หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 480

บทที่ 480 ยังมีหลักฐาน

เมื่อได้รับสายโทรศัพท์จากเสิ่นลั่ง เจ๋อหยางก็ยกยิ้มขึ้นราวกับได้ยกภูเขาออกจากอก

ได้ผลจริงๆด้วย!

“นายใหญ่ แล้วตอนนี้ต้องไปบริษัทหัวเทียนไหม?” เจี่ยงเสี่ยวเล่อคลายเน็กไทออก แล้วเอ่ยถามขึ้น

”

ฉูเจ๋อหยางส่ายหน้า “พาฉันไปหาลิ่วเอ่อร์ก่อน”

เจี่ยงเสี่ยวเล่อชะงัก

จากนั้นก็รีบสั่งให้คนไปเตรียมรถเอาไว้

ลิ่วเอ่อร์ถูกกักขังในครั้งนี้ ไม่ได้รับการผ่อนปรนเหมือนครั้งก่อนๆ ครั้งนี้ไม่เพียงแต่ถูกคนของฉูเจ๋อหยางจับได้เองกับมือ ทั้งยังไม่ได้ถูกขังอยู่ในห้องขังธรรมดาทั่วไปด้วย

วินาทีที่เห็นหน้าฉูเจ๋อหยาง ท่าทางเซื่องซึมของลิ่วเออร์ ก็พลันแปรเปลี่ยนเป็นดุร้ายขึ้นมา

จากนั้นก็หัวเราะร้ายๆออกมา “ฉูเจ๋อหยาง ในที่สุดแกนึกถึงฉันสักทีนะ ที่นี่ไม่เลวเลย ดีกว่าที่ฉันเคยอยู่มากเลยล่ะ คงต้องขอบคุณแกมากๆ!”

ฉูเจ๋อหยางเอนกายไปด้านหลัง “ของอยู่ไหน!”

“ของงั้นหรอ! เหอะ ตอนนี้ฉันก็แค่คนติดคุก ของทุกอย่างที่มีอยู่ก็เป็นของที่พวกแกนำมาให้ทั้งนั้น แล้วมาถามหาของอะไรกับฉันอีก?” ลิ่วเออร์เสียงดัง ทำเป็นไม่เข้าใจที่เขาพูด

ฉูเจ๋อหยางหรี่ตามอง “ฉันไว้ชีวิตแกมาจนถึงตอนนี้ ไม่ใช่เพื่อมาฟังแกพูดไร้สาระ ถ้าคิดได้ก็รีบเอาของมาให้ฉันเดี๋ยวนี้ ฉันไม่ได้มีเวลาว่างมาเสียเวลากับแก!”

ลิ่วเอ่อร์มองเขานิ่งๆ นานพอสมควร ถึงได้พูดกลั้วยิ้มออกมา “ฉันตัวคนเดียว ไม่มีเรื่องอะไรให้ต้องเป็นกังวล ถ้าหากฉันไม่ให้มันกับแก แล้วแกจะทำอะไรได้? ฉูเจ๋อหยาง แกมั่นใจขนาดนั้นเลยหรอว่าฉันจะยอมร่วมมือกับแก?”

ฉูเจ๋อหยางยืดตัวตรง “ดูเหมือนเราคงไม่จำเป็นต้องพูดอะไรให้มากความแล้ว!”

ลิ่วเอ่อร์ยังคงนิ่ง แต่ทว่าระหว่างคิ้วและดวงตากลับฉายแววความไม่เข้าใจในสิ่งที่ฉูเจ๋อหยางพูด

เขายอมง่ายๆอย่างนี้เลยหรอ?

ไม่ ไม่มีทางเป็นไปได้!

“อ่อ ใช่สิ แกคงลืมไปว่าแกยังมีญาติอยู่ที่เมืองก่างเฉิงสินะ?” ตอนที่ฉูเจ๋อหยางใช้มือที่ไขว้หลังเอาไว้เปิดประตูเพื่อจะออกไป จู่ๆก็พูดทิ้งท้ายออกมาเบาๆ

ลิ่วเอ่อร์หน้าเปลี่ยนสี “เดี๋ยวก่อน!”

ผ่านไปสิบนาที ฉูเจ๋อหยางก็กลับออกมาจากสถานีตตำรวจด้วยรอยยิ้มมุมปาก

และด้านหลัง ก็มีรถสีดำคันหนึ่งขับตามมาตลอดทางอย่างเงียบๆ

เจี่ยงเสี่ยวเล่อมองไปทางด้านหลัง “นายใหญ่ รถคันหลังขับตามเรามาสักพักใหญ่แล้ว นายคิดว่าเป็นใคร?”

“หนานเทียนหยางไง!” ฉูเจ๋อหยางที่กำลังหลับตาทำสมาธิอยู่ พูดขึ้นเรียบๆ

เจี่ยงเสี่ยวเล่อหัวเราะฮิๆ “จมูกไวแฮะ คงรู้ว่าตัวเองใกล้จะจบเห่แล้วล่ะสิ”

“เดี๋ยวอีกสักพักนายไปเอาของที่นั่นนะ หลังจากได้ของมาแล้วก็ส่งมอบเลยทันที อย่าปล่อยให้เขาได้มีโอกาสหายใจหายคอ” ฉูเจ๋อหยางเอ่ยพูดอย่างแน่วแน่

เจี่ยงเสี่ยวเล่อพยักหน้า ด้วยสีหน้าจริงจัง

ต่อมา รถก็ขับมาถึงคฤหาสน์ เจี่ยงเสี่ยวเล่อปลีกตัวเข้าทางประตูลับด้านหลัง

จากนั้นวันทั้งวัน เจี่ยงเสี่ยวเล่อก็ไม่ได้ออกมาเจอใครอีกเลย

ณ ตระกูลหนาน หลังจากที่หนานเทียนหยางทำแฟลชไดร์ฟอันนั้นหายไป เขาก็หัวเสียอย่างเห็นได้ชัด ส่งคนไปลองเชิงทางลิ่วเอ่อร์อยู่กี่ครั้ง ก็ถูกกันไว้ไม่ให้เข้าทุกครั้ง

ฉูเจ๋อหยางขังลิ่วเอ่อร์ไว้ในห้องที่เสมือนทำมาจากเหล็กที่แน่นหนา จนไม่สามารถแทรกแซงเข้าไปได้เลย

หนานเทียนหยางเดินไปเดินมา อย่างกระวนกระวายถึงขีดสุด