็ต้องเป็นเพราะว่าเธอแน่ๆ”

เธอหยุดนิ่งไปก่อนจะพูดอย่างอายๆ “ใช่แล้ว ตอนนั้นฉันว่าอะไรบางอย่างกับเขาไป เธอคงไม่โกรธหรอกเนอะ”

“โกรธทำไม ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเขาสักหน่อย ไม่ใช่หรอ” เป้ยฉ่ายเวยยิ้มสำรวม

แต่ในสายตาของอวี๋ซือซือ นี่น่าตกใจผิดปกติ เธอเริ่มคาดเดาไปเรื่อย “เวยเวย อย่าทำให้ฉันตกใจสิ ใครทำให้เธอหงุดหงิดอีกแล้วรึ”

“เปล่า เธอไม่ต้องคิดไปโน่น ฉันแค่มีเรื่องที่จะต้องทำเยอะน่ะ”

“ไม่ เวยเวยเธอต้องมีเรื่องอะไรแน่” แสงจากดวงตาของเวยเวยสาดสองไปที่รอยยิ้มเบาๆที่มุมปากของเป้ยฉ่ายเวย หัวใจรู้สึกตื่นตระหนกขึ้นบ้าง

“ซือซือ ฉันไม่เป็นไรจริงๆ” เป้ยฉ่ายเวยเห็นท่าทางของอวี๋ซือซือแล้วเธอก็ยิ้มพร้อมส่ายหัว

เธอรู้แต่เพียงว่าจะทำอย่างไรให้ปากตรงกับใจ