หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 210

บทที่ 210 รับความช่วยเหลือจากเขา

เมื่อเป้ยฉ่ายเวยรับความปรารถนาดีของหลี่จื่อเชียนเอาไว้แล้ว

ทั้งสองจึงกลับเข้ามาในบ้านอีกครั้ง คุณยายเก็บเสื้อผ้ารอเสร็จแล้ว เมื่อเห็นพวกเขากลับเข้ามา บนหน้าก็เผยรอยยิ้มออกมา “เวยเวย มาละหรอ ของเตรียมหมดแล้วล่ะ”

“คุณยาย หนูพารุ่ยรุ่ยไปโรงพยาบ าลแล้ว ยายจะอยู่ที่นี่คนเดียวได้ใช่ไหมคะ”เป้ยฉ่ายเวยเดินเข้าไปจับมือของคุณยายเอาไว้ ถามขึ้นอย่างไม่ค่อยสบายใจ

สายตาของคุณยายมองเลยไปทางหลี่จื่อเชียนที่อยู่ข้างหลังเธออย่างตั้งใจสื่อความหมายอะไรบางอย่าง “สบายใจเถอะ ยายแข็งแรงขนาดนี้ แกไม่ต้องกังวลอะไรแล้วกลับไปเถอะ ”

เป้ยฉ่ายเวยรู้ว่าคุณยายต้องเข้าใจผิดเรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับหลี่จื่อเชียนแน่ๆ กำลังจะเอ่ยปากอธิบาย

หลี่จื่อเชียนก็พูดขึ้นก่อน “คุณยายสบายใจได้เลยครับ ผมจะดูแลเวยเวยกับรุ่ยรุ่ยเป็นอย่างดี”

“ดีเลยๆ งั้นคงต้องรบกวนพ่อหนุ่มแล้วล่ะ” คุณยายเป็นห่วงเป้ยฉ่ายเวยต้องมาตลอดที่อยู่ตัวคนเดียว ตอนนี้ได้เห็นว่าข้างกายของหลานสาวมีชายหนุ่มที่แสนดีขนาดนี้เข้ามาดูแล ก็สบายใจขึ้นเยอะเลย

เพื่อให้คุณยายสบายใจ เป้ยฉ่ายเวยจึงไม่ได้อธิบายอะไรออกมา เพียงแต่แอบส่งสายตาขอบคุณให้หลี่จื่อเชียน

“แม่ครับ ผมพร้อมแล้ว” แม้ใบหน้าของรุ่ยรุ่ยจะขาดสีสัน แต่เพราะว่าจะได้ไปกับเป้ยฉ่ายเวย อารมณ์เลยดีไม่น้อย

“ครับผม” เป้ยฉ่ายเวยจะเดินเข้าไปอุ้มลูก

แต่ร่างสูงของหลี่จื่อเชียนก็เดินเข้าไปก่อนแล้ว อุ้มลูกเธอขึ้นด้วยท่าทางที่ดูอบอุ่นเป็นมิตร “รุ่ยรุ่ย ให้ลุงอุ้มหนูนะ”

รุ่ยรุ่ยมองไปทางเป้ยฉ่ายเวยอย่างไม่มีทางเลือก ดวงตากลมโตสดใสกระพริบปริบๆ จากนั้นก็พยักหน้าอย่างฝืนๆ “ก็ได้ฮะ”

ดูออกเลยว่าลุงคนนี้จะจีบแม่ แต่แม่เป็นของรุ่ยรุ่ยคนเดียวนะ

“ไปกัน” หลี่จื่อเชียนไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี รุ่ยรุ่ยที่ยังเด็กยังดูต่อต้านเขาขนาดนี้ เหมือนกลัวเขาจะไปแย่งเวยเวยย่างนั้นล่ะ ฉลาดชะมัดเลย

เป้ยฉ่ายเวยทำได้แค่รับกระเป๋าเดินทางจากคุณยายมาถือไว้ จากนั้นก็เดินตามจื่อเชียนออกไป

รถค่อยๆออกตัวสตาร์ท ถนนข้างหลังค่อยๆหายไปจากสายตา รวมถึงภาพคนแก่ที่ยืนนิ่งๆอยู่หน้าบ้านหลังเก่าๆไม่ได้ขยับไปไหน

เวลานั้น เธอก็รู้สึกเศร้าใจอย่างพูดออกมาเป็นคำพูดไม่ได้

ท้ายที่สุดแล้วก็ต้องเดินออกมา

ครั้งนี้รถไม่ได้ขับเร็วอะไร หนึ่งชั่วโมงต่อมาเป้ยฉ่ายเวยก็ให้หลี่จื่อเชียนจัดการทุกอย่างให้ ทั้งจองห้องพักฟื้นพิเศษให้รุ่ยรุ่ยด้วย

คุณหมอเข้ามาตรวจอาการ จึงได้รู้ว่ามันเป็นแค่อาการกำเริบจากผลข้างเคียง ไม่มีผลอะไรต่อการผ่าตัด

เมื่อเป้ยฉ่ายเวยได้ยินดังนั้น ในที่สุดจิตใจที่เป็นกังวลก็สงบลง

“เวยเวย ตอนนี้เธอได้วางแผนไหมว่าจะเอาไงต่อ”?”หลี่จื่อเชียนยืนอยู่กับเป้ยฉ่ายเวยที่โถงทางเดิน สายตาเอาแต่มองไปยังทิศทางของห้องผู้ป่วย

เป้ยฉ่ายเวยมองรุ่ยรุ่ยที่ยังได้รับการตรวจอยู่ในนั้น จึงพูดขึ้นเสียงหนักว่า “ฉันพารุ่ยรุ่ยกลับไปไม่ได้อีก ฉันคิดว่าจะพาลุ่ยลุ่ยไปภายในสองสามวันนี่แหละ”

ไม่ใช่แค่รุ่ยรุ่ยที่จะเสียเวลาไม่ได้ เธอก็อยู่ต่อไม่ได้เหมือนกัน คนที่บริษัทโทรตามเธอให้กลับไปทำงานแล้ว เธอจึงต้องจำใจเลื่อนเวลาออกไปอีกแค่ไม่กี่วัน แต่จะเลื่อนออกไปนานก็ไม่ได้

“เดี๋ยวเรื่องนี้ฉันช่วยจัดการเอง แต่จะให้รุ่ยรุ่ยอยู่ที่โรงพยาบาลคนเดียวก็คงไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ ถ้างั้นก็ไปอยู่กับฉันก่อนเป็นไง”

หลี่จื่อเชียนไม่รอให้เป้ยฉ่ายเวยปฏิเสธ แกล้งพูดขึ้นอย่างสบายๆว่า “เธอไม่ต้องเกรงใจฉันหรอกน่า ช่วงนี้บริษัทมีงานสมาคมค่อนข้างเยอะ ฉันคงไม่ได้กลับบ้านบ่อยๆ อีกอย่างบ้านฉันก็ห้องเยอะด้วย สะดวกแน่นอน"

“มันคงไม่ดีมั้ง.....” เป้ยฉ่ายเวยพูดขึ้นอย่างลังเล เอาจริงๆ ในตอนนี้เธอก็ไม่มีที่ให้ไปจริงๆนั่นแหละ ถ้าไปอยู่กับซือซือก็คงไม่ปลอดภัย คนของลิ่วเอ่อร์จับตามองอยู่ อีกทั้งยังมีโอกาสที่ถังฉีตงจะไปหาซือซือบ่อยๆค่อนข้างสูง

แบบนั้นรุ่ยรุ่ยยิ่งจะไปอยู่กับซือซือไม่ได้

ถ้าอยู่ที่อพาร์ทเม้นเล็กๆของตัวเองก็คงเป็นการวางกับดักตัวเอง

หลี่จื่อเชียนรู้ดีว่าเวยเวยิดหนักเรื่องลูกมา จึงค่อยๆพูดโน้มน้าวเธอ

“ไม่มีอะไรไม่ดี ในสายตาคนอื่นพวกเราก็ยังเป็นคนรักกันไม่ใช่หรอ บ้านฉันเงียบ ค่อนข้างเหมาะให้รุ่ยรุ่ยได้พักฟื้นด้วย มีคนคอยทำความสะอาดให้ เธอจะได้มีเวลาอยู่กับลูกไง”

เป้ยฉ่ายเวยไม่อยากรบกวนหลี่จื่อเชียนจริงๆ เธอก็คิดหลายตลบแล้วแต่ก็ยังไม่มีที่ไป เธอคนเดียวพอทำใจได้อยู่แล้ว แต่ตอนนี้อาการของรุ่ยรุ่ยกำเริบได้ตลอดเวลา เธอจึงคาดเดาอะไรไม่ได้เลย

ถึงใจจะไม่ค่อยยินยอมเท่าไหร่ แต่เพื่อรุ่ยรุ่ยเธอจำต้องพยักหน้า “งั้นคงต้องรบกวนนายแล้วล่ะจื่อเชียน”

“ไม่รบกวนหรอก แค่เรื่องง่ายๆแค่นี้เอง” ใบหน้าหล่อเหลาของหลี่จื่อเชียนประดับไปด้วยรอยยิ้มอบอุ่น

เมื่อหาที่อยู่ได้แล้ว ก็เหลือแค่ปรึกษากับหมอที่ต่างประเทศเรื่องเวลาผ่าตัด หลี่จื่อเชียนได้รับโทรศัพท์จากบริษัทว่ามีเรื่องด่วนเขาต้องกลับไปจัดการ

ที่โรงพยาบาลจึงเหลือแค่เป้ยฉ่ายเวย หลังจากรุ่ยรุ่ยผ่านการตรวจมาก็นอนเงียบๆอยู่บนเตียง

“แม่ครับ แม่จะแต่งงานกับคุณลุงหลี่ไหม?”

เป้ยฉ่ายเวยชะงักไปชั่วครู่ ไม่เข้าใจว่าทำไมรุ่ยรุ่ยถึงได้ถามขึ้นมาแบบนี้ “รุ่ยรุ่ย แม่กับลุงหลี่เป็นแค่เพื่อนกันนะ”

“อ้อ เอาจริงผมก็ไม่ว่าอะไรหรอกครับ ถ้าเขาดีกับแม่น่ะ” ในใจของรุ่ยรุ่ยดีใจที่ได้ยินแม่พูดแบบนั้น แต่บนใบหน้าซาลาเปานั่นกลับทำเป็นแกล้งพูดเหมือนใจกว้าง

เป้ยฉ่ายเวยขำกับสีหน้าน่ารักของลูก จึงยกมุมปากเป็นรอยยิ้มขึ้น ยกมือขึ้นผลักหัวเล็กๆนั่นอย่างเบาๆ เสียงนุ่มๆดังขึ้น “แม่ขอแค่ได้มองหนูเติบโตขึ้นอย่างปลอดภัยก็พอแล้ว”

เรื่องอื่น เธอไม่จำเป็นต้องขอแล้ว

แม้รุ่ยรุ่ยจะยังเด็ก แต่ก็ความรู้สึกก็ไวมาก เขารู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่แม่เขามี จึงวางมือป้อมๆของตัวเองลงบนหลังมือของผู้เป็นแม่อย่างรู้ความ พูดขึ้นอย่างจริงจังว่า “แม่สบายใจได้เลย รุ่ยรุ่ยจะคอยอยู่ข้างๆแม่ เอง ถึงแม่จะมีแฟนใหม่ รุ่ยรุ่ยก็จะไม่โกรธ”

นี่เขายอมให้สุดๆละนะ ใครให้คุณพ่อที่ ‘ไร้หัวใจ’คนนั้นทำตัวให้น่าผิดหวังกัน ตั้งนานก็ไม่มาตามจีบคุณแม่เลย จนถึงตอนนี้แม้แต่เงาก็ไม่เคยเห็น

จีบผู้หญิงไม่ใช่เรื่องง่ายๆนะ เฮ้อ คุณพ่อที่โง่เง่าแบบนั้นมีลูกที่ฉลาดแบบเขาได้ยังไงกันนะ

“เอาล่ะ หนูไม่ต้องมากังวลเรื่องนี้หรอก พักผ่อนเยอะๆสิถึงจะถูก เดี๋ยวอีกไม่กี่วันแม่ก็จะพาหนูไปเที่ยวต่างประเทศ ดีไหม” เป้ยฉ่ายเวยแค่คิดว่าลูกพูดเล่นๆไปตามประสาเด็ก เลยไม่ได้เอามาใส่ใจอะไร

ไปต่างประเทศ? คุณแม่จะทิ้งคุณพ่อไปจริงๆใช่ไหม? แม้ปากรุ่ยรุ่ยจะบอกว่าไม่เป็นอะไร แต่ลึกๆในใจยังคงหวังว่าคุณพ่อกับคุณแม่จะกลับมารักกันอีก แต่ก็อดบ่นคุณพ่อที่ไม่สนใจอะไรเลยไม่ได้

อีกอย่างเห็นแม่ไม่มีความสุข เขาก็ไม่สบอารมณ์เหมือนกัน “ครับ แม่ไปไหน ผมไปด้วย”

“เด็กดี หิวไหมเอ่ย เดี๋ยแม่ไปซื้ออะไรมาให้กิน” เป้ยฉ่ายเวยมองใบหน้าเล็กๆที่สดใสของลูก ก็เหม่อลอยไปชั่วครู่ ร่างกายเล็กๆของลูก มีภาพร่างสูงของใครอีกคนทับซ้อนขึ้นมา

นอกจากข่าวคราวของผู้ชายคนนั้นจากหนังสือพิมพ์ เธอก็ไม่ได้เจอเขาจริงๆเลยสักครั้ง ได้ยินมาว่าหลังจากหนานฉิงไปหาเขา คดีของจางเจิ้งกวางก็ถูกถอนไป

ภาพสวีทของทั้งสองคนที่กลับตระกูลหนานด้วยกันก็ถูกถ่ายไว้โชว์หราอยู่บนหน้าหนังสือพิมพ์ ราวกับทุกอย่างได้เป็นไปตามทางที่ควรของมันแล้ว

เหลือแค่เธอที่เป็นแค่ส่วนเกิน