หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 210

บทที่ 210 รับความช่วยเหลือจากเขา

เมื่อเป้ยฉ่ายเวยรับความปรารถนาดีของหลี่จื่อเชียนเอาไว้แล้ว

ทั้งสองจึงกลับเข้ามาในบ้านอีกครั้ง คุณยายเก็บเสื้อผ้ารอเสร็จแล้ว เมื่อเห็นพวกเขากลับเข้ามา บนหน้าก็เผยรอยยิ้มออกมา “เวยเวย มาละหรอ ของเตรียมหมดแล้วล่ะ”

“คุณยาย หนูพารุ่ยรุ่ยไปโรงพยาบ าลแล้ว ยายจะอยู่ที่นี่คนเดียวได้ใช่ไหมคะ”เป้ยฉ่ายเวยเดินเข้าไปจับมือของคุณยายเอาไว้ ถามขึ้นอย่างไม่ค่อยสบายใจ

สายตาของคุณยายมองเลยไปทางหลี่จื่อเชียนที่อยู่ข้างหลังเธออย่างตั้งใจสื่อความหมายอะไรบางอย่าง “สบายใจเถอะ ยายแข็งแรงขนาดนี้ แกไม่ต้องกังวลอะไรแล้วกลับไปเถอะ ”

เป้ยฉ่ายเวยรู้ว่าคุณยายต้องเข้าใจผิดเรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับหลี่จื่อเชียนแน่ๆ กำลังจะเอ่ยปากอธิบาย

หลี่จื่อเชียนก็พูดขึ้นก่อน “คุณยายสบายใจได้เลยครับ ผมจะดูแลเวยเวยกับรุ่ยรุ่ยเป็นอย่างดี”

“ดีเลยๆ งั้นคงต้องรบกวนพ่อหนุ่มแล้วล่ะ” คุณยายเป็นห่วงเป้ยฉ่ายเวยต้องมาตลอดที่อยู่ตัวคนเดียว ตอนนี้ได้เห็นว่าข้างกายของหลานสาวมีชายหนุ่มที่แสนดีขนาดนี้เข้ามาดูแล ก็สบายใจขึ้นเยอะเลย

เพื่อให้คุณยายสบายใจ เป้ยฉ่ายเวยจึงไม่ได้อธิบายอะไรออกมา เพียงแต่แอบส่งสายตาขอบคุณให้หลี่จื่อเชียน

“แม่ครับ ผมพร้อมแล้ว” แม้ใบหน้าของรุ่ยรุ่ยจะขาดสีสัน แต่เพราะว่าจะได้ไปกับเป้ยฉ่ายเวย อารมณ์เลยดีไม่น้อย

“ครับผม” เป้ยฉ่ายเวยจะเดินเข้าไปอุ้มลูก

แต่ร่างสูงของหลี่จื่อเชียนก็เดินเข้าไปก่อนแล้ว อุ้มลูกเธอขึ้นด้วยท่าทางที่ดูอบอุ่นเป็นมิตร “รุ่ยรุ่ย ให้ลุงอุ้มหนูนะ”

รุ่ยรุ่ยมองไปทางเป้ยฉ่ายเวยอย่างไม่มีทางเลือก ดวงตากลมโตสดใสกระพริบปริบๆ จากนั้นก็พยักหน้าอย่างฝืนๆ “ก็ได้ฮะ”

ดูออกเลยว่าลุงคนนี้จะจีบแม่ แต่แม่เป็นของรุ่ยรุ่ยคนเดียวนะ

“ไปกัน” หลี่จื่อเชียนไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี รุ่ยรุ่ยที่ยังเด็กยังดูต่อต้านเขาขนาดนี้ เหมือนกลัวเขาจะไปแย่งเวยเวยย่างนั้นล่ะ ฉลาดชะมัดเลย

เป้ยฉ่ายเวยทำได้แค่รับกระเป๋าเดินทางจากคุณยายมาถือไว้ จากนั้นก็เดินตามจื่อเชียนออกไป

รถค่อยๆออกตัวสตาร์ท ถนนข้างหลังค่อยๆหายไปจากสายตา รวมถึงภาพคนแก่ที่ยืนนิ่งๆอยู่หน้าบ้านหลังเก่าๆไม่ได้ขยับไปไหน

เวลานั้น เธอก็รู้สึกเศร้าใจอย่างพูดออกมาเป็นคำพูดไม่ได้

ท้ายที่สุดแล้วก็ต้องเดินออกมา

ครั้งนี้รถไม่ได้ขับเร็วอะไร หนึ่งชั่วโมงต่อมาเป้ยฉ่ายเวยก็ให้หลี่จื่อเชียนจัดการทุกอย่างให้ ทั้งจองห้องพักฟื้นพิเศษให้รุ่ยรุ่ยด้วย

คุณหมอเข้ามาตรวจอาการ จึงได้รู้ว่ามันเป็นแค่อาการกำเริบจากผลข้างเคียง ไม่มีผลอะไรต่อการผ่าตัด

เมื่อเป้ยฉ่ายเวยได้ยินดังนั้น ในที่สุดจิตใจที่เป็นกังวลก็สงบลง

“เวยเวย ตอนนี้เธอได้วางแผนไหมว่าจะเอาไงต่อ”?”หลี่จื่อเชียนยืนอยู่กับเป้ยฉ่ายเวยที่โถงทางเดิน สายตาเอาแต่มองไปยังทิศทางของห้องผู้ป่วย

เป้ยฉ่ายเวยมองรุ่ยรุ่ยที่ยังได้รับการตรวจอยู่ในนั้น จึงพูดขึ้นเสียงหนักว่า “ฉันพารุ่ยรุ่ยกลับไปไม่ได้อีก ฉันคิดว่าจะพาลุ่ยลุ่ยไปภายในสองสามวันนี่แหละ”

ไม่ใช่แค่รุ่ยรุ่ยที่จะเสียเวลาไม่ได้ เธอก็อยู่ต่อไม่ได้เหมือนกัน คนที่บริษัทโทรตามเธอให้กลับไปทำงานแล้ว เธอจึงต้องจำใจเลื่อนเวลาออกไปอีกแค่ไม่กี่วัน แต่จะเลื่อนออกไปนานก็ไม่ได้

“เดี๋ยวเรื่องนี้ฉันช่วยจัดการเอง แต่จะให้รุ่ยรุ่ยอยู่ที่โรงพยาบาลคนเดียวก็คงไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ ถ้างั้นก็ไปอยู่กับฉันก่อนเป็นไง”