หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 57

ตอนที่ 57 ดูถูกตัวเอง

“ แล้วเรื่องที่สองล่ะ?” ตาทั้งคู่ของเป้ยฉ่ายเวยประกายแสงออกมาเพื่อรอคำตอบของฉูเจ๋อหยาง

ถ้าหากว่าข้อตกลงที่เหลือสองข้อจะง่ายเหมือนเมื่อกี้ งั้นก็แสดงว่าอีกไม่ช้าเธอก็จะได้เงินก้อนนั้น

ฉูเจ๋อหยางจ้องเธอไว้ “เป้ยฉ่ายเวย เธอขาดแคลนเงินมาก?”

เขาจำได้ว่าสามปีนี้ทุกเดือนเขาจะส่งเงินเข้าในบัญชีเธอ แถมยังไม่รวมกับบัตรที่เขาให้เธออีกหนึ่งใบ พูดตามตรงแล้วเธอไม่น่าจะขาดแคนเรื่องเงิน

จากที่เขารู้ เป้ยฉ่ายเวยอยู่กับเขามา3ปี บัตรนั้นเธอไม่เคยใช่เลย

เป้ยฉ่ายเวยถูกสายตายคู่นั้นของฉูเจ๋อหยางมอง ในใจตื่นเต้นมาก สุดท้ายก็เลยหาเหตุผลที่ไม่เป็นเหตุผลมาพูด “ฉันอยาก ฉันอยากซื้อบ้านที่หลังใหญ่กว่านี้แล้วพายายฉันมาอยู่ด้วย”

ฉูเจ๋อหยางรู้ว่าเธอมียายที่อายุมากแล้วอยู่บนดอย เป้ยฉ่ายเวยจะมีความคิดนี้มันก็ไม่แปลก แต่ “ ถ้าต้องการซื้อบ้านยังไง ถึงต้องใช้เงินตั้งห้าล้าน”

ถึงแม้ว่าราคาบ้านในที่เมืองจิ่นอันจะสูง แต่แค่สองสามล้านก็สามารถหาซื้อบ้านที่นี่บรรยากาศดีได้หนึ่งหลัง แทบจะไม่จำเป็นใช้เยอะขนาดนั้น

“เคร ในเมื่ออยากรู้ฉันก็จะบอกให้” ในใจเป้ยฉ่ายเวยเกิดมีแผนขึ้นมาแต่ว่าข้ออ้างนี้จะทำให้ผู้ชายคนนั้น......

แต่ว่าเธอไม่สนใจแล้ว เธอเงยหน้าขึ้นแล้วพูดไปว่า “ฉูเจ๋อหยาง ฉันไม่พอใจที่จะต้องจากไปแบบนี้อย่างน้อยฉันอยู่กับเธอมาสามปี ถึงแม้จะเป็นแค่ความสัมพันธ์ระหว่างเตียง แต่ก็น่าจะมีเงินหน่อยใช่ไหม”

ฉูเจ๋อหยางฟังคำอธิบายของเป้ยฉ่ายเวย สายตาตรึงขึ้นมา แล้วพูดออกมาอย่างเร็วกว่ามีด “เป้ยฉ่ายเวย เธอนี่มันถูกจริงๆ”

ในใจเจ็บจนเก็บความรู้สึกนี้ไม่ลงแล้ว แต่ยิ่งเป็นความเจ็บปวดมากเท่าไหร่เธอก็ยิ่งต้องแกล้งทำเหมือนไม่มีอะไร “ถูกหรอ ฉันไม่รู้สึก เพราะยังไงก็ไม่ใช่ใครที่จะมีห้าล้าน ในสามปีไม่ใช่หรอ? ฉูเจ๋อหยาง”

ข้างในใจฉูเจ๋อหยางสูบบีบ ขมวดคิ้วจนติดกัน ใบหน้าที่เย็นเฉียบทำให้คนหวาดกลัว

“เป้ยฉ่ายเวย ทางที่ดีเธอจำคำพูดของเธอให้ดี“

“ ขอแค่ไหนรีบบอกข้อตกลงสองข้อนั้นฉันก็จะหายไปแน่นอน จะไม่รบกวนนายกับหนานฉิง ไม่ว่ายังไงหนานฉิงก็เป็นเพื่อนที่ดีของฉัน” เป้ยฉ่ายเวยพูดอย่างไม่แคร์ แถมยังรู้สึกอีกด้วยว่าตังเองเก่ง

“เธอไม่สมควร” ฉูเจ๋อหยางทิ้งท้ายคำพูดไว้ รูปร่างที่สูงใหญ่ลุกขึ้นจากโซฟาทันทีแล้วเดินจากไปอย่างเย็นชา

เป้ยฉ่ายเวยยืนแข็งตัวอยู่ข้างหลัง มองฉูเจ๋อหยางจากไปช้าๆ ถ้าหากตอนนี้ฉูเจ๋อหยางหันมา เขาจะเห็นความเจ็บปวดที่โผล่ออกมาแล้วกลายเป็นน้ำตาที่ค่อยๆมาอยู่ในตาเธอ เหมือนกับทะลุไปในใจที่อ่อนแอที่สุด

“โพ้ม” เสียงดัง ประตูห้องถูกคนดันปิดอย่างแรง ในห้องนั่งเล่นกลับมาเงียบอีกครั้ง

เป้ยฉ่ายเวยยิ้ม หัวเราะเยาะตัวเอง เงยหน้าแล้วพิงลงไปบนโซฟา มืออีกข้างปิดตาไว้แล้วพูดในใจเงียบๆว่า เป้ยฉ่ายเวยๆ การแสดงเธอเนี่ยไม่มีใครเทียบติด เหมือนจริง เป๊ะๆ”

หลังจากนั้นน้ำตาก็ค่อยๆ ไหลออกมาในร่องนิ้วมือ หล่นลงมาอย่างไม่มีเสียง

ฉูเจ๋อหยางคงจะเริ่มเกลียดเธอแล้วล่ะ ผู้หญิงที่เห็นแก่เงินขนาดนั้น แม้กระทั่งแฟนเพื่อนของตัวเองก็ไม่เว้น เป็นใครใครก็ต้องคิดแบบนั้น

แบบนี้ก็ดี ก็ดีนิ

แต่ทำไมตาไม่เชื่อฟังขนาดนี้ น้ำตาไหลออกมาตลอด

เป้ยฉ่ายเวยก็ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ หรือบางทีถ้าจะไม่ได้คิดอะไร เพียงแค่อยากอยู่คนเดียวเหมือนตุ๊กตา

หลังจากนั้นเป้ยฉ่ายเวยนั่งอยู่คนเดียวบนโซฟา ไม่หลับไม่นอน เหมือนกับคนที่ไม่เป็นไรเลย ออกจากโซฟาแล้วเข้าไปห้องอาบน้ำล้างหน้า

เห็นเพียงแค่ว่าในกระจกมีผู้หญิงที่โศกเศร้าแถมยังตาแดงทั้งคู่ไว้ด้วย เธอก็พยายามยิ้ม แต่ว่าพยายามอยู่พักใหญ่แต่ก็ยิ้มไม่ขึ้น ก็เลยต้องช่างมัน

ชีวิตยังคงต้องเดินต่อ เงินก็ต้องหาต่อ เป้ยฉ่ายเวยเหมือนกับคนที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่งหน้าเบาเบาให้กับตัวเองเพื่อปกปิดริ้วรอยที่ถูกทำลายบนหน้าแล้วนำลงมาเพื่อบังแผลบวมบนหน้าผาก

ทั้งตัวแต่งเสร็จ ถ้าไม่ตั้งใจดูอย่างไรเอียด เธอก็ยังคงเป็นผู้หญิงที่ดูดี

พอหลังจากที่เป้ยฉ่ายเวยเห็นประตูร้านที่ปิดไว้แน่น เธอถึงเพิ่งสังเกตว่าตัวเองตื่นเช้ามาก ไม่สิ เธอไม่ได้นอนทั้งคืนเลย

ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นกลับไปแล้วจะโกรธมากแค่ไหน

ทำไมเธอคิดถึงเขาขึ้นมา

เป้ยฉ่ายเวยตบหน้าตัวเองให้ตื่น เวลายังเช้า เลยกว่าจะหาที่กินข้าวซะหน่อย

ตอนนี้มีปัญหาหนึ่งที่อยู่ต่อหน้าเธอก็คือ จื่อเชียน

เธอทำร้ายผู้ชายที่อบอุ่นคนนั้นไม่ลง ดูเหมือนว่าต้องใช้แผนเมื่อวานแล้วล่ะ

สองวันเป็นคนเลวสองครั้ง คงจะไม่มีใครอีกแล้วหล่ะ

ตอนเที่ยงเมื่อถึงเวลาพักของเป้ยฉ่ายเวย เธอกำลังจะโทรหาหลี่จื่อเชียนพอดี เสี่ยวซงวิ่งเข้ามาอย่างมีความสุขแล้วพูดด้วยอีกว่า “ผู้จัดการ แฟนผู้จัดการมาหาให้ไปกินข้าวด้วย“

ฉะนั้นเป้ยฉ่ายเวยก็เลยเดินตามหลี่จื่อเชียนไปร้านกาแฟที่สงบ นี่เป็นคำขอของเธอ

ดูหลี่จื่อเชียนที่อยู่ตรงหน้าอย่างเหนื่อยล้า ในใจเป้ยฉ่ายเวยไม่กล้าพูด เครียมใจไม่กี่วิ สุดท้ายเธอก็เลือกที่ตะพูดออกมา “จื่อเชียน ฉัน......”

หลี่จื่อเชียนพูดแทรกเธอขึ้นมา “เวยเวยฉันรู้ว่าเธอจะพูดอะไร”

“......”ทีนี้เป้ยฉ่ายเวยไม่รู้จะตอบยังไง

หลี่จื่อเชียนมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา คิดไตร่ตรองแล้วพูดว่า “ ฉันคิดทั้งคืนว่าเธอจะหาเหตุผลยังไงมาปฏิเสธฉัน ต่อมาฉันคิดว่าการกระทำของฉันมันเร็วเกินไป“

แล้วหยุดสักแปป หัวเราะแล้วพูดว่า “เวยเวย ที่จริงฉันรู้ว่าเธอไม่ใช่ว่ารับฉันไม่ได้ ฉันขอแต่งงานเป็นเพราะแค่ว่าความรู้สึกส่วนตัว หวังว่าเธอจะให้อภัย”

“ ความรู้สึกที่ฉันมีต่อเธอมันคือเรื่องจริง แต่ฉันก็รู้ว่าจะให้เธอยอมรับฉันในกระทันหัน มันคงเป็นไปไม่ได้ ฉันแค่หวังว่าเธออย่าปฏิเสธฉัน เราต่างให้โอกาสกันอีกครั้งได้ไหม เวยเวย?”

สายตาจื่อเชียนแน่วแน่มาก ความทุกข์ในใจที่พูดไม่ออก แท้ที่จริงแล้วเธอต่างหากที่ปล่อยผู้ชายคนนี้ไม่ลง จื่อเชียนเอาความผิดทั้งหมดมาโทษตัวเอง แถมยังหาข้ออ้างที่ดีให้กับเธอ

เพียงเพราะแค่ว่าไม่อยากให้เธอปฏิเสธเขา

“จื่อเชียน เรื่องเมื่อวานฉันขอโทษมากนะ ตอนนี้ฉันคงตกลงกับนายไม่ได้ แต่ว่าฉันขอบคุณนายมากจริงๆที่ช่วยฉันมาตลอด“

เป้ยฉ่ายเวยรู้ว่าหลี่จื่อเชียนดูออกว่าเธอชอบฉูเจ๋อหยาง ข้ออ้างที่พูดก็ห้ามทำร้ายคนอื่น

“เวยเวย เธอไม่ต้องรู้สึกว่าผิด เพราะทั้งหมดนี้เป็นเพราะว่าฉันเต็มใจ ตั้งแต่เรียนมหาลัยฉันก็ถูกความพิเศษของเธอดึงดูด ถึงแม้ว่าฉันจะหนีออกต่างประเทศไปอยู่แล้วกี่ปี แต่เวลากลับมาแล้วเจอเธอฉันถึงเพิ่งรู้ว่าสิ่งที่ฉันหนีมันช่วยอะไรไม่ได้เลยแต่มันยิ่งทำให้ฉันรักเธอเข้าไปอีก”

หลี่จื่อเชียนส่ายหัวแล้วพูด “ ที่จริงเธอรู้สึกว่าเธอหลอกใช้ฉัน แต่ตัวฉันเองก็ไม่ใช่หรอที่ใช้โอกาสนี้เพื่อเข้าหาเธอ เพื่อทำให้เธอชอบฉัน แต่เพียงเพราะแค่ว่าฉันรีบร้อนเกิน ทำให้เธอตกใจ”

เป้ยฉ่ายเวยไม่คิดเลยว่าหลี่จื่อเชียนจะพูดแบบนี้ออกมา แต่ว่าในใจเธอก็อยากจะพูดสารภาพให้เขาเข้าใจ “จื่อเชียน ในเมื่อนายหมดแล้ว ฉันจะบอกความจริงกับนาย สิ่งที่ไหนของมันอาจจะเป็นไปไม่ได้”