หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 276

บทที่ 276 บอกมาว่าเธออยู่ที่ไหน

กว่าฉูเจ๋อหยางจะรู้ว่าเป้ยฉ่ายเวยหายไป ก็เป็นตอนกลางคืนของวันถัดมาแล้ว

เขาเขียนรายงานส่งให้เบื้องบนเสร็จแล้ว จัดการเรื่องเงินเสร็จแล้ว คิดว่าผู้หญิงทึ่มคนนั้นคงจะคิดอะไรได้บ้าง

แต่ผลที่ได้คือไม่ว่าเขาจะโทรไปกี่สาย โทรศัพท์ของเธอก็ปิดเครื่องอยู่ตลอด

ทีแรกฉูเจ๋อหยางก็แค่คิดว่าเป้ยฉ่ายเวยแค่อยากหลบหน้ากันจึงไม่ได้คิดเอามาใส่ใจ จนกระทั่งเขาได้รู้ข่าวของหลี่จื่อเชียน สีหน้าของเขาก็ค่อยๆอึมครึมขึ้น

ให้ตายสิ คงไม่ใช่ว่าผู้หญิงคนนั้นแอบหนีตามหลี่จื่อเชียนนะ......

เมื่อคิดถึงตรงนี้เปลวไฟในใจของเขาก็ลุกโชนขึ้นมา ดวงตามีไอสังหาร มือใหญ่ทั้งสองข้างกำเข้าหากันจนข้อต่อนิ้วลั่นดังกรอบ ราวกับกำลังอดกลั้นกับความอดทนอยู่

。

พูดขึ้นในใจคนเดียวว่า เป้ยฉ่ายเวยทางที่ดีคุณไม่ควรทำเรื่องโง่เง่าแบบนี้ ไม่อย่างนั้นคุณคงรับผลที่จะตามมาไม่ได้แน่

ฉูเจ๋อหยางใช้คอนเน็คชั่นทั้งหมดที่มี ไม่ว่าเป็นเครื่องบินหรือรถไฟ หรือจะเป็นรถขนส่ง เขาก็สั่งให้คนปฏิบัติการสืบหามาหมดแล้ว ตรวจสอบกล้องวงจรปิดทุกอันก็แล้ว ก็ยังไม่เห็นวี่แววของเป้ยฉ่ายเวย แม้แต่ชื่อของพวกเขาก็ไม่หาเจอ

อยู่ๆก็หายตัวได้อย่างกับผีเลยนะ ร่องรอยสักนิดก็ไม่มี

ฉูเจ๋อหยางแค่นยิ้ม บนโลกใบนี้ไม่มีใครหายตัวได้หรอก ไม่ว่าใครก็ตามขอแค่เป็นคน ถ้าหายไปก็จะหลงเหลือเบาะแสร่องรอยเอาไว้บ้าง พูดได้เลยว่า เรื่องนี้ต้องยกความดีความชอบให้หลี่จื่อเชียนแล้ว

เสียงปังดังขึ้น ประตูห้องพักของอพาร์ทเม้นมีระดับถูกเตะเปิดเข้ามาอย่างแรง จนทำให้คนในห้องสะดุ้งโหยงอุทานขึ้นเสียงดัง “เชี่ย ไอ้เวรไหนมันกล้ามาถีบประตูห้องคนอื่น อยากตายนักหรือไง ไปตา-......”

อวี๋ซือซือกลืนคำว่าตายลงคอไป ให้ตาย ถ้าไม่ใช่ว่ามั่นใจว่าวันนี้ไม่ใช่วันสารทจีน เธอก็คงคิดว่าตัวเองเห็นยมบาลตัวเป็นๆเข้าให้แล้ว

เธอค่อยกระเถิบกายสั่นๆเข้าไปใกล้ชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ ไอสังหารพวยพุ่งอยู่รอบกายเจ๋อหยาง เขาคงไม่ได้มาหาเธอหรอกมั้ง เพราะถึงอย่างไรช่วงนี้เธอและเขาก็ไม่ได้ติดต่อกันสักหน่อย

“อาเจ๋อ?” ถังฉีตงนึกว่าฉูเจ๋อหยางมาหาตัวเอง กำลังจะเอ่ยปากถาม

ฉูเจ๋อหยางก็เดินผ่านเขาไปยืนอยู่ตรงหน้าอวี๋ซือซือ ดวงตาที่ลุ่มลึกเหมือนหุบเหวคู่นั้นแผ่ไอเย็นๆออกมา ทั้งร่างปล่อยรังสีความอันตรายออกมา “บอกมา เธออยู่ที่ไหน”

“ฉูเจ๋อหยาง ฉันไม่เข้าใจที่นายพูด” ดวงตาของอวี๋ซือซือไหววูบ น้ำเสียงดูขาดความมั่นใจอย่างชัดเจน แต่ว่ายิ่งคิดในใจก็ยิ่งมั่นใจ ถ้าไม่ใช่ว่าฉูเจ๋อหยางทำร้ายเวยเวย เวยเวยจะหนีไปทำไม

ทุกอย่างต้องโทษฉูเจ๋อหยางนั่นแหละ ใช่ เธอไม่ได้ร้อนตัวอะไร ไม่จำเป็นต้องกลัวเขา

แต่ฉูเจ๋อหยางกลับมองค้อนกลับมา ใจดวงน้อยๆของอวี๋ซือซือก็กระตุกสั่นโดยไม่รู้ตัว เยสเข้ นายนี้จะกินหัวกันแล้ว

。

ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ฉูเจ๋อหยางน่ากลัวขนาดนี้? เขาในเวลาปกติที่เย็นชานับว่านั่นแหละคือท่าทางที่เป็นมิตรต่อผู้อื่นที่สุดของเขาแล้ว ตอนนี้ต่างหากที่เป็นท่าทางของเขาตอนโกรธจริงๆ

“อวี๋ซือซือ อย่าให้พูดเป็นครั้งที่สอง เธอ อยู่ ที่ ไหน “ ความอดทนของฉูเจ๋อหยางใกล้จะถึงขีดจำกัดเต็มทน

อวี๋ซือซือจับเสื้อของถังฉีตงไว้แน่น ไม่ยอมให้ตัวเองดูอ่อนแอต่อหน้าฉูเจ๋อหยาง แต่ว่ารังสีความโกรธของฉูเจ๋อหยางมันรุนแรงมาก เธอจะทำเป็นไม่สะทกสะท้านก็ทำได้ยาก

ถังฉีตงสงสารผู้หญิงของตัวเอง จึงดึงอวี๋ซือซือมาไว้ด้านหลัง ยืนบังหน้าเธอเอาไว้ “อาเจ๋อ เกิดอะไรขึ้น มีอะไรค่อยๆพูดกันดีกว่า”

“ฉูเจ๋อหยางอย่าเยอะได้ไหม ฉันไม่น่าเคยคิดใจอ่อนอยากช่วยนายเลย” อวี๋ซือซือหัวร้อนจนแทบจะระเบิด ในที่สุดเธอก็เข้าใจแล้วว่าทำไมเวยเวยถึงต้องไป ฉูเจ๋อหยางมันก็แค่คนเลวดีๆนี่เอง แค่คนบ้าที่ไม่มีเหตุผล

ถังฉีตงเห็นว่าบรรยากาศตึงเครียดจนใกล้จะไม่สามารถประนีประนอมได้แล้ว จึงรีบพูดไกล่เกลี่ย “ซือซือ เมื่อวานคุณโทรมาหาผมหลายสายอยู่ไม่ใช่หรอ เป็นเพราะเวยเวยจะไปแล้วใช่ไหม”

อวี๋ซือซือไม่ตอบ แต่ก็พยักหน้าอย่างแรง

“งั้นคุณก็ต้องรู้สิว่าเธอขึ้นรถสายไหนไป” ถังฉีตงคิดว่าที่เป้ยฉ่ายเวยหนีไป เป็นแค่การนั่งรถธรรมดาๆออกจากจิ่นอันไปพักผ่อนหย่อนใจชั่วคราว

อวี๋ซือซือโมโห เขาพูดยังไม่ทันถึงไหน เธอก็มองค้อนไปทางฉูเจ๋อหยาง พูดอย่างฉุนเฉียวว่า “นั่งรถอะไรล่ะ นั่งเครื่องบินไปต่างหาก ชาตินี้ทั้งชาติก็ไม่กลับมาหรอก”

ถ้าใส่ใจกันจริง ควรทำอะไรตั้งนานแล้ว แต่นี่ทำเพื่อนเธอเจ็บปวด แล้วค่อยมาไล่ตาม คิดว่ามันไม่สายไปหน่อยหรอ

เมื่อฉูเจ๋อหยางได้ยินว่าเป้ยฉ่ายเวยอาจจะไม่กลับมาอีกแล้วตลอดชีวิต ลึกในแววตาก็สั่นไหว สองมือบีบเข้าหากันแน่น ความหวาดกลัวที่ไม่เคยมีมาก่อนเริ่มก่อนตัวขึ้นมาในใจ

。

ไม่ เธอจะไปแบบนี้ไม่ได้ ถ้าไม่ได้รับคำอนุญาตจากเขา เธอก็ไม่สามารถหนีออกไปจากที่นี่ได้

“อวี๋ซือซือ ถ้าฉันรู้ว่าเธอโกหก” ฉูเจ๋อหยางพูดพร้อมมองไปทางถังฉีตงด้วยสายตาเยือกเย็น จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก “ไม่ว่าใครจะช่วยพูดยังไงก็ไม่มีประโยชน์หรอกนะ”

พูดจบ เขาก็เดินจากไปโดยที่ไม่แม้แต่จะหันมามอง

อวี๋ซือซืออึ้งไปชั่วครู่ ทันใดนั้นก็เข้าใจความหมายที่ฉูเจ๋อหยางจะสื่อ เธอโมโหยืนกระทืบเท้าอยู่ที่เดิม สบถด่าไปทางประตูบานใหญ่ “ฉูเจ๋อหยางนายมันบ้า สมน้ำหน้านาย นาย.....”