หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 234

บทที่234 ร่วมมือกัน

“เรื่องของเขาเป็นที่รู้กันดี จะให้แก้ปัญหากันแบบส่วนตัวเห็นทีจะไม่ได้ ไม่ว่าใครจะรับคดีนี้ก็ได้ผลเหมือนกันนั่นแหละ”

ฉูเจ๋อหยางแจ้งถึงผลที่ร้ายแรงที่สุดให้เธอทราบ

แน่นอนว่าเขาเป็นคนให้คนปล่อยเรื่องนี้ออกไป เขาต้องไม่ให้โอกาสตระกูลจางได้พลิกเรื่องนี้แน่ ถึงแม้หนานเทียนหยางอยากจะเข้ามาจัดการก็ตาม ต่อให้ใช้บารมีของเขาก็ยังไม่สามารถมาบิดเบือนเรื่องใหญ่ขนาดนี้ได้

คนที่ได้รับความเสียหายเป็นลูกสาวของรัฐมนตรี จางเจิ้งกวางหนีคุกไม่พ้นแน่ แค่เพียงเข้าไปแล้วอย่าให้พูดเลยว่า หลิวเซิ่งจะให้คนของเขาข้างในจัดการดูแลเป็นพิเศษอย่างไร

หนานฉิงไม่ทราบว่าเรื่องจะร้ายแรงถึงเพียงนี้ แต่ก่อนจางเจิ้งกวางก็ทำเรื่องเช่นนี้มาไม่น้อย เสร็จแล้วก็ใช้เงินปิดปาก เธอยังงงที่คุณตาบอกว่าครั้งนี้มันไม่เหมือนกัน มันจัดการลวกๆไม่ได้ คุณตาถึงได้ต้องลากเธอมาขอร้องให้หลานสาวช่วย

ตอนนี้อาเจ๋อมาพูดเช่นนี้ เรื่องนี้ก็ไม่มีทางไปแล้ว

“อาเจ๋อ ไม่มีทางอื่นแล้วหรอคะ” ถ้าหากว่าช่วยจางเจิ้งกวางไว้ไม่ได้ เธอจะไปสู้หน้าคุณตาได้อย่างไร จางเจิ้งกวางไอ้งี่เง่าทำอะไรก็ไม่รู้จักคิดหน้าคิดหลัง ทำไมไม่รู้จักถามประวัติก่อนที่จะทำอะไรมั่วซั่ว

คราวนี้แกว่งเท้าหาเสี้ยนแล้ว

ฉูเจ๋อหยางตอบอื้อออกมาอย่างไม่ถึงกะเย็นชาแต่ก็ไม่ได้แยแส

“อาเจ๋อ ฉันจะไปดูสถานการณ์ตอนนี้ก่อน ยังไงฉันจะไปหาคุณนะคะ” ใจหนานฉิงไม่โทษฉูเจ๋อหยาง ยังไงมันก็เป็นเพราะจางเจิ้งกวางรนหาที่เอง ยังถูกไลฟ์สดออกอากาศอีก ตอนนี้คิดจะหาหนทางคงอยากแล้ว

พอวางสาย ถังฉีตงซึ่งอดไม่ได้พูดอยู่เป็นเวลานานก็พูดขึ้น “สมองผู้หญิงคนนี้ใหญ่แค่ลูกวอลนัตอย่างนั้นหรอ หล่อนทำอย่างกับคุณเป็นพระเจ้าอย่างนั้นล่ะ”

ที่จริงฉูเจ๋อหยางก็ไม่ได้สนใจ เขาวางโทรศัพท์ที่เพิ่งซื้อมาใหม่เอาไว้ข้างๆ และลงมือแก้ไขเอกสารอีกครั้ง

“....” ถังฉีตงเห็นอาการผิดปกติของฉูเจ๋อหยาง เขาพูดอะไร ตานั่นก็ทำตัวเหมือนว่าเขาไม่ได้อยู่ตรงนั้น เหมือนกับว่าเขาเป็นคนบ้า หรือว่าเขาโดนเพื่อนแกล้งจนเป็นบ้า

ได้ได้ได้ ไม่สู้ก็ได้

“ได้ พวกเราจะทำงานหนักสุดชีวิต งานที่ค้างอยู่ผมจะไปดูซะหน่อย” ถังฉีตงทางหนึ่งก็ไม่ค่อยวางใจหนูน้อยหมวกแดงที่เอาแน่เอานอนไม่ได้ อีกทางหนึ่งก็เอือมต่อความเย็นชาของเพื่อนรักเต็มที

ออฟฟิตแห่งนี้กำลังจะกลายเป็นโรงเก็บน้ำแข็งขนาดใหญ่

ฉูเจ๋อหยางเห็นถังฉีตงกำลังจะหมุนตัวไปเขาก็เปิดปากพูดขึ้นอย่างเยือกเย็น “ลิ่วเอ่อร์ติดเบ็ดเสิ่นลั่งแล้ว”

“ผมไป” ถังฉีตงหยุดฝีเท้าลงและพูดอย่างแปลกใจ “ลิ่วเอ่อร์ติดต่อกับเสิ่นลั่งตั้งแต่เมื่อไหร่ มันช่างแกว่งเท้าหาเสี้ยงซะจริง”

ทำไมคนของเขาไม่เห็นส่งข่าว อาเจ๋อที่ดูเหมือนจะไม่สนใจอะไร แต่ทำไมรู้ข่าวเร็วกว่าพวกเขาอีก

สีหน้าฉูเจ๋อหยางยังคงไม่มีอะไรเปลี่ยน เพียงแต่นัยน์ตานั้นดำดิ่งลึกลงเท่านั้น เสียงเบายากที่จะบ่งบอกความคิดที่แท้จริงของเขา “ลิ่วเอ่อร์ตั้งกลุ่มคนขึ้นมาหน่วยหนึ่งเพื่อตามหาเสิ่นชีชี”

“ต่อให้หานังผู้หญิงคนนั้นเจอ เสิ่นลั่งก็ไม่มีทางที่จะไม่รู้ความตั้งใจของลิ่วเอ่อร์หรอก” การตามหาเสิ่นชีชีที่จริงแล้วเป็นจุดเปลี่ยนที่ดี แต่ว่าเสิ่นลังก็เรื่องเยอะใช่เล่น

มุมปากฉูเจ๋อหยางยกขึ้นแสยะยิ้มอย่างไม่ทราบสาเหตุที่แน่ชัด “ตราบใดที่เขายังแข็งแรง ไม่มีเรื่องอะไรที่ทำไม่ได้ เพื่อที่จะเข้าใกล้เสิ่นลั่ง ลิ่วเอ่อร์ไม่เพียงแต่ได้รับบาดเจ็บ ใบหน้าด้านซ้ายก็ดูเหมือนจะเสียโฉม”

การตั้งใจเลือกที่จะให้บาดเจ็บที่ใบหน้าซีกซ้ายก็เพื่อที่จะปกปิดรอยแผลเป็นอันน่าอับอาย เขาคิดว่าเช่นนี้จะสามารถลบล้างทุกสิ่งได้อย่างนั้นหรือ มันคงจะเป็นแบบนั้นไม่ได้

แม้ว่าแผลเป็นจะไม่ได้อยู่ตรงนั้นก็ตาม แต่มันก็ถูกตราตรึงอยู่ในใจของลิ่วเอ่อร์อยู่ดี