หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 191

บทที่191แทงใจแล้ว

“เราสองคนใครควงใครล่ะ” ทำไมอวี๋ซือซือพอฟังแล้วก็เงอะงะ ทำไมรู้สึกเหมือนเวยเวยกำลังบอกลาอยู่

เธอตกใจกับความคิดของตัวเอง ไม่น่าจะใช่หรอก เธอพูดอย่างจริงจัง “เวยเวย ถ้าเธอกล้าคิดจะทำอะไรโง่ๆโดยไม่บอกไม่กล่าวละก็ ฉันจะไม่ยกโทษให้เธอเลยตลอดชีวิต”

เป้ยฉ่ายเวยนิ่งอึ้งพยักหน้ารับคำ “ตกลง”

เธอเป็นเพื่อนที่เติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เล็ก ซือซือเลยรู้จักเธออย่างแท้จริง

อวี๋ซือซือได้ยินเธอรับปากจึงพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

อวี๋ซือซือส่งเป้ยฉ่ายเวยกลับไปแล้ว ความจริงเธออยากตามขึ้นไปด้วยแต่เป้ยฉ่ายเวยปฏิเสธความหวังดีของเธอ และกลับเข้าไปที่อพาร์ตเม้นต์เพียงคนเดียว

เธอไม่ได้กลับมาบ้านประมาณครึ่งเดือนเห็นจะได้ โครงสร้างของห้องก็ยังคงเหมือนก่อนที่จะไป หลายสิ่งหลายอย่างหล่นกระจายเต็มพื้น เป้ยฉ่ายเวยเอากระเป๋าเดินทางเก็บเข้าไปในห้อง มัดผม และนำหน้ากากมาใส่ จากนั้นก็เริ่มทำความสะอาด

เธอเปิดม่านหนาออกเพื่อให้แสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามา จากนั้นก็เปิดหน้าต่างทุกบานในบ้านเพื่อให้อากาศอดอู้ได้รับการถ่ายเทระบายออกไป

ถูพื้น เก็บขยะ และทำความสะอาดทั่วทุกมุมห้อง

นอกจากโต๊ะฝุ่นเขลอะในห้องนั่งเล่น เป้ยฉ่ายเวยจับจ้องไปที่โต๊ะเปล่าตัวนั้น ในใจก็นึกถึงคราก่อนที่ลิ่วเอ่อร์ส่งหัวใจหมูมาให้ เธอจึงเริ่มรู้สึกอึดอัดขึ้นมา

ในที่สุดเธอก็ถูโต๊ะไปหลายต่อหลายรอบ พอเหนื่อยก็นั่งพักบนโซฟา

มองผลลัพธ์ของตัวเอง รอยยิ้มพอใจก็ปรากฏขึ้นที่มุมปาก เธอคิดถึงเรื่องที่ต้องการจะทำและหยิบโทรศัพท์ออกมา เธอลังเลอยู่นานก่อนที่จะสามารถรวบรวมความกล้าเพื่อโทรหาฉูเจ๋อหยาง

ครั้งนี้เป็นฉูเจ๋อหยางรับสายเอง เธอได้ยินแต่เสียงอันเย็นชาและแปลกแยกของเขา เธอก็อดไม่ได้ที่จะเจ็บแปลบขึ้นมา

“ฉูเจ๋อหยาง ตอนนี้คุณว่างรึเปล่าคะ”

“มีเรื่องอะไรก็ว่ามา”

ความอดทนนั้นมีเกินกว่าเสียงของมนุษย์อันเยือกเย็น เป้ยฉ่ายเวยจิกปลายนิ้วเล็กน้อย เธอบังคับปลายนิ้วตัวเองให้สงบลง การที่ฉูเจ๋อหยางมีน้ำเสียงแบบนี้ก็เป็นสิ่งที่เธอคิดเอาไว้อยู่แล้วไม่ใช่หรอ

ดังนั้นไม่มีอะไรที่น่าแปลกใจเลย “ฉันหวังว่าคุณจะยังไม่ลืมเงื่อนไขสุดท้ายของเรานะ”

ดูเหมือนว่าจะกลัวถูกเขาปฏิเสธ เป้ยฉ่ายเวยพูดเสริมอีกประโยคด้วยความกังวล “ครั้งก่อนที่ฉันได้รับบาดเจ็บ คุณรับปากกับฉันแล้วว่าจะให้ฉันตอบฉันโดยเร็ว”

เธอแทบอดใจรอไม่ไหวที่จะเอ่ยถึงตัวเลข จะได้บินไปอยู่คู่กับหลี่จื่อเชียนล่ะสิ

ถ้าหากว่าเป้ยฉ่ายเวยเห็นดวงตาสีเข้มของฉูเจ๋อหยาง ณ เวลานี้เธอจะต้องไม่กล้าเอ่ยปากอะไรหยาบคายแน่ เพราะความเย็นชาในดวงตาของเขาเพียงพอที่จะทำลายทุกสิ่งทุกอย่างได้ เขายังคงเปิดปากทำราวกับไม่แยแสอีกครั้ง “ตกลง ผมจะให้คำตอบคุณวันนี้”

เมื่อเป้ยฉ่ายเวยได้ยินคำตอบที่รอคอยมาตลอด ใจเธอก็ไม่ได้สงบเหมือนกับที่คาดคิดไว้ แต่กลับยิ่งฟุ้งซ่านยิ่งกว่าเดิม เขาไม่ได้แยแสสนใจเธอสักนิดเลย

ยังดี ยังดีที่ทุกอย่างยังไม่สายเกินไป

ยังดีที่เธอยังมีรุ่ยรุ่ย

เมื่อเธอได้ยินเสียงอันสงบนิ่ง ตัวเองก็ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงผิดปกติ “อื้อ คุณว่ามา”

เสียงอ่อนโยนของฉูเจ๋อหยางพูดอย่างเนิบๆไม่เร็วไม่ช้าแต่เฉยเมย “เป้ยฉ่ายเวยตั้งแต่นี้เป็นต้นไปผมแค่ขอให้คุณไม่ต้องมาให้ผมเห็นหน้าอีก”

ถ้อยคำอันหนาวเหน็บผ่านเข้ามาทางสัญญาณโทรศัพท์ เหมือนดาบคมที่ใครก็มองไม่เห็น มันแทงจนทะลุหัวใจและปอดของเป้ยฉ่ายเวย

เธอประสานมือแน่น หัวใจสลายกระทั่งความเจ็บปวดในร่างกายแผ่ซ่านไปจนทั้งร่างเหมือนกับเป็นอัมพาต และเพื่อรับคำขอสุดท้ายนี้ เธอก็พยายามเค้นเสียงออกจากลำคอ “ตกลง”