หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 77

ตอนที่ 77 ออกไปข้างนอกโดยไม่มีความเสี่ยง

“ไร้สาระ ฉันเอาความบริสุทธิ์ยี่สิบแปดปีมาเป็นเดิมพัน ถ้าไม่พนันให้ยากหน่อย จะพนันทำไม” ซือซือแสดงออกอย่างห้าวหาญ แต่ความจริงแล้วก็ยังคงอายอยู่

เป้ยฉ่ายเวยกัดฟันพยักหน้า “ได้ แต่ว่าฉันขอเพิ่มอีกหนึ่งเงื่อนไข”

“ว่ามา” ซือซือพูดอย่างไม่แคร์

“เธอห้ามไม่ซื่อสัตย์ และก็ห้ามซื้อกิน” เพราะว่ามีเด็กอยู่เป้ยฉ่ายเวยจึงพยายามพูดเบาๆ โดยธรรมชาติแล้วเธอไม่เชื่อว่าซือซือจะหาผู้ชายที่เธอยอมมอบกายให้ได้

ตั้งแปดปีที่เธอไม่ยอมออกเดท แปดปีที่ใจเธอยังไม่เคยลืมถังฉีตง

ซือซือเห็นเป้ยฉ่ายเวยออกเงื่อนไข หล่อนก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะพยักหน้าอย่างแรง “ไม่มีปัญหา”

คำพูดเมื่อได้พูดออกมาแล้ว เธอก็ยังรู้สึกเสียใจอยู่เล็กน้อย แต่ถ้าไม่ง้างคันธนูก็จะไม่หันหลังกลับ นี่มันไม่ใช่หนังฉากหนึ่ง อาจเกิดความเสียหายมากมายขึ้นได้

ทั้งสามพักผ่อนอย่างเพียงพอแล้ว ก็เริ่มออกช้อปปิ้งอีกครั้ง

รุ่ยรุ่ยเห็นว่ามีมุมอ่านหนังสืออยู่ มีเด็กและผู้ใหญ่จำนวนมากกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ เขาก็อดไม่ได้ที่จะหยุดเดินอยู่กับที่

เป้ยฉ่ายเวยก็มองเห็นมุมอ่านหนังสือนั้น แม่ย่อมเข้าใจลูกตัวเอง เธอเข้าใจความคิดของรุ่ยรุ่ย เธอจึงพาเขาเดินเข้าไป “รุ่ยรุ่ยอยากอ่านหนังสือเรื่องอะไรครับ เราซื้อกลับไปอ่านกันนะ”

“จริงหรอครับแม่” รุ่ยรุ่ยถามอย่างมีความสุข

“อื้อ ลูกอยากได้เรื่องไหนครับ ลองไปดูสิ” เป้ยฉ่ายเวยปล่อยมือให้รุ่ยรุ่ยเดินไปเลือกด้วยตัวเอง ที่มุมขายหนังสือมีชั้นหนังสืออยู่หลายชั้น ล้วนเป็นหนังสือที่เด็กๆชื่นชอบ

“อื้อ” รุ่ยรุ่ยเดินไปที่ชั้นวางหนังสืออย่างมีความสุข

เป้ยฉ่ายเวยตามซือซือไปนั่งเก้าอี้นั่งพักซึ่งอยู่ไม่ไกล แอบมองรุ่ยรุ่ยอยู่เป็นครั้งคราว เช็คให้แน่ใจว่าเขายังอยู่ในสายตา

ร่างสูงใหญ่อยู่ถัดจากซือซือ รอยยิ้มอันมีเสน่ห์ส่งมาหาทั้งคู่ “เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์ เวยเวย ช่างบังเอิญที่ได้พบคุณที่นี่”

เป้ยฉ่ายเวยและซือซือเกร็งหลังตรง จิตใต้สำนึกบอกให้มองไปทางรุ่ยรุ่ย และสะกดอารมณ์เอาไว้

ไม่มีใครจะแตกตื่นไปกว่าเป้ยฉ่ายเวยอีกแล้ว เธอไม่เคยคิดเลยว่ามากันไกลขนาดนี้แล้วยังจะบังเอิญพบถังฉีตงอีก เธอแอบมองไปรอบๆว่ามีคนอื่นตามมาด้วยหรือเปล่า

โชคดีที่ฉูเจ๋อหยางไม่ได้อยู่ที่นี่

“เวยเวย คุณกำลังมองหาอะไร” ถังฉีตงเลิกคิ้วและถาม ท่าทางของทั้งคู่ดูแปลกมาก ราวกับว่ากลัวว่าเขาจะเห็นอะไร สายตาอันแหลมคมเตรียมที่จะมองไปรอบๆ

ซือซือกลัวว่าชายที่ด้านข้างเขาจะจับได้ เธอจึงรีบตะคอกขึ้น “มองหาหัวโตๆของคุณน่ะสิ คุณมาที่นี่ได้ยังไง แล้วใครบอกให้คุณเรียกฉันว่าเสี่ยวอวี๋เอ๋อร์”

ถังฉีตงนิ่งไปสักครู่ จากนั้นก็ยิ้มอย่างหล่อเหลา “เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์ นี่เป็นพรหมลิขิต ดูสิผมเพิ่งมาก็พบกับคุณเลย”

“ใช่สิ ขี้หมา ฉันเข้าใจ ฉันไม่ได้อยากจะเจอขี้หมาซะหน่อย แค่คิดก็ละเหี่ยใจ” ซือซือตั้งใจจะพูดยียวนเขา

ถังฉีตงไม่โกรธ ได้แต่มองเธอและยิ้ม “ผมไม่ทิ้งคุณก็พอ”

ซือซือค้อนตาขวาง “เชอะ”

เป้ยฉ่ายเวยนั่งลงด้านข้างและยากที่จะสงบนิ่งอยู่ได้ เธอมองหารุ่ยรุ่ยและกังวลว่าการกระทำนั้นจะเป็นที่สังเกตเห็นของถังฉีตง ยิ่งกลัวว่ารุ่ยรุ่ยจะเลือกหนังสือได้แล้วและเดินมาหาทำให้ถังฉีตงพบเห็นเข้าอีก

ทั้งสองสถานการณ์นี้ล้วนไม่ใช่สิ่งที่เธอปรารถนาทั้งสิ้น

“เวยเวย ดูคุณประหม่าขนาดนี้ มีอะไรให้ผมช่วยรึเปล่า” ถังฉีตงเอ่ยขึ้น ดวงตาของเขาทั้งเฉียบคมและหลักแหลม

เป้ยฉ่ายเวยกระพริบตา เธอปากคว่ำและพูดว่า “ฉันไม่มีอะไรให้ช่วยค่ะ แต่ฉันคิดว่าคุณต้องการให้คนช่วยมากกว่านะ”

หางตาเธอมองไปทางซือซือที่ใกล้จะโมโหแล้ว