หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 57

ตอนที่ 57 ดูถูกตัวเอง

“ แล้วเรื่องที่สองล่ะ?” ตาทั้งคู่ของเป้ยฉ่ายเวยประกายแสงออกมาเพื่อรอคำตอบของฉูเจ๋อหยาง

ถ้าหากว่าข้อตกลงที่เหลือสองข้อจะง่ายเหมือนเมื่อกี้ งั้นก็แสดงว่าอีกไม่ช้าเธอก็จะได้เงินก้อนนั้น

ฉูเจ๋อหยางจ้องเธอไว้ “เป้ยฉ่ายเวย เธอขาดแคลนเงินมาก?”

เขาจำได้ว่าสามปีนี้ทุกเดือนเขาจะส่งเงินเข้าในบัญชีเธอ แถมยังไม่รวมกับบัตรที่เขาให้เธออีกหนึ่งใบ พูดตามตรงแล้วเธอไม่น่าจะขาดแคนเรื่องเงิน

จากที่เขารู้ เป้ยฉ่ายเวยอยู่กับเขามา3ปี บัตรนั้นเธอไม่เคยใช่เลย

เป้ยฉ่ายเวยถูกสายตายคู่นั้นของฉูเจ๋อหยางมอง ในใจตื่นเต้นมาก สุดท้ายก็เลยหาเหตุผลที่ไม่เป็นเหตุผลมาพูด “ฉันอยาก ฉันอยากซื้อบ้านที่หลังใหญ่กว่านี้แล้วพายายฉันมาอยู่ด้วย”

ฉูเจ๋อหยางรู้ว่าเธอมียายที่อายุมากแล้วอยู่บนดอย เป้ยฉ่ายเวยจะมีความคิดนี้มันก็ไม่แปลก แต่ “ ถ้าต้องการซื้อบ้านยังไง ถึงต้องใช้เงินตั้งห้าล้าน”

ถึงแม้ว่าราคาบ้านในที่เมืองจิ่นอันจะสูง แต่แค่สองสามล้านก็สามารถหาซื้อบ้านที่นี่บรรยากาศดีได้หนึ่งหลัง แทบจะไม่จำเป็นใช้เยอะขนาดนั้น

“เคร ในเมื่ออยากรู้ฉันก็จะบอกให้” ในใจเป้ยฉ่ายเวยเกิดมีแผนขึ้นมาแต่ว่าข้ออ้างนี้จะทำให้ผู้ชายคนนั้น......

แต่ว่าเธอไม่สนใจแล้ว เธอเงยหน้าขึ้นแล้วพูดไปว่า “ฉูเจ๋อหยาง ฉันไม่พอใจที่จะต้องจากไปแบบนี้อย่างน้อยฉันอยู่กับเธอมาสามปี ถึงแม้จะเป็นแค่ความสัมพันธ์ระหว่างเตียง แต่ก็น่าจะมีเงินหน่อยใช่ไหม”

ฉูเจ๋อหยางฟังคำอธิบายของเป้ยฉ่ายเวย สายตาตรึงขึ้นมา แล้วพูดออกมาอย่างเร็วกว่ามีด “เป้ยฉ่ายเวย เธอนี่มันถูกจริงๆ”

ในใจเจ็บจนเก็บความรู้สึกนี้ไม่ลงแล้ว แต่ยิ่งเป็นความเจ็บปวดมากเท่าไหร่เธอก็ยิ่งต้องแกล้งทำเหมือนไม่มีอะไร “ถูกหรอ ฉันไม่รู้สึก เพราะยังไงก็ไม่ใช่ใครที่จะมีห้าล้าน ในสามปีไม่ใช่หรอ? ฉูเจ๋อหยาง”

ข้างในใจฉูเจ๋อหยางสูบบีบ ขมวดคิ้วจนติดกัน ใบหน้าที่เย็นเฉียบทำให้คนหวาดกลัว

“เป้ยฉ่ายเวย ทางที่ดีเธอจำคำพูดของเธอให้ดี“

“ ขอแค่ไหนรีบบอกข้อตกลงสองข้อนั้นฉันก็จะหายไปแน่นอน จะไม่รบกวนนายกับหนานฉิง ไม่ว่ายังไงหนานฉิงก็เป็นเพื่อนที่ดีของฉัน” เป้ยฉ่ายเวยพูดอย่างไม่แคร์ แถมยังรู้สึกอีกด้วยว่าตังเองเก่ง

“เธอไม่สมควร” ฉูเจ๋อหยางทิ้งท้ายคำพูดไว้ รูปร่างที่สูงใหญ่ลุกขึ้นจากโซฟาทันทีแล้วเดินจากไปอย่างเย็นชา

เป้ยฉ่ายเวยยืนแข็งตัวอยู่ข้างหลัง มองฉูเจ๋อหยางจากไปช้าๆ ถ้าหากตอนนี้ฉูเจ๋อหยางหันมา เขาจะเห็นความเจ็บปวดที่โผล่ออกมาแล้วกลายเป็นน้ำตาที่ค่อยๆมาอยู่ในตาเธอ เหมือนกับทะลุไปในใจที่อ่อนแอที่สุด

“โพ้ม” เสียงดัง ประตูห้องถูกคนดันปิดอย่างแรง ในห้องนั่งเล่นกลับมาเงียบอีกครั้ง

เป้ยฉ่ายเวยยิ้ม หัวเราะเยาะตัวเอง เงยหน้าแล้วพิงลงไปบนโซฟา มืออีกข้างปิดตาไว้แล้วพูดในใจเงียบๆว่า เป้ยฉ่ายเวยๆ การแสดงเธอเนี่ยไม่มีใครเทียบติด เหมือนจริง เป๊ะๆ”

หลังจากนั้นน้ำตาก็ค่อยๆ ไหลออกมาในร่องนิ้วมือ หล่นลงมาอย่างไม่มีเสียง

ฉูเจ๋อหยางคงจะเริ่มเกลียดเธอแล้วล่ะ ผู้หญิงที่เห็นแก่เงินขนาดนั้น แม้กระทั่งแฟนเพื่อนของตัวเองก็ไม่เว้น เป็นใครใครก็ต้องคิดแบบนั้น

แบบนี้ก็ดี ก็ดีนิ

แต่ทำไมตาไม่เชื่อฟังขนาดนี้ น้ำตาไหลออกมาตลอด

เป้ยฉ่ายเวยก็ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ หรือบางทีถ้าจะไม่ได้คิดอะไร เพียงแค่อยากอยู่คนเดียวเหมือนตุ๊กตา