หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 230

บทที่230 แทนที่จะเสียเปล่า

จางเจิ้งกวางกวาดตามองพวกเขาพร้อมพูดด้วยความหงุดหงิด “ดูพวกมึงสิ เฮียเจิ้งเรียกพวกมึงออกมา แน่นอนว่าต้องมีสิ่งๆดีๆมอบให้พวกมึงแน่ ไปกัน วันนี้จะแนะนำให้พวกมึงรู้จักสาวคนหนึ่ง”

เมื่อได้ยินว่ามีสาว หนุ่มๆหลายคนก็ตื่นเต้นขึ้นอีกครั้ง แต่เมื่อคิดเปรียบเทียบกับหนานฉิงเมื่อสักครู่นี้ ถ้าจะให้พอสมน้ำสมเนื้อกัน พวกเขาก็คิดว่าคงจะไม่

“เฮียเจิ้ง ผู้หญิงคนนั้นสวยมากรึเปล่า ถ้าหากว่าสู้น้องสาวเฮียไม่ได้ พวกเราคงจะผิดหวัง”

“ใช่แล้วเฮียเจิ้ง อย่างน้อยก็ต้องให้สมน้ำสมเนื้อกันหน่อย”

“สาวงาม! สาวงาม! พวกเราต้องการสาวงาม!”

จางเจิ้งกวางเวียนหัวขึ้นมาเขาโบกมือพร้อมพูด “เอาล่ะ เอาล่ะ พวกมึงไม่รู้จักรสนิยมของกูจางเจิ้งกวางกันรึไง ของมันอยู่ในอวยอยู่แล้ว เชื่อเฮียเจิ้งของพวกมึง วางใจเถอะ คืนนี้เฮียจะพาพวกมึงไปเจอสาวงามเอง”

“งามแค่ไหน” พวกเขายังไม่เชื่อนัก ผู้หญิงในไนต์คลับก็เล่นมาเกือบหมดทุกคนแล้ว ไหนจะสิบแปดซิงๆอีก สาวไซด์ไลน์ จัดมาหมดแล้วทั้งนั้น

จางเจิ้งกวางตั้งใจพูดให้ลึกลับ “สวยแน่นอน สวยกว่าลูกพี่ลูกน้องเฮียอีกหลายเท่า”

เขาไม่ได้โม้ ถึงเป้ยฉ่ายเวยจะสำส่อน แต่ถ้าไม่อคติ หน้าสวยๆนั้นช่างน่าหลงใหล โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่ชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำตา ยิ่งทำให้ยากจะต้านทานไหว

“จริงหรือหลอกเนี่ย” ชายหลายคนไม่ค่อยแน่ใจ สวยกว่าผู้หญิงคนเมื่อครู่อีก ถ้าอย่างนั้นจะสวยขนาดไหน

จางเจิ้งกวางถูกเซ้าซี้จนหมดความอดทนจึงตะโกนดังสนั่น “พวกมึงจะไร้สาระไปถึงไหน บอกมาคำเดียว จะไปหรือไม่ไป”

มีผู้หญิงให้เอาฟรีๆทำไมจะไม่เอา อีกอย่างยิ่งบอกว่าสวยมาก ชายหลายคนมองหน้ากันเป็นอันเข้าใจ พร้อมใจกับตอบ “ไปแน่นอน”

“ดี งั้นก็ขึ้นรถ ใครช้า ก็คิวสุดท้าย” จางเจิ้งกวางเพิ่งพูดจบก็หันกลับไปขึ้นรถ

พวกคนอื่นๆเห็น ถึงจะยังติดใจสงสัยอยู่ แต่ก็กลัวว่าจะได้สุดท้าย ทั้งหมดจึงพากันรีบกลับไปขึ้นรถ

จางเจิ้งกวางพาเพื่อนร่วมแก๊งตรงดิ่งไปที่บ้านของเป้ยฉ่ายเวย เคาะจนประตูอพาร์ทเม้นต์แทบพังก็ยังไม่มีใครออกมา

จนกระทั่งอพาร์เม้นต์ถัดไปอยากจะออกมาจัดการกับผู้ที่มาทำเสียงรบกวน แต่เมื่อเปิดประตูออกมาแล้วเห็นกลุ่มแก๊งของชายหนุ่ม พวกเขาก็รีบหดตัวกลับเข้าไปและรีบปิดประตูทันที ไม่กล้าหืออืออะไรอีก

เคาะอยู่นานจนคิดว่าคนข้างในน่าจะตายไปแล้วไม่งั้นก็น่าจะได้ยิน “เฮียเจิ้ง หรือว่าสาวคนนั้นจะยังไม่กลับมา”

จางเจิ้งกวางก็เข้าใจว่าเป้ยฉ่ายเวยน่าจะไม่อยู่บ้าน ดึกป่านนี้แล้วยังไม่ร่านที่ไหนอีก สำส่อนจริงๆ เขายกขาถีบประตูพร้อมตะโกน “แม่งเอ้ย ครั้งนี้ปล่อยนังแพศยานี่ไปก่อน พรุ่งนี้พวกเรากลับมาใหม่”

“เฮียเจิ้ง งั้นตอนนี้พวกเราไปไหนล่ะ”

พวกเขากระตือรือร้นที่จะเข้าหาสาวสาย แต่ตอนนี้ต้องผิดหวัง เลยรู้สึกไม่ค่อยพอใจ

“ก็แค่ผู้หญิง วันนี้เฮียเจิ้งเลี้ยงที่ไนท์ซิตี้คลับ ใครไม่ไปถือว่าไม่ไว้หน้าเฮีย” เอาตัวหญิงแพศยานั้นมาคิดบัญชีไม่ได้ จางเจิ้งกวางรู้สึกถึงไฟชั่วร้ายที่สุมอยู่ในใจ ต้องการหาคนระบายด้วย

อย่างไรก็ตามตอนนี้รู้ที่อยู่ของหล่อนแล้ว พระภิกษุยังไงก็ต้องกลับวัด เขาไม่คิดว่าจะจับเธอไม่ได้

หญิงคนนั้นเคล้าคลออย่างมีความสุข

จางเจิ้งกวางไม่ปฏิเสธ เขาโอบหล่อนไว้ทั้งยังยื่นมือออกไปบีบหน้าอกหล่อน ในมือรู้สึกงั้นๆ มองไปก็ดำๆไม่รู้ถูกผู้ชายจับมาแล้วกี่คน จับแล้วก็ไม่เห็นจะมีความยืดหยุ่น

“นี่เธอเอาผู้ชายมาแล้วกี่คนเนี่ย นมเหี่ยวอย่างกับถุงน้ำ!”

เมื่อผู้หญิงได้ยินคำพูดถากถางของจางเจิ้งกวาง เธอก็ร้องไห้และวิ่งหนีไป

คนอื่นๆไม่รู้จะพูดอะไร ทำตัวเป็นหมากที่ว่าง่ายเดินตามเกมส์ของจางเจิ้งกวาง พ่อหนุ่มหน้ายาวโบกมือให้กับผู้หญิงที่นั่งข้างๆ และตัวเองก็เขยิบไปนั่งข้างๆเฮีย พร้อมถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “รสนิยมของเฮียเจิ้งไม่ธรรมดา เฮียเจิ้งช่วยเล่าให้พวกเราพี่น้องฟังหน่อยได้ไหม พวกเราจะตั้งใจฟัง”

จางเจิ้งกวางคำรามก่อนที่จะพูด “พวกมึงมันมักง่าย เอาผู้หญิงไม่เลือก พวกมึงเข้าคอกหมูไม่อยากได้แม่หมูรึ เอาตัวไหนก็ได้รึ”

“ใช่ ใช่ เฮียเจิ้งนี่ไม่ธรรมดาเลย” โชคดีที่ไฟในไนต์คลับสลัว สีหน้าหมาเหลี่ยนหนานดูดูพิลึกมาก เขายืนขึ้นและแกล้งทำไม่สนใจ “เฮียเจิ้ง เฮียชอบแนวไหน พวกเราพี่น้องจะได้ช่วยกันหามาให้เฮีย”

จางเจิ้งกวางพลันนึกถึงใบหน้าอันงดงามของเป้ยฉ่ายเวย เขาเพ้อถึงเป้ยฉ่ายเวยโดยไม่รู้ตัว “ขาวหน่อย ผิวสวย ไม่ต้องแต่งอะไรเยอะแยะ หน้าไม่ต้องโป๊ะแป้งซะหนาสองนิ้ว รูปร่างดี ประมาณนี้”

พ่อหนุ่มหน้ายาวเหลือบจ้องหน้ากันกับบรรดาผองเพื่อน จางเจิ้งกวางสนใจแม่สาวบริสุทธิ์นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ บรรยายหล่อนซะดูดีเหลือเกิน รูปร่างดี ไม่แต่งหน้า พาเอาบรรดาสาวๆของไนต์คลับซิตี้พากันรู้สึกไม่พอใจ

อยากจะผู้หญิงแบบนั้น ก็ไปหาเอาที่โรงเรียนสอนศิลปะ จะได้แต่งหน้าให้ดูเหมือนไม่ได้แต่งได้

แม้ว่าใจจะคิดเช่นนั้น แต่ก็ไม่กล้าแสดงสีหน้าอะไรชัดเจน ยังคงพูดประจบประแจง “เฮียเจิ้งของเราดูคนเก่งจริงๆ พี่น้องทั้งหลายคงต้องเปิดหูเปิดตากันบ้างแล้ว”