หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 477

บทที่ 477 เธอเมาแล้ว

สิ่งที่ฉูเจ๋อหยางเดาเอาไว้ หนานเทียนหยางเองก็พอจะเดาได้

ดังนั้นเรื่องของหนานฉิง แม้ว่าจะไม่เป็นไปตามแผนของเขาที่วางไว้ตั้งแต่แรกๆ แต่เขาก็ไม่ได้กังวลอะไร

ที่เขากังวลกลับเป็นอีกเรื่อง

“ไม่มีใครเข้าออกห้องหนานฉิงจริงหรอ?” ดวงตาของเขาเย็นเหยียบ หนานเทียนหยางที่ดูใจดีในสายตาคนอื่นบัดนี้กลับทำให้คนเหล่านั้นรู้สึกได้ถึงบรรยากาศอึมครึมเป็นครั้งแรก

แม่บ้านแต่ละคนที่รับผิดชอบทำความสะอาดและทำอาหารต่างก็ส่ายหน้าอย่างหวาดกลัว “ไม่มีจริงๆค่ะ พวกเราอยู่ในบ้านทั้งวัน ไม่เห็นใครขึ้นไปชั้นสองเลยค่ะ”

สายตาของหนานเทียนหยางกวาดมองหน้าของทุกคนจนครบ สุดท้ายก็โบกมือไล่ “เอาล่ะ ลงไปได้แล้ว!”

ภายในห้องทำงาน หลักฐานปลอมๆชิ้นนั้นที่เขาพิถีพิถันเอาออกมาวางไว้ คงถูกลิ่วเอ่อร์เอาไปแล้ว ถ้าไม่เหนือจากที่คิด ตอนนี้คงจะอยู่กับเสิ่นลั่งไม่ก็อยู่กับฉูเจ๋อหยาง

ว่าแต่หลักฐานจริงๆล่ะ?

ใจของหนานเทียนหยางหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม

ตกลงอยู่ในมือของใครกันแน่?

“คุณไปไหนมา?” เขาครุ่นคิดขณะเดินลงจากชั้นบน จากนั้นก็เห็นเหาเสว่ฉินวิ่งเข้ามาด้วยกรอบตาแดงๆ ก็ทำให้เขาขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ

เหาเสว่ฉินวิ่งพรวดเข้ามาผลักเขา “เสี่ยวฉิงล่ะ? เกิดอะไรขึ้นกับเสี่ยวฉิงใช่ไหม? ทำไมคุณไม่บอกฉัน? ถ้าไม่ใช่ว่ามีคนมาบอกฉัน ฉันก็คงไม่รู้ว่าตอนนี้เสี่ยวฉิงถูกลักพาตัวไป!”

“ใครบอก?” หนานเทียนหยางขมวดคิ้ว

เขาบอกให้ทุกคนเก็บเป็นความลับ มีแค่คนที่สถานีตำรวจเท่านั้นที่เขาบอกเรื่องนี้ไป เพื่อแสดงท่าทีว่าเขาก็เป็นห่วงลูก

เหาเสว่ฉินพูดขึ้นอย่างโกรธๆ “อย่าไปสนเลยว่าใครบอก ฉันกำลังถามคุณอยู่ว่าใช่หรือไม่ใช่ คุณกำลังทำบ้าอะไรกันแน่ ถึงขนาดเสี่ยวฉิงต้องมาถูกลักพาตัวเลยหรอ? คุณพูดมาสิ พูดมา!”

“พอแล้ว อย่าเสียงดัง เสี่ยวฉิงหายไปผมก็เสียใจยิ่งกว่าคุณอีก แต่ตอนนี้เสียใจไปแล้วมีประโยชน์อะไรไหม? ตอนนี้ที่สำคัญที่สุดก็คือหาลูกให้เจอ คุณอย่ามาทำตัวเป็นตัวถ่วงได้ไหม!” หนานเทียนหยางดันเธอออกอย่างรำคาญ จากนั้นก็เดินออกไปข้างนอก

“นั่นคุณจะไปหน?” เหาเสว่ฉินตะโกน

แต่สิ่งที่หนานเทียนหยางตอบกลับมาก็มีเพียงแผ่นหลังที่เฉยชาของเขา

เหาเสว่ฉินกัดฟัน

ตั้งแต่เริ่มแรกจนถึงตอนนี้ในสายตาของผู้ชายคนนี้ก็มีแต่เรื่องงาน เรื่องที่เขาใช้ลูกสาวเป็นเงื่อนไขเดิมพันและเพื่อเลื่อนตำแหน่งให้มั่งคั่งในอนาคตน่ะ อย่าคิดว่าเธอไม่รู้！

ไม่เป็นไร ถ้าเขาจะไม่สนใจลูก แต่เธอจำเป็นต้องสน！

ณ อพาร์ทเม้นแห่งหนึ่ง หลังจากที่เป้ยฉ่ายเวยถูกโยนเข้ามาในนี้ คนที่จับเธอมาก็ออกจากห้องไป

“ฉึบ” ฝ่ามือตะปบลงบนพื้นที่เต็มไปด้วยเศษแก้ว จนเศษแก้วบางส่วนบาดลึกเข้าไปในผิวเนื้อ เจ็บจนทนไม่ไหว

“เหอะ ลูกแกะมาอีกตัวละหรอ!” เสียงคุ้นเคยที่เต็มไปด้วยความเมามายเอ่ยพูดขึ้น

เมื่อเป้ยฉ่ายเวยเงยหน้าขึ้นมอง ก็เบิกตาโพลงทันที “หนานฉิง!”

“หืม?” ขวดเหล้าในมือของหนานฉิงชะงักกลางอากาศ ดวงตาพร่าเบลอจดจ่อมาที่ใบหน้าของเป้ยฉ่ายเวย ทันใดนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที “เป้ย ฉ่าย เวย!”

แต่ก็เพราะแบบนี้ จึงทำให้เป้ยฉ่ายเวยเห็นสภาพของเธอได้ชัดว่าในเวลานี้เธอดูน่าเวทนาขนาดไหน

ผมกระเซอะกระเซิง ใบหน้าแดงช้ำทั้งยังมีรอยนิ้วมือ บริเวณลำคอและไหปลาร้าปกคลุมไปด้วยรอยแดงจ้ำ รวมถึงดวงตาที่แดงเถือกเพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก

“อย่างฉันน่ะไม่เป็นอะไรหรอก เพราะเคยเที่ยวมาเยอะตอนอยู่ต่างประเทศ แต่ก็ไม่รู้ว่าผู้หญิงใสบริสุทธิ์อย่างกับหยกแบบเธอน่ะจะทนรับมันได้ไหม!” เล็บคมของหนานฉิงครูดเข้าที่คางของเธอ จนทำให้รู้สึกเจ็บแสบ

จากนั้น ก็เอนกายเข้าไปประชิด “อ่อ ฉันลืมไป เธอมันช่ำชองเรื่องเอาใจผู้ชายนี่นา ไม่อย่างนั้นอาเจ๋อคงไม่ถูกเธอแย่งไปได้หรอก เหอะ เป้ยฉ่ายเวย บอกฉันมาดีกว่า เธอนอนกับผู้ชายมากี่คนแล้วถึงได้มีทักษะที่ชำนาญแบบนี้ สอนฉันหน่อยสิ!”

เป้ยฉ่ายเวยมองเธอด้วยแววตาซับซ้อน สุดท้ายก็เอ่ยขึ้นว่า “เธอเมาแล้วนะ!”

“ชิ น่าเบื่อ!” หนานฉิงสะบัดมือ “คนอย่างเธอเนี่ยนะ เสแสร้งเก่งเกินไปแล้ว เห็นๆกันอยู่ว่าเธอมันชั้นต่ำนอนกับผู้ชายไม่เลือก แต่ก็ยังเสแสร้งทำตัวอย่างกับเป็นดอกบัวที่ใสสะอาด เป้ยฉ่ายเวย เธอคงไม่รู้ว่าที่เธอทำแบบนี้มันน่ารังเกียงขนาดไหน ฉันรู้สึกนับถือตัวเองจริงๆที่ฉันทนขยะแขยงเธอมาได้ตั้งหลายปี !”

เป้ยฉ่ายเวยเผยอปากอย่างทึ่งๆ “เธอ....”

“ทำไม? ไม่เชื่อหรอ? เธอคิดว่าคุณหนูตระกูลหนานผู้สูงศักดิ์อย่างฉันจะเอาคนชั้นต่ำอย่างเธอมาเป็นเพื่อนสนิทจริงๆหรอ?” หนานฉิงหัวเราะเสียงดังออกมา มองสีหน้าทึ่งๆของเป้ยฉ่ายเวยอย่างพึงพอใจ

แต่จู่ๆหนานฉิงพลันเปลี่ยนสีหน้า พร้อมทั้งจ้องมองเป้ยฉ่ายเวยด้วยความเกลียดชัง แล้วตวาดขึ้นมาเสียงดัง “เธอมันยังไงกันแน่? ก็แค่ผู้หญิงต่ำๆ ไม่มีหัวนอนปลายเท้า ไม่มีอะไรน่าสนใจ ถึงจะมีแค่หน้าตาที่พอใช้ได้ แต่คนพวกนั้นยังจะกล้าเอาเธอมาเทียบกับฉันอีกหรอ ถุยเถอะ! ฉันจะยืนเทียบกับเธอให้ทุกคนได้เห็นไปเลย ว่าฉันคนนี้ต่างหากคือคนที่สวยที่สุด ฉันต่างหากคือดาวที่แท้จริง ส่วนเธอ มันก็แค่ตัวไรที่มาจากบ้านนอกคอกนา ไม่มีทางเปล่งประกายได้เท่าฉันหรอก!”

เป้ยฉ่ายเวยเม้มปาก แววตาเริ่มเปลี่ยนเป็นขุ่นมัว

เหมือนหนานฉิงจะเมามากแล้วจริงๆ ถึงได้พ่นคำพูดที่ซ่อนอยู่ภายใต้จิตสำนึกออกมาได้คล่องขนาดนี้ หนานฉิงหัวเราะออกมาเบาๆ น้ำตาเอ่อคลอจนแทบจะไหลออกมา “ในที่สุดก็มีวันนี้ แค่เธอกับฉันมายืนเทียบกัน ทุกคนก็จะได้รู้ ว่าใครกันแน่คือเจ้าหญิงจริงๆ ถึงซินเดอเรลล่าจะหน้าตาสะสวยสักแค่ไหน ก็เป็นได้แค่คนรับใช้ที่ต้องก่อไฟทำอาหารให้เจ้าหญิงกินอยู่วันยังค่ำ ไม่มีทางขึ้นไปเจิดจรัสบนเวทีได้หรอก ก็เหมือนเธอนั่นแหละ ที่ไม่มีทางเทียบกับฉันติด！”

เธอเป็นมิตรกับคนรอบกาย คบเพื่อนมากมาย ทำให้ฉูเจ๋อหยางชายหนุ่มผู้เป็นที่รู้จักและโด่งดังในสาขากฎหมายมาเป็นแฟนกับเธอได้ ก็เพื่อที่จะข่มเป้ยฉ่ายเวย

ทุกๆอย่างมันทำให้ความโอหังของเธอมีมากล้นจนแทบจะระเบิดมันออกมา