หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 75

ตอนที่ 75 โซฟาเป็นไอเทม

ผู้ชายบนร่างไม่ได้ให้เวลาเธอครุ่นคิด

เป้ยฉ่ายเวยเกลียดที่ทำไมวันนี้เธอถึงได้ใส่กระโปรง มันสะดวกสำหรับผู้ชายที่จะทำการชั่วร้าย

“ฉูเจ๋อหยาง คุณ หยุดมืออยู่ตรงนั้นนะ” เป้ยฉ่ายเวยอดไม่ได้ที่จะอุทาน

ผู้ชายที่สมควรตาย ที่แท้เขาถอด…..ของเธอ

นิ้วชี้เรียวยาวของฉูเจ๋อหยางเราะไปตามตะเข็บของเธอ แววตาอันคลุมเครือเต็มไปด้วยความสงสัย

เป้ยฉ่ายเวยกำลังจ้องมองชายหนุ่มรูปงามตรงหน้า เขากำลังลูบไล้ไปในจุดซ่อนเร้นของเธอ เธอรู้สึกเหมือนจะเป็นบ้า เสียงค่อยๆลอดออกมาจากฟัน “ฉูเจ๋อหยางถ้าคุณกล้าก็เอาของฉันออกมาดู!!!”

เธอต้องการเช็ดน้ำตาอันขมขื่น จีสตริงตัวนี้ ซือซือเป็นคนมอบให้กับเธอ ที่จริงเธอเก็บเอาไว้ในกล่อง วันนี้เอาเสื้อผ้าไปซักหมด จึงไม่เหลืออะไรให้ใส่ เลยเอามาใส่ยามฉุกเฉินเท่านั้น

ฉูเจ๋อหยางดันมาวันนี้พอดี

“วันนี้คุณใส่จีสตริงออกไปข้างนอกอย่างนั้นเรอะ” ฉูเจ๋อหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูแล้วเป็นอันตราย

เมื่อคิดว่าเป้ยฉ่ายเวยนุ่งน้อยขนาดนี้ทั้งวันช่างน่าสมเพช แม้แต่เสื้อผ้าก็ยังไม่ใส่ให้เรียบร้อย เขาทั้งโกรธทั้งโมโห

“เปล่า ฉันใส่กางเกงซับใน! คุณไม่รู้หรือยังไง”

เธอกลัวการเย้ายวนของฝ่ามือผู้ชายคนนี้ ถึงแม้จะไม่สนใจ แต่ก็ยังตอบอย่างตรงไปตรงมา

นัยน์ตาของฉูเจ๋อหยางดำวาบและกระซิบเบาๆ “ผมไม่เชื่อ”

“....” เป้ยฉ่ายเวยแทบจะกรีดร้อง

ชายบนร่างไม่ได้ให้โอกาสเธอแม้แต่น้อย

เขาพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ให้เธอหลุดรอดหนีไปได้ ระหว่างที่เธอตกตะลึงอยู่นั้น เขาก็แทรกเข้าตรงกลางระหว่างขาเรียวทั้งสองข้างของเธอ และกระแทกร่างเข้ากับดินแดนอันลึกลับ

เป้ยฉ่ายเวยสูดลมหายใจลึก และจ้องไปที่ชายด้านบนเธออย่างไม่พอใจ เขาเป็นคนป่าเถื่อนหรือยังไง เข้ามาโดยไม่บอกไม่กล่าว จะให้เธอเจ็บจนตายหรือยังไง

ฉูเจ๋อหยางเองก็ใช่ว่าจะดีนัก มีเหงื่อบางๆปรากฏขึ้นบนหน้าผาก เขากระซิบที่ข้างหูเธอ “ผ่อนคลายเถอะ เธอคิดจะต่อต้านด้วยวิธีนี้รึ”

เป้ยฉ่ายเวยประหม่า เธอยิ่งหนีบแน่นกว่าเดิมอีก

ฉูเจ๋อหยางเหมือนกับได้รับสัญญาณ เขาก็เริ่มต้นปฏิบัติการในทันที “ผมเคารพความคิดเห็นของคุณ”

“ฮือฮือฮือ…” เป้ยฉ่ายเวยอยากจะร้องไห้ มือเธอถูกมัดไว้ไม่สามารถหลุดพ้นได้ และยิ่งไปกว่านั้นเธอยังไม่สามารถกำจัดชายบนร่างของเธอได้อีก

เธอไม่รู้ว่าฉูเจ๋อหยางโกรธจริงๆ และยังเอาความโกรธนั้นมาระบายกับเธอเป้ยฉ่ายเวย

เขาใช้โซฟาเป็นไอเทม ให้เป้ยฉ่ายเวยโพสท่าทางต่างๆ บางครั้ง เธอต้องใช้โซฟาเพื่อเป็นเครื่องช่วยพยุงข้อศอกของเธอไว้ บางครั้งเธอก็ต้องนอนบนเบาะ บางครั้งก็นั่งบนตักของเขา

“ฉู ฉูเจ่อหยาง คุณเบาๆหน่อย…”

ในที่สุดเสียงของเป้ยฉ่ายเวยก็แหบแห้งไป ไม่รู้ว่าร้องไห้ออกมาแล้วกี่ครั้ง น่าเสียดายที่ผู้ชายเป็นเหมือนเครื่องจักรที่ไม่รู้จักพอ จู่โจมโหมกระหน่ำครั้งแล้วครั้งเล่า

เป้ยฉ่ายเวยเป็นเหมือนกอหญ้าในพายุ โอนไปเอนมา ไม่มีที่ให้เกาะยึด เธอได้แต่เป็นผู้ถูกกระทำ

ทั้งคืนไม่ได้นอน

เมื่อรุ่งสางเป้ยฉ่ายเวยถึงได้ลุกจากเตียง เธอพบว่าตัวเองกลับมาที่ห้องนอน ตำแหน่งที่ข้างกายนั้นว่างเปล่า

แสงอาทิตย์ส่องประกายลอดผ่านช่องผ้าม่านเข้ามา ตกกระทบลงบนนิ้วมือเหมือนกับแสงดาวส่ายไปมา

เป้ยฉ่ายเวยดูแล้วก็แปลกใจเล็กน้อย ทันใดนั้นเธอก็ถอนหายใจอีกครั้ง เธอพลิกตัวราวกับเป็นศพ สายตาจ้องเพดานอย่างเหม่อลอย

ฉูเจ๋อหยางนี่มันเรื่องอะไรกัน มาหาเธอติดต่อกันหลายคืน สุดท้ายแล้วก็มีผลลัพธ์แค่สองอย่างเท่านั้น

คือจะให้เขาโมโหจนเดินจากไป หรือว่าเธอจะเสียสละตัวเอง

ยิ่งเป็นอย่างนี้ ใจเธอยิ่งสับสนวุ่นวาย ความรู้สึกที่คว้าจับไม่ได้นี้ ทำให้เธอแทบจะเป็นบ้า