หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 215

บทที่ 215 รักมากก็เจ็บมาก

เป้ยฉ่ายเวยจงใจแสดงสีหน้าราวกับรู้ตัวดี พูดขึ้นอย่างจบปากจีบคอว่า “ฉูเจ๋อหยาง คุณสนใจฉันขนาดนี้ ไม่ใช่ว่ารักฉันเข้าให้แล้วนะ”

เธอมองสีหน้าที่ราวกับถูกคนพูดแทงใจดำของฉูเจ๋อหยาง แววตาร้ายๆของเขาจ้องมองมาทางเธอ หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นทันที เธอทำท่าราวตกใจพูดขึ้นว่า “นี่ฉูเจ๋อหยาง ไม่ใช่ว่าฉันพูดถูกนะ”

เขายังคงชอบเธออยู่งั้นหรอ เมื่อคิดได้แบบนี้ ก็ทำให้หัวใจที่ตายด้านไปแล้วของเธอฟื้นคืนชีพกลับมาเต้นแรงอีกครั้ง มือที่กำอยู่ก็ค่อยๆคลายลงโดยไม่รู้ตัว

แต่ทันใดนั้นเอง มุมปากของฉูเจ๋อหยางก็กระตุกขึ้น ราวกับเขาได้ฟังเรื่องน่าตลก แววตาเย็นยะเยือกราวกับลมหนาวในเดือนธันวา ทำให้เป้ยฉ่ายเวยยืนแข็งอยู่กับที่

เสียงนุ่มทุ้มน่าฟังค่อยพูดๆขึ้นว่า “เป้ยฉ่าย เก็บความคิดเพ้อฝันของคุณไปได้เลย อย่าทำให้ตัวเองดูขายหน้าไปมากกว่านี้เลย”

เป้ยฉ่ายเวยมองใบหน้าที่หล่อราวเทพเจ้าของฉูเจ๋อหยางที่พูดถ้อยคำใจร้ายสุดๆออกมา ร่างกายบอบบางไหวเอนอย่างยืนไม่อยู่ มือข้างหนึ่งที่ไขว้ไว้ด้านหลังกำแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ อย่างกับว่าถ้าทำแบบนี้เธอถึงจะมีแรงยืนต่อได้อย่างมั่นคง

ดวงตาสวยสดใสทอแววเสียใจด้วยความเจ็บปวด ราวกับเธอกำลังจะจมหายไป รักผู้ชายคนหนึ่งมาสี่ปี สุดท้ายก็ได้ถามความรู้สึกของเขาในสถานการณ์แบบนี้ คำตอบที่ได้รับก็ราวกับคำประณามที่โจมตีเธอจนไม่เหลือชิ้นดี

เธอลืมไปเลยว่าฉูเจ๋อหยางเป็นทนายที่ฝีปากเก่งมากขนาดไหน ทุกคำที่พูดออกมาเลยเหมือนมีมีดทิ่มแทงที่อกของเธอ เจ็บจนเธอไม่สามารถโต้ตอบกลับได้

เธอโง่อะไรอย่างนี้ ถึงคิดอยากจะลองหยั่งเชิงเขา

น้ำเสียงเบาๆราวกับหมอกเบาบาง แต่เมื่อลมผัดผ่านก็จางหายไปดังขึ้นว่า “ฉูเจ๋อหยาง วางใจได้เลย ฉันจะไม่คิดเพ้อฝันอะไรแบบนี้อีกแล้ว！”

ฉูเจ๋อหยางมองใบหน้าขาวใสของเป้ยฉ่ายเวย กรอบตาของเธอปกคลุมไปด้วยไอชื้นๆ อีกไม่นานทำนบน้ำตาคงได้พังลงมาแน่ แต่กระนั้นก็ยังดื้อดึงไม่ยอมร้องออกมาเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา

หัวใจบีบรัดแน่นขึ้นมาทันที เหมือนมีด้ายเส้นเล็กๆนับไม่ถ้วนมาพันหัวใจของเขาเอาไว้ จนเจ็บปวด

เขารู้ว่าตัวเขาโกรธเพราะคำพูดของเป้ยฉ่ายเวย เขาถึงได้พูดแรงๆแบบนั้นออกไป ปากขยับจะพูด แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปอยู่ดี

“ถ้าเรื่องที่คุณจะพูดมีแค่นี้ งั้นก็คงต้องขอโทษนะ ฉันไม่มีเวลาต่อล้อต่อเถียงกับคุณแล้ว” เป้ยฉ่ายเวยกลัวว่าถ้าตัวเองยังอยู้ตรงนี้แล้วจะทนไม่ไหวเอา

เมื่อพูดจบก็ไม่สนว่าฉูเจ๋อหยางจะมีท่าทีแบบไหน ตัดสินใจหันหลังกลับเดินจากไป บนโลกใบนี้เธอคงเป็นคนแรกที่โง่จนไร้ยาใดๆเยียวยาได้จริงๆนั้นแหละ

เป้ยฉ่ายเวยยังไม่ทันจะได้ก้าวเดิน ข้อมือบอบบางก็ถูกมือใหญ่จับเอาไว้ ผู้ชายที่อยู่ข้างหลังออกแรงแค่นิดเดียว ร่างของเธอก็แนบไปกับผนังแล้ว

“เป้ยฉ่ายเวย คุณอยากได้เงินไม่ใช่หรอ ผมให้คุณได้นะ”

เป้ยฉ่ายเวยเหมือนถูกกระตุ้นต่อมโมโห ร่างกายสั่นไหวโดยไม่รู้ตัว เธอไม่อยากจะเชื่อว่าคำพูดเหล่านี้จะออกมาจากปากของฉูเจ๋อหยาง

อะไรคือบอกว่าถ้าเธอขาดเหลือเงิน เขาให้เธอได้ เห็นเธอเป็นอะไร?

ฉูเจ๋อหยางเอ่ยปากพูดอีกครั้งทำให้เธอได้รู้จักคำว่าใจร้ายจนไม่มีขอบเขตมันเป็นแบบไหน “แค่คุณมาเป็นชู้กับผม ผมก็จะจ่ายให้คุณเดือนละล้าน”

เป้ยฉ่ายเวยโกรธมาก หนึ่งล้านต่อหนึ่งเดือน มันเยอะมาก ต่อให้เธอทำงานจนเหน็ดเหนื่อยเป็นปีก็ได้ไม่ถึงสามแสน แต่ที่ฉูเจ๋อหยางพูดออกมาคือเงินจำนวนหนึ่งล้าน ใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายเสียจนหมดคำจะพูดจริงๆ

เป็นชู้? เหอะๆ พูดออกมาได้