หมอหญิงเจ้าเสน่ห์ นิยาย บท 7

มู่หรงจื่อดึงมือนางออกอย่างใจเย็นและค่อยๆ เลื่อนตัวออกจากอ้อมกอดของมู่หรงชิงชิง

มู่หรงชิงชิงมุ่ยหน้าด้วยความขุ่นเคือง

“พี่หญิงสี่ เหตุใดท่านจึงห่างเหินข้าในวันนี้? เกิดอะไรขึ้นกับท่าน? ท่านไม่ชอบข้าหรือ?”

มู่หรงจื่อพยักหน้าราวกับว่านางเพิ่งตระหนักรู้ “อืม ไม่ชอบ”

นางไม่เปิดโอกาสให้มู่หรงชิงชิงได้แสดงอารมณ์ใดอีกดังนั้นนางจึงพูดตอบไป

ปกติ มู่หรงชิงชิงไม่ชอบเข้าใกล้นาง แต่ตอนนี้นางต้องแสร้งทำเป็นใกล้ชิดกับพี่สาวต่อหน้าคนมากมาย

มู่หรงชิงชิงตกตะลึงและเกือบจะเสียอารมณ์ "เจ้า!"

คนไร้ค่ากล้าดูถูกนางหรือ? เห็นได้ชัดว่านางอิจฉาที่นางสามารถเบิกเส้นลมปราณของนางได้!

ดวงตาของมู่หรงชิงชิงเปลี่ยนเป็นสีแดงในทันที ทั้งร่างกายของนางสั่นสะท้านเล็กน้อย นางดูราวบุปผาที่ชอกช้ำ

“พี่หญิงสี่...ท่านพูดเช่นนี้ได้อย่างไร...”

มู่หรงจื่อมองนางด้วยความสนใจ ช่างเป็นบัวขาวแสนงามแสร้งทำเป็นอ่อนแอเสียนี่กระไร

นางตำหนิมู่หรงจื่อ ราวกับกระแสน้ำที่ลากมู่หรงจื่อให้จมดิ่ง

“นางเป็นเพียงคนไร้ค่า จะกลั่นแกล้งน้องสาวที่ประพฤติดีและมีพรสวรรค์สูงในการฝึกฝนได้อย่างไร?”

"นางช่างโง่เขลาและเลวร้ายจริงแท้! ไม่น่าแปลกใจเลยที่นางไม่สามารถฝึกฝนได้ สวรรค์ต้องรู้ว่านางแย่เพียงใด จึงลงโทษนาง!"

“นางช่างน่าสมเพช คนน่าชังควรถูกทอดทิ้ง”

เมื่อได้ยินคำวิจารณ์ของทุกคน มู่หรงชิงชิงก็ยิ้มเล็กน้อย นางต้องการผลเช่นนี้ คำพูดที่ตรงไปตรงมาของคนไร้ประโยชน์นั้นเป็นไปตามที่นางหวังไว้จริงๆ

มู่หรงจื่อถอนหายใจเบา ๆ “มันก็แค่การแสดง นางก็ทำได้เช่นกัน”

"ชิงชิง ไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากอยู่ใกล้เจ้า เป็นเพราะข้าเป็นหวัดมาสองสามวันแล้ว ข้าทำเพื่อประโยชน์ของเจ้าเอง ถ้าไข้หวัดแพร่เชื้อถึงเจ้า...เจ้าคืออัจฉริยะหญิงของตระกูลมู่หรงเรา ข้าจะทำร้ายเจ้าได้อย่างไร?"

มู่หรงจื่อไอสองสามครั้งและร่างกายของนางก็สั่นเล็กน้อยราวกับว่านางป่วยหนัก

ทันใดนั้น คนที่อยู่ใกล้มู่หรงจื่อก็ถอยกลับไปโดยไม่รู้ตัว เต็มไปด้วยความขยะแขยง

นางเป็นคนไร้ค่าจริงแท้ อ่อนแอยิ่ง แต่กลับออกมาเป็นภัยให้ผู้คนหลังจากเป็นไข้หวัด!

รอยยิ้มของมู่หรงชิงชิงแข็งทื่อ ปกติคนไร้ค่ามักนิ่งเฉย วันนี้จิตใจของนางเปลี่ยนไปเร็วเพียงนี้ได้เช่นไร?

เห็นได้ชัดว่านางไม่ได้เป็นหวัด!