หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 58

ตอนที่ 58 ฉูเจ๋อหยางจะหมั้น

“เวยเวย ขอแค่เธอไม่ปฏิเสธในสิ่งที่ฉันร้องขอ ฉันเชื่อว่าคนที่อยู่เคียงข้างเธอจะเป็นฉันแน่นอน” หลี่จื่อเชียนพูดอย่างไม่ท้อถอย

เป้ยฉ่ายเวยเห็นว่าหลี่จื่อเชียนพูดขนาดนี้แล้ว จึงตอบตกลงไป นึกถึงสิ่งที่เคยพูดไว้ สายตารุ่ยรุ่ย เธอไม่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อตัวเองคนเดียว จื่อเชียนจะเป็นสามีที่ดี แล้วก็จะเป็นพ่อที่ดี

เธอยอมลองดู “ค่ะ ฉันตกลง“

“ขอบคุณมากเวยเวย” หลี่จื่อเชียนพูดอย่างมีความสุข ช่วงก่อนหน้านี้ใจเขายังซึมเศร้า แต่ตอนนี้ในใจมีความสุขขึ้นมา

“ เพื่อเป็นการทดแทนความผิดเมื่อวานของฉัน ข้าวมื้อนี้ฉันเลี้ยงนะ” เป้ยฉ่ายเวยฝืนใจพูด

“โอเค เอาที่คุณว่า” หลี่จื่อเชียนหัวเราะเหมือนเด็กน้อย

เป้ยฉ่ายเวยเห็นว่าหลี่จื่อเชียนมีความบ้าๆบอๆ เลยอดกลั้นหัวเราะไม่อยู่ออกมา ทำให้หลี่จื่อเชียนมีความสุขเข้าไปใหญ่

เป้ยฉ่ายเวยไม่รู้ ว่าใหม่หน้าที่กำลังหัวเราะของตัวเองกำลังมีคนมองอยู่สอง

“อาเจ๋อ นายดูสิเวยเวยยิ้มมีความสุขแค่ไหน ฉันดูแล้วหลี่จื่อเชียนนั้นก็เก่งดีหนิ อีกอย่างเหมาะสมกับเวยเวยด้วย” หนานฉิงพาฉูเจ๋อหยางมาช๊อปปิ้งที่นี่ ไม่คิดเลยว่าจะเจอเวยเวยกับหลี่จื่อเชียนกำลังดื่มกาแฟอยู่

ถึงแม้ไม่รู้ว่าทั้งสองคนกำลังคุยกันอยู่ แต่ดูจากบรรยากาศแล้ว คงจะคุยสนุกดี

เมื่อวันหลี่จื่อเชียนยังจองสถานที่ไห่เฉียนวานเพื่อขอเวยเวยแต่งงาน หนานฉิงก็ได้เหลือบตาขึ้นมามองผู้ชายที่ใจเย็นข้างๆ ถ้าหากอาเจ๋อก็ขอแต่งงานกับเธอก็คงจะดี

สีหน้าของฉูเจ๋อหยางนิ่งมาก เหมือนกับกำลังฟังเรื่องของคนไม่รู้จัก แล้วพูด “ใช่หรอ”

ผู้ชายที่ไม่ได้หลับทั้งคืน ในใจเกิดมีความคิดขึ้นมา ทำเขาโมโห แล้วก็อย่าคิดจะรอดคนเดียว

“อาเจ๋อ เราจะเข้าไปทักทายดีไหม“ หนานฉิงแค่พูดตามมารยาท แน่นอนเธออยากอยู่เพียงสองคนตามลำพังกับเขา

“ไป ไปดูซิ”

ฉูเจ๋อหยางยื่นมือออกไปกอดหนานฉิงเข้ามาในอ้อมกอด ปากยิ้มขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ ยกขาเดินไปยังทิศของเป้ยฉ่ายเวย

หนานฉิงเดินตามฉูเจ๋อหยางไป และยังตั้งตัวไม่ทันกับความสุขที่มานี่ ในใจมีความตื่นเต้นนิดๆ

อาเจ๋อกอดเขาเอง? นี่ใช่ตัวแทนของสัญลักษณ์ของดีกันใช่มั้ย

ในใจหนานฉิงมีความสุขมาก เหมือนคนอ่อนแอแล้วพิงอยู่บนอ้อมกอดฉูเจ๋อหยาง ก็เหมือนกับภรรยาที่เชื่อฟัง ทำตามที่เขาพูด

“เวยเวย แกนี่นะไม่เห็นฉันเป็นเพื่อนเลย มีข่าวใหญ่ขนาดนี้ก็ไม่แจ้งฉันเลย หรือจะต้องรอให้แกแต่งงานแล้วฉันถึงเพิ่งมารู้คนสุดท้ายล่ะ?

เป้ยฉ่ายเวยกำลังมองหนุ่มสาวคู่นี้ที่ตัวชิดสนิทสนมกันมาก แต่เขาดูยังไงก็ยังดุเดือดเหมือนเดิม

หลี่จื่อเชียนค่อยๆ จับมือที่เล็กของเป้ยฉ่ายเวยขึ้นมา ไม่อยากให้เธอถูกทำร้าย บนใบหน้ายิ้มอ่อนๆแล้วพูดว่า “หนานฉิง คุณนี่รู้ข่าวทันจริงๆ ผมขอเวยเวยแต่งงาน แต่เธอยังไม่ได้ตอบตกลง“

“แต่ว่า ผมแค่พยายามอีกสักนิด เวยเวยก็คงต้องตอบตกลงแน่นอน” พอหลี่จื่อเชียนพูดเสร็จก็มองไปที่ชายเย็นชาคนนั้น

“เวยเวย ทำไมแกไม่ตอบตกลง หลี่จื่อเชียนดีกับแกมากไม่ใช่รึ” หนานฉิงถามอย่างมึนงง

เป้ยฉ่ายเวยตอบอย่างทำตัวไม่ถูกว่า “ ฉันแค่ยังไม่ได้เตรียมตัวพร้อมในใจ”

“ดูเหมือนว่า เราจะเร็วกว่าพวกคุณ” ฉูเจ๋อหยางพูดทีหนึ่งทำให้ทุกคนอ้าปากค้างหมด รวมไปถึงเป้ยฉ่ายเวยด้วยที่ตกใจ

ฉูเจ๋อหยางเหมือนกับพึงพอใจกับสีหน้าพวกเขามาก แล้วมองไปที่หนานฉิงที่ยังไม่ได้สติกลับมา ยิ้มแล้วถาม “หนานฉิง คุณพร้อมจะหมั้นกับผมก่อนมั้ย?”

ถึงแม้ว่าเขาจะใช้คำถาม แต่คำพูดของเขาหนักแน่นมาก

ว่าแล้วหนานฉิงแค่อึ้งอยู่วิเดียว แล้วตอบกลับอย่างดีใจว่า “ฉันตกลง”

เธอไม่คิดเลย ว่าอาเจ๋อจะขอแต่งงานเธอในที่นี้แบบกะทันหัน ถึงแม้เป็นแค่หมั้น แต่ไม่ได้แตกต่างอะไรจากขอแต่งงานไม่ใช่รึ?

เป้ยฉ่ายเวยหน้าซีดทันที เพราะตอนออกมาจะแต่งหน้าเบาๆมา ฉะนั้นเลยไม่มีใครดูออก

แล้วเธอก็ได้ตั้งสติกลับคืนมา กลั้นฝืนใจยิ้มออกมาพูดเสียงเบาๆ “หนานฉิง ยินดีด้วยนะ”

“ฮาๆ ขอบใจนะ แต่เมื่อไหร่ที่เวยเวยหมั้น เธอต้องมาช่วยฉันนะ” หนานฉิงนอกจากดีใจ ก็คือดีใจ ในใจมีแค่ความคิดนี้อย่างเดียว

เธอกำลังจะหมั้นกับอาเจ๋อแล้ว

“ได้” ไม่มีใครรู้ว่าเป้ยฉ่ายเวยต้องใช้แรงมากแค่ไหนในการตอบตกลง เขาจะหมั้นกับหนานฉิงเร็วขนาดนี้เลย

เร็วจนไม่ทันตั้งตัวจริงๆ ยังกลับคิดว่าเงื่อนไขเมื่อวานที่ฉูเจ๋อหยางให้แสดงให้ว่าเขาเป็นห่วงเธอ

แถมยังตลกไม่ใช่ธรรมดา

“อาเจ๋อ นายว่าหมั้นกะทันหัน จะต้องถึงวันไหน ฉันยังไม่เคยไปพบกับคุณลุงคุณป้าเลย มันเป็นครั้งแรก จะเฉยชาไม่ได้“ หนานฉิงอยู่ข้างๆพูดกับฉูเจ๋อยางไม่หยุด

เป้ยฉ่ายเวยฟังที่เขาสองคนคุยไม่รู้เรื่อง ไม่ได้นอนมาทั้งคืนสมองเริ่มมีความรู้สึกเวียนหัวมาก

“ ดูเหมือนว่าพวกคุณจะมีเรื่องให้ยุ่งกันเยอะมาก หากต้องการเมื่อไหร่พร้อมช่วยเสมอ ผมกับเวยเวยเราไม่รบกวนแล้วครับ” หลี่จื่อเชียนดูออกว่าเวยเวยไม่สบาย จับมือเล็กๆ ของเธอที่เย็นเฉียบ แล้วพูด

“อืม เวยเวยพวกเธอไปก่อนเลย” หนานฉิงเอากำลังสายตาทั้งหมดโยนมาบนตัวของฉูเจ๋อหยาง ก็เลยไม่เห็นความผิดปกติของเป้ยฉ่ายเวย

เป้ายฉ่ายเวยส่ายหัว มองหลี่จื่อเชียนอย่างบอกไม่ถูก แล้วเดินจากไปกับเขา

“อาเจ๋อ อาเจ๋อนายกำลังคิดอะไรอยู่ ทำไมไม่ตอบเค้า” เธอพูดออกไปเยอะมากแต่ทำไมอาเจ๋อไม่ตอบอะไรเลย

“ เรื่องนั้นค่อยว่ากันอีกที ไปกินข้าวกันก่อน” ดวงตาสีดำของฉูเจ๋อหยางครึ่งหนึ่งปิดเพื่อให้คนไม่สามารถเห็นได้อย่างชัดเจนในที่มืดว่าเกิดอะไร

“แต่ว่า......” หนานฉิงยังอยากจะพูดอะไรต่อ แต่แค่มองไปที่ตาของฉูเจ๋อหยางเธอก็กลืนคำพูดที่จะพูดลงไปให้หมด

อาเจ๋อดูแล้วแปลกๆ เขาบอกเองไม่ใช่เหรอว่าจะหมั้นแต่ทำไมเย็นชามากๆ

ถึงแม้ว่าในใจหนานฉิงจะสงสัย แต่เธอก็ไม่ได้ถาม ถึงแม้ว่าเธอจะดีใจที่จะได้หมั้นกับอาเจ๋อ แต่ไม่ว่ายังไงก็เป็นผู้หญิงแล้ว อาเจ๋อไม่ทัก เธอก็ไม่สามารถไม่พูดตลอดเลยป่ะ

ออกมาจากร้านกาแฟ เป้ยฉ่ายเวยเอ่ยขอบคุณ “จื่อเชียน เมื่อกี้นี้ขอบใจนายมากนะ“

“ เป็นเรื่องเล็กนิดเดียวเอง เวยเวย ดูเหมือนว่าเธอจะต้องการพักผ่อนมากนะ” หลี่จื่อเชียนมองหน้าเป้ยฉ่ายเวยที่ไม่ได้พักผ่อนเลย พูดอย่างเป็นห่วง

“ ฉันไม่เป็นไร อาจจะเป็นเพราะว่าดื่มกาแฟไปแก้วนึงแล้วทำให้กระเพาะไม่สบาย ไม่เป็นไร อีกสักแป๊บเดี๋ยวก็คงดี“ เป้ยฉ่ายเวยพยักหน้าแล้วพูด

หลี่จื่อเชียนให้ข้อเสนอ “ ถ้างั้นก็ได้ เมื่อกี้ดื่มแค่กาแฟ ผมพาคุณไปกินข้าวนะ”

“อืม” หลี่จื่อเชียนช่วยเธอกำจัดความอึดอัด เป้ยฉ่ายเวยไม่สามารถปฏิเสธคำขอนี่ได้

หลังจากที่ทั้งสองกินข้าวเสร็จ หลี่จื่อเชียนก็ส่งเป้ยฉ่ายเวยกลับร้าน ตอนเช้าเสียเวลาไปพักใหญ่ ตอนนี้เขาต้องกลับห้องทำงานไปทำงาน ก่อนจะไปก็บอกให้เป้ยฉ่ายเวยรอเขาด้วยหลังเธอเลิกงาน

เป้ยฉ่ายเวยเถียงไม่ไหว ก็เลยต้องตกลง เราเห็นเขาจากไป

รอรถเข้าถ้ำกลางรถ เป้ยฉ่ายเวยถึงจะหันหน้ากลับไปในร้าน