หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 50

บทที่50 คนสองคนที่กอดกัน

“เวยเวยฉันไม่คุยกับเธอแล้วอาเจ๋อมาหาฉันแล้ว” หนานฉิงพูดขึ้นมาอย่างรีบร้อน

เป้ยฉ่ายเวยในใจขมแล้วพูดขึ้นเบาๆว่า “อิ่มงั้นเธอรีบไปเถอะ”

หลังจากที่หนานฉิงวางสายเธอได้ยินเสียงผู้ชายเย็นชาคนนึงผ่านเข้ามา

——หนานฉิงฉันพาเธอออกไปกินข้าว

ตอนที่หลี่จื่อเชียนเดินเข้ามาในห้องคนไข้ก็เห็นเป้ยฉ่ายเวยจับโทรศัพท์ไว้พิ้งอยู่ที่หัวเตียงในดวงตาไม่มีความสว่างมองไปที่มุมห้องที่หนึ่งเงียบเหมือนเด็กที่ถูกทอดทิ้ง

เป้ยฉ่ายเวยแบบนี้ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดใจ

“เวยเวย……”

เสียงอ่อนโยนของหลี่จื่อเชียนพูดขึ้นเขากลัวว่าถ้าเสียงดังจะทำให้เธอตกใจได้เพราะตอนนี้เธอดูอ่อนแอมาก

“จื่อเชียนนายมาตั้งแต่เมื่อไหร่” เป้ยฉ่ายเวยอึ้งไปแป๊บนึงตอนหันกลับมาความเจ็บปวดในใจของเธอก็ทิ้งไปหมดแล้วเธอยังเป็นเป้ยฉ่ายเวยที่ยังสนุกสนานมีความสุข

“ฉันเพิ่งถึงขาเธอดีขึ้นบ้างหรือยัง” หลี่จื่อเชียนเดินเข้ามาเห็นขาขาวที่ถูกห้อยอยู่ของเธอ

เวยเวยไม่อยากให้เขารู้ความทุกข์ของเธองั้นเขาก็ทำเป็นไม่รู้แล้วกัน

เป้ยฉ่ายเวยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงปกติ “ก็ยังดีเมื่อวันถูกปล่อยเลือดออกแค่ถูกผ้าพันอยู่ไม่ค่อยสวยแค่นั้นเองเมื่อคืนตอนกลับไปพลิกโดยไม่ตั้งใจ”

“เธอยังไม่ได้กินข้าวเช้าเหรอ?” หลี่จื่อเชียนเห็นข้าวที่ยังวางอยู่บนโต๊ะ

จากที่หลี่จื่อเชียนเตือนเป้ยฉ่ายเวยก็สังเกตเห็นข้าวที่วางอยู่บนโต๊ะรุ่ยรุ่ยวางอยู่บนโต๊ะแบบเบาๆเธอทำไมสั่งอาหารแล้วเธอเองทำมั้ยไม่รู้

ไม่ใช่เธอยังไม่ได้สั่งอาหารคนที่จะทำแบบนี้มีอยู่คนเดียว

“อ๋อรอย่างนี้เมื่อกี้ฉันกำลังคุยโทรศัพท์กับหนานฉิงเลยลืม”

เป้ยฉ่ายเวยหันกลับมาจากทางข้าวกล่องยิ้มเล็กน้อยบนหน้าแล้วพูดเบาๆว่า “จื่อเชียนนายช่วยฉันเอากล่องข้าวนั้นทิ้งหน่อย”

เธอไม่อยากจะเห็นอะไรที่เกี่ยวกับฉูเจ๋อหยางและไม่อยากรับน้ำใจของเขาใน ‘ทันใด’

ถ้าถ้าหนานฉิงไม่โทรมาในใจของเธอก็อาจมีความรู้สึกดีแต่เมื่อกี้ตอนคุยกับหนานฉิงได้ยินเสียงฉูเจ๋อหยางแล้วยังเห็นกล่องข้าวของเขาทำให้เธอท้องไส้ปั่นป่วน

ฉูเจ๋อหยางสามารถมาหาเธอแบบ ‘ด้วยความตื่นเต้น’ แต่พอวันที่สองก็ทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นไปหาหนานฉิงเธอเป้ยฉ่ายเวยไม่ได้ตกต่ำขนาดนั้นถึงทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้

หลี่จื่อเชียนก็มองเป้ยฉ่ายเวยด้วยความสงสัยเธอก็คงไม่รู้หรอกว่าเข้ากล่องนั้นใครเป็นคนส่งมาให้

“ได้ไม่มีปัญหา” หลี่จื่อเชียนในมือถือกล่องข้าวในใจยิ่งรู้สึกสงสัยเข้ากล่องนี้หน้าจะซื้อมาจากที่ร้านเก่าแก่ที่ทิศใต้โรงพยาบาลอยู่ทางเหนือ

อันนึงอยู่เหนืออันนึงอยู่ใต้ระยะทางที่ไกลถ้าหากไม่ใช่คนที่ใช้ใช้มากก็คงไม่ไปไกลขนาดนั้น

จับดูที่เข้ากล่องยังมีอุณหภูมิความร้อนดูแล้วคนที่ส่งมาน่าจะไปเข้าแถวซื้อตั้งแต่เช้าแล้วมาวางไว้ที่นี่จนถึงตอนนี้พอดีกับตอนที่เวยเวยตื่นมาแล้วกินได้พอดี

จะเป็นใครนะหลี่จื่อเชียนเม้มปากไม่อยากคิดไปทางนั้น

“เวยเวยเธอยังไม่ได้กินข้าวนี่ฉันไปซื้อข้าวมาให้” หลี่จื่อเชียนทิ้งข้าวกล่องนั้นแล้วกลับมาที่ห้องแล้วพูดขึ้นแบบอ่อนโยน

“ไม่ต้องจื่อเชียนฉันไม่หิว” เป้ยฉ่ายเวยไม่อยากกิน