หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 486

บทที่ 486 คลุมถุงชน

“ผมเข้าใจนะว่าคนหนุ่มคนสาวมักจะมีความคิดเป็นอิสระ แต่ว่าในฐานะที่เป็นผู้ชายแล้ว ถ้าพูดเรื่องแต่งงานกับฝ่ายหญิงแล้วก็ควรรับผิดชอบ อาเจ๋อ ผมรู้ว่าคุณเป็นคนมีความรับผิดชอบ คุณคงไม่ทำให้เสี่ยวฉิงเสียใจหรอกใช่ไหม?” นัยน์ตาของหนานเทียนหยางเป็นประกายวูบวาบ จ้องมองฉูเจ๋อหยางเขม็ง ราวกับว่าถ้าฉูเจ๋อหยางกล้าพูดคำว่าไม่ออกมาแม้แต่คำเดียว เขาก็จะกัดฉูเจ๋อหยางให้ตายอย่างไรอย่างนั้น

ฉูเจ๋อหยางเหมือนกับได้ฟังเรื่องตลกขบขัน พูดออกมาอย่างตรงไปตรงมาว่า “ผมว่าคุณคงเข้าใจอะไรผิดแล้วล่ะ ท่านรองหนาน!”

หนานเทียนหยางเปลี่ยนสีหน้า

“ผมหรือก็ใช่ว่าจะเป็นพวกลัทธิไม่นิยมจัดงานแต่ง ตรงกันข้าม ผมอยากจะจัดงานแต่งงานกับว่าที่ภรรยาของผมอย่างอลังการมันซะตอนนี้เลย แต่มันน่าเสียดายก็ตรงที่ ว่าที่เจ้าสาวของผม เหมือนจะไม่ใช่หนานฉิง!” ฉูเจ๋อหยางแบมือออกจากกันแล้วยกไหล่ขึ้น ด้วยแววตาเหย้าแหย่

หนานเทียนหยางเดือดจัด ทุบโต๊ะอย่างดังแล้วพูดขึ้นมาว่า “ฉูเจ๋อหยาง คุณรู้ไหมว่ากำลังพูดอะไรอยู่? เสี่ยวฉิงคือคู่หมั้นของคุณนะ หรือว่าคุณยังห่วงหาผู้หญิงนามสกุลธรรมดาๆคนนั้นอยู่?”

เขาคิดได้แค่เรื่องนี้เรื่องเดียว

และแน่อยู่แล้วว่า ถ้าสายของเขามีความสามารถเพียงพอที่จะแทรกแซงการคุ้มกันต่างๆของฉูเจ๋อหยางเข้าไปได้ ก็คงจะรู้ว่า วันนั้นนอกจากหนานฉิงแล้ว ก็ยังมีใครอีกคนถูกจับไปขังไว้เหมือนกัน และฉูเจ๋อหยางก็ตามดูแลใครคนนั้นไม่ให้ห่างสายตามาตั้งนานแล้วด้วย

ฉูเจ๋อหยางยกมุมปากขึ้นอย่างหนาวเหน็บ “อีกไม่นาน คุณคงต้องเรียกผู้หญิงคนนั้นว่าคุณหญิงแห่งตระกูลฉูแล้วล่ะครับ”

“คุณ......” หนานเทียนหยางโกรธจนแทบกระอักเลือด

ไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้ง่ายๆ โกรธจนลมหายใจหอบถี่ “ทำไมล่ะ? คุณกับหนานฉิงก็รักกันดีมาตลอดไม่ใช่หรอ สงสัยจังว่าแค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหนถึงกับทำให้คุณหักหลังความรู้สึกของหนานฉิงที่มีมาตลอดหลายปีเลยหรอ? หรือถ้าเป็นเพราะลูก เสี่ยวฉิงยังสาวยังสวย มีลูกให้คุณได้เหมือนกันนั้นแหละ ทั้งใจของเสี่ยวฉิงเธอมีแต่คุณ แล้วคุณจะเอายังไง?”

หนานเทียนหยางไม่รู้เลยว่าการกระทำของตัวเองในเวลานี้น่าขายหน้ามากแค่ไหน เขารู้อยู่อย่างเดียวคือ ถ้าหนานฉิงเสียฉูเจ๋อหยางไป เขาก็จะไม่มีเหตุผลใดๆเพื่อให้อีกฝ่ายช่วยเขาจัดการเรื่องพวกนั้น

ถึงเวลานั้น ตระกูลหนานได้จบเห่แน่

ดังนั้น ต้องทำให้หนานฉิงแต่งเข้าตระกูลฉูให้ได้!

ส่วนเป้ยฉ่ายเวย.....

ในเมื่อผู้หญิงคนนั้นมองข้ามความหวังดีของผู้อื่น ก็คงทำได้แค่กำจัดทิ้งเสีย!

ดวงตาปรากฏแววมาดร้ายขึ้นมาเพียงชั่วแวบ เขาจะกำหนดอนาคตให้เป้ยฉ่ายเวยเอง

ฉูเจ๋อหยางจับแววตามาดร้ายที่พาดผ่านดวงตาของหนานเทียนเทียนหยางเพียงชั่ววินาทีได้ทัน จึงแสยะยิ้มออกมา “ท่านรองหนานก็พูดไปนั่น ผมกับหนานฉิงจบความสัมพันธ์กันตั้งนานแล้ว อีกอย่างตระกูลฉูจะรับเอาผู้หญิงที่เคยมีลูกกับผู้ชายคนอื่นมาแล้วเข้าตระกูลไม่ได้หรอกครับ”

หนานเทียนหยางชะงัก “คุณ....คุณรู้ได้ยังไง?”

ฉูเจ๋อหยางแค่ยิ้มไม่ได้ตอบกลับอะไร

ไม่ใช่แค่รู้ แต่เขารู้ดีมากๆเลยล่ะ

รวมถึงเรื่องที่หนานฉิงทอดทิ้งเด็กคนนั้นเอาไว้ยังไง ทั้งเรื่องที่ใช้วิธีไหนสลัดสามีเก่าออกไปให้พ้น ทุกเรื่องเขารู้หมดนั้นแหละ

น่าเสียดาย ที่หนานเทียนหยางมองว่าเขาโง่มาตลอด

“คุณ....คุณ....” หนานเทียนหยางอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก นั่งตัวอ่อนปวกเปียกอยู่บนเก้าอี้ เผยอปากเตรียมจะพูด แต่สุดท้ายก็หุบปากลง

ฉูเจ๋อหยางจิบชาเบาๆ มองเขาด้วยสายตาเรียบนิ่ง

หนานเทียนหยางกัดฟัน แววตาดูจนตรอก “ไม่ ในเมื่อคุณยังช่วยผมปิดบังเรื่องผิดกฎหมาย ทั้งยังเต็มใจไปช่วยเสี่ยวฉิงจากไฟไหม้อีก คุณไม่มีทางไม่แคร์เธอเลยแม้แต่นิดหรอก”

“อาเจ๋อ ผมรู้ว่าในอดีตเสี่ยวฉิงเคยทำพลาด ไม่คู่ควรกับคุณ แต่ว่าตอนนี้เธอเองก็สำนึกผิดและพร้อมปรับปรุงแก้ไขแล้ว เธอรักคุณจริงๆนะ แต่ถ้าคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้จริงๆ จะให้เธอเป็นแค่บ้านเล็กบ้านน้อยของคุณก็ได้ ผมเชื่อว่าเสี่ยวฉิงก็คงยอมถ้าเพื่อคุณแล้ว” หนานเทียนหยางเอ่ยพูดออกมาแบบนี้อย่างกะทันหัน

ฉูเจ๋อหยางจ้องมองเขาด้วยแววตาอ่านยาก เป็นเวลานานถึงได้เอ่ยออกมา “หนานเทียนหยาง คุณนี่มันไร้ซึ่งมนุษยธรรมจริงๆ!”

ลำคอของหนานเทียนหยางแห้งเหือด เหยียดรอยยิ้มที่ดูไม่ได้ออกมา “มนุษยธรรม...เหอะ...ผมก็แค่หวังดีกับลูก ได้เป็นเมียคุณชายสายเลือดตระกูลฉูเลยนะ ถึงจะเป็นได้แค่เมียน้อย แต่ก็คงได้อะไรเยอะกว่าเมียหลวงแน่นอน เห็นไหมว่าผมหวังดีกับลูกทั้งนั้น”

เขาพูดย้ำๆอยู่ไม่กี่ประโยค ราวกับต้องการพูดโน้มน้าวตนเอง และเพื่อช่วยตัวเองแก้ต่างต่อหน้าฉูเจ๋อหยาง

สำนักสื่อสิ่งพิมพ์ต่างๆเริ่มรายงานเรื่องนี้กันอย่างโครมคราม

ผู้คนต่างอนิจจา ที่ข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ถูกปลดจากอำนาจ จิตใจของคนเราเมื่อหลงระเริงในอำนาจก็ไร้ซึ่งความซื่อสัตย์สุจริตเหมือนเมื่อก่อน นี่มันสังคมด้านมืด!

รายการในโทรทัศน์ยังคงรายงานเรื่องนี้กันอย่างต่อเนื่อง หนานฉิงปาผลไม้ในมือทิ้งอย่างแรงด้วยดวงตาแดงเถือก

เหาเสว่ฉินเดินเข้ามาด้วยความเหนื่อยกายเหนื่อยใจ ก็เห็นภาพนี้เข้าพอดี

“เสี่ยวฉิง แกทำอะไร?” ขมวดคิ้วอย่างร้อนใจ

หนานฉิงร้องไห้พร้อมทั้งชี้ไปยังหน้าจอโทรทัศน์ “แม่ดูสิ พวกนั้นรายงานข่าวมั่ว คุณพ่อจะมีเรื่องได้ยังไง คุณพ่อเป็นถึงท่านรองเลยนะ มีใครกล้าเล่นงานพ่อด้วยหรอ? แล้วข่าวนี่มันอะไร? จำเป็นต้องสร้างข่าวลือขนาดนี้เลยหรอ? คนพวกนี้ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อหรือไง!”

เหาเสว่ฉินเดินเข้าไปกอดหนานฉิงเอาไว้ด้วยตาแดงๆ “เสี่ยวฉิง ตั้งสติหน่อย แกยังมีแม่นะ ยังมีแม่อยู่!”

หนานฉิงดิ้น “ไม่ หนูไม่เชื่อ หนูไม่เชื่อหรอกว่าพ่อจะโดนจับ หนูไม่เชื่อ ไม่เชื่อ.....”

“เสี่ยวฉิง อย่าเป็นอย่างนี้ แกโตแล้วนะ แกต้องหัดยอมรับความจริงบ้าง อย่าเป็นแบบนี้....” ในใจเหาเสว่ฉินเองก็รับไม่ได้

ตำแหน่งของหนานเทียนหยางสูงพอสมควร เมื่อเขาถูกปลดจากอำนาจ แน่อยู่แล้วว่าต้องนำพามาซึ่งการเปลี่ยนแปลงที่สะเทือนไปถึงอะไรอีกหลายๆอย่างเป็นโขยง ไม่มีทางที่สองแม่ลูกจะไม่ได้รับผลกระทบ

อีกอย่าง หลายปีมานี้พวกเธอก็อาศัยอำนาจของหนานเทียนหยางในการทำเรื่องไม่ดีมาไม่น้อยเลย

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เหาเสว่ฉินก็รู้สึกกลัว

ราวกับต้องการยืนยันความคิดของเธอ วินาทีถัดมา ประตูห้องพักผู้ป่วยก็ถูกเปิดออก

เมื่อเห็นว่าผู้มาเยือนคือใคร ใจของเหาเสว่ฉินก็กระตุกวูบ