หมอหญิงเจ้าเสน่ห์ นิยาย บท 9

“ท่านพ่อ ฮ่าฮ่าฮ่า...”

เสียงหัวเราะที่ดุร้ายของมู่หรงชิงชิงทำให้มู่หรงอ๋าว กลับสู่ความคิดของเขา

“ชิงชิง พ่อมาแล้ว!” มู่หรงอ๋าวรีบกลับไป

เมื่อเห็นความเจ็บปวดในดวงตาของมู่หรงชิงชิง หัวใจของมู่หรงอ๋าวก็ว้าวุ่น เขารีบดึงเข็มเงินออกจากแขนของนาง

มู่หรงชิงชิงผู้ได้พละกำลังคืนมาในทันใดก็เริ่มเกาอย่างเอาเป็นเอาตาย

เล็บของนางได้ทิ้งคราบเลือดไว้มากมายบนผิวหนัง และดูเหมือนนางจะไม่รู้สึกเจ็บปวดใดๆ นางเกาหนักขึ้น

มูู่หรงอ๋าวเบิกตากว้างและตะโกนว่า "อย่าแตะต้องพวกมัน!"

ดวงตาของมู่หรงชิงชิงเต็มไปด้วยการดิ้นรน แต่มือของนางไม่สามารถหยุดได้ นางอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ทำได้เพียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

เป็นนางขยะนั่น!

ต้องเป็นนางแน่!

ขณะที่มู่หรงจื่อคำนวณเวลา นางก็สังเกตการเคลื่อนไหวของมู่หรงชิงชิง

เยี่ยม มันทำงานได้ดีในครั้งนี้

สถานการณ์เลวร้ายลงเรื่อย ๆ ใบหน้าของมู่หรงอ๋าว มืดมนจนสามารถกลั่นออกมาได้

เขาบังคับจับมู่หรงชิงชิงและห่อเสื้อคลุมตัวนอกของนางให้แน่น

“ใครก็ตามที่มองมันจะต้องถูกควักลูกตา!”

ความกดดันอย่างหนักไหลหลั่งลงมา ทุกคนในห้องโถงปิดตาและไม่กล้าหายใจ

มู่หรงอ๋าวฟันหลังคอของมู่หรงชิงชิงด้วยด้ามมีดพกมือของเขา

เขาคำรามด้วยความโกรธด้วยเสียงต่ำ "แม่บ้าน พาหมอทั้งหมดมาที่นี่! ข้าจะไปพบพวกเขาในอีกครึ่งชั่วยาม!"

ขณะที่เขาพูด เขาก็อุ้มมู่หรงชิงชิงผู้หมดสติและจากไปอย่างรวดเร็ว

ขณะมองไปที่ฝีเท้าลุกลี้ลุกลนของเขา มู่หรงจื่อเย้ยหยันอย่างเย็นชา

ไม่มีใครกล้าล่วงเกินนางและนางจะไม่ล่วงเกินใคร อย่างไรก็ตาม หากมีคนทำให้นางขุ่นเคือง คนผู้นั้นจะต้องจ่ายให้นางเป็นสองเท่าอย่างแน่นอน!

มู่หรงจื่อหันกลับมาและเห็นร่างที่คุ้นเคย

"เกิดอะไรขึ้น?"

เสียงของเขาอบอุ่นราวกับไข่มุกและหยกกลิ้งหล่นบนจาน