หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 74

ตอนที่ 74 พูดแต่ละคำ

“ผมเตือนคุณแล้วว่าให้อยู่ห่างๆผู้ชายคนนั้นหน่อย”

ในพื้นที่อันเงียบสงัด เสียงอันเยือกเย็นของฉูเจ๋อหยางแทรกซึมผ่านตั้งแต่กะโหลกจนถึงแขนขาของเธอ

ทุกเซลล์ในร่างกายแข็งตัว

“ฉันเพิ่งจะรับปากคุณว่าจะปฏิเสธการหมั้น”

“นี่มันแตกต่างกันหรอ” ฉูเจ๋อหยางพ่นลมร้อนใส่ใบหน้าของเธอ เขาควรจะพูดให้มันชัดเจน

เป้ยฉ่ายเวยเบนศีรษะไม่ต้องการที่จะมองหน้าเขา ที่จริงแล้วนอกจากแสงจันทร์ภายนอกหน้าต่าง ก็ไม่สามารถมองเห็นอะไรได้อีกเลย เธอมองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น แต่ยิ่งมองไม่เห็นอะไร คนก็ยิ่งตื่นตระหนก

“พูดจบรึยัง ถ้าจบแล้วคุณก็ไปได้แล้ว”

เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเมื่อสามปีก่อน เขากลับไม่เคยสนใจเลยว่าเธอจะคบหาสมาคมกับใคร พอจะเลิกถึงเริ่มจะมาใส่ใจ

แน่นอนว่าเธอไม่ได้หว่านเสน่ห์ให้เขามาสนใจ หรือเป็นเพราะว่าเงิน นั่นทำให้เขาโมโหหรอกหรอ

“เป้ยฉ่ายเวย เธอชอบเขาแล้ว” เขาไม่ได้ปล่อยมือจากเธอและยังลดเสียงลงต่ำมาก

เป้ยฉ่ายเวยกำมือแน่น และตอบไม่ตรงคำถาม “จื่อเชียนมีอะไรไม่ดี”

เธอก็ถามใจตัวเองอยู่ ชายที่สุภาพอ่อนโยนดุจหยกอันล้ำค่านั้นไม่ดีตรงไหน

เขาไม่เคยจะกดดันเธอ ไม่ว่าเธอจะทำผิดพลาดอะไรก็ตาม ก็ไม่เคยโมโห ซ้ำยังหาเหตุผลมาแก้ต่างให้เธออีกด้วย

แต่ทำไม ทำไมหัวใจที่เต้นอยู่ยังเรียกร้องหาแต่ชายที่อยู่ตรงหน้า ยังคงตื่นเต้นกับทุกการเคลื่อนไหว

เป้ยฉ่ายเวย เธอที่มันไม่ได้เรื่องจริงๆ

ฉูเจ๋อหยางสบถออกมา “ร่าน”

เพราะว่าเขาเป็นห่วงสุขภาพร่างกายของเธอ แต่ว่าถึงตอนนี้ โอ้ ฉูเจ๋อหยางกลายไปเป็นไอ้ขี้ขลาดอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

ฉูเจ๋อหยางค่อยๆคลายมือของเป้ยฉ่ายเวยออก เขาก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว แผ่นหลังอันสูงใหญ่ตั้งตรง ภายใต้แสงจันทร์ดูเหมือนจะหนาวเย็นขึ้นเรื่อยๆ

เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกเจ็บปวดในใจ คำที่ออกมาแต่ละคำล้วนทิ่มแทงใจเธอ

“ถ้าฉันร่านแล้วทนายใหญ่ฉูมาทำอะไรอยู่ที่นี่คะ ถ้าหากเป็นเรื่องอย่างว่า ทนายฉูยังรู้สึกว่าไม่พอใช่ไหมคะ เลยอยากจะลองอีกสักตั้ง น่าเสียดายที่วันนี้ฉันไม่มีอารมณ์”

เป้ยฉ่ายเวยสัมผัสได้ว่าบรรยากาศรอบๆตัวนั้นเย็นวาบขึ้นมา

เธอบอกกับตัวเองว่าจะถอยหลังไม่ได้ จะกลัวไม่ได้ แต่มือทั้งสองข้างนั้นกลับผละไปติดกำแพงทางด้านหลังโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว

ใบหน้าอันเย็นยะเยือกของฉูเจ๋อหยาง ดำดิ่งลงในความมืด ดูเหมือนว่าเขาจะอดทนรอที่จะกลืนกินผู้หญิงตรงหน้าเอาไว้ไม่ไหว “เป้ยฉ่ายเวย ลองพูดอีกครั้งซิ”

“ทนายฉูหูหนวกรึยังไง” เป้ยฉ่ายเวยถามอย่างท้าทาย และพูดกับฉูเจ๋อหยางทีละคำทีละคำ “ฉันบอกว่า ฉัน ไม่ ได้ สน ใจ คุณ”

วินาทีถัดมา ความเป็นจริงบอกกับเธอว่าไม่ควรทำให้ผู้ชายที่กำลังล้ำเส้นโมโห

เป้ยฉ่ายเวยถูกโยนลงบนโซฟานุ่มๆ ร่างเธอเด้งขึ้นลงสองครั้ง ทำให้เกิดเสียงดังขึ้น “ฉูเจ๋อหยาง คุณจะทำอะไรน่ะ”

“ว่าไง ไม่เรียกทนายฉูแล้วหรอ” ชายคนนั้นแกล้งแหย่คนที่อยู่ตรงหน้า และผลักร่างอันอ่อนแอของเธอไปที่ขอบ

เป้ยฉ่ายเวยเคว้งอยู่กลางอากาศครึ่งท่อน เธอมองย้อนกลับไปที่เขา

ครั้งนี้เธออาศัยแสงจันทร์อันมืดสลัว เพื่อที่จะมองให้ชัดว่านัยน์ตาของชายผู้นี้น่ากลัวเพียงใด

“ฉู ฉูเจ๋อหยาง คุณออกไปห่างๆฉันหน่อย”

เป้ยฉ่ายเวยรู้ตัวแล้วว่าการยั่วโมโหเขาเป็นเรื่องที่โง่มาก

“เป้ยฉ่ายเวย คุณกลัวหรอ” ยิ่งผู้ชายคนนั้นโกรธ ยิ่งเป็นการยากที่จะเข้าใจ