หมอหญิงเจ้าเสน่ห์ นิยาย บท 8

มู่หรงชิงชิงขมวดคิ้วด้วยความรังเกียจ เมื่อนางกำลังจะผลักนางออกไป แขนของนางก็รู้สึกชา และจู่ๆ นางก็หมดเรี่ยวแรงที่จะยกมือขึ้น

เหตุใดแขนของนางจึงขยับไม่ได้?

เมื่อเห็นมู่หรงจื่อล้มลงบนร่างของนาง มู่หรงชิงชิงก็กัดฟันด้วยความเกลียดชัง แต่นางไม่มีแรงที่จะผลักนางออกไป และแขนทั้งสองข้างของนางก็ชา

ขาของนางรู้สึกเจ็บและชา นางหมดเรี่ยวแรงในทันทีและไม่สามารถควบคุมร่างกายได้แม้แต่น้อย

ใบหน้าที่งดงามของมู่หรงชิงชิงเปลี่ยนเป็นสีดำคล้ำและนางพยายามอย่างเต็มที่ที่จะอดทน “เจ้า...มิใช่ว่าไม่ชอบข้าหรือ?”

“ข้าเวียนศีรษะ โชคดีที่เจ้าอยู่ตรงนั้นเพื่อประคองข้าไว้”

มู่หรงจื่อยืนตัวตรงและรอยยิ้มของนางก็ถูกปกคลุมด้วยผ้าคลุมหน้า

"ยังดีที่ท่านสบายดี" มู่หรงชิงชิงกัดฟันและพูดออกไป

นางยังคงเสแสร้ง!

“เลิกแกล้งป่วยเสีย!”

มู่หรงชิงชิงไม่เคยคิดเลยว่ามือและเท้าของนางถูกทำให้เป็นเช่นนั้นเพราะมู่หรงจื่อ

สายตาของมู่หรงจื่อกวาดผ่านมือที่ห้อยอยู่ที่ขาของนางอย่างอ่อนแรงและมุมปากของนางก็โค้งขึ้นเล็กน้อย

นางวางขวดกระเบื้องในมือทิ้งและรอให้การแสดงดีๆ เริ่มขึ้น

มู่หรงอ๋าวเดินเข้าไปในห้องโถงด้วยใบหน้าเรียบเฉย ไม่แสดงความกราดเกรี้ยว แต่มีความสง่างาม

ห้องโถงเงียบลงทันที

“วันนี้เป็นวันเบิกเส้นปราณ นางอยู่ที่ใด?” มู่หรงอ๋าว มองไปรอบ ๆ

รอยยิ้มหวานปรากฏบนใบหน้าของมู่หรงชิงชิง “ท่านพ่อ ข้ามาแล้ว”

มู่หรงอ๋าวมองไปทางเสียงของมู่หรงชิงชิง ดวงตาของมู่หรงจื่อมืดลงและนางดูเบื่อหน่ายเล็กน้อย แต่เมื่อเธอเห็นมู่หรงชิงชิง รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่แข็งทื่อของนาง

“ชิงชิง เหตุใดเจ้าถึงยืนอยู่ตรงนั้น”

ลูกสาวสุดที่รักของเขาจะทนอยู่กับพวกขี้แพ้ได้อย่างไร?

เมื่อเห็นการปฏิเสธของมู่หรงอ๋าวต่อมู่หรงจื่อ มู่หรงชิงชิงก็หัวเราะด้วยเสียงต่ำ แต่คำพูดของนางต่างออกไป

“ท่านพ่อ ข้าอยู่เป็นเพื่อนพี่หญิงสี่ตรงนี้”

มูู่หรงอ๋าวเห็นได้ชัดว่าใจร้อน "เหตุใดต้องไปกับนางด้วย? มานี่เร็วเข้า วันนี้เจ้าเป็นตัวเอก"

“คนไร้ค่าจะมาทำให้ตัวเองขายหน้าอีกทำไม?”

มู่หรงอ๋าวไม่ชอบมู่หรงจื่อมานานแล้ว ถ้าซิ่วเอ๋อร์ไม่ร้องไห้และขอร้องเขา เขาคงไม่พานางกลับมา นางก็แค่เด็กสารเลวที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้า!

มู่หรงชิงชิงเหลือบมองมู่หรงจื่อด้วยแววตาเหยียดหยามอย่างอวดเบ่ง