หมอเทวดา หวางเฟยร้ายร้อยเล่ห์ นิยาย บท 8

การกระทำของหลงชีชีไม่ได้ทำให้หงจวี๋กับต่งหมัวหมัวรู้สึกสะใจแต่อย่างใด

ยังไม่ต้องพูดถึงหงจวี๋ ต่งหมัวหมัวเป็นคนเก่าคนแก่ที่อยู่ในบ้านนี้มานานหลายปี นางรู้ว่าเหลียงเฟยจะต้องพลิดดำเป็นขาวและว่าร้ายหวางเฟยต่อหน้าท่านอ๋องแน่ และหวางเฟยก็เสียเปรียบตรงที่หวางเหยียไม่เคยฟังนางอธิบายเลย

เมื่อก่อนเหลียงเฟยมักจะยั่วโมโหหวางเฟยเสมอ และหวางเฟยก็โวยวายอย่างบุ่มบ่ามไปหลายครั้ง จึงทำให้หวางเหยียรู้สึกรำคาญมากยิ่งขึ้น

ต่อมาหวางเฟยก็ฟังคำเกลี้ยกล่อมแล้ว นางไม่ขัดแย้งกับเหลียงเฟยอีก หลายวันมานี้ถึงค่อยได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข

“หวางเฟย ท่านหุนหันพลันแล่นเกินไป” ต่งหมัวหมัวพูดอย่างเป็นห่วง

หลงชีชีพูดอย่างราบเรียบว่า "อดกลั้นไปแล้วจะได้ใช้ชีวิตที่สงบหรืออย่างไร?"

นางรู้ว่าต่งหมัวหมัวกำลังคิดอะไรอยู่ เพราะถ้านางอดทน นางก็จะได้มีชีวิตที่สงบสุข แต่ในบางครั้ง การอดทนจะยิ่งทำให้คนอื่นได้คืบจะเอาศอก

ครั้งนี้เหลียงเฟยกล้าที่จะจัดการกับเจ้าของร่างคนเดิมของหลงชีชีอย่างโหดร้าย เพราะคิดว่าอีกฝ่ายคงไม่โกรธและคงอ่อนแอมากเสียจนนางสามารถรังแกได้

แม้ว่าแต่ก่อนนางจะซุกซนและเอาแต่ใจ จนหนิงอ๋องรู้สึกรังเกียจนาง แต่นางก็ไม่เคยสูญเสียความน่าเกรงขามต่อหน้าคนรับใช้ ทว่าหลังจากการอดกลั้นครั้งนี้ ก็ทำให้ในหัวใจของผู้คนต่างหมดความกลัวต่อนางไปโดยสิ้นเชิง

ซึ่งสาวใช้แซ่หรูทั้งสามที่อยู่รับใช้นางล้วนเป็นเช่นนี้

หลังจากที่เหลียงเฟยกลับไป ยิ่งคิดถึงเรื่องนี้ นางก็ยิ่งโกรธ

เมื่อหนิงอ๋องกลับมาที่จวนในตอนหัวค่ำ นางก็เช็ดน้ำตาและเปิดเผยรอยนิ้วมือทั้งสี่ที่ประทับไว้บนใบหน้าของนางพลางร้องห่มร้องไห้

หนิงอ๋องรู้สึกเกลียดชังชื่อหลงชีชีนี้มาก และเขาก็กำลังจะเข้าพิธีสมรสกับผู้หญิงที่เขารัก เมื่อเขามาได้ยินเหลียงเฟยพูดถึงหลงชีชีในตอนที่ยังอารมณ์ดีอยู่ เขาก็อารมณ์เสียขึ้นมาทันที และด้วยเหตุนี้จึงพาลไม่พอใจเหลียงเฟยไปด้วย "แล้วอยู่ดีๆ เจ้าไปหานางทำไมกัน?"

เมื่อเห็นว่าท่านอ๋องไม่ได้โกรธมากเหมือนเมื่อก่อน แต่กลับดูเหมือนว่าจะไม่พอใจตัวนางแทน นางจึงทำน้ำตาคลอเบ้า แล้วพูดอย่างไม่ได้รับความเป็นธรรมว่า "นางเรียกให้ข้าไปหา หากข้าไม่ไปก็คงจะไม่ดี"