หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 482

บทที่ 482 ไฟไหม้

หลังจากที่ฉูเจ๋อหยางวางโทรศัพท์ ก็ให้เจี่ยงเสี่ยวเล่อนำตำแหน่งที่อยู่ที่ค้นเจอจากสายโทรศัพท์ของเสิ่นลั่งส่งให้ลูกน้อง

จากนั้น กองกำลังแต่ละฝ่ายก็เริ่มเคลื่อนไหว มุ่งหน้าไปยังอพาร์ทเม้นที่อยู่ในที่ห่างไกล

ภายในห้องของเป้ยฉ่ายเวย ในถาดอาหารที่เพิ่งถูกส่งเข้ามา มีเครื่องบันทึกเสียงเล็กๆวางอยู่ด้วย

เป้ยฉ่ายเวยหรี่ตาลง ไม่รู้ว่าเสิ่นลั่งจะสื่ออะไรกันแน่

เมื่อกดเปิดเครื่อง เสียงแหลมๆของหนานฉิงก็ดังขึ้นมา คำพูดเสริมแต่งขึ้นมาเองอย่างมุ่งร้ายเหล่านั้น ทำให้เป้ยฉ่ายเวยขมวดคิ้วฉับ

ถัดมา วินาทีที่เสียงเย็นๆของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น เป้ยฉ่ายเวยก็หน้าซีด

เสียงฉูเจ๋อหยาง?

เมื่อคำพูดของฉูเจ๋อหยางค่อยๆแจ่มชัดขึ้นมาในโสตประสาท ใบหน้าของเธอก็ฉาบไปด้วยความสิ้นหวังและความอัดอั้น

ไม่สนใจกันสักนิดเลยหรือไง?

แม้ว่าเธอจะถูกหนานฉิงเล่นงานด้วยวิธีสกปรกๆแบบนี้น่ะหรอ?

หรือว่าเขาจะรู้อยู่แล้วว่าหนานฉิงร้ายกาจ

แต่เพราะหนานฉิงเป็นคนรักของเขา เขาก็เลยให้อภัยเธอโดยไร้ซึ่งข้อแม้?

สุดท้าย ก็ตัดมาที่เสียงของเสิ่นลั่ง

“เป้ยฉ่ายเวย คุณลองทายดูนะ ว่าถ้าคุณกับหนานฉิงตกอยู่ในอันตรายพร้อมๆกัน ฉูเจ๋อหยางจะช่วยใคร?” คำพูดลอยๆของเสิ่นลั่งเหมือนก้อนหินหล่นทับหัวใจของเธออย่างจัง

ทันใดนั้นเอง ที่เธอเบิกตาโพลง

เกิดอันตราย?

เธอดีดตัวลุกขึ้น เดินไปกระชากประตูออกอย่างรวดเร็ว

ครั้งนี้ประตูห้องนอนไม่ได้ถูกล็อก แต่ประตูใหญ่และหน้าต่างทุกบานยังคงล็อกแบบปิดตายเหมือนอย่างเคย

แต่ที่แปลกไปก็คือ เธอได้กลิ่นไฟไหม้

ถึงหน้าต่างจะถูกปิดตาย แต่ก็ยังคงมองทะลุเห็นข้างนอกได้อย่างชัดเจน เปลวไฟที่ลุกโชนขึ้นเรื่อยๆใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืน ลุกไหม้พรึบพับอยู่ต่อหน้าต่อหน้า เปลวไฟส่องสว่างกระทบเขากับใบหน้าตื่นกลัวของเธอ

。

“หนานฉิง เปิดประตู! หนานฉิง!” เป้ยฉ่ายเวยเคาะห้องหนานฉิงเสียงดังรัวๆ

เรียกอยู่นาน หนานฉิงถึงได้เดินออกมาเปิดประตู ดูแปลกใจไปชั่วขณะที่ประตูเปิดได้

แต่เมื่อเห็นหน้าของคนที่เกลียดยืนอยู่หน้าประตู จึงส่งเสียงหึออกมา “เธอทำอะไร? อยากตบกับฉันหรอ?”

ต่อมา ก็เหลือบมองรอยจิกข่วนบนหน้าของเป้ยฉ่ายเวยอย่างดูแคลนและเหยียดหยาม

แต่เป้ยฉ่ายเวยกลับทำหน้าจริงจัง ไม่มีอารมณ์มาเล่นลิ้นกับหนานฉิงอีกต่อไป กลับกันก็เอ่ยพูดออกมาเสียงเรียบนิ่งว่า “ไฟไหม้!”

“ไฟไหม้อะไร? เธอประสาทหรอ?” หนานฉิงหรี่ตาลง จากนั้นก็หมุนตัวกลับเตรียมจะปิดประตู

แต่เป้ยฉ่ายเวยก็รั้งเธอเอาไว้ “ไปดูตรงหน้าต่างสิ ไฟกำลังไหม้! เสิ่นลั่งคิดจะเผาเราทั้งเป็น ในนี้ถูกปิดตายหมดแล้ว และนี่ก็ชั้นหกด้วย เราไม่รอดแล้ว!”

หนานฉิงหน้าซีด สะบัดมือของเป้ยฉ่ายเวยออกแล้วตะโกนเสียงแหลมใส่ “พูดบ้าอะไรของเธอ? ฉันไม่เชื่อเธอหรอกนะ เธออยากตายก็ตายไปคนเดียวเถอะอย่าลากฉันไปด้วย ไสหัวไป!”

พูดพร้อม กับใช้เท้าถีบประตูปิดลง

แต่ทว่าในใจกลับไม่แน่ใจ จึงรีบวิ่งไปใกล้หน้าต่างภายในห้องอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็มองลงไปข้างล่าง

เปลวไฟที่กำลังลุกไหม้ทำให้เธอตกใจจนหน้าขาวซีด

ที่เป้ยฉ่ายเวยพูดมันใช่จริงๆด้วย เสิ่นลั่งคิดจะเผาพวกเธอทั้งเป็นหรอ?

เป้ยฉ่ายเวยมองไปรอบๆ เดินไปเดินมาภายในห้องอย่างกับหนูติดจั่น

เธอไม่อยากนั่งรอความตายหรอกนะ เธอจะตายไม่ได้!

เธอยังมีคนที่อยากเจอ ยังมีเรื่องกังวลที่วางไม่ลง

สุดท้าย เป้ยฉ่ายเวยก็ทุบขวดเหล้าให้แตก จากนั้นก็นำเอาเศษแก้วขูดขีดหน้าต่างที่ถูกปิดแน่นอย่างเอาเป็นเอาตาย

แต่ว่าในตอนนี้มีเรื่องให้ต้องสนใจกว่า

เป้ยฉ่ายเวยไม่สนใจหนานฉิงอีก เธอเริ่มสำลักควันที่เริ่มลอยเข้ามาแล้ว

อึดอัดมาก....

หนานฉิงยังคงด่าทออีกคนอยู่นาน สุดท้ายก็พบว่าอีกคนไม่ได้สนใจเลย ประกายในดวงตาจึงค่อยๆหม่นแสงลง

สุดท้ายก็นั่งกอดขาอยู่บนพื้นเหมือนที่เป้ยฉ่ายเวยทำ

ทันใดนั้น เป้ยฉ่ายเวยก็เปลี่ยนสีหน้า เพราะแสงที่สะท้อนอยู่ด้านนอก ทำให้เห็นได้ชัดว่านั่นคือร่างของคน

“มี.....มีคนมา......” เสียงของเธอสั่นระริก ซึ่งความเป็นจริงแล้วเสียงของเธออ่อนแรงลงไปเยอะพอสมควร

หนานฉิงเองก็ทรมานกับกลิ่นไหม้ๆเหมือนกัน การส่งเสียงออกมาจึงลำบากมาก

แต่เมื่อหูได้ยินที่เป้ยฉ่ายเวยพูด ก็รีบหันไปดู

ดวงตาก็เป็นประกายขึ้นมา ไม่รู้ว่าหนานฉิงเอาแรงมาจากไหน ผลักเป้ยฉ่ายเวยให้ออกห่างจากหน้าต่าง แล้วก็ทำการทุบหน้าต่างอย่างสุดชีวิต “ช่วยด้วย....ช่วยฉันด้วย...แค่กๆ...ช่วยด้วย.....”

คนข้างนอกก็หยิบเครื่องมือชนิดหนึ่ง จากนั้นก็เริ่มทุบหน้าต่างอย่างแรง

หนานฉิงกระโดดถอยหลังทันที มองไปยังทิศทางนั้นด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความหวัง

ไม่รู้ว่าเสิ่นลั่งใช้อะไรปิดผนึกหน้าต่างไว้ ตอนนี้ถึงจะมีควันลอยเข้ามาได้ แต่กระนั้นก็ยังไม่สามารถทุบหน้าต่างให้พังได้ง่ายๆ

ในตอนนี้พวกเขามองไม่เห็นอะไรเลย ฉูเจ๋อหยางเสี่ยงอันตรายจนแทบจะถูกไฟล้อมเอาไว้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังคงทุบหน้าต่างอย่างสุดชีวิตต่อไป

“อาเจ๋อ ใกล้จะไม่ได้การละ ตรงนี้ไฟแรงมาก!” เฉียวเจิ้นหลีปาดเหงื่อบริเวณหน้าผากออก