หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 76

ตอนที่ 76 มาสิ ทำร้ายกันเลย

เป้ยฉ่ายเวยได้ยินเสียงหัวเราะเหมือนเป็นบ้าของซือซือจากในห้องน้ำ ใบหน้าเธอก็ร้อนฉ่า เธอมองที่ผู้หญิงในกระจก เหมือนดอกไม้ที่เพิ่งจะได้รับการรดน้ำ ดูผุดผ่องเปล่งปลั่ง

ไม่เพียงแต่ใบหน้าเท่านั้นที่กลายเป็นสีแดง แม้แต่ลำตัวก็ยังแดงไปด้วย

เป้ยฉ่ายเวยไม่กล้ามอง หลังจากที่อาบเสร็จแล้วก็รีบออกไปข้างนอก

“เวยเวย ทำไมมือถือเธอยังโทรไม่ติดอยู่เลยล่ะ” ซือซือถาม

“ฉันลืมชาร์จแบตน่ะ” ซือซือตอบพลางกระพริบตา ถ้าหากไม่ใช่เพราะฉูเจ๋อหยางมา เธอจะลืมเรื่องนี้ได้อย่างไร

พูดถึงเรื่องโทรศัพท์ เธอก็นึกเรื่องสำคัญขึ้นมาได้ “ซวยแล้ว”

ซือซือเลิกคิ้วขึ้นถามเธอ “ทำไม”

“ฉันลืมนัด” เป้ยฉ่ายเวยเพิ่งนึกขึ้นได้ เป้ยฉ่ายเวยจำได้ว่าวันนี้เธอนัดจื่อเชียนทานข้าวไว้ เธอถามอย่างหมดเรี่ยวหมดแรง “ตอนนี้กี่โมงแล้ว”

ซือซือยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู “ก็ยังไม่สายนะ บ่ายโมงเอง”

เป้ยฉ่ายเวยส่งข้อความหาหลี่จื่อเชียนไปแล้ว มีคำว่า “คนบาป” ตราอยู่ที่หน้าเธอ “ซือซือ เธอว่าถ้ามีคนเลื่อนนัดเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่ามันจะรู้สึกอย่างไร”

“ก็ขึ้นอยู่กับว่าความสัมพันธ์เป็นแบบไหน” ซือซือพยักไหล่อย่างไม่แยแส

นัยน์ตาเป้ยฉ่ายเวยเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง “ถ้าสนิทใกล้ชิดกันมาก แบบพวกเราอย่างนี้ล่ะ”

“ง่ายมาก” ซือซือยิ้มจนเห็นฟันขาวของเธอและหันมาพูดว่า “เธอแค่อธิษฐานขออย่าให้ฉันจับได้ ไม่อย่างนั้นเธอน่าจะได้สงสัยในชีวิต”

ร่างกายของเป้ยฉ่ายเวยส่ายไปส่ายมาโดยไม่รู้ตัว ดูเหมือนว่าจะเป็นไปไม่ได้ที่จะให้อภัย

“ว่าไง เธอเลื่อนนัดผู้ชายคนนั้นแล้วล่ะสิ” ซือซือมองดูท่าทางน่าสังเวชของเธอและถามอย่างสมน้ำหน้า

“เดี๋ยวฉันไปโทรศัพท์ก่อน….” เป้ยฉ่ายเวยตรงกลับไปที่ห้องนอน

รุ่ยรุ่ยตาโตด้วยความสงสัย “คุณป้า แม่เป็นอะไรครับ”

“แม่เธอทำความผิดเอาไว้ ตอนนี้เลยรู้สึกผิด เด็กดีของบ้านเราทำอย่างนี้ไม่ได้รู้มั๊ย” ซือซือใช้เรื่องนี้แอบสอนซือซือ

“คุณป้า แม่มีแฟนแล้วใช่ไหมครับ” รุ่ยรุ่ยหยุดถาม

เธอตกใจกับซือซือมาก “ที่รัก ใครบอกเธอว่าแม่เธอมีแฟนแล้วจ๊ะ”

“ผมเห็นแม่หน้าแดง ตอนที่คุณครูเถียนเถียนเห็นแฟน คุณครูก็ม่วงๆครับ” หน้าตารุ่ยรุ่ยจริงจังมาก

สำหรับคำถามนี้ น้ำเสียงซือซือเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น ถามอย่างระมัดระวัง “ที่รัก ถ้าหากว่าแม่เธอมีแฟน เธอจะมีความสุขไหม”

รุ่ยรุ่ยทำหน้าตาครุ่นคิดอย่างจริงจังเกี่ยวกับคำถามนี้และส่ายหัว “ไม่ครับ”

“ทำไมล่ะ รุ่ยรุ่ยไม่อยากมีพ่อหรอ” ซือซือรู้สึกไม่ค่อยเข้าใจ เด็กปกติทั่วไปไม่ได้อยากให้พ่อแม่ของเขามีความสุขด้วยกันอย่างนั้นหรือ

นอกจากนั้นรุ่ยรุ่ยก็ยังไม่ได้ใส่ใจกับคำว่าพ่อสักเท่าไร

เขาไม่แม้กระทั่งจะสงสัยว่าพ่อของตัวเองเป็นใคร

“ถ้าแม่ไม่อยาก รุ่ยรุ่ยก็ไม่อยาก” รุ่ยรุ่ยพูดอย่างแน่วแน่ด้วยน้ำเสียงอันไร้เดียงสา

ซือซือจ้องใบหน้าของรุ่ยรุ่ยซึ่งเหมือนซาลาเปา เธอลูบหน้าผากเขาเบาๆเพื่อเป็นการปลอบใจ

เธออิจฉาเวยเวยจริงๆที่มีเจ้าตัวเล็กที่จิตใจดีเช่นนี้

หลังจากที่เป้ยฉ่ายเวยชาร์จโทรศัพท์ เธอรีบโทรหาหลี่จื่อเชียนเพื่อขอโทษขอโพยและอธิบาย ขอเปลี่ยนนัดทานข้าวไปเป็นมื้อเย็นแทน

โชคดีที่เป็นหลี่จื่อเชียน ถ้าเป็นคนอื่นป่านนี้คงโมโหไปแล้ว

เลื่อนเขาแล้วเลื่อนเขาอีก เป้ยฉ่ายเวยเองก็รู้สึกละอายใจ