หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 214

บทที่ 214 เป็นชู้

แสงอาทิตย์ข้างนอกยังคงแยงตาอยู่ แต่หัวใจของเป้ยฉ่ายเวยกลับว่างเปล่าไปหมด สิ่งสุดท้ายที่หลงเหลืออยู่อย่างเดียวคือความคิดที่จะพารุ่ยรุ่ยไปทำการผ่าตัดที่ต่างประเทศ

ทันใดนั้นเองเสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าก็ส่งเสียงดังครืดๆขึ้นมา เป้ยฉ่ายเวยมองไปยังรุ่ยรุ่ยที่ยังหลับสนิทอยู่ จากนั้นก็ขยับตัวลุกขึ้นเบาๆเดินออกไปอย่างเงียบๆ ตามด้วยค่อยๆปิดประตูลง เดินไปรับโทรศัพท์ตรงทางเดิน

“คุณโทรมามีอะไร” ” เสียงของเป้ยฉ่ายเวยไม่นิ่งเลย ปลายนิ้วที่สั่นเกร็งเผยให้เห็นความลนลานในใจของเธอได้ชัด

เสียงของชายหนุ่มยังคงทุ้มเหมือนเดิม ถามขึ้น “คุณอยู่ที่ไหน”

“ฉันออกมาทำธุระข้างนอก คุณเรียกหาฉันมีอะไรหรือเปล่า” เป้ยฉ่ายเวยไม่รู้ว่าทำไมอยู่ๆฉูเจ๋อหยางถึงได้โทรมาหาเธอ เธอและเขาไม่ได้พูดกันมานานแล้ว อย่าว่าแต่เจอกันเลย

การที่เธอรับโทรศัพท์เขา มันทำให้เธอรู้สึกราวกับผ่านไปหลายปี ราวกับความรู้สึกในใจของเธอที่มีต่อเขาไม่เคยลดลงเลย แค่รอเวลาที่จะล้นทะลักออกมาก็เท่านั้น

“ออกมา” ชายหนุ่มออกคำสั่ง

เป้ยฉ่ายเวยไม่อยากจะยอมรับว่าทุกคำพูดทุกการกระทำของเขายังคงมีผลต่อตัวเอง ถึงความจริงมันจะเป็นอย่างนั้นก็เถอะ เธอพยายามกดความสั่นไหวในหัวใจเอาไว้ พูดขึ้นเสียงเรียบนิ่ง “มีเรื่องอะไร คุณพูดมาในนี้เถอะ”

ฉูเจ๋อหยางไม่คาดคิดว่าเป้ยฉ่ายเวยจะปฏิเสธ คิ้วเรียวสวยได้รูปก็บิดเบี้ยวขึ้นมาทันที เป้ยฉ่ายเวยเพิ่งจะเอาเงินห้าล้านไปแลกเป็นเงินสดที่ธนาคารมา เขาเพิ่งได้ข่าว การกระทำที่ดูรีบร้อนของเธอ ทำให้ใจของเขาหนักอึ้งไปโดยปริยาย

มันเป็นความรู้สึกที่เขาไม่เคยมีมาก่อน มันเหมือนกับหัวใจของเขาถูกใครบีบเอาไว้ในมือ ไร้เรี่ยวแรงดิ้นรน

เขาไม่ชอบอะไรแบบนี้ ดังนั้นเลยโทรมาหาเธอเองโดยตรง

“คุณก็รู้ว่าถ้าผมอยากรู้ว่าคุณอยู่ไหนผมก็รู้ได้ ขอเวลาสิบห้านาที”

เป้ยฉ่ายเวยคิดไม่ถึงว่าฉูเจ๋อหยางยังคิดจะตามหาเธออีก ใจของเธอกระตุกวูบ ถามขึ้นอย่างเครียดๆว่า “ฉูเจ๋อหยางคุณคิดจะทำอะไรกันแน่！”

ถ้าให้ฉูเจ๋อหยางรู้ที่อยู่ของตัวเอง แบบนั้นก็ไม่เท่ากับว่าเป็นการเปิดเผยเรื่องที่มีรุ่ยรุ่ยอยู่หรอกหรอ

ผู้ชายคนนี้มีอิทธิพลมากกว่าสี่ปีก่อนขึ้นเยอะมาก

“ในยี่สิบนาที ถ้าไม่เห็นคุณกลับมา คุณคงรู้ดีว่าจะเดิอะไรขึ้น” ฉูเจ๋อหยางพูดจบก็ไม่ให้โอกาสเป้ยฉ่ายเวยได้ตอบอะไร เขาก็ตัดสายโทรศัพท์ไปแล้ว

เป้ยฉ่ายเวยมองโทรศัพท์ที่เสียงดับไปแล้ว เป็นครั้งแรกที่อยากจะกรีดร้อง ฉูเจ๋อหยางสมควรไปตายซะ ไม่ให้โอกาสเธอตอบอะไรแม้แต่น้อย ตัดสายไปซะดื้อๆ

กลับไปภายในยี่สิบนาที? คงไม่ใช่ว่าเขารอเธออยู่ข้างล่างนะ

ในใจของเป้ยฉ่ายเวยบอกว่าไม่ต้องกลับไป แต่เมื่อลองนึกถึงนิสัยที่พูดจริงทำจริงของฉูเจ๋อหยาง ก็ทำใจสงบไม่ได้เลยสักนาที เธอกัดฟันกรอดด้วยความโกรธ สุดท้ายก็ตัดสินใจกลับไปหาผู้ชายคนนั้นดูว่าเขาต้องการทำบ้าอะไรกันแน่

。

เธอไม่สบายใจที่จะให้รุ่ยรุ่ยอยู่ที่โรงพยาบาลคนเดียว จึงโทรหาเพื่อนสนิท ยังดีที่ช่วงนี้เพื่อนว่างอยู่พอดี จึงรีบตอบรับคำขอของเธออย่างกระตือรือร้น

เป้ยฉ่ายเวยเรียกแท็กซี่กลับไปอย่างรีบร้อน ในเวลายี่สิบนาทีกลับจากโรงพยาบาลไปอพาร์ทเม้นเป็นอะไรที่ยากมาก โชคดีที่ตลอดทางรถไม่ติดไฟแดงเยอะ แต่ทว่าก็ยังช้าไปสิบนาทีอยู่ดี