หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 192

บทที่192 ค่ำคืนอันแสนวิเศษที่กำหนดเอาไว้แล้ว

หลินเว่ยพยักหน้าอย่างอดไม่ได้ แน่นอนคนที่พักร้อนนานที่สุดช่วงนี้ก็คือเวยเวย แต่ที่แปลกก็คือไม่เห็นมีใครถามอะไร เมื่อจับสองเรื่องนี้เชื่อมโยงกัน ทันใดนั้นก็มีความคิดอันอาจหาญผุดขึ้นในใจของเขา

แต่ว่าเขาก็ยังไม่ค่อยแน่ใจ “พี่เหมย พี่รู้ไหมว่าเวยเวยเข้ามาทำงานที่นี่ได้ยังไง”

หูวี่เหมยเอียงหน้าไปมองเขา “เธอก็มีคำตอบอยู่ในใจอยู่แล้วไม่ใช่หรอ”

“ฉันไป….” คำตอบคลุมเครือของหูวี่เหมยทำให้สิ่งที่หลินเหว่ยคาดเดาได้รับการยืนยัน

เวยเวยเข้ามาได้เพราะทนายฉู และการที่พักหลังมานี้ทนายฉูอยู่ๆก็โผล่มาทำงานที่ออฟฟิตทุกวันอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนก็เพราะว่าเวยเวย!!

ยิ่งนานวันเขาก็ยิ่งชื่นชมสมองอันปราดเปรื่องของตัวเอง เสียดายน่าจะไปเป็นนักสืบ ดีที่เป็นเลขาของทนายก็ไม่ได้เลวอยู่เหมือนกัน

เมื่อหลินเว่ยคาดเดาเรื่องได้ตามนั้นแล้ว เมื่อหวนนึกถึงตอนที่เวยเวยเอาอาหารกลางวันมาให้เขา คำพูดคำจาของทนายฉูฟังดูแปลกๆ ตอนนี้พอนึกย้อนกลับไป นั่นเป็นเพราะว่าเขาไม่ได้รู้เรื่องราวลับๆนี้เอง

ยังจะกล้าให้เวยเวยเรียกเขาว่าพี่ชายอีก ตอนนี้กลายเป็นว่าต้องเรียกเธอว่าพี่สาวแล้วล่ะ

แต่ว่าทนายฉูก็มีแฟนอยู่แล้วไม่ใช่หรอ

ไม่นานนักเป้ยฉ่ายเวยก็ได้รับการแจ้งเตือนจากแผนกบุคคล ให้เธอไปทำงานในวันรุ่งขึ้น

นี่เรียกว่าเป็นสไตล์ของฉูเจ๋อหยาง ถ้าหากว่าใครทำให้เขาหงุดหงิดใจ เขาจะเพียรทำให้อีกฝ่ายเจ็บจนไม่มีที่ยืน

แต่ว่าเธอก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไม่ไป

ตอนเย็นที่อวี๋ซือซือขับรถมารับเธอ เธอก็พบว่าหล่อนตาแดงๆ การแต่งหน้าก็ไม่สามารถปกปิดรายละเอียดเล็กน้อยนี้ได้

“เวยเวย เธอไม่สบายรึเปล่า” ทำไมดูซังกะตายอย่างนี้ ไม่มีชีวิตชีวา

เป้ยฉ่ายเวยกรอกตา เธอพยายามฝืนยิ้มขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ยังพูดและทำเป็นว่าไม่เรื่องอะไร “ฉันไม่เป็นไร อาจจะเพราะวันนี้ทำความสะอาดบ้านก็เลยเหนื่อย”

“เธอนะ รู้ว่าร่างกายตัวเองยังไม่หายดีก็ยังจะฝืน คราวหน้าถ้าจะทำความสะอาดก็เรียกฉันด้วยนะ” เธอรู้ว่าเพื่อนเธอขยันแค่ไหน ดังนั้นเธอเลยไม่ได้สงสัยอะไร

“อื้อ คราวหน้านะ ใกล้ถึงเวลาแล้ว เรารีบไปกันเถอะ” เป้ยฉ่ายเวยแค่ต้องการให้ไปให้จบๆงานเลี้ยงในวันนี้ไป เธอเหนื่อยมากจนไม่อยากจะแบบอะไรไว้อีกแล้ว

“ได้” อวี๋ซือซือพยักหน้า

ค่ำคืนนี้ถูกกำหนดไว้ให้เป็นค่ำคืนที่ไม่ธรรมดา

คนที่ได้รับเชิญจากตระกูลหนาน ล้วนแล้วแต่เป็นคนดังของเมืองจิ่นอัน ในนั้นรวมถึงข้าราชการอาวุโสหลายท่าน แน่นอนว่าในนั้นก็มีภรรยาและลูกของเขาด้วย พวกเธอพยายามหลีกเลี่ยงที่จะทำอะไรให้เป้าสายตา

มันเป็นงานฉลองวันเกิด แต่ก็เหมือนกับงานอวดฐานะ บ้านช่อง และอวดร่ำอวดรวยไปในตัว

สำหรับพวกเขาเหล่านั้นงานเต้นรำทางสังคมมีนับครั้งไม่ถ้วน รวมทั้งงานปาร์ตี้เฉลิมฉลอง คุ้นเคยกันเป็นอย่างดี

แต่งานเช่นนี้สำหรับเป้ยฉ่ายเวยเธอไม่ถนัดเลยสักนิด

นี่เป็นโลกอีกใบหนึ่งที่ไม่เข้ากับเธอเลย วันนี้เธอต้องก้าวเท้าเข้ามาอีกครั้ง นี่เป็นโชคชะตา

ไม่มีใครสามารถฝืนบนเพลงแห่งโชคชะตาได้

เธอช่างซวยจริงๆที่มีลูกพี่ลูกน้องแบบนี้ ไม่เพียงแต่เด็ดดอกไม้ไปเรื่อยไม่เลือกสถานที่ เขายังชอบทำหน้าทำตาน่าสมเพช ถ้าหากไม่ใช่เพราะสถานการณ์บีบบังคับแล้ว เธอไม่อยากจะยอมรับเลยว่ามีญาติที่น่ารังเกียจเช่นนี้

“เวลาที่น้องโกรธนี่ดูสวยจังเลยนะ” จางเจิ้งกวางไม่เพียงแต่ไม่ได้โมโห เขายังคงดื่มด่ำกับความงาม

หนานฉิงโมโหจนควันออกหู มีแขกวีไอพีมากมายกำลังไหลหลั่งมา เธอทำอะไรไม่ค่อยถนัด ได้แต่ยืนปั้นหน้าต่อไป อีกประเดี๋ยวต้องไปฟ้งคุณแม่ให้จัดการกับจางเจิ้งกวาง

ระหว่างที่พวกเขาสนทนากัน เป้ยฉ่ายเวยและอวี๋ซือซือก็เดินใกล้เข้ามา

“หนานฉิง สุขสันต์วันเกิด” เป้ยฉ่ายเวยยื่นของขวัญที่เตรียมเอามาให้

หนานฉิงยื่นมือออกไปรับ หลังจากนั้นก็ส่งต่อให้กับคนรับใช้ข้างๆ เธอยิ้มเจื่อนๆขณะพูด “เวยเวย เธอมาจนได้ ฉันดีใจมาก แต่ฉันยังต้องอยู่ต้อนรับแขกคนอื่นไป คงไปคุยกับเธอไม่ได้ เธอเข้าไปข้างในก่อนนะ”

“อื้อ” เป้ยฉ่ายเวยพยักหน้า สายตาของผู้ชายที่อยู่ข้างหนานฉิงที่มองมาทำให้เธอรู้สึกอึดอัด แต่ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของหนานฉิง เธอจึงไม่ได้พูดอะไร

อวี๋ซือซือสังเกตเห็นว่าสายตาล่อกแล่กของชายคนนั้นกำลังจ้องไปที่หน้าอกของเป้ยฉ่ายเวยเธอจึงดึงคนกลับเข้ามาและถลึงตาใส่เขา “มานี่มา เดี๋ยวหมามันมอง”

จางเจิ้งกวางยังมีหน้าพูดอย่างไร้ยางอาย “แหมเฮียขอมองหน่อยทำเป็น เฮียไม่ได้มองเธอสักหน่อย”

เมื่อเขาพูดจบก็เห็นตาอันดุดันของอวี๋ซือซือ นั่นทำให้เขายิ่งสนุก ที่แท้ทั้งสองก็เป็นสาวงามกันทั้งคู่ “คนสวยไม่ต้องอิจฉากัน ไม่เป็นไร เฮียมองน้องด้วยก็ได้”

“ปากหมาหยุดพล่ามได้แล้ว อยากมีเรื่องหรอ” อวี๋ซือซือเกลียดคนประเภทนี้ที่สุด เธอกำกำปั้นแน่นและพร้อมที่จะชกต่อยคน

เป้ยฉ่ายเวยเห็นสายตาของคนอื่นกำลังจ้องมองมา เธอจึงดึงเสื้อของอวี๋ซือซือไว้และกระซิบ “ซือซือช่างเถอะ เราเข้าไปข้างในกันไม่ต้องสนใจคนแบบนี้หรอก”