ทั้งเฉินเซิ่งหยวนและผู้อาวุโสเฮ่อที่ยืนอยู่ข้างๆ ต่างก็ตกตะลึง คนอย่างหนานป้าเทียนจะยอมก้มหัวในคนอื่นได้ด้วยหรือ ครั้งนี้ หลินมั่วได้ใจหนานป้าเทียนไปมากมายมหาศาล! “คุณหนานไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้นหรอกครับ!” หลินมั่วทำท่าโบกมือ “มันเป็นจรรยาบรรณของหมอที่ผมควรจะทำอยู่แล้ว ไม่ต้องคิดมากครับ แต่ผมหวังว่าคุณหนานจะช่วยอะไรผมอย่างหนึ่งครับ” “คุณหลินสั่งมาได้เลย!” หนานป้าเทียนรีบพูด “ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร จะอันตรายแค่ไหน แม้ตระกูลหนานจะต้องตายก็จะหามาให้!” “ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมแค่ไม่ต้องการให้เรื่องนี้เปิดเผยออกไป” หลินมั่วพูดเสียงเบา “ผมเป็นคนชอบอยู่แบบสงบๆ” หนานป้าเทียนตะลึงครู่หนึ่ง เขาเข้าใจความหมายของหลินมั่วในทันที แล้วรีบพยักหน้า “ได้ครับ เรื่องวันนี้จะไม่มีใครแพร่งพรายออกไป!” ทุกคนในที่นั้นพยักหน้า คำสั่งของหนานป้าเทียน ก็เหมือนกับพระราชโองการ ใครจะกล้าขัดขืน จากนั้น หลินมั่วเขียนใบสั่งยาให้เขา “แม้ว่าคุณหนูหนานจะฟื้นแล้ว แต่ร่างกายของเธออ่อนแอมากเพราะหลับใหลมาเป็นปี นอกจากนั้น โรคแฝงของเธอทำให้การฟื้นตัวค่อนข้างยาก ใบสั่งยานี้ช่วยให้เธอฟื้นฟูพลังชี่ภายใน ประมาณครึ่งเดือนก็จะสามารถฟื้นตัวได้อย่างสมบูรณ์ เมื่อถึงเวลานั้น คุณหนานพาเธอมาหาผมอีกครั้ง แล้วผมจะรักษาโรคแฝงให้เธอ!” หนานป้าเทียนดีใจมาก รีบยื่นมือไปรับใบสั่งยา “ขอบคุณคุณหลินมากครับ!” หลินมั่วไม่ได้ส่งใบสั่งยาให้กับหนานป้าเทียน แต่กลับยื่นให้ผู้อาวุโสเฮ่อ “คุณหนาน การปรุงยาไม่ใช่ใครก็จะทำได้ง่ายๆ หากมีข้อผิดพลาดในการปรุงยา ประสิทธิภาพของยาจะแตกต่างกันอย่างมาก ผมคิดว่าให้อาวุโสเฮ่อไว้น่าจะดีกว่าครับ เพราะอาวุโสเฮ่อมีประสบการณ์มากกว่า! " คำพูดนี้ทำให้ผู้อาวุโสเฮ่อตกตะลึงทันที ดูเหมือนว่าหลินมั่วจะหาเรื่องให้เขา แต่ในความเป็นจริง นี่เป็นโอกาสที่ยิ่งใหญ่เช่นกัน อยู่ที่นี่กลั่นยาด้วยตัวเอง ช่วยให้คุณหนูหนานหายป่วย หนานป้าเทียนจะต้องรู้สึกขอบคุณเขาอย่างแน่นอน คนทั่วไปจะมีใครบ้างที่ได้รับความซาบซึ้งใจจากหนานป้าเทียน หนานป้าเทียนรีบพยักหน้า “ได้ครับ เอาตามที่คุณหลินว่าแล้วกัน อาวุโสเฮ่อ เรื่องนี้ต้องรบกวนคุณแล้วครับ!” “คุณหนานเกรงใจเกินไปแล้ว เป็นสิ่งที่ผมควรทำอยู่แล้วครับ” อาวุโสเฮ่อรีบตอบพลางกุมมือเข้าหากัน เมื่อกล่าวอำลาหนานป้าเทียนแล้ว หลินมั่วกลับไปที่ร้านขายยาเซิ่งหยวนก่อน สัญญาณชีพของหลินซีฟื้นกลับมาเป็นปกติแล้ว หลินมั่วตัดสินใจพาเธอกลับบ้าน พักอยู่ที่ร้านขายยาตลอดเวลาดูจะไม่เหมาะเท่าไหร่นัก อาวุโสเฮ่อก็ไปส่งเขาด้วย เขารั้งหลินมั่วไว้หลายครั้ง แต่ก็ถูกหลินมั่วปฏิเสธ อาวุโสเฮ่อไม่มีทางเลือก จึงยอมส่งเขากลับบ้าน ที่พักอาศัยของหลินมั่ว ตั้งอยู่บนถนนเป่ยจี๋ซื่อของเมืองก่วงหยาง ซึ่งเป็นพื้นที่สลัมที่มีชื่อของเมืองก่วงหยาง เป็นที่อยู่อาศัยของเหล่าคนงาน แม้ว่าหลินมั่วจะแต่งเข้าบ้านของตระกูลสวี่ แต่หลินซีก็ไม่สามารถตามเขาเข้าไปอยู่ในบ้านตระกูลสวี่ด้วยได้ ไม่มีทางอื่น หลินมั่วทำได้เพียงเช่าบ้านที่นี่ให้เธอ และเวลาส่วนมากหลินมั่วก็อาศัยอยู่ที่นี่เช่นกัน อาวุโสเฮ่อเห็นสภาพชุมชนด้านนอกรกมาก เขารู้สึกแปลกใจ ด้วยทักษะทางการแพทย์ของหลินมั่ว การหาเงินเป็นเรื่องง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือ เขาจะมาอาศัยอยู่ในที่แร้นแค้นเช่นนี้ทำไมกัน เพียงไม่นาน รถก็มาถึงที่พักที่หลินมั่วเช่าอาศัยอยู่ ก่อนที่หลินมั่วจะเข้าไปในบ้าน เขาเห็นเครื่องนอนและเสื้อผ้าของเขา ถูกโยนออกมาด้านนอกประตู กระจัดกระจายไปทั่วพื้น สีหน้าของเขาเปลี่ยนทันที เขารีบเดินลงจากรถ และเห็นคุณป้าเจ้าของบ้านเดินออกมา คุณป้าเจ้าของบ้านคนนี้เป็นผู้หญิงใจดำที่เป็นที่รู้กันทั่ว เป็นคนละโมบมาก สมัยที่หลินมั่วอยู่ที่นี่ เขาก็ต้องรองรับอารมณ์ของเธออยู่บ่อยครั้ง “หลินมั่ว แกกลับมาพอดีเลย!” ป้าเจ้าของบ้านยืนเท้าสะเอว อีกมือหนึ่งชี้มาที่หลินมั่ว “บ้านของฉันหลังนี้ไม่ให้แกเช่าแล้ว ข้าวของของแกถูกย้ายออกมาหมดแล้ว เก็บของแล้วไสหัวไป! " “ทำไมล่ะ” หลินมั่วโมโห “ผมจ่ายค่าเช่าแล้วนะ!” “แล้วจะทำไม” ป้าเจ้าของบ้านพูดเสียงดัง “ตอนนี้น้องสาวของแกมีสภาพยังไง แกไม่คิดบ้างหรือ ถ้าเธอมาตายในบ้านของฉัน อีกหน่อยบ้านหลังนี้จะให้ใครเช่าได้” “คุณก็ไม่ควรจะทำขนาดนี้!” หลินมั่วพูดด้วยความโมโห “ผมจ่ายค่าเช่าห้องไปแล้ว จะให้พวกเราย้ายออก ก็น่าจะบอกกันบ้าง ให้เราหาที่พักให้ได้ก่อนสิ!” “นี่บ้านของข้า ข้าอยากจะทำยังไงก็ได้ แกจะทำไม” ป้าเจ้าของบ้านด่าเขาอย่างเทสาดเทเสีย “แกมันไอ้ลูกเขยเกาะผู้หญิงกิน ไม่ตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตัวเองซะบ้าง ว่ามีสิทธิ์อะไรมาพูดจาแบบนี้กับฉัน” หลินมั่ว “คุณ...” ป้าเจ้าของบ้าน “ฉันทำไม ถ้ายังไม่ไสหัวไป เชื่อไหมว่าฉันจะให้ผัวของฉันหักขาหมาๆ ของแกซะ” ขณะนั้น อาวุโสเฮ่อค่อยๆ เดินก้าวขึ้นมา “เธอจะหักขาใคร” ป้าเจ้าของบ้านเหลือบมองผู้อาวุโสเฮ่อ และสำรวมลงเล็กน้อย “เกี่ยวอะไรกับคุณ” “คุณหลินเป็นเพื่อนของผม เรื่องของเขาก็คือเรื่องของผม! อาวุโสเฮ่อพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “ไหนพูดอีกทีสิ คุณจะหักขาใคร” อารมณ์ของอาวุโสเฮ่อ ทำให้ป้าเจ้าของบ้านรู้สึกหวั่นวิตกเล็กน้อย เธอพยายามทำเป็นไม่สะทกสะท้าน แล้วพูดเสียงดัง “จะทำไม บ้านของฉัน ฉันไม่อยากให้เขาเช่าก็ไม่ให้เช่า พวกคุณจะทำอะไร จะบังคับให้ฉันปล่อยเช่าหรือ พวกคุณเป็นโจรหรือไง” “ไม่ต้องห่วง บ้านคุณหลังนี้ คุณหลินไม่อยู่แล้วล่ะ!” อาวุโสเฮ่อพูดเสียงเบา “คุณหลิน ถ้าคุณไม่รังเกียจ ผมมีวิลล่าวั่งเจียงอยู่หลังหนึ่ง อยู่ริมแม่น้ำก่วงหยาง คุณสามารถไปอยู่ที่นั่นได้ชั่วคราว!” คุณป้าเจ้าของบ้านตะลึงครู่หนึ่ง แล้วก็หัวเราะออกมา “วิลล่าวั่งเจียงงั้นหรือ ตาแก่เอ๋ย คุณนี่ขี้โม้จริงๆ วิลล่าวั่งเจียงหลังหนึ่งราคาเท่าไหร่คุณรู้ไหม ถ้าไม่มีสามสิบล้านไม่มีทางเป็นเจ้าของได้ สามสิบล้านนี่เป็นจำนวนเท่าไหร่ เคยเห็นหรือเปล่า” อาวุโสเฮ่อไม่สนใจป้าเจ้าของบ้านเขาเพียงมองไปที่หลินมั่วด้วยความนับถือ หลินมั่วเข้าใจความหมายของอาวุโสเฮ่อ เขาอยากจะใช้โอกาสนี้สร้างความสัมพันธ์กับหลินมั่วให้มากขึ้น หลินมั่วเองก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ เพราะตอนนี้เขาขาดแคลนเงินจริงๆ และเหล่านี้ก็เป็นสิ่งจำเป็น เขาไม่เรียกร้องเงินจากหนานป้าเทียน เพราะเขายังมีเรื่องสำคัญกว่าที่อยากจะให้หนานป้าเทียนช่วยเหลือ คุณค่าของหนานป้าเทียนไม่ใช่เพียงแค่ทรัพย์สินเงินทอง สิ่งสำคัญที่สุดในตัวของเขาคือ อำนาจ! “ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณผู้อาวุโสเฮ่อมากครับ!” อาวุโสเฮ่อยินดีเป็นอย่างยิ่ง และรีบพูดว่า “คุณหลินมาพักอาศัยอยู่ที่บ้านของผมถือเป็นเกียรติสำหรับชายชราอย่างผมจริงๆ เสี่ยวติง ช่วยคุณหลินย้ายของขึ้นรถ!” หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง อาวุโสเฮ่อพูดออกมาเบาๆ “แล้วก็ ให้คนมาจัดการเรื่องที่นี่ด้วย คุณหลินยังอยู่ไม่ครบสัญญา แต่ถูกเจ้าของบ้านขับไล่ให้ย้ายออกไป ซึ่งถือเป็นการทำผิดสัญญาอย่างร้ายแรง ให้บริษัทกฎหมายมาจัดการด้วยตัวเอง จำไว้นะ ต้องลงโทษสถานหนัก!” เสี่ยวติงคนขับรถรีบรับคำ “ได้ครับ ผู้อาวุโสเฮ่อ!” คุณป้าเจ้าของบ้านตะลึงแล้ว ถ้าหากเรื่องนี้ไปถึงศาล เธอซวยแน่ “ท่านผู้อาวุโสคะ ฉันล้อเล่นน่ะค่ะ หลินมั่ว บ้านหลังนี้ ฉัน...ฉันให้เธอเช่าได้...” ไม่ว่าเจ้าของบ้านจะวิงวอนอย่างไร แต่ก็ไม่มีใครสนใจเธอแล้ว อาวุโสเฮ่อช่วยหลินมั่วขนย้ายของขึ้นรถด้วยตัวเอง แล้วพาเขาจากไป ทิ้งให้คุณป้าเจ้าของบ้านนั่งเข่าทรุดอยู่ที่พื้นเพียงลำพัง