หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 232

บทที่232 การแพร่กระจายของไวรัส

จางเจิ้งกวางสดชื่นตลอดทั้งคืน

แต่วันรุ่งขึ้นก็มีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น

เขายังไม่ทันตื่น ก็ได้ยินเสียงเอะอะที่นอกประตู

“แม่งเอ้ย ใครวะมากวนคนกำลังฝันดี ผู้จัดการจองไนท์ซิตี้คลับหายหัวไปอยู่ไหน” คำพูดของจางเจิ้งกวางยังไม่ทันจบ ประตูห้องก็ถูกคนถีบเปิดออก

สักพัก ฝูงชนก็กรูเข้ามา มีทั้งตำรวจ เจ้าหน้าที่พิเศษ และผู้สื่อข่าว จางเจิ้งกวางตกอกตกใจ นี่มันเรื่องอะไรกัน หรือว่าไนท์ซิตี้คลับถูกตรวจสอบ ทำไมไม่เห็นมีใครแจ้งข่าว

“นี่มันเรื่องอะไรกัน ไม่รู้หรือว่าผมเป็นใคร กล้าดียังไงบุกเข้ามา!”

ในห้องไม่มีใครพูด ทางเดินตรงกลางแยกออกทันใด ชายวัยกลางคนคนหนึ่งเดินเข้ามาด้วยความกังวลใจ เมื่อเห็นหญิงสาวที่นอนเปลือยกายอยู่บนเตียงตาเขาก็แดงก่ำ ดวงตาทั้งสองข้างกลายเป็นสีเลือด

เขากัดฟันพูด “

“ให้คนอื่นที่ไม่เกี่ยวข้องออกไปก่อน จับตัวผู้ต้องสงสัยและพาตัวไปที่สำนักรัฐมนตรี”

“ครับ ท่านรัฐมนตรี” เจ้าหน้าที่ตำรวจหลายคนเห็นฉากนี้ก็พากันโมโห

ผู้สื่อข่าวทั้งหมดที่เข้าถูกเชิญออกไป แต่ว่ามีนักข่าวบางคนที่มีไหวพริบ เขาได้ใช้โทรศัพท์มือถือแอบถ่ายภาพไปแล้วบางส่วน ใครที่ไม่ได้เห็นฉากนี้จะต่างเสียดายและล่าถอยออกไป

เมื่อจางเจิ้งกวางได้ยินคำว่ารัฐมนตรีสีหน้าเขาก็เปลี่ยน สายตาที่เขามองผู้หญิงบนเตียงต่างจากเมื่อคืนนี้มาก เขาคิดว่าตัวเองเอาผู้หญิงของตัวเอง ใช้เงินซื้อก็จบ “รัฐมนตง รัฐมนตรีอะไร ทำไมต้องเอิกเกริกอะไรขนาดนี้ ก็แค่ผู้หญิงคนเดียวไม่ใช่หรอ จะเอาเท่าไหร่ก็ว่ามา”

รัฐมนตรีไม่สนใจเขา เขาถอดเสื้อโค้ทของตัวเองออก ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าตำแหน่งของเขาแล้ว เขาแทบทนไม่ไหวที่จะลากตัวผู้ชายตรงหน้านี้ออกไปยิงทิ้ง

แม่สาวผมหางม้าถูกทรมานทั้งคืน เมื่อเห็นคนมา น้ำตาก็ไหลพรากทันที เธอพยายามร้องเรียกอย่างระโหยโรยแรง “พ่อ…”

รัฐมนตรียื่นมือออกไปตบมือเธอเบาๆ ไม่ให้เธอพูดอะไรอีก

เมื่อได้ยินว่าพ่อ สีหน้าจางเจิ้งกลางสลดลงทันที ถ้าเป็นผู้หญิงคนหนึ่งยังพอว่า แต่ถ้าเป็นลูกสาวแล้วล่ะก็เรื่องนี้ไม่จบดีแน่ เขาสงบสติอารมณ์ตัวเอง รัฐมนตรี เมืองจิ่นอันมีตั้งมาก อาจจะเป็นแค่พวกที่ไม่ค่อยมีอำนาจอะไรก็ได้

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับผม ลูกสาวคุณเข้าหาผมเอง”

“พาเธอไปตรวจที่โรงพยาบาล พิสูจน์หลักฐาน” รัฐมนตรีพูดจบก็มีคนหามเปลเข้ามา ยกหญิงสาวผมหางม้าออกไปก่อน

ในฐานะพ่อเมื่อเห็นลูกสาวถูกทำลายเกียรติ สายตาที่หลิวเซิ่งจ้องจางเจิ้งกวาง ราวกับจะฉีกเขากินเป็นชิ้นๆ

“หล่อนยังเป็นผู้เยาว์ คุณเตรียมไปนอนในคุกได้เลย”

“ไม่ ไม่ได้ คุณคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน ต่อให้เป็นรัฐมนตรีแล้วกล้าดียังไงมาพูดกับผมแบบนี้ อีกอย่างคุณมีหลักฐานอะไร!” จางเจิ้งกวางได้ยินว่าจะต้องติดคุก เขาตื่นตระหนกจนไม่อาจอยู่นิ่ง

หลิวเซิ่งพ่นลมหายใจ ทั้งหมดที่เหลืออยู่ในห้องนี้ล้วนเป็นทหารผู้ช่วยคนสนิทของเขา เขาไม่กลัวที่ใครอื่นจะรู้ “ถ้าอย่างนั้นก็ขอโทษ ผมเป็นเป็นแค่รัฐมนตรี ต่อให้คุณขอให้ตระกูลหนานช่วย ผมก็จะเอาคุณให้ถึงตายอยู่ดี”

ดูเหมือนเขาจะรู้สึกว่าความหวาดกลัวบนใบหน้าของจางเจิ้งกวางนั้นยังไม่เพียงพอ เขาจึงพูดเสริมอีกประโยค “อีกเรื่อง คุณอย่าคิดว่าหนานเทียนหยางจะช่วยคุณได้ ตอนนี้เขาอยู่ในช่วงเวลาล่อแหลม คุณคิดว่าเขาจะยอมเอาอนาคตของตัวเขาเองมาเสี่ยงเพื่อที่จะช่วยคุณไหม”