หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 477

บทที่ 477 เธอเมาแล้ว

สิ่งที่ฉูเจ๋อหยางเดาเอาไว้ หนานเทียนหยางเองก็พอจะเดาได้

ดังนั้นเรื่องของหนานฉิง แม้ว่าจะไม่เป็นไปตามแผนของเขาที่วางไว้ตั้งแต่แรกๆ แต่เขาก็ไม่ได้กังวลอะไร

ที่เขากังวลกลับเป็นอีกเรื่อง

“ไม่มีใครเข้าออกห้องหนานฉิงจริงหรอ?” ดวงตาของเขาเย็นเหยียบ หนานเทียนหยางที่ดูใจดีในสายตาคนอื่นบัดนี้กลับทำให้คนเหล่านั้นรู้สึกได้ถึงบรรยากาศอึมครึมเป็นครั้งแรก

แม่บ้านแต่ละคนที่รับผิดชอบทำความสะอาดและทำอาหารต่างก็ส่ายหน้าอย่างหวาดกลัว “ไม่มีจริงๆค่ะ พวกเราอยู่ในบ้านทั้งวัน ไม่เห็นใครขึ้นไปชั้นสองเลยค่ะ”

สายตาของหนานเทียนหยางกวาดมองหน้าของทุกคนจนครบ สุดท้ายก็โบกมือไล่ “เอาล่ะ ลงไปได้แล้ว!”

ภายในห้องทำงาน หลักฐานปลอมๆชิ้นนั้นที่เขาพิถีพิถันเอาออกมาวางไว้ คงถูกลิ่วเอ่อร์เอาไปแล้ว ถ้าไม่เหนือจากที่คิด ตอนนี้คงจะอยู่กับเสิ่นลั่งไม่ก็อยู่กับฉูเจ๋อหยาง

ว่าแต่หลักฐานจริงๆล่ะ?

ใจของหนานเทียนหยางหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม

ตกลงอยู่ในมือของใครกันแน่?

“คุณไปไหนมา?” เขาครุ่นคิดขณะเดินลงจากชั้นบน จากนั้นก็เห็นเหาเสว่ฉินวิ่งเข้ามาด้วยกรอบตาแดงๆ ก็ทำให้เขาขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ

เหาเสว่ฉินวิ่งพรวดเข้ามาผลักเขา “เสี่ยวฉิงล่ะ? เกิดอะไรขึ้นกับเสี่ยวฉิงใช่ไหม? ทำไมคุณไม่บอกฉัน? ถ้าไม่ใช่ว่ามีคนมาบอกฉัน ฉันก็คงไม่รู้ว่าตอนนี้เสี่ยวฉิงถูกลักพาตัวไป!”

“ใครบอก?” หนานเทียนหยางขมวดคิ้ว

เขาบอกให้ทุกคนเก็บเป็นความลับ มีแค่คนที่สถานีตำรวจเท่านั้นที่เขาบอกเรื่องนี้ไป เพื่อแสดงท่าทีว่าเขาก็เป็นห่วงลูก

เหาเสว่ฉินพูดขึ้นอย่างโกรธๆ “อย่าไปสนเลยว่าใครบอก ฉันกำลังถามคุณอยู่ว่าใช่หรือไม่ใช่ คุณกำลังทำบ้าอะไรกันแน่ ถึงขนาดเสี่ยวฉิงต้องมาถูกลักพาตัวเลยหรอ? คุณพูดมาสิ พูดมา!”

“พอแล้ว อย่าเสียงดัง เสี่ยวฉิงหายไปผมก็เสียใจยิ่งกว่าคุณอีก แต่ตอนนี้เสียใจไปแล้วมีประโยชน์อะไรไหม? ตอนนี้ที่สำคัญที่สุดก็คือหาลูกให้เจอ คุณอย่ามาทำตัวเป็นตัวถ่วงได้ไหม!” หนานเทียนหยางดันเธอออกอย่างรำคาญ จากนั้นก็เดินออกไปข้างนอก

“นั่นคุณจะไปหน?” เหาเสว่ฉินตะโกน

แต่สิ่งที่หนานเทียนหยางตอบกลับมาก็มีเพียงแผ่นหลังที่เฉยชาของเขา

เหาเสว่ฉินกัดฟัน

ตั้งแต่เริ่มแรกจนถึงตอนนี้ในสายตาของผู้ชายคนนี้ก็มีแต่เรื่องงาน เรื่องที่เขาใช้ลูกสาวเป็นเงื่อนไขเดิมพันและเพื่อเลื่อนตำแหน่งให้มั่งคั่งในอนาคตน่ะ อย่าคิดว่าเธอไม่รู้！

ไม่เป็นไร ถ้าเขาจะไม่สนใจลูก แต่เธอจำเป็นต้องสน！

ณ อพาร์ทเม้นแห่งหนึ่ง หลังจากที่เป้ยฉ่ายเวยถูกโยนเข้ามาในนี้ คนที่จับเธอมาก็ออกจากห้องไป

“ฉึบ” ฝ่ามือตะปบลงบนพื้นที่เต็มไปด้วยเศษแก้ว จนเศษแก้วบางส่วนบาดลึกเข้าไปในผิวเนื้อ เจ็บจนทนไม่ไหว

“เหอะ ลูกแกะมาอีกตัวละหรอ!” เสียงคุ้นเคยที่เต็มไปด้วยความเมามายเอ่ยพูดขึ้น

เมื่อเป้ยฉ่ายเวยเงยหน้าขึ้นมอง ก็เบิกตาโพลงทันที “หนานฉิง!”

“หืม?” ขวดเหล้าในมือของหนานฉิงชะงักกลางอากาศ ดวงตาพร่าเบลอจดจ่อมาที่ใบหน้าของเป้ยฉ่ายเวย ทันใดนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที “เป้ย ฉ่าย เวย!”