หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 488

บทที่ 488 ผู้ช่วยเหลือ

อวี๋ซือซือจับตามองบริเวณด้านนอกประตู ด้วยแววตาโกรธๆ

เป้ยฉ่ายเวยใจเริ่มสั่น เดินสองสามก้าวเข้าไปประชิดประตูแล้วมองลอดช่องเล็กๆออกไป ก็เห็นเป็นร่างสูงของผู้ชายคนหนึ่ง

ฉูเจ๋อหยาง!

เพียงแต่ในเวลานี้ ฉูเจ๋อหยางกลับกอดผู้หญิงรูปร่างดีคนหนึ่งเอาไว้ เธอสวมชุดสีชมพูอ่อน แต่เห็นหน้าไม่ชัด

ทำไมเป้ยฉ่ายเวยจะมองไม่ออกล่ะว่ารูปร่างอันคุ้นเคยนั้นเป็นใคร

หนานฉิง！

เป้ยฉ่ายเวยสูดลมหายใจเข้าลึกๆ อารมณ์ดีๆที่ได้ออกมาเดินเล่นพลันมลายหายไปกับตา

ในแววตาก็ยิ้มเยาะออกมา

นี่หรอที่ฉูเจ๋อหยางบอกว่าอยากแต่งงานกับเธอ?

เพิ่งจะเอ่ยปากขอกันแต่งงานแท้ๆ ไม่ทันไรก็มากอดกันกลมกับผู้หญิงคนอื่น ทั้งยังกอดกันอยู่หน้าประตูด้วยเนี่ยนะ?

ความจริงใจของเขามันไม่คุ้มค่าที่จะเชื่อจริงๆ!

เป้ยฉ่ายเวยโบกมือให้อวี๋ซือซือ “ลงมาเถอะ แค่นี้ก็พอกินแล้ว”

อวี๋ซือซือเองก็หมดสนุก ดูออกว่าตอนนี้เป้ยฉ่ายเวยมีสีหน้าที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เธอจึงไม่ได้เอ่ยคำใด เริ่มปีนลงจากต้นไม้

แต่ว่ามันก็จะมีอะไรบางอย่าง ที่มักจะโผล่มาให้เห็นตอนเผลอๆ จนทำให้สะดุ้งตกใจ

ตอนขึ้นก็ขึ้นมาได้อย่างราบรื่น แต่พอตอนลงทั้งๆที่ลงทางเดิมแท้ๆ แต่ก็ไม่รู้ว่าหนอนบ้งตัวสีเขียวนี่กระดึ๊บๆมาจากไหน

“ว้าย.....”

เสียงกรี๊ดแหลมๆดังขึ้น จากนั้นอวี๋ซือซือก็ตกลงมาจากระดับความสูงประมาณราวๆหนึ่งเมตรได้ โดยที่ก้นกระแทกลงพื้นเป็นอย่างแรก

เป้ยฉ่ายเวยตกใจจนหน้าซีด “ซือซือ เป็นยังไงบ้าง?”

รุ่ยรุ่ยตัวน้อยก็ตกใจจนต้องรีบวิ่งเข้าไปดู “คุณป้า เป็นอะไรไหมครับ?”

อวี๋ซือซือกรีดร้องเมื่อเห็นหนอนบ้งตัวอืดไต่อยู่บนแขน เธอแทบจะร้องไห้ออกมา

เป้ยฉ่ายเวยเห็นอย่างนั้น ก็รู้สึกขนลุก แต่ก็รีบจับแขนเธอเอาไว้ให้อยู่นิ่งๆ “อย่าขยับ อยู่นิ่งๆ!”

เป้ยฉ่ายเวยใช้กิ่งไม้กิ่งหนอนตัวนั้นออก ทว่ามองด้วยตาเปล่าก็เห็นว่าแขนของอวี๋ซือซือเริ่มบวมขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

“รีบไปให้หมอประคบให้ก่อนเถอะ ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ดีแน่!” เป้ยฉ่ายเวยขมวดคิ้ว

อวี๋ซือซือหน้าหงิกงอ ตอนนี้สติกลับมาแล้ว “ทำไมฉันถึงซวยอย่างนี้เนี่ย โอ๊ย....เวยเวย ปวดมากเลย.....”

“คุณป้าอ่อนมาก ไม่เห็นจะแข็งแรงซักนิดเลย” รุ่ยรุ่ยมองเธออย่างหยามๆ

อวี๋ซือซือไม่ยอมแพ้ “ป้าก็ว่าป้าระวังแล้วนะ ถ้าไม่ใช่ว่าเพราะพ่อหนู....อะอ้าว ฉูเจ๋อหยาง อยู่นี้เองหรอ!”

ประโยคสุดท้ายขาดห้วงไปนิดหน่อย

ดวงตาจดจ้องฉูเจ๋อหยางที่ยังคงแผ่ไอเย็นๆออกมาอย่างระแวดระวัง อวี๋ซือซือจึงกระแอมไออย่างทำตัวไม่ถูกออกมา

ฉูเจ๋อหยางขมวดคิ้ว ไม่ได้สนใจเธอ แต่กลับมองไปทางเป้ยฉ่ายเวยแทน “คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

“ฮัลโหล คนเจ็บมันฉันนะเว้ย เวยเวยไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย ไอ้คนปากเสีย!”อวี๋ซือซือนึกถึงภาพที่ได้เห็นเมื่อสักครู่ ก็รู้สึกว่าตัวเองมีเหตุผลในการด่าแล้ว จึงเอ่ยพูดด้วยท่าทางไม่พอใจ

ฉูเจ๋อหยางขมวดคิ้ว

อวี๋ซือซือเหลือบมองไปทางด้านหลัง “กำลังกอดกันตัวกลมกับหนานฉิงอยู่เลยไม่ใช่หรอ? กลางวันแสกๆขนาดนี้ยังไม่รู้จักอาย ตอนนี้จะมาทำดีกับเวยเวยทำไม? ฉูเจ๋อหยาง ได้คืบจะเอาศอกหรือยังไงห๊ะ?”

ฉูเจ๋อหยางปรายตามองเธอเพียงนิด “อยากถูกโยนออกไปอีกใช่ไหม?”

เป้ยฉ่ายเวยหรี่ตาลง พูดเสียงเบา “หรือว่าจะเป็นฉูเจ๋อหยาง!”

“หืม? เขาจะสามารถขนาดนั้นเลยหรอ?” อวี๋ซือซือเบิกตากว้าง

เป้ยฉ่ายเวยรู้ตัวว่าเผลอพูดอะไรออกไป จึงดึงมุมปากเบาๆ “ฉันล้อเล่น แค่พูดอะไรไปเรื่อยน่ะ”

“หนานเทียนหยางเป็นข้าราชการมาตั้งหลายปี มีคอนเน็คชั่นอยู่ทั่วทุกหนทุกแห่ง ไม่แน่อาจจะมีคนแสดงน้ำใจอยากช่วยเหลือในเวลานี้ก็ได้ เพราะงั้นก็เลยอาจจะหาข้อแก้ต่างให้หนานฉิงกับเหาเสว่ฉินไม่มีความผิดก็เป็นได้ แต่คิดว่าเรื่องนี้มันไม่จบง่ายๆแน่” อวี๋ซือซือพูดราวกับกำลังไขปริศนาบางอย่าง

เป้ยฉ่ายเวยหัวเราะเบาๆ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอไหม?

ก็ไม่!

แต่ว่าหลังจากที่ได้รู้ตัวตนของฉูเจ๋อหยาง เธอคิดว่าถ้าฉูเจ๋อหยางเป็นคนทำเรื่องช่วยสองคนนั้นออกมาจริงๆ มันก็เรื่องปกติหนิ

ซึ่งมันก็ยืนยันได้แล้วไม่ใช่หรอ?

ว่าฉูเจ๋อหยางยังคงห่วงใยหนานฉิงอยู่

เป้ยฉ่ายเวยแค่นยิ้มในใจ

แขนของอวี๋ซือซือไม่ได้เป็นอะไรมาก หลังจากทำการรักษาอาการอย่างเร่งด่วนเสร็จ อีกสองชั่วโมงก็คงหายบวม

รุ่ยรุ่ยหอบเอาพุทราสดๆไปล้างจากนั้นก็นำไปมอบให้คุณย่า ถังฉีตงถูกฉูเจ๋อหยางโทรตามให้มาพาอวี๋ซือซือกลับไป

เหลือไว้เพียงเป้ยฉ่ายเวยที่ไม่มีอะไรทำ ก็ถูกเขากักตัวไว้อยู่ในห้อง

“คุณเห็นหมดแล้ว?” ฉูเจ๋อหยางวกกลับมาถามเรื่องนี้

ดวงตาของเป้ยฉ่ายเวยทอแววสงสัยเหมือนที่รุ่ยรุ่ยเป็นก่อนหน้า “เห็นอะไร?”

ฉูเจ๋อหยางขมวดคิ้ว เมื่อเห็นว่าสายตาของเธอไม่ได้ดูเหมือนกำลังเล่นละครตบตา แปลว่าไม่เห็นจริงๆงั้นหรอ?

“เมื่อกี้หนานฉิงมาหาผม” ฉูเจ๋อหยางพูดออกมาตามตรง ถ้าไม่พูดตอนนี้ อีกสักพักถ้าถูกอวี๋ซือซือเป่าหูให้ ก็ไม่รู้จะเป็นยังไง

ดังนั้น เริ่มก่อนย่อมได้เปรียบ!