หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 193

บทที่193 ฉันไปหาเพื่อน

วันนี้เป็นวันเกิดของเธอ จะให้จางเจิ้งกวางมาทำพังไม่ได้ อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนี้ หนานฉิงท่องเอาไว้ในใจ เธอจึงดึงตัวจางเจิ้งกวางไว้และแกล้งทำไม่พอใจ “พี่ นั่นเพื่อนของฉัน ตอนนี้ช่วยทำตัวดีๆก่อน”

ตอนนี้ก่อนรึ จางเจิ้งกวางเงยหน้าขึ้นมองและรับสารที่สื่อออกมาจากสายตาขอหนานฉิง เขาพยักหน้ารับทราบ “ได้ วันนี้เป็นวันเกิดของน้อง พี่จะไม่ทำตัวรุ่มร่ามพับพวกหล่อนต่อหน้าน้อง”

หนานฉิงพยักหน้าและหันกลับไปขอโทษพวกเธอ “เวยเวย ซือซือ ขอโทษด้วยนะ พี่ชายฉันงี่เง่าเอง อย่าไปใส่ใจ”

เป้ยฉ่ายเวยพยักหน้าและดึงอวี๋ซือซือให้เข้าไปในคฤหาสน์อย่างไม่ค่อยเต็มใจ

พอคนไปแล้ว จางเจิ้งกวางก็ก็ลูบมือรอแทบไม่ไหวที่จะถาม “น้อง รอบตัวมีของดีอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่บอกพี่ชายสักคำ ไม่ไหวเลยนะ”

หนานฉิงเย้ยหยัน “ตอนนี้ก็รู้แล้วไม่ใช่หรอ”

“ดูเหมือนว่าคนสวยสองคนนี้จะทำความเดือดเนื้อร้อนใจให้กับน้อง ให้พี่ช่วยจัดการไหมล่ะ” จางเจิ้งกวางเห็นหน้าสวยๆของเป้ยฉ่ายเวย ความกระหายของสัตว์ป่าก็ปะทุขึ้น

ถ้าหากว่าความงามนี้มาอยู่ในมือตนได้ จะน่าปีติยินดีขนาดไหนกันนะ แค่คิดเช่นนี้ หน้าท้องของเขาก็กระเพื่อมด้วยความหื่นกระหาย

“พี่ชายอย่าพูดพล่อยๆไป เวยเวยเป็นเพื่อนสมัยเรียนกับฉัน พ่อแม่หล่อนก็ไม่ได้อยู่ในเมืองนี้ มีแค่เพียงยายสูงอายุคนเดียวในชนบท ฉันคิดว่าพี่ควรจะทำอะไรระวังหน่อยนะ”

หนานฉิงผิวเผินดูเหมือนจะเป็นการเตือนจางเจิ้งกวาง แต่แท้ที่จริงแล้วเป็นการบอกจางเจิ้งกวางว่าเป้ยฉ่ายเวยเป็นเพียงผู้หญิงตัวคนเดียวไม่ได้มีใครหนุนหลัง ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ก็คงไม่มีใครมาสืบสาวเอาเรื่อง

ในตาจางเจิ้งกวางมีแสงสลัว รอยยิ้มอันชั่วร้ายผุดขึ้นบนหน้าเขาทีละน้อย “น้องพี่ พี่เข้าใจแล้ว น้องวางใจได้ พี่จะช่วยดูแลเพื่อนน้องให้เอง”

หนานฉิงยิ้มเยาะทำท่าทางเหมือนไม่เข้าใจสิ่งที่จางเจิ้งกวางพูด “งั้นก็ดีค่ะ พี่ชาย”

“น้องสาว ถ้าอย่างนั้นพี่ไม่อยู่เป็นเพื่อนน้องตรงนี้แล้วล่ะ พี่มีธุระ” จางเจิ้งกวางพูดด้วยความรีบร้อน

หนานฉิงพูดอย่างเป็นธรรมชาติ “ตามสบายค่ะพี่ ฉันอยู่ตรงนี้คนเดียวได้”

จางเจิ้งกวางไม่รอช้า เขารีบพุ่งตรงไปตามทิศทางที่เป้ยฉ่ายเวยเดินไป

มุมปากหนานฉิงยกขึ้นเปื้อนรอยยิ้ม จางเจิ้งกวางหวังว่าพี่จะทำให้ค่ำคืนนี้เป็นคืนที่น่าจดจำของเป้ยฉ่ายเวย ถึงตอนนั้นเธอก็จะพาอาเจ๋อขึ้นเตียงเอง

เป้ยฉ่ายเวยชีวิตนี้แกอย่าได้คิดจะหวนกลับมาอีกเลย ถ้าเธอไม่ลงมือ เป้ยฉ่ายเวยก็คงจะสิงอยู่ที่นี่ไม่ยอมออกไปจากเมืองจิ่นอันเสียที

ผู้ชายใสซื่อบริสุทธิ์อย่างอาเจ๋อจะไปทันลูกไม้แพรวพราวของหญิงแพศยาได้อย่างไรกัน

หนานฉิงบีบฝ่ามือตัวเอง แววตาอันโหดร้าย เป้ยฉ่ายเวยอย่าหาว่าฉันใจไม้ไส้ระกำเลย โทษตัวเธอเองเถอะที่ไปตกหลุมรักคนที่ไม่ควรรัก

“เวยเวยทำไมเมื่อกี๊ไม่ยอมปล่อยให้ฉันสั่งสอนไอ้หมอนั่น” อวี๋ซือซือคิดแล้วก็เสียอารมณ์

ทันทีที่เธอเห็นสายตาอันน่าขยะแขยงของชายคนนั้น เธอรู้ได้ทันทีว่าเขาเป็นพวกขยะสังคมหมกมุ่นแต่เรื่องคาวโลกีย์ เธอเห็นทะลุถึงตับ ไต ไส้ พุงถึงซี่โครงทุกซี่ ยังจะกล้ามาแทะโลมเพื่อนของเธอ

รนหาที่ตายชัดๆ

“ช่างเถอะซือซือ พอตัดเค้กเสร็จเราก็กลับกันได้แล้ว” พอเป้ยฉ่ายเวยนึกถึงสายตาของจางเจิ้งกวาง เธอก็อึดอัดอยู่พักหนึ่ง แต่ว่าพวกเธอเป็นแขก ทำอะไรเอิกเกริกก็ไม่ค่อยสะดวก

“หืม ถ้าเธอไม่ห้ามไว้ล่ะก็ ฉันอัดมันฟันร่วงหมดปากแล้ว” อวี๋ซือซือบ่น

เป้ยฉ่ายเวยยิ้มตาม “ใช่ใช่ ฉันรู้ว่าเธอเก่งที่สุด”

อวี๋ซือซือทนกับการแสดงออกของเป้ยฉ่ายเวยไม่ไหว ต้องยอมแพ้ “เอาล่ะ เก็บอาการหน่อย เราไปหาอะไรทานกันก่อนดีกว่า”