หมอเทวดา นิยาย บท 11

"กล้าดียังไงหา" ฉีเสวียนโกรธจัด ไอ้หมอนี่กล้าดียังไงที่ทำให้ตระกูลฉีต้องขายหน้า นี่กำลังป่วนอยู่รึเปล่าเนี่ย

“ตระกูลฉิน..นี่หมายถึงตระกูลฉินเมื่อสิบปีก่อนน่ะเหรอ” ฉีเสวียนเยาะเย้ย “ก็แค่สมาชิกในครอบครัวที่ยังมีชีวิตรอดอย่างไร้ประโยชน์ เข้าใจแล้วนะว่าแกยังมีชีวิตอยู่แต่หลังจากผ่านไปสิบปี แกต้องการอะไรถึงกลับมาที่ตงไห่"

ฉินจวิ้นตอบกลับ "ฉันกลับมาเพื่อแสดงความเคารพต่อพ่อแม่ของฉันและเพื่อชำระแค้นเก่ายังไงละ"

ฉีเสวียนหัวเราะลั่น “ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า แก้แค้น พูดอะไรน่ะ แกจะไปมีปัญญาทำแบบนั้นได้ยังไง แกเป็นคนที่ไปสร้างความวุ่นวายที่บ้านตระกูลถังใช่ไหมล่ะ มันยังไม่ยากเลยถ้าจะจัดการกับแกน่ะ”

“เฮยหลง หักขามัน” ตระกูลฉีไม่จำเป็นต้องเมตตาต่อลูกหลานของตระกูลฉิน แต่เพราะว่าฉินจวิ้นไร้อำนาจและโดดเดี่ยวในตอนนี้ พวกเขาคิดว่าการจัดการกับเขาเป็นเพียงการสิ้นเปลืองพลังงานเกินไป แทนที่จะฆ่าทิ้งทำไมไม่เปลี่ยนเขาให้เป็นคนพิการ แล้วดูเขาขอทานข้างถนนแทนล่ะ เรื่องนี้ดูสนุกกว่าเยอะ หลังจากนั้นไม่นานนัก บอดี้การ์ดในชุดสีดำก็โผล่ออกมาจากด้านหลังของฉีเสวียน ชายผิวดำสูงและบึกบึนและมีกล้ามเนื้อขนาดใหญ่ทั่วร่างกาย เขาเป็นภาพที่น่าสะพรึงกลัวทันทีที่เห็น เขาเป็นบอดี้การ์ดของฉีเสวียนและยังเคยเป็นนักมวยอาชีพมาก่อน เฮยหลงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะหลังจากมองดูว่าฉินจวิ้นผอมแห้งบางขนาดไหน พลางเดินไปคว้าจับคอเสื้อเขาทันที “จวิ้น” จู้หลินหลินตะโกน

ฉินจวิ้นนั้นไม่ได้หลบจากการโจมตีของเฮยหลงเลย เขาทำเพียงแค่ขยับนิ้วเล็กน้อยและเข็มสีเงินก็หล่นลงบนฝ่ามือของเขาก่อนที่จะฝังมันลงไปที่ตรงระหว่างคิ้วของเฮยหลง แน่นอนว่าฉินจวิ้นนั้นรวดเร็วมากในการกระทำนั้นเห็นได้ชัดว่าเฮยหลงที่เป็นผู้เริ่มการโจมตีก่อนแต่เข็มเงินได้ฝังบนหน้าผากของเขาโดยที่เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ ด้วยเข็มเงินที่ติดอยู่ที่หน้าผากของเขา เฮยหลงไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อีกต่อไป ราวกับว่ามีใครบางคนร่ายมนต์ใส่เขาเสียแบบนั้น ฉีเสวียนตกตะลึงเล็กน้อย แต่ก็เปลี่ยนกลับไปเป็นปฏิกิริยาที่ถูกแทนที่ด้วยการขมวดคิ้วดูถูกเหยียดหยาม

“เฮยหลง! เฮยหลง แกมัวทำอะไรน่ะ! โจมตีมันสิ” แต่ทว่าไม่ว่าฉีเสวียนจะสั่งเขาอย่างไร เฮยหลงก็ยืนนิ่งเหมือนรูปปั้นและไม่สามารถขยับเขยื้อนได้เลย ฉีเสวียนประสานมือของเขา แต่เขาเริ่มจะร้อนใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว “แกทำอะไรน่ะปล่อยเฮยหลงให้เป็นอิสระเดี๋ยวนี้ นี่คือคำสั่ง!”

ฉินจวิ้นวนเดินไปรอบๆ เฮยหลงก่อนจะเข้าใกล้ฉีเสวียน "คำสั่งเหรอ? คนอย่างแกมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน" ในขณะที่ฉินจวิ้นเริ่มเดินเข้าไปใกล้เรื่อยๆ นั้นทำให้ฉีเสวียนเริ่มตื่นตระหนก

"อะไร! แกพยายามจะทำอะไรน่ะ ฉันเป็นถึงนายน้อยคนที่สองของตระกูลฉี หากกล้าแตะต้องฉันละก็ตระกูลฉีจะไม่ปล่อยแกไว้แน่!”

ฉินจวิ้นยิ้มอย่างเย้ยหยัน “อย่างนั้นเหรอ ก็ดีมากน่ะสิ ฉันจะรอนะ” หลังจากพูดแบบนั้นจบฉินจวิ้นก็คว้าคอของฉีเสวียนและโยนลงทันที ฉีเสวียนก็เป็นเพียงแค่นายน้อยที่อ่อนแอและชอบเอาอกเอาใจประจบประแจง หากนักสู้มืออาชีพอย่างเฮยหลงยังไม่สามารถจัดการกับฉินจวิ้นได้แล้วฉีเสวียนจะไปมีปัญญาทำอะไรได้ และเขาเริ่มลนลานทำอะไรไม่ถูก ฉีเสวียนถูกตรึงไว้กับพื้น ในตอนนี้ฉินจวิ้นหยิบเข็มเงินสองเล่มออกมาพลางหมุนข้อมืออย่างรวดเร็วและแทงเข้าที่หัวเข่าของเขาทันที

"อ๊า" ถึงพวกมันเป็นเพียงเข็มเงินเล็กๆ แต่เมื่อถูกแทงเข้าที่หัวเข่าของเขานั้น ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นราวกับว่ามีบางอย่างเจาะเข้าไปในกระดูกนั้นทำให้ฉีเสวียนเจ็บปวดมากจนเกือบหมดสติไปเลย เข็มของฉินจวิ้นนั้นสามารถใช้เพื่อช่วยชีวิตและฆ่าผู้คนได้เช่นกันเขาสามารถใช้เข็มทำให้กลายเป็นคนพิการได้ง่ายๆ และต่อให้ภาวนาแค่ไหนก็ไม่มีเทพองค์ใดสามารถช่วยได้หากสิ่งนั้นเกิดขึ้นอย่างแน่นอน เข็มสองเล่มที่บางราวกับเส้นผม สามารถทำให้ฉีเสวียนสั่นไม่หยุด เหงื่อกาฬผุดขึ้น มือเย็นเฉียบและใบหน้าของเขาซีดราวกับผี ทุกคนที่เห็นต่างก็ตกตะลึงกันไปหมด ฉินจวิ้นช่างกล้าที่จะทำร้ายนายน้อยคนที่สองของตระกูลฉีเหรอเนี่ย เสียสติเหรอ! เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ในตงไห่นั้นตระกูลฉีถือเป็นตัวแทนของอำนาจซึ่งใครก็ตามที่กล้าแตะต้องคนของพวกเขาจะต้องเตรียมพร้อมสำหรับการตายได้เลย เด็กหนุ่มหน้าใหม่คนนี้คือใครกันแน่?

“กล้าดียังไงมาแตะต้องฉัน ตายแน่ แกตายแน่! พ่อของฉันจะไม่ปล่อยแกไปแน่นอน ฉันจะโทรหาเขาเดี๋ยวนี้แหละ”

ฉินจวิ้นหัวเราะ “ได้สิ เอาเลย”

ฉีเสวียนกดโทรศัพท์เพื่อโทรหาพ่อของเขา "พ่อ มีคนทำให้ฉันเป็นอัมพาต! ช่วยด้วย" เสียงปลายสายในโทรศัพท์ดังขึ้นและตอบกลับว่า "ใคร! ใครมันบังอาจแตะต้องตระกูลฉีในตงไห่ให้มันคุยกับฉันเดี๋ยวนี้!”

ฉินจวิ้นรับโทรศัพท์และพูดอย่างใจเย็นว่า “อีกสามวันถัดไปจะเป็นวันครบรอบการเสียชีวิตของตระกูลฉิน พวกแกสามตระกูลที่มีชื่อเสียงเนี่ย ต้องใส่ชุดไว้ทุกข์และหมอบกราบคาราวะต่อหน้าคุณปู่และพ่อแม่ของฉัน ถ้าไม่เห็นแกโผล่มาละก็เตรียมตัวรับกรรมได้เลย” ซึ่งนั่นทำให้นายท่านฉีโกรธมาก