หมอเทวดา หวางเฟยร้ายร้อยเล่ห์ นิยาย บท 7

หลงชีชีจ้องมองไปที่นางด้วยสายตาเย็นชา ซึ่งทำให้หัวใจของเหลียงเฟย สั่นสะท้านอย่างกะทันหัน

“ถ้าเจ้ารู้จักตัวตนของตัวเอง เจ้าก็จะไม่ถามแบบนี้ และถ้าเจ้ารู้สึกว่าอยากจะงัดข้อกับข้า งั้นก็ลองดู”

สาเหตุที่นางปล่อยวางเรื่องราวในอดีตก็เพราะทุกอย่างเป็นเพียงความคับแค้นใจระหว่างเจ้าของร่างคนเดิมกับพวกนางเท่านั้น และนางก็จะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย

เหลียงเฟยมองดูนาง "หวางเฟยคิดจะทำอย่างไรกับข้าหรือ?"

"ข้าจะทำอย่างไรกับเจ้าก็ขึ้นอยู่กับว่าเจ้ามีท่าทีอย่างไรต่อข้า"

เหลียงเฟยยิ้มอย่างเย็นชา "ข้ามิกล้าที่จะไม่ให้เกียรติหวางเฟยหรอก"

นางเงยหน้าขึ้นมองต่งหมัวหมัวและหงจวี๋ที่อยู่ข้างหลังแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย "จริงสิ เมื่อไม่กี่วันก่อนท่านอ๋องบอกว่าในจวนขาดแคลนกำลังคน และคิดว่าที่หอของหวางเฟยก็ไม่น่ามีเรื่องสำคัญที่ต้องใช้คนมากมาย อย่างนั้นก็โยกย้ายหงจวี๋กับต่งหมัวหมัวให้ไปช่วยงานที่จวนหวางเหยียสิเพคะ”

หลงชีชี ที่ผ่านมาเจ้าชอบโวยวายอยู่เรื่อยเลยนี่ ดี ยิ่งเจ้าสร้างปัญหามากเท่าไร ท่านอ๋องก็จะยิ่งรังเกียจเจ้ามากขึ้นเท่านั้น ในเมื่อข้าฆ่าเจ้าไม่ได้ อย่างนั้นข้าก็จะให้เจ้าสร้างความวุ่นวายให้ใหญ่โต เพื่อที่ท่านอ๋องจะได้เกลียดเจ้า

"คนในเรือนของข้า ยกเว้นหงจวี๋กับต่งหมัวหมัว นอกนั้นเจ้าสามารถโยกย้ายพวกเขาไปที่ไหนก็ได้แล้วแต่เจ้า"

อย่างไรคนเหล่านั้นก็ไม่มีความตั้งใจที่จะอยู่ในหอหรงหวาอีกต่อไปแล้ว ก็จริง เจ้านายที่ไม่ได้รับความชื่นชอบจากท่านอ๋อง อีกทั้งเป็นที่เกลียดชังของหวางเหยียจะมีอนาคตได้อย่างไร?

แต่เหลียงเฟยกลับพูดอย่างเฉยเมย "เป็นเรื่องบังเอิญเสียจริง เพราะข้ากลับเห็นว่าหงจวี๋กับต่งหมัวหมัวสมควรถูกโยกย้ายที่สุด"

หลงชีชียืนขึ้นและเดินไปที่ตรงหน้าของเหลียงเฟยช้าๆ

นางสูงกว่าเหลียงเฟยถึงครึ่งศีรษะได้ ซ้ำยังยืนอยู่บนขั้นบันไดที่ทำจากหินอีกด้วย นางจึงอยู่ในท่าที่ก้มลงมองจากที่สูง

เหลียงเฟยเชิดคางแหลมขึ้น และนัยน์ตาเปี่ยมด้วยความเหยียดหยาม "หรือว่าหวางเฟยจะกล้าตบ

ข้า……"

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หมอเทวดา หวางเฟยร้ายร้อยเล่ห์