หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 73

ตอนที่ 73 เรื่องของฉันไม่เกี่ยวกับคุณ

“เวยเวยฉันรู้ว่าเธอดีกับฉันที่สุด เธอจะไม่ปฏิเสธคำขอเล็กน้อยนี้ของฉัน เมื่อครู่ทำแบบนั้นก็แค่จะลองใจเธอ เธอคงไม่โกรธฉันหรอกใช่ไหม เวยเวย”

เมื่อได้ยินเป้ยฉ่ายเวยรับปาก อารมณ์ขุ่นเคืองของหนานฉิงก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มในทันที

“อื้อ” เป้ยฉ่ายเวยยิ้มให้อย่างไม่เต็มใจนัก เธอเท่านั้นที่รู้ดี ว่ารอยยิ้มนี้มันยากเย็นเพียงใด

“ถ้างั้นเรื่องนี้ต้องฝากเธอด้วยนะ ฉันจะรอฟังข่าวดีจากเธอ” หนานฉิงกระพริบตาและพูด

“ได้” เป้ยฉ่ายเวยพยักหน้า

…

“เธอต้องบ้าไปแล้วแน่ๆที่จะไปทำเรื่องไร้สาระแบบนี้”

ซือซือเดินกลับไปกลับมาในห้องนั่งเล่น เธออยากจะเปิดหัวสมองของเป้ยฉ่ายเวยดูจริงๆ อยากรู้ว่าข้างในมีแต่ปุยนุ่นรึเปล่า

หนานฉิงนังตัวร้ายนั่นแค่ต้องการใช้เป้ยฉ่ายเวยเป็นสะพาน แต่ที่เธอโมโหก็คือเป้ยฉ่ายเวยกลับตกปากรับคำ

“ซือซือเธออย่าเว่อร์ไปหน่อยเลยก็แค่ช่วยนิดหน่อยเอง…” เป้ยฉ่ายเวยเห็นซือซือทำแววตาดุร้าย จนเธอต้องเงียบเสียงไป

อยู่ดีๆซือซือก็ตะโกนร้องออกมา “เวยเวยนะ…”

“อื้อ” เป้ยฉ่ายเวยมองอย่างไม่เข้าใจ

“มีสมองหน่อยได้ไหม” ซือซือพูดต่อไปเบาๆ

ยังไงนะ เป้ยฉ่ายเวยสงสัย

“เพราะว่าเธอไม่มีสมองไงถึงได้ตกลงรับปากเรื่องแบบนี้ได้น่ะ” ซือซือเดินไปสองสามก้าวและหยุดตรงหน้าเป้ยฉ่ายเวย เธออยากจะเห็นข้างในหัวของหล่อนซะจริงว่ามีอะไรพังรึเปล่า ช่างอับจนหนทาง

“ฉันมีสมองนะ” เป้ยฉ่ายเวยเถียงเสียงเบาๆ

“เป้ยฉ่ายเวยไหนเธอพูดอีกทีซิ!” คนมีสมองพอถูกคนพูดสองสามคำก็ตกลงรับปากไปทำเรื่องแบบนี้หรอ

เป้ยฉ่ายเวยไม่พูดอะไร เธอรู้ว่าซือซือเป็นห่วงเธอ แต่ว่าก็ไม่รู้ว่าจะปฏิเสธคำขอของหนานฉิงได้อย่างไร ไม่ใช่แค่ความเป็นเพื่อน แต่เธอยังมีความรู้สึกผิดอีกด้วย

“ฉันไม่รู้จะพูดกับเธอยังไง เธอคบกับฉูเจ๋อหยางมาสามปี เธอปิดหูปิดตาข้างหนึ่ง เพราะว่าพวกเธอสองคนก็โสดทั้งคู่ ถ่านไฟเก่าจะคุรึเปล่าก็ไม่มีใครรู้ได้”

ซือซือถอนหายใจเบาๆและเอนกายพิงโซฟา ดวงตาตันเฟิ่งจ้องมองไปที่โคมไฟระย้าเหนือศีรษะ

“รู้จักเธอมาก็หลายปี สมองเธอก็ไม่เหมือนกับคนทั่วไป ฉันรู้ว่าทำไมเธอถึงรับปาก แต่ว่านะเวยเวย เธอไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดกับผู้หญิงคนนั้น เพราะว่าเธอไม่ได้ติดหนี้อะไรหล่อน”

ซือซือละสายตากลับมามองที่หญิงสาวข้างๆ “เธอเข้าใจรึเปล่า”

เป้ยฉ่ายเวยจ้องมองสายตาที่จริงจังของซือซือและพยักหน้า “ฉันเข้าใจ”

“เข้าใจก็ดี เธอไปปฏิเสธเรื่องนี้ซะไป” ไม่ต้องเสียเวลาโน้มน้าวเธอเรื่องไม่เป็นเรื่องทั้งคืน

เป้ยฉ่ายเวยส่ายหัว “นี่จะเป็นเรื่องสุดท้าย ซือซือ”

“เธอนี่มัน… ช่างแล้ว เอาไงก็ตามใจเธอแล้วกัน ฉันไปพักผ่อนล่ะ” ซือซือหายใจไม่ออก เธอได้แต่เดินส่ายหัวไปที่ห้องของตัวเอง เมื่อถึงห้องเธอก็หยุดชะงักลง

เธอหันไปพูดทิ้งท้ายอีกประโยค “เวยเวย ถ้าหากว่าเธอไม่เต็มใจ ก็ต้องรู้จักหัดปฏิเสธ ไม่อย่างนั้นคนที่เจ็บก็คือตัวเธอเอง”

เป้ยฉ่ายเวยมองตามหลังหล่อนไป ได้ยินเสียงปิดประตูเบาๆ เธอก็นั่งเอนหลังลงไป

เธอไม่ต้องการรู้สึกผิดกับหนานฉิงจึงได้จบความสัมพันธ์กับฉูเจ๋อหยาง เธอไม่สามารถมองเห็นอะไรได้อย่างแจ่มชัด

ห้องนั่งเล่นเงียบสงบ มีแต่เธอเท่านั้นที่นั่งอ้างว้างอยู่ภายใต้แสงไฟ ไม่รู้จะหนีไปไหน

เป็นเวลานาน กว่าที่เป้ยฉ่ายเวยจะขยับกายไปที่ห้องอื่น

ในห้องมืดมีเพียงแสงอันอบอุ่นส่องอยู่บนเตียงเท่านั้น สะท้อนให้เห็นใบหน้าของเด็กน้อยผู้ไร้เดียงสา