หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 12

ที่แท้ชายชราที่ไม่เตะตาผู้นี้เป็นเจ้าของเรือนหลังนี้…พ่อครัวเทพเป้ารึ?

เหยียนหรูอวี้ตกใจ

เป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไรกัน? ไม่ใช่พ่อครัวเทพหรอกกระมัง? เหตุใดสภาพมอซออย่างกับขอทาน?

อีกอย่าง เขามาอยู่กับแม่นางจากชนบทนี่ได้อย่างไรกัน?

ดูจากสภาพเปียกปอนเช่นนี้ หรือว่าจะไปตกน้ำมา?

ความสงสัยนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นในสมองของเหยียนหรูอวี้ ตีกันสะเปะสะปะเสียจนนางรู้สึกมึนงงไปหมด

แม้แต่ตัวนางเองยังลืมไปแล้วว่ามาทำอะไรที่นี่ นางได้แต่จ้องอวี๋หวั่นพยุงพ่อครัวเทพเป้าเขม็ง อีกทั้งบ่าวหนุ่มก็คำนับงกๆ เชิญพวกเขาเข้าไป

“คุณหนู!” ลี่จือกระซิบเตือน

เหยียนหรูอวี้จึงได้สติกลับมา นางมองไปยังพ่อครัวเทพเป้าซึ่งกำลังก้าวข้ามธรณีประตู “พ่อครัวเทพเป้า ข้าเป็นศิษย์ของแม่นางตู้! แม่นางตู้ออกจากเมืองหลวงไปแล้ว นางหวังว่าข้าจะได้พบหน้าท่านสักครา”

ที่กล่าวว่า ‘ศิษย์’ นั้น เป็นสิ่งที่นางคิดขึ้นเอง นางมิได้เป็นทั้งศิษย์หรือเพื่อนของแม่นางตู้ ไร้ซึ่งความสัมพันธ์ฉันอาจารย์ศิษย์ ทว่าแม่นางตู้เดินทางออกจากเมืองหลวงไปเแล้ว ไม่สามารถพาคนมายืนยันได้ แต่นางก็ยังมีสิ่งที่แม่นางตู้เขียนเอาไว้ เมื่อมีสิ่งนี้อยู่ นางก็ไม่กลัวว่าพ่อครัวเทพเป้าจะสงสัย

“นางให้เจ้ามาหาข้าด้วยเหตุใด?” พ่อครัวเทพเป้าเอ่ยถาม

“แม่นางตู้นาง…”

“นางมีเรื่องจะพูด หรือว่าเป็นเจ้าที่มาขอร้องข้า?”

“ข้า…”

ขณะที่เหยียนหรูอวี้กำลังลังเลอยู่ว่าควรบอกว่านางต้องการอาหารยาสักชาม หรือว่าอ้อนวอนให้เขารับนางเป็นศิษย์ดี ภายภาคหน้าอาจได้รับมรดกจากเขา อวี๋หวั่นก็ทำท่าทางฟึดฟัดพร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า “ข้าไม่ชอบนาง! ข้าขอตัวก่อน!”

เหยียนหรูอวี้ตกใจ

ชอบหรือไม่ชอบก็ควรเก็บเอาไว้ในใจ ห้ามให้ผู้อื่นรู้มิใช่หรือ? เหตุใดนางจึงพูดออกมาโดยปราศจากความกระดาก…มิได้รู้จักเสแสร้งเลยสักนิด?!

“นี่! เจ้าอย่าเพิ่งไป!” ชายชราเรียกอวี๋หวั่นซึ่งเดินลงจากบันไดไปแล้ว

ในจังหวะนั้น อวี๋หวั่นกำลังเดินผ่านเหยียนหรูอวี้พอดี เธอจึงเหลือบไปมองเหยียนหรูอวี้ด้วยสายตาเย็นชา กล่าวอย่างประชดประชันว่า “เช่นนั้นท่านต้องให้นางออกไป”

เหยียนหรูอวี้ตื่นตะลึง “เจ้า!”

อวี๋หวั่นทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

ชายชรารีบกล่าวว่า “ได้ๆๆ ให้นางออกไป ให้นางออกไป! เดี๋ยวเจ้าต้องเล่าเรื่องให้ข้าฟังจนจบด้วยนา ประธานอะไรนั่น สรุปแล้วได้แต่งงานกับเสี่ยวซีหรือไม่ แล้วเขาจำลูกได้หรือไม่เล่า?”

ระหว่างทาง อวี๋หวั่นเล่าเรื่อง ‘ตกหลุมรักประธานเอาแต่ใจ’ ให้พ่อครัวเทพเป้าฟัง!

พ่อครัวเทพเป้าฟังอย่างเพลิดเพลิน จนบอกให้เธอเดินอ้อมไปสองสามรอบแล้ว!

ดังนั้นเมื่อเธอขู่ให้ไล่เหยียนหรูอวี้ออกไป เธอไม่ได้กลัวแม้แต่น้อย!

เหยียนหรูอวี้รู้สึกอับอายจนมีโทสะ นางไม่เคยคิดว่าอวี๋หวั่นจะโอหังถึงเพียงนี้ กล้าบอกให้พ่อครัวเทพเป้าไล่นางออกไป คิดว่าตัวเองเป็นผู้ใดกัน? เป็นหลานสาวของพ่อครัวเทพเป้าหรืออย่างไร?!

ยิ่งไปกว่านั้น พ่อครัวเทพเป้าก็เข้าข้างอวี๋หวั่นเสียด้วย สตรีคนนั้นมีความสามารถอันใดกัน? เหตุใดทุกคนที่ตนต้องการต่างไปเอาอกเอาใจนาง มาถึงที่นี่ก็ยังกล้าทำตัวเช่นนี้อีกหรือ?

นางเป็นปีศาจจิ้งจอกหรืออย่างไร?

หรือว่าเกิดมาดวงพิฆาตกัน?

เหตุใดเรื่องดีที่นางจะได้ประสบพบเจอ ล้วนแต่ถูกอวี๋หวั่นทำเสียเรื่อง?!

“พ่อครัวเทพเป้า…” เหยียนหรูอวี้เปลี่ยนไปใช้น้ำเสียงน่าสงสาร “แม่นางตู้…”

ปัง!

นางยังมิทันพูดจบ พ่อครัวเทพเป้าก็ดึงอวี๋หวั่นเข้ามาในบ้าน แล้วปิดประตูลงทันที!

เหยียนหรูอวี้ถูกปฏิเสธต่อหน้าต่อตา นางโมโหจนลมแทบจับ!

หลังจากเข้ามาในลานบ้าน อวี๋หวั่นเอามือทาบอก สีหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

ชายชราที่วอแวตอแยเธอมาตลอดทาง…แท้จริงแล้วก็คือพ่อครัวเทพเป้าที่เขาเล่าลือกัน? น่าตกใจเกินไปแล้ว

พ่อครัวเทวดาผู้เลื่องชื่อ ทำไมมาเป็นคนแก่เร่ร่อนแบบนี้ล่ะ? ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นคนแก่เร่ร่อนที่ชอบนิยายรักน้ำเน่าอะไรเทือกนี้อีก…