หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 481

บทที่ 481 ใช้เส้นสาย

แสงวูบไหวพาดผ่านนัยน์ตาของเป้ยฉ่ายเวย เธอเข้าไปแนบหูกับประตู

คนที่มาเดินไปทางห้องหนานฉิง จากนั้นก็ได้ยินเสียงเคาะประตูพอเป็นนมารยาท ส่วนเสียงอื่นๆ ก็ไม่ได้ยินอะไรเลย

เป้ยฉ่ายเวยนั่งลงบนเตียงอย่างคับข้องใจ

มักจะมีความรู้สึกว่าเสิ่นลั่งต้องพูดอะไรล้างสมองหนานฉิงอีกแน่

ฟากห้องหนานฉิง

“ดูเหมือนคุณหนานอยู่ที่นี่ก็ยังสบายดีนี่นา” เมื่อปรายตามองไปยังคนที่กำลังเอนราบไปกับเตียงอย่างสุขสบาย ทั้งยังกอดขวดเหล้าที่ดื่มเอาไว้อย่างสำราญ บนหน้าของเสิ่นลั่งก็มีรอยยิ้มผุดขึ้นมาในชั่วขณะ

หนานฉิงขมวดคิ้ว วางขวดเหล้าลง “หึ ถ้านายปล่อยฉันไปฉันคงจะสบายดีกว่านี้”

“ปล่อยน่ะปล่อยแน่ แต่ผมก็อยากให้คุณหนานรู้เอาไว้ซักหน่อย ผมเป็นนักธุรกิจ ผมกล้าได้กล้าเสียทุกอย่าง แต่อย่างเดียวที่ผมจะไม่ยอมเสียก็คือเสียเปรียบ” มุมปากของเสิ่นลั่งยกยิ้มขึ้นนิดๆ ดวงตามีประกายซ่อนเร้นพาดผ่าน

หนานฉิงยิ้มเยาะ “พวกหัวการค้าอย่างพวกนายคงทำได้ทุกอย่างเพื่อเงินสินะ อยากใช้เส้นสายจากพ่อฉันงั้นหรอะ? น่าเสียดายที่นายใช้วิธีผิดไปหน่อย ประธานเสิ่นต้อนรับแขกอย่างฉันแบบนี้ ฉันคิดว่าพ่อฉันคงไม่พึงพอใจแน่”

เสิ่นลั่งเลิกคิ้วขึ้นนิดๆ เริ่มจะเป็นห่วงสติปัญญาของหนานฉิงแล้วสิ

หนานเทียนหยางก็เป็นได้แค่ท่านรองหนาน ทั้งยังมีเรื่องลับลมคมในเยอะ หลักๆถึงได้คอยระมัดระวังตัวอยู่ตลอด ถ้าให้เปรียบเทียบกันล่ะก็ ตระกูลเสิ่นน่ะอยู่สูงกว่าตระกูลหนานเยอะ

ว่าแต่ผู้หญิงตรงหน้าไปเอาความมั่นใจมาจากไหนว่าเขาจับตัวเธอมาที่นี่ก็เพื่อจะใช้เส้นสายจากหนานเทียนหยางกัน?

เสิ่นลั่งหัวเราะออกมาเสียงดัง “คุณหนานผมคิดว่าคุณน่าจะเข้าใจผิดแล้ว ที่ผมเรียนเชิญแขกผู้มีเกียรติอย่างคุณมาที่นี่ ไม่ใช่เพราะท่านรองหนาน แต่เป็นเพราะคู่หมั้นคุณต่างหาก”

“อาเจ๋อน่ะหรอ? เกิดอะไรขึ้นกับอาเจ๋อ? แล้วนายกับอาเจ๋อเป็นอะไรกัน?” หนานฉิงมองเขาอย่างตื่นๆ

เสิ่นลั่งยิ้มบางๆ “ไม่ได้เป็นอะไรหรอก ผมก็แค่สนใจของบางอย่างที่คุณทนายเขามีครอบครองอยู่ก็เท่านั้นเอง ไม่รู้ว่าคุณหนานอยากจะช่วยหรือเปล่า ก็แล้วแต่สะดวกเลยครับ”

แววตาของหนานฉิงไหววูบ จากนั้นก็เชิดหน้าขึ้น “แน่นอนอยู่แล้ว ฉันเป็นคนรักของอาเจ๋อนะ อย่าว่าแต่ของที่นายอยากได้เลย แค่ฉันบอกให้เขาทำอะไร เขาก็จะไม่มีทางปฏิเสธแน่”

เสิ่นลั่งแสยะยิ้มในใจ ทว่าบนใบหน้ากลับฉายแววสนุกขึ้นมา “ในเมื่อพูดมาอย่างนี้ งั้นผมขอรบกวนคุณหนานด้วยนะครับ”

“ไม่รบกวนอะไรมากหรอก แต่ว่าการทำธุรกิจมันก็ต้องเท่าเทียมกันทั้งสองฝ่าย ถ้าฉันช่วยนายหาของที่ว่าได้ นายจะตอบแทนฉันยังไง?” หนานฉิงคงลืมไปแล้วว่าในเวลานี้ตัวเองอยู่ในสถานะผู้ถูกคุมขัง ถึงได้กอดอก เชิดหน้ามองเสิ่นลั่งอย่างผยอง

เสิ่นลั่งเลิกคิ้วขึ้น “คุณหนานอยากให้ตอบแทนยังไงล่ะครับ?”

สีหน้าของหนานฉิงฉายแววชิงชังโกรธเกลียดในทันที ใบหน้าที่เดิมทีก็ซีดจางอยู่แล้ว ในเวลานี้ดูมาดร้ายขึ้นมาทันตา

เขาพอจะเข้าใจอะไรขึ้นมาในทันที

และก็เป็นอย่างที่คิด เพราะไม่กี่วินาทีต่อมา หนานฉิงก็กัดฟันพูดออกมาว่า “ฉันเห็นว่าลูกน้องของประธานเสิ่นก็ไม่เลวเลย เป้ยฉ่ายเวยเองก็เป็นเพื่อนเก่าสมัยเรียนของฉัน ยังสาวยังสวยทั้งยังโสด ฉันว่าประธานเสิ่นพาผู้ชายสักสองคนมาแนะนำกับเธอก็ไม่เลวเลยนะว่าไหม?

“หือ? แล้วต้องการแบบไหนล่ะ?” แววตาของเสิ่นลั่งเต็มไปด้วยความสนุก แต่ในใจกลับส่ายหน้าอย่างเอือมๆ

ช่างเป็นคนโง่เง่าที่แยกสถานการณ์อะไรไม่ออกจริงๆ

หนานฉิงยิ้มแสยะอย่างร้ายๆ “เธอชอบแบบหุ่นดีๆแล้วก็ถึกทน อ่อ ทางที่ดีเอามาหลายๆคนก็ได้ ถ่ายรูปไว้สักหน่อยก็ดี คงน่าสนุกสุดๆไปเลย”

“ผมเข้าใจแล้ว” เสิ่นลั่งยิ้ม

สักพัก เสิ่นลั่งก็ลุกขึ้นเดินออกไป

ด้านหนานฉิงก็คิดเองเออเองว่าได้ทำการตกลงกับเขาเอาไว้แล้ว ตอนที่เขากำลังจะเดินออกไปก็ไม่ลืมพูดออกมาว่า “นายก็รีบๆเร่งมือเข้าล่ะ ไม่อย่างนั้นฉันก็ไม่รับประกันหรอกนะว่าถึงเวลานั้นแล้วฉันจะช่วยนายได้ไหม”

“คุณหนานวางใจได้ ผมจะให้คุณได้เจอกับฉูเจ๋อหยางเร็วๆนี้แน่” เสิ่นลั่งพูดพร้อมกับยิ้มออกมา

ต่อมา เขาก็ยังส่งสัญญาณให้คนมาปิดประตูเอาไว้เหมือนเดิม

หนานฉิงกระทืบเท้าอย่างหัวเสีย

ผู้นำตระกูลเสิ่นบ้าอะไรกัน จับตัวเธอมาด้วยวิธีสกปรกๆ แล้วยังจะมาอยากร่วมมือกันทั้งๆที่ตัวเองไม่จริงใจขนาดนี้น่ะนะ?

หึ รอให้เธอเจออาเจ๋อกับคุณพ่อก่อนเถอะ คอยดูเอาไว้เลยว่าเธอจะจัดการกับเขายังไง!

บังอาจกล้ามายุ่งกับเธอหรอ? ไหนจะจับมาอยู่กับนังชั้นต่ำคนนั้นน่ะนะ?