หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 206

บทที่ 206 คำขอโทษ

คุณท่านเหาไม่ได้เอ่ยเสียงใด ใบหน้าซูบผอมเต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่น ดวงตาทั้งสองนับวันยิ่งลึกโบ๋ มองดูแล้วช่างน่าตกใจ

ท่านเคาะไม้เท้า พูดขึ้นเสียงหนักว่า “เรื่องนี้เกี่ยวกับลูกสาวของตระกูลหนาน ก็ให้ตระกูลหนานจัดการไป ฉูเจ๋อหยางคนนั้นไม่ใช่แฟนเธอหรอกหรือ?”

“คุณตาพูดถูกครับ ให้หนานฉิงพูดกับฉูเจ๋อหยางให้ไม่ดีกว่าหรอครับ” จางเจิ้งกวางตาเป็นประกายขึ้นทันที

สีหน้าของจางเจิ้งชวนไม่สู้ดีเท่าไหร่ “พ่อ ผมก็เคยคิดคิดแบบที่พ่อพูดมา ผมเคยไปตระกูลหนานอยู่สองครั้ง ทุกครั้งที่ไปคนใช้ก็บอกว่าหนานเทียนหยางไม่อยู่ตลอด หรือต่อให้เจอเสว่ฉินเธอก็มักจะหลบหน้าตลอด”

เห็นได้ชัดว่าคงไม่อยากจะช่วย

“อะไรกัน ไอ้เวรนั่น เจิ้งเอ๋อร์มีเรื่องทั้งที ก็ ยังไม่สนใจอะไรเพียงเพราะกลัวจะกระทบผลงานของตัวเองหรอ ในเมื่อหนานเทียนหยางคิดว่าตัวเองมีอำนาจขนาดนั้น ถ้างั้นก็คงต้องให้คนแก่อย่างฉันไปหาเองแล้วล่ะ” คุณท่านเหาพูดขึ้นอย่างมีน้ำโห

“พ่อคะ พ่อใจเย็นๆก่อน ให้ฉันลองไปถามดูอีกครั้ง นะคะ?” เหาเสว่หลินไม่อยากให้ความสัมพันธ์ทั้ของงสองตระกูลต้องบาดหมางกัน

“ยังจะถามอะไรอีก ฉันเป็นพ่อตา ดูสิถ้าฉันไปว่าหนานเทียนหยางจะยอมพบฉันไหม” เมื่อคุณท่านเหาตัดสินใจแล้ว ก็เดินกลับขึ้นไปบนห้องอย่างโมโห ตอนแรกหนานเทียนหยางก็เป็นแค่เจ้าหน้าที่ปกครองเขตท้องที่ ที่สามารถไต่เต้ามาจนถึงตำแหน่งปัจจุบันนี้ได้อย่างราบลื่น

ตระกูลเหาต้องใช้กำลังเงินกับคอนแน็คชั่นไปมากเท่าไหร่ ถึงผลักดันเขาขึ้นมาถึงจุดนี้ได้ หนานเทียนหยาง อย่าแม้แต่จะคิดที่จะสลัดตระกูลเหาทิ้งง่ายๆเลย

ตอนที่หนานเทียนหยางได้ยินว่าคุณท่านเหาจะมา ก็สลัดผ้าห่มออกอย่างหงุดหงิด ไอ้แก่ คิดจะขู่เขาหรอ

เขาก็ดำรำตำแหน่งบริหารนี้มาหลายปีแล้ว ตั้งนานก็ไม่ได้รับการข่มขู่อะไร แต่คุณท่านเหากลับออกปากเสียเอง แล้วยังไงเขาไม่สนหรอกนะ

ให้บุญคุณกันแค่เล็กๆน้อยๆ ยังคิดจะให้เขาตอบแทนอีกหรอ ไม่รู้อะไรเอาซะเลย

ได้เลย อยากให้เขาช่วย เขาก็จะช่วย แต่ว่าเรื่องอะไรต่อจากนี้ อย่าคิดว่าเขาจะไปยุ่งอีก

ดังนั้นวันต่อมา หนานฉิงจึงถูกบังคับให้ไปเจรจากับฉูเจ๋อหยาง

ภายในห้องทำงาน หนานฉิงนั่งอยู่บนโซฟาเป็นเวลาครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่ผู้ชายที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานกลับไม่แม้แต่จะสนใจเธอเลย

เธอไม่รู้จะทำยังไง ทำได้เพียงลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าไปหา “อาเจ๋อ คุณยังโกรธอยู่หรอ”

ฉูเจ๋อหยางไม่แม้แต่เงยหน้าขึ้นมามอง ตั้งใจจัดการเอกสารต่อไป ราวกับว่าหญิงสาวเป็นเพียงอากาศไม่มีตัวตน

หนานฉิงพูดขึ้นอีกครั้งอย่างไม่ถอดใจ “อาเจ๋อฉันรู้ว่าญาติฉันทำไม่ถูก ฉันไปขอโทษเวยเวยที่โรงพยาบาลแล้ว วันนั้นญาติฉันคงเสียสติไปแล้วถึงได้ทำอย่างนั้น คุณให้โอกาสเขาเถอะนะ”

เมื่อฉูเจ๋อหยางได้ยินชื่อของเป้ยฉ่ายเวย ปลายปากกาก็หยุดชะงัก ค่อยๆวางเอกสารในมือลง นัยน์ตาลุ่มลึกมองไปที่เธอ พูดขึ้นเสียงเรียบว่า “ให้โอกาสเขางั้นหรอ? แต่ผมว่าเขาคงไม่ต้องการโอกาสหรอก”

“ไม่ ไม่ใช่แบบนั้น อาเจ๋อเขารู้ตัวแล้วว่าเขาผิด ไม่กี่วันมานี่เขาก็อยู่แต่ในบ้าน อยากให้คุณให้อภัยเขาอยู่ตลอด คุณจะให้เขาทำอะไรถึงจะยอมให้อภัยเขาหรอ”

เมื่อหนานฉิงเห็นว่าฉูเจ๋อหยางมีปฏิกิริยาบ้างแล้ว บนใบหน้าก็ฉายแววแห่งความหวังขึ้นมา

“เหอะ ให้อภัยงั้นหรอ เขาคงมาหาผิดคนแล้วมั้ง” เมื่อเทียบกับเรื่องที่ผู้หญิงตัวเล็กๆคนนั้นต้องเผชิญคำว่าขออภัยคิดว่าจะแก้ปัญหาได้อย่างนั้นหรอ ทุกอย่างมันแค่เริ่มต้นเท่านั้น